woensdag 12 december 2007

Pax on Space!!!!!

Zo, het eerste busje met 6 passagiers op, is net vertrokken naar Schiphol. Nog 2 busjes en het zit erop.
Mijn allereerste post extention in Amsterdam, en het was best geslaagd. Voor het etentje in Sea Palace waren we uiteindelijk met 18 en het was heel gezellig. Veel te veel eten wel, Chinees-Indonesische rijdsttafel.

Ik had Sue en Tim beloofd om na het eten nog iets met hen te gaan drinken, en omdat we al tegen 21h terug in het hotel waren, vertrokken we meteen terug naar de tramhalte om naar Panama te gaan, een trendy bar niet al te ver van het hotel waar ik vroeger wel eens was geweest.

Sue stond te giechelen aan de tramhalte en zei dat ze iets voor me had. Een Spacecake!! Nog nooit gedaan. Ze scheurde het papiertje open, brak de brownie in 2 en gaf me de helft. Ik twijfelde even, zou ik? Maar ging er dan maar voor.
Ik hapte het ding weg, smaakt niet slecht, bijna zoals een echte brownie met een klein chemisch nasmaakje dan, en we reden richting Panama.

Het is een tof koppel, geen idee hoe oud ze zijn, ze hebben nergens hun geboortedatum ingevuld zag ik daarna, van Sue denk ik dat ze ietsje ouder is dan ik, maar durf het niet te zeggen. Het is een mooie vrouw, altijd lachend, er is wel een beetje aan gewerkt.
Blijkt dat ze naast haar baan als verpleegster, en juwelenverkoopster, ook nog Botox injecties plaatst, een gouden business in de USA, en ja, ze had het al bij zichzelf gedaan.

Ik stuurde een SMSje naar Dewi, “ik zit met 2 Grand Circle pax aan de spacecake in Panama”, vond het wel grappig. Je denkt dat je met een bende oude besjes langs de toeristattracties gaat sjokken, zit je uiteindelijk aan de Cannabis.

Nou, wij wachten op het effect, zou na een half uurtje moeten beginnen werken, niks.
Ik zei Sue, “Better get your money back”, maar we begonnen toch meer en meer om de meest stomme dingen te lachen en ik had kunnen zweren dat de tafel scheef stond, wat niet kon, want onze glazen vielen er niet af. Daar heb ik me toch een minuut of 5 over verbaasd.

Tweeenhalf uur en 3 drankjes later zag Panama ons echt liever gaan, en we stapten op. We hadden zelfs nog een tram die ons terug naar het hotel bracht. What a night, en van mijn voet had ik ook al geen last meer.

maandag 10 december 2007

Lang leve de handicap

Vandaag een gezellige dag Amsterdam gehad. Gisteren was nog even stressen en druk. Eerst om 9h van de boot. Dan naar het museumplein waar de helft naar het Rijksmuseum ging en de andere helt naar Van Gogh. Ikke met de bus naar het Movenpick hotel om de bagages af te zetten, terug naar museumplein om iedereen te gaan halen, en dan naar Gassan diamonds.
Mijn buschauffeur zag me pikkelen op 1 been en toverde een opvouwbare wandelstok tevoorschijn die ik mag houden tot ik naar huis ga. Geweldig!! Ik ga er thuis ook 1 kopen. Deuren worden voor me open gehouden, automobilisten gooien spontaan alles dicht, iedereen gaat uit de weg en glimlacht me toe.
Had ik eerder aan moeten denken :)

Met de bus, en op wandelstok - ik voelde me net Dr House - uiteindelijk naar het hotel en om half 5 hadden we nog een rondvaart op de grachten. Pfft, ik was blij dat ik terug op mijn kamer was. Even geruild voor een kamer met bad, ja HALLO?, na 2 weken in een mini douchecabine op een wiebelende boot wilde ik wel eens in warm water liggen. En roomservice gebeld voor een fles Merlot (en daarvan de helft tot mij genomen :)

Sue belde nog of ik een borrel met ze wilde gaan drinken, maar ik hield wijselijk de boot af. Leuk stel wel die 2, en beloofde de dag daarna mee te gaan.

Vandaag was super. Om 9h vertrokken naar het Anne Frankhuis, er gingen 8 mensen met me mee.

Na het museumbezoek, wat echt de moeite was, wandelden we een beetje door de Jordaan, het was markt, gezellig, en we gingen een hapje eten in een bruine kroeg.

Dan was het nog een stukje wandelen tot de poezenboot, een uitje waar ik al lang naar had uitgekeken.
De boot is te bezoeken elke dag van 13h tot 15h, behalve op woensdag. Er zijn nu een 35 poezen aan boord, en ik zag er net iemand 1 van adopteren. De vrijwilligster die al een tijdje voor het beestje zorgde slikte even een krop weg. Dubbel gevoel, blij dat je lieveling een goede thuis krijgt, maar je gaat hem ook wel missen.

Ik maakte me meteen donateur. Super initiatief. Dit zag ik me ook nog doen, ooit. De poezen waren heel lief, op een paar uitzonderingen na waar keurig een briefje bij hing "pas op, krabt", maar ook erg lelijk. De meeste hadden stukken uit hun oren, of liepen mank, maar wel heel schattig.
Blij dat ik er geweest was, en een absolute aanrader!!!

Zo, ik ga naar benenden. We gaan rijsttafel eten met zijn allen. Voorlopig heb ik al 16 van de 21 kandidaten. Eens kijken of er nog meer gegadigden zijn.

zaterdag 8 december 2007

Patiënt met poot omhoog in kajuit 202

Vandaag met Jutta een wandelingetje door Nijmegen gedaan want om 9h moesten we de stad laten zien aan ongeveer 80 passagiers. De anderen waren met Franziska naar het Liberation museum op optional tour.

Nijmegen is erg mooi. Op de Grote Markt staat een bronzen beeld van een jong meisje met een schandmasker in haar hand en een hulpkreet in oud Nederlands. Pas later viel mijne frank, Marieke Van Niemeghen natuurlijk !!!
Ik heel het verhaal, want ik kende ze van Antwerpen, het leek alsof ik al –ig keer in Nijmegen was gewest, niemand had door dat het de eerste keer was.

Nog wat boodschappen, het was markt, gezellig, en na wat rondgelopen te hebben in de shopping zone, terug naar het schip.

Ik stap de loopplank op, maar stap verkeerd en mijn rechtervoet klapt helemaal naar binnen. Ik hoor iets knappen en zak door mijn been.
Ik kon er niet meer op staan dus Jutta nam mijn linkerarm, Igor, de hotelmanager mijn rechter en ze sleepten me over de loopplank naar binnen.

Sue, uit mijn groep, in het dagelijkse leven een verpleegster, kwam naar me toe gelopen en ik zei haar :”I think I am going to faint” want mijn oren waren aant suizen en ik voelde me misselijk.
Het volgende moment lag ik op de grond, Sue propte een jas onder mijn hoofd en er stonden een 10-tal passagiers over me heen gebogen met een bezorgde blik in de ogen.
Ik maakte een paar grapjes, voelde me al een stuk beter, en Igor bracht me met een rolstoel via de lift naar mijn kajuit.
Gelukkig is dit schip uitgerust voor oude mensen met gebreken en ongemakken :)

Ze zijn superlief. De collega’s hielpen me, ik kreeg een hamburger met frietjes geserveerd, alle passagiers stappen 1 voor 1 mijn kajuit binnen om te zien hoe het met me gaat en vragen of ze iets voor me kunnen doen, heel lief allemaal.
En ze komen heel netjes hun envelopjes brengen.

Ben, een oudere man kwam met een grote plastiek zak vol blauwe pilletjes. Viagra?
Hij wou me er een stuk of 20 geven, ik zei dat 2 ook goed was, en uiteindelijk kreeg ik er 7. Hij noemde het wonderpillen, en pakte ze voor hij ging golfen. Ben benieuwd.

Anderhalf uur later gaat het al een stuk beter. Ik lig met mijn poot omhoog, met een pak ijs op mij enkel en hoop dat ik me voor het Happy Hour terug beter voel.

donderdag 6 december 2007

Sinterklaas kapoentje

Kerstmis staat voor de deur, je kunt er niet naast kijken met al die kerstmarkten, maar hier in Europa vieren we ook nog andere oude man in een rode outfit, Sinterklaas.
Eigenlijk komt die hele Santa Claus gedachte daarvan, alleen is de rode jas met broek en witte boorden een ideetje geweest van een Coca Cola verkoper die net voor zijn pensioen de visualisering van Santa Claus figuur bedacht voor een reclamespotje in 1931.

Van Sinterklaas, laat staan Zwarte Piet, heeft de doorsnee Amerikaan nog nooit gehoord.
Tot wij ze natuurlijk gisteren het hele verhaal deden en iedereen ook de opdracht gaven hun schoentje buiten hun kajuit te zetten zodat de goedheiligman daar iets in kon gooien.

Ze vonden het wel spannend. "One shoe or both?", "Left shoe or right?", "One shoe per cabin or per couple?"
Een schattig zicht die avond van 5 december. Allemaal schoentjes op een rij in de gangen, met heel netjes een tissue erin (smetvrees zeker?)

En de volgende ochtend stond er een heel mooi zakje op elke schoen. Een appeltje, mandarijntje, apenootjes (dat was nieuw voor mij, apenoten?) en een grote chocolade Sinterklaas pop.

Net zoals ik al jaaaaren doen, pakte ik het lekkers en riep:"Dank u Sinterklaas!" zij het dit keer heel stilletjes, en binnen in mijn kajuit.

woensdag 5 december 2007

Ti volvo piu presto sposar

Vandaag een dagje varen en dat geeft me wat tijd om passenger verhalen bij te werken. Zoals dat van de 2de avond aan boord wanneer ik aan de captains table tegenover Larry en zijn vrouw Sarah zat. Larry en Sarah komen uit Mississippi en gaan regelmatig naar New Orleans. We geraakten aan de babbel en ik vertelde hen dat Kristoffel en ik getrouwd waren in Vegas en voor onze honeymoon naar New Orleans waren gevlogen.

Het is een tof koppel. Hij draagt een bril met een zwart glas aan 1 kant. Aan dat oog is hij blind. Was dat de reden dat hij het landbouwbedrijf van zijn vader niet heeft overgenomen? Hij zei dat zijn vader iets beter voor hem wilde, maar hij bleef vaag over zijn professionele activiteiten. We praatten wat over koetjes en kalfjes, aangenaam gezelschap.
Aan het einde van de avond gaf hij me zijn kaartje en zei, „Next time you are in New Orleans, give me a call and I´ll marry you all over again. I am a minister“

Om even in de huwelijkssfeer te blijven, gisterenavond was het zang- en dansavond met Mike, onze huismuzikant. Mike kan geen Engels en het is dus absoluut hilarious om te luisteren naar wat hij zingt. Wanneer hij enthousiast wordt, roep hij keer op keer „Everybody mit der arms please!!!“, wij gillen van het lachen.

Onze kapitein, koorzanger in zijn vrije tijd, wilde een steentje bijdragen en zong een paar nummers. Zijn Zugabe was „Marina, Marina, Marina. Ti VOLVO piu presto sposar“. Ik had het niet meer. Passagiers vroegen of hij met zijn auto wilde trouwen.

Laatste nummer van de avond was YMCA en alle oudjes stonden op de dansvloer met hun armen te zwaaien. Mike bleef maar spelen en geraakte duidelijk door zijn Engelse vocabulaire heen. Hij hummelde maar wat aan „Young man, huhum hehe humhumhum. I say young man, huhum hehe humhumhum. I say young man, huhum hehe humhumhum, any way you hu - hu - hem hem. That´s why, huhum hehe humhumhum, I say young man, huhum hehe humhumhum, etc. etc.

Ondertussen gaat het nog steeds prima met Norman. Zijn vrouw zei me gisteren nog „I have the feeling he´s doing better without medication that with.“
Ook schattig wanneer ze vertelde: „Sometimes I loose my temper and yell at him but by the time I start to feel guilty and want to apologise, he already forgot that I was mad“

Ook leuk was het toen zijn dochter tickets voor de horce race kwam kopen. Zij gokte op 2, haar moeder op 3, haar man op 1 en haar vader op 5.
Ik gaf haar 4 ticketjes met op elk 1 van de nummers. „Will you remember which horse you betted on?“ vroeg ik, "Well, my father won´t“ zei ze droog.

Een ander mooi stel is Vivian en haar dochter Sarah. Sarah en Vivian zitten in Franziskas rode groep, maar komen in mijn groep voor de post trip in Amsterdam. Franziska waarschuwde me de eerste dag, „Sarah has a light form of Down syndrom“ Nou, als dat licht is, dan wil ik zwaar wel eens zien.
Het is een schat van een kind, maar een opgave voor de (natuurlijk single) moeder. Ze maakt zich constant zorgen over haar dochter die bovendien ook nog allerlei andere lichamelijke kwalen heeft zoals hoe bloeddruk, diabetes, ...
Sarah heeft zich nu al een paar dagen gehecht aan Franziska, maar op de trip naar Heidelberg zaten ze bij mij in de groep en ze begint mij nu ook lief te vinden. Regelmatig komt ze langs en wil een knuffeltje van me, lief kind. 26 is ze en ze heeft een vriendje.

Helemaal te gek is het feit dat we de one and only Santa Claus aan boord hebben. Elke avond zet hij zijn kerstmuts op en loopt met een groot glas bier door de lounge.

dinsdag 4 december 2007

Life goes on

Gisterenochtend kwam Gordana, de receptioniste naar me toe om te zeggen dat 2 dames de optional tour naar Heidelberg hadden afgezgd. Ze hadden net telefoon gekregen dat hun zuster overleden was.
Ze zaten in mijn groep maar hun namen zeiden me niks. Het was lastig met deze groep. Ik ben er nu al 4 dagen mee bezig en als ik van mijn 36 mensen 8 namen ken, is het veel. Ten eerste draagt er niemand zjn naambadge, zo weet je zelfs niet wie in je groep zit, en ten tweede werkt mijn geheugen niet echt mee, ik heb er de vorige namen nog inzitten.

Ik ging even naar de kajuit van de 2 zusters om ze te condoleren. 2 lieve oude dametjes, eentje met tranen in haar ogen, haar neef had vrijdag ook al de pijp aan Maarten gegeven, en het was haar even teveel. Je zou voor minder.
Ze bleven een dagje aan boord en ik zei hen dat ik ze de volgende dag mee naar de mooie kerk in Mainz zou nemen om een kaarsje voor hun zus aan te steken. Ik kreeg een knuffel.

Beide dames verzamelen de kerstkoppen die je hier op elke kerstmarkt krijgt. Nou ja, krjgt ...
Je betaalt tussen de 2 en 3 euro voor een Gluhwein + tussen de 2 en 3 euro Pfand voor de kop. Wel een stuk leuker dan die stomme papieren bekertjes en wanneer je de kop niet wilt, geef je hem terug en krijg je je Pfand weer.

Ik vroeg hen of ze iets wilden hebben uit Heidelberg, een kerstkop misschien? Maar dat hadden ze al gevraagd aan de crazy 8, de groep vriendinnen die gierend door het leven gaan tot grote wanhoop van 1 van mijn andere gasten die zich duidelijk merkbaar ergert aan de giechelkipen. Hiss loss.

Na Heidelberg hadden we Horce Race in de lounge. We probeerden 4 paarden (de grote schaakstukken) aan te kleden en het 5de paard was een kerstman.
Paard 1 was Bill, een Amerikaanse toerist, paard 2 was Helmut, een Duitse jodelkampioen, Paard 3 was Lola, the showgirl met rode lippen, een oranje boa, zonnebril en zwarte krullen, en de 4de zag er een beetje vreemd uit. Jutta had er een blonde jommekespruik opgegooid en een stropdas rond de nek geknoopt.
Ik zei dat hij sprekend op Donald Trump leek en plakte er nog een paar dollarbiljetten op.
Ze vonden het geweldig !!!

De kerstman won de eerste race, Helmut de Duitser race 2 en eindelijk won The Donald, net voor iedereen riep: "You´re fired!!!"

maandag 3 december 2007

Weg pillen

Het pillenverhaal kreeg nog een staartje.

Terug aan boord begon Dorothy te twijfelen. We hadden de verkeerde pillen besteld zei ze.
Ik bleef maar zeggen dat Reminyl ook een soort van Galantamine was, maar ze geloofde me niet. Ze wilde het gaan checken op het internet. Ikke met Dorothy en Norman met de Choo choo train helemaal terug naar Stasbourg, naar het internetcafe.

Na een drie kwartier googlen, terwijl ik mijn mailtjes checkte, was ze eindelijk overtuigd.
Ik wees hen de weg naar de apotheek, steeds maar rechtdoor, het kon niet missen en recht over de apotheek was er een ATM want ze moest 100 euro betalen voor de pillen.

Ik ging terug naar het schip. Ongeveer 2 uur later kwam Sue aan me vragen waar haar ouders waren en of alles gelukt was met de pillen. Ik vertel haar het hele verhaal, apotheker, dokter, apotheker, internetcafe, ...
Maar ze maakte zich een beetje ongerust want waar bleven ze dan? De laatste bus van Strasbourg naar het schip kwam terug om kwart over 6, en daar waren ze. Dorothys gezicht stond op onweer.
"You will never guessed what happened" zei ze me.
Ze gingen geld halen uit de muur, naar de apotheker, pillen waren geleverd, en ze wilden nog een kijkje gaan nemen in de kerk. Norman droeg het zakje pillen.

Toen ze een beetje later aan Norman vroeg waar het zakje pillen was, haalde hij zijn schouders op. Ergens vergeten.
Heel Starsbourg nog rondgelopen voor de pillen, maar in de mensenmassa verdwenen.
Weg pillen.

Ik vroeg aan Sue, zijn dochter en tevens verpleegster, of we geen nieuwe pillen voor hem moesten halen. Sue haalde op haar beurt haar schouders op "You know, it´s not that these pills will cure him. There is no cure for Alzheimer anyway.
Let´s have some wine"
My kinda girl :)

Norman loopt nu al een paar dagen rond zonder, maar so far so good. Voorlopig kent hij zelfs mijn naam nog.

zaterdag 1 december 2007

Wolfgang speaks spain

Ondertussen al een paar dagen onderweg. Zwitserland, Duitsland, Frankrijk, … we gaan van grens naar grens. Dankzij het Schengen akkoord is dat gelukkig een makkie, stel je voor.

Ik ben echt blij dat ik dit maar een paar keer per jaar doe. 1 collegaatje van mij is aan haar 9de cruise bezig (en hierna doet ze er nog 1) en de andere heeft er ook al 6 gedaan. De lol is er bij hen duidelijk af, nog een reden temeer om het bij die 5 te houden die ik nu doe.

Wel toepasselijk, mijn eerste cruise van het seizoen en mijn laatste beiden aan boord van de Ravel, met kapitein Manfred. Manfred is grappig. Hij is actief bij alles betrokken; de passagiers zijn gek op hem. Hij doet zijn best Engels te praten, maar lukt daar niet altijd in. Hij vindt wel dat hij het goed kan en is ook bijzonder trots op de talenkennis van hemzelf en zijn hele team. Zo stelde hij trots zijn assistent voor, Wolfgang who speaks Spain 

Vandaag zitten we in Strasbourg en het is hel. De eerste zaterdag van de maand, pokkedruk, wat een massa volk. Kristoffel werd hier stapelgek, om van de kerstmuziek maar te zwijgen. Ik had ook nog een koppel van 80 die samen met hun dochter en schoonzoon reizen en moeder was in paniek. Haar man was aan het dementeren en moet zware pillen krijgen. En die waren ze vergeten in Amerika.
If he doenst get his medicine today he will not remember me by the end of the evening and by tomorrow he will have forgotten his own name.

Ik ermee op zoek naar een apotheek die ons doorverwees naar een dokter voor een voorschrift dat ik hem moest bezorgen voor 12 uur want hij moest het bestellen. Het was 5 over half 12.
Ik door de massa met 2 oudjes op zoek naar de dokter en doen alsof ik wist waar die woonde, terwijl ikzelf nog nooit in Strasbourg was geweest.
In de wachtkamer zat 12 man. Ik met mijn liefste glimlach in het Frans uitleggend dat wanneer ik niet binnen de 2 minuten bij de dokter was, de schattige oude man naast mij zou veranderen in een triest plantje. Het lukte en mochten voor. De dokter schref een voorschrift, wilder er zelfs geen geld voor en ik rende met het voorschrift terug naar de apotheker. Het was 5 voor 12 toen ik hijgend het briefje op de counter legde. Wat een stress in die drukte.

Nee dan gisteren, dat was pas fijn.
We waren in Kaysersberg, het plaatsje waar Albert Schweizer is geboren, de kerel die in 1952 de nobelprijs voor de Vrede kreeg maar niemand weet nog precies waarom.
Kayserberg is schattig. Heel mooi dorpje met prachtige huisjes, geweldige kerstversiering en zelfs ooievaars, tja, de Elzas :)

We hadden massas vrije tijd, bijna 2 uur, maar geen internet te zien. Dan maar in de Gluhwein gevlogen, het was er koud genoeg voor.
De passagiers volgden ons voorbeeld en we zongen heel de weg terug.
(Tegen ik terug thuis ben kan ik Nat King Cole de nek omwringen denk ik)

De crew en kapitein en de andere PDs hebben trouwens nog nooit zo een groep meegemaakt. Ze lachen en dansen dat het een lieve lust is en maken heel de tijd plezier. Ik heb de gele groep; Jutta de blauwe en Franziska de rode maar de passagiers hebben hun eigen kleurcode. Paars en groen.
Iedereen loopt ondertussen met verschillende kleurstickertjes op, de kapitein is neutraal, die heeft groen en paars, Franziska is rood en paars, Jutta blauw en groen en ik geel en groen.

De paarse praten niet tegen de groenen en vice versa en ze pesten elkaar heel de tijd. De groenen zijn natuurlijk superieur. Grappig, die oudjes. Net kleine kinderen.

Ik heb bij mij 8 vriendinnen zitten die 1 keer per jaar samen op reis gaan. Ik gooi het in de groep wanneer ik terug thuis ben. Ik zie ons al op een cruise ship tussen de bejaarden later. Joke, Judy, Petra, Stephanie, ...
Wie komt er nog mee?

woensdag 28 november 2007

Wie wat bewaart, heeft wat

Ik ben zo goed als alleen op de MS Ravel.
Een klein bootje, zeker vergeleken met de vorige schuit, maar wel gezellig. Alles is versierd, kerstslingers, kerstbomen, kerstlichtjes, ...
Jutta komt pas over anderhalf uur aan boord, en Franziska eerst morgen want die is met een deel passagiers op pretrip in Basel.

Wat een knollig stadje zeg, Basel. Er heerst een dorpssfeertje en iedereen is zo vriendelijk. Alles ook perfect geregeld. Ik kom aan op de luchthaven, zie ik daar een loket voor trein­ en buskaartjes. Ik kon daar meteen een ticketje kopen voor een ritje naar het station, met bus 50 en daarna een aansluiting met tram 11 naar St Johansstor, waar het schip lag en dat alles voor 3,80 Zwitserse Frank. Na lang zoeken had ik gisteren nog een paar Zwitserse Franken gevonden, de recentste uit 1986, de oudste uit 1968. Dat die nog van pas mochten komen, wie had het ooit kunnen denken...

Na een kwartiertje op bus 50 was ik aan het station. Grappig was het wel. Er liepen zowel sjieke madammen die recht van hun werk kwamen in tailleurs, als sportievelingen in hun skischoenen met de latten over hun schouder, allemaal bus of tram op.

Ik voelde me ook een beetje in Donald Duck land. De mensen hier zijn onverstaanbaar. Echt koeterwaals is het. Op tram 11 waren een stuk of 5 mensen door elkaar aan het praten, geen woord verstond ik ervan. Het enige wat ik verstond was de chauffeur die aan de eindhalte naar de microfoon greep en iedereen hartelijk een "Schoenen abend mit ein And" toewenste.
Hoe schattig.

donderdag 22 november 2007

I´m so glad that I´m a woman

Om even in de sfeer te blijven van al die Wereldoorlogen, ... D-day vandaag.
Het zit erop, de Amerikaantjes hangen al hoog in de lucht en ik zit weer tegen een dagje Vienna Airport aan te kijken.

De eerste bus vertrok al om 04h00, onmenselijk, maar niet veel aan te doen. 40 passagiers mee, en Markus kwam me helpen, lief van hem.
Ik heb pas een vlucht om 17h, maar gelukkig is er hier overal wireless internet, zijn er massa´s shops en ga ik regelmatig in een ander cafe zitten om de verveling tegen te gaan.

Het was anders nog lachen geblazen aan de counter van SN Brussels airlines.
Ik probeerde of ik mijn ticket kon omruilen maar helaas. Ik had het allergoedkoopste ticket gekocht, 39 euro incl taksen, en dat was niet inwisselbaar. Een nieuw ticket kopen was de enige optie, maar de 189 euro die dat met zich meebracht kon ik er niet aan geven.

Ik sleurde mijn koffer van de counter naar de check in en daar zat zo´n opgedirkte bitse neus-in-de-lucht domme blonde stewardess arrogant mooi te wezen die me al van in de verte hooghartig aankeek.
Ik til met heel veel moeite mijn zware koffer op de band en nog voor de koffer goed en wel op de band stond vroeg ze met een hautain toontje zonder me aan te kijken: “Did you pay for the extra weight of your luggage”. Alsof ik wist hoeveel mijn bagage weegt buiten dan heel erg veel. Zie ik eruit als een weegschaal?
“You have the lowest fare rate and can only take 20 kg on the plane. You need to pay for 10 kg extra” en ze stuurde me met een misprijzend hoofdknikje naar haar collega aan de overkant. Ik sleurde koffer weer van de band en terug naar de counter.
Dit zag er niet goed uit. Te zware bagage kost 8 euro per kilo te veel volgens mijn Grand Circle collega´s.

Ik wachtte geduldig mijn beurt af aan de overkant (ik had immers nog 9 uur tijd) en toen het eindelijk aan mij was, gooide ik mijn haar achteruit en sprak de kerel aan de balie met een - dacht ik - ontwapenende glimlach zelfzeker toe: “my suitcase is just a little bit overweight”

“10 kilo, I know” zei hij “my colleague called me about it”
De trut, dacht ik, haar collega bellen om er zeker van te zijn dat ik de volle pot overgewicht zou betalen. Wat kunnen vrouwen toch lekker bitchy tegenover mekaar zijn.

De kerel tokkelde wat op zijn computer en gaf me een rekening “80 euro please”
Wat een ramp. Daar moest ik bijna een dag voor werken. Ik had een idee.

Ik deed mijn dikke winterjas open en liet mezelf eens goed zien.
“Now look at me. I weigh at least 20kg less that your average passenger.”
Hij werd even stil. Toen klonk het aarzelend “It´s not about you ma´m but about your luggage and that´s too heavy.” “Well,” zei ik “I will be on the same plane with my luggage so our combined weight should be about average”

Hij lachte en keek naar zijn collega aan de overkant. Die smeerde net wat lipstick op haar gezicht, gooide haar tas over haar schouder en liep naar buiten. “She is just leaving” zei hij, knipoogde en scheurde de rekening kapot.
“I´ll make it 6 kg instead of 10”. Toch weer 32 euro gewonnen.

Ik sleurde mijn koffer weer naar de inchekbalie, naar een andere collega deze keer, ook een man. Hij keek van zijn digitale weegschaal naar mijn betalingsbewijs voor 6 kg overgewicht, trok even 1 wenkbrauw op en vroeg me toen heel beleefd “would you like an aisle or a window seat?”

“Most of all I´d like to sit alone please. I just spent almost 3 weeks on a river boat with 142 American tourists and I could use some privacy”

Hij tokkelde wat op zijn computer, overhandigde me mijn boardingpass en zei poeslief “I locked both seats next to you, enjoy your flight”

I´m so glad that I´m a woman

maandag 19 november 2007

Atilla the hun is taken

We hebben een paar bijzondere crewmembers. Ik heb al verteld over Georgi en Georgi; de bartenders en Sanjin; de hotelmanager. Er zijn er natuurlijk veel meer. In totaal hebben we 40 crewmembers, voor 142 passagiers en 4 Program Directors. Er zijn verschilende afdelingen en elke afdeling heeft zijn verantwoordelijke. Zo is Daniela head cabin attendant, Rhima is head receptionist, en dan hebben we Atilla, restaurant manager.
Gisterenavond hadden we een Q&A session met alle verantwoordelijken en de passagiers mochten alles vragen. De vragen waren zeer uiteenlopend. Van: “Do you have a sweetheart in every port” (antwoord: we are not docked long enough to find one) tot: “How many people work in the kitchen and how is the shift organized” (antwoord: 7 people, we start breakfast 1 hour before the restaurant opens – oftewel om 5h30 – and work till after lunch – oftewel tot 2h30 – and start preparing dinner 2 hours before dinnertime – oftewel 17h.
Ook een goeie: “There must be a lot of you working in the laundry department with all the tablecloths and towels plus our laundry … How many work in that area and what are your hours of work?” (antwoord: “just 2 girls. 1 full time and the second when she is not cleaning cabins”)
Hard werken. Geen wonder dat het allemaal oostblokkers zijn.
En toen vroeg Lynn “Atilla, we know you have a nickname and we would really like to know who gave it to you. A passenger or a colleague?”
De nickname is ‘Atilla the honey’ en hij werd er helemaal rood van. Een echt antwoord op de vraag kregen we niet, maar heel gevat antwoordde hij
“Atilla the Hun was already taken”.

Fascination and terror

Toepasselijke naam voor de tentoonstelling in het Documentation Center in Nuerenberg. In 2001 opende in een megalomaan groot Congresgebouw, een bouwwerk dat Hitler in 1935 liet bouwen naar het voorbeeld van het Colloseum in Rome, dit centrum zijn deuren. Hitler wilde dat dit gebouw 2 keer zo groot zou worden als het Colloseum, hij kreeg het echter niet op tijd af. Hier wilde hij toespraken houden voor maar liefst 50.000 toeschouwers, in een gebouw naast het Zeppelinfield waar de Parteireichstag werd gehouden en waar duizenden jongeren trots voorbij de Fuhrer marcheerden, hun rechterarm voor zich uitgestrekt.

Normaal gezien doen we Nuerenberg in een halve dag, maar door de vertraging van het schip, en het feit dat we alle excursies per bus doen en dus eindeloos onderweg zijn, maakten we er deze keer een volledig dag van.
Het was zondag, dus waren alle winkels dicht, en ter compensatie mochten we deze trip met alle gasten het museum bezoeken. Ik was er nog nooit langer dan 5 minuten geweest, en maakte graag van de gelegenheid gebruik.
Mijn 2de wereldoorlog museum (1 per oorlog) in 2 weken tijd, Flanders Fields in België en nu dit in Duitsland.
Beide musea zijn vergelijkbaar en zelfs aan elkaar gewaagd, maar ik ervoer dit als meer confronterend en intimiderend. En dat terwijl het museum zeer objectief is, het verdoezelt niks, is eerlijk en geeft de feiten. Flanders Fields is van tijd tot tijd emotioneler, met meer persoonlijke items als brieven, foto’s en andere memento’s.

Terwijl ik door de donkere gangen liep, maakt een akelig gevoel zich van mij meester. Want ergens voelde ik ook die fascinatie. In de beginjaren was het allemaal zo mooi verpakt en zag het er zo onschuldig uit. Al die lachende jonge gezichten. Dansende meisjes met bloemen in hun haar. Sterke sportieve jongens die harten vn de meisjes wilden veroveren. Waar is het misgelopen? Hoe is het mogelijk dat honderdduizenden meegesleept werden door de waanideeën van 1 man, een miezerig lelijk manneke.
Hoe is het mogelijk dat er niet eerder werd ingegrepen en hij gestopt werd, hoe is het mogelijk dat 1 man zulks een ravage kan aanrichten in de wereld?

De passagiers waren super onder de indruk en blij met de tijd die ze in het museum kregen, met audioguide. Vonden het ook een beetje akelig, als je je bedenkt dat op precies deze plek Hitler ook vaak heeft rondgelopen, ...

Hermina en Walter, een schattig koppeltje uit mijn groep, zaten in de hal, en leken een beetje overdonderd. Hermina vertelde me dat haar familie oorspronkelijk Duits was en dat 2 van haar broers hier op de rallygrounds hadden rondgelopen, trots saluerend naar de Fuhrer, op ongeeer precies hetzelfde moment dat een andere broer van haar, ondertussen geëmigreerd naar de States, ingelijfd werd in het Amerikaanse leger. Stel je voor wat er had kunnen gebeuren als ze tegenover elkaar waren komen te staan. Hermina kreeg nog de tranen in de ogen.

De busrit terug was rustig, iedereen was in gedachten verzonken, alleen was Mr Davidson weer zijn onaangename zelf. Hij mekkerde over het feit dat de voorruit van de bus smerig was. De chauffeur had die moeten schoonmaken in zijn break.
Het is donker man, wat kun je nog zien op de autosnelweg, dacht ik nog. Maar hij bleef zeuren en eiste dat ik een rapport opstelde. Bij het uitstappen nam hij foto’s van de bus, de nummerplaat en de voorruit.
Sinds vanmorgen komen andere passagiers uit mijn groep naar me toe. Een voor een doen ze hun beklag over de zeikerd. Zo had hij in Nurenberg een klein jongetje op de fiets bang gemaakt. Het kereltje was met fiets in al in een plas modder gevallen, en hij moest er smakelijk om lachen. De kwal. Sommige mensen worden blijkbaar iets minder aangenaam oud dan anderen …
Heeft er nog iemand oogdruppels in huis?

zondag 18 november 2007

Starkle starkle little twink

We liggen in Gerlachshausen, ergens tussen Wurzburg en Bamberg. Drie dagen geleden waren we in Wurzburg, en gisteren in Bamberg. Dat betekent dat wij perfect op schema liggen, alleen het schip niet, het schip loopt zo´n 3 dagen achter.

Ten eerste was er hoog water. Daardoor mochten, en mogen, we s´nachts niet varen. We doen alle excursies per bus, tussen 1 en 2 uur per rit en terwijl wij onderweg zijn, probeert het schip wat in te lopen. Met weinig succes.

Gisteren vertrokken we om 13h vanuit Wurzburg met de bus naar Bamberg. Pfffft, moest ik weer bijna anderhalf lullen op de bus. Op de weg heen doen we steeds bus narration. Op de weg terug, dan slapen de meesten, of lezen, zet ik een cdtje op dus dat is prettiger voor mij. Bus narration in Duitsland moet nl. over Duitsland gaan en jullie weten allemaal hoeveel ik weet over Duitsland. Gar nichts dus.

Bamberg is een schattig plaatsje, heel pittoresk, staat op de werelderfgoed lijst van Unesco, het hele dorpje by the way.
Na een gidsbeurtje door yours truly, in Bamberg, ikke …
namen we om 17h onze bus terug naar het schip, dat om 18h in Gerlachshausen zou liggen.

Plots ging de telefoon; Het schip had vertraging en zou niet voor 20h aanmeren.
Wat nu? Wij hadden bijna 100 man op 4 bussen, nog 30km te gaan, en moesten daar 2 uur over doen.
Na wat heen en weer gebel en overleg met het kantoor in Basel, vonden we een tussenoplossing.
Een stop in een Gaststube in Nordheim waar iedereen 2 glazen wijn kreeg, en een kaasschoteltje.
Ik verkocht het op de bus als een ongelooflijk hoogtepunt,de highlight van de dag, en boy, dat werd het.
De twee glazen werden er 3, 4 zelfs, en het was ongelooflijk. Wij renden allevier met flessen wijn rond, en manden brood, en schotels kaas, en they loved it!!!

Er werd gezongen, er werden grapjes verteld, er werd gedronken, Lynn was aan het grappen, Starkle starkle little twink, in plaats van Twinkle twinkle little star.

Ze mailde me net (23/11) het hele rijmpje:
Starkle starkle little twink
Who you are the hell you think?
I'm not under the affluence of inkahol
like some thinkle peep I am.


De gaststube was bijzonder tevreden, ja, op een slow night 100 Amerikanen over de vloer voor wijn en kaas, je zou voor minder.

We reden tegen half 9 terug naar de bus, die er …
Niet was.
O jee, wat nu? Ik was zo uitgepraat over Duistland (eergisteren al eigenlijk). Gelukkig had Larry de oplossing; Hij riep Jim naar voor die moppen begon te vertellen. Iedereen gieren. Ik vertelde er ook nog eentje. Laura zong een liedje, mooi dit keer, en plots zagen we in de mist de lichten van de MS Aria opduiken. Wat een prachtig zicht.
Het feestelijke Bavarian dinner dat de crew met veel moeite had in elkaar gestoken viel enigszins in het water om 21h30, maar al bij al is een rotdag toch ongelooflijk goed geëindigd.

Nu ben ik in Nurenberg. Met Mert ongeveer 40 minuten gelopen om een internetcafe te vinden, bij het station hadden we beet, en over een half uur nemen we de bus weer richting schip.
Morgen varen we de hele dag, het schip probeert tijd in te halen, en het wordt krap, erg krap. Halen we het op tijd in Wenen?

Bedankt voor jullie leuke berichtjes, ben aan het aftellen. Nog 4 dagen ...

vrijdag 16 november 2007

Woo Woo

Het trip report is een serieuze zaak. Alles, maar dan ook alles moet in het trip report dat aan het einde van de cruise wordt opgestuurd naar Basel. Elke buil, schram, verloren bagage, allergische reactie, vervelende opmerking, ... maar ook goeie zaken zoals "helped passenger making a phonecall home, she was delighted" of "helped passenger sending an email, he was so pleased" ...

Markus heeft er een handje van weg om het trip report wel heeel uitgebreid in te vullen. Zo schreef hij: Mrs ... en Mr ... have Alzheimer.
Ik vroeg "And...?" "No and, just that." Mert zei hem, je kan dat niet zo maar neerschrijven, er moet iets achter komen. Bijvoorbeeld; "... and keep walking the wrong way" of "... and keep forgetting the captains name" maar iets moet erachter.
Markus zei, "They just need a lot of care and attention, I dont want to add anything to that comment"
Ik vulde het report in voor Markus: "Mrs ... en MR ... have Alzheimer and I forgot what I wanted to write down" Gieren van het lachen wij.

Gisteren stond ik aan de bar met de cocktail van de dag, een "Woo Woo", vodka met cranberry juice.
Er kwam een vrouw naar me toe, en volgende conversatie vond plaats:

"That looks like a great drink."
"It is, its a Woo Woo, drink of the day"
"Do I have to pay for it?"
"Euh, yes, you will have to pay for it"
"But I dont have any dollars on me"
"Well, you could have it charged to your cabin, just sign for it"
"Oh, good idea, but I dont know my cabin number"
"Happens to me all the time" zeg ik "We can look it up for you if you want us to" en ik keek even naar haar name tag om te zien in welke groep ze zat. Geel, bij Markus.
Markus stond voor me, en zonder zich om te draaien zegt hij tegen me "Cabin 415"
Mijn mond viel open. OK, Markus was steeds zeer goed voorbereid, altijd neus in de boeken, en hij weet ook alles van zijn passagiers. Maar dat hij alle cabin number van buiten kent, daar was ik helemaal kapot van.
Hij draaide zich om, zag mijn verbazing-verwondering en zei met een knipoog "Its the Alzheimer one"

Ik draai me om naar de dame en zeg,
"Youre in Cabin 415"
"Thank you"

Ze bestelt haar drankje. De bartender, Georgi, maakt haar cocktail klaar en legt 2 minuten later een papiertje voor haar neer met een pen.
"Please wite down your cabin number and sign at the bottom"
"My cabin number?" zegt ze, "I dont know my cabin number"
"Cabin 415" zeg ik. Waarop ze zegt:
"Now how do YOU know my cabin number?"

Ik had het niet meer.

donderdag 15 november 2007

Woodstock is nicer than Holocaust

Het immer populaire spelletje “The Liars Club” zit er weer op.
De 4 Program Directors geven de definite van 1 bepaald woord en vertellen er alle4 een verhaaltje rond. Slechts 1 geeft de juiste definitie.
De leukste was de “gongoozler”. Definitie: Someone who stares for hours at end

Ik breng er een heel verhaal rond van mijn oom die naar Nepal is verhuisd, vlakbij Kathmandu, waar 24h per dag iemand zit die de grote gong in de gaten houdt “oozing at the gong” omdat die in het verleden al eens gestolen was en er allemaal kleine bronzen souvenirs van waren gegoten voor de touristen. Geen kat die dat gelooft 
En toch is mijn definitie de juiste.

Nu er zoveel met de bus gereden wordt, weinig wordt gevaren en de kans erin zit dat het er niet beter op gaat worden, moeten we andere ideeen spuien om de crowd te entertainen. Net kinderen zijn het. En dan denken dat ik die niet wilde. Ik heb een heel schip vol nu.
Elke dag stellen we met veel poeha een kleinigheidje voor, een gadget, souvenir, gimmick, waarnaar ze de volgende dag op zoek kunnen.
De Residenz van Wuerzburg staat op het programma, en daar kunnen ze een “history meter” kopen.
Dat is zo`n houten uitklapbare meter (ben even de juiste benaming kwijt, papa weet hem zeker) met alle belangrijke gebeurtenissen van de afgelopen 2 eeuwen, beginnend met de geboorte van jezus en eindigend met de val van de berlijnse muur.
Gisteren keek ik wanneer ik geboren was, bijna aan het einde van de 2 meter lange duimstok (ik wist het ineens weer). Woodstock in 1969 kwam het dichtste bij mijn geboortejaar in de buurt. Igor, een hotel manager in opleiding zocht zijn geboortejaar. “Oh no, I am Holocaust” zei hij. “Lucky you, Woodstock is much nicer than Holocaust”

woensdag 14 november 2007

De meervoudige functies van oogdruppels.

Er zit een vreselijke vent in mijn groep.
Hij is er al bij vanaf Brussel, en doet al van dag 1 moeilijk, maar ik heb ondertussen besloten dat ik hem negeer en me door hem niet op stang laat jagen.
Dat vindt hij blijkbaar niet leuk, want nu zit hij mijn 3 collega´s te pesten die duidelijk een kortere lont hebben dan ik
(Ik hoor sommigen onder jullie denken: “Nog korter?)

Hij klaagt over alles en omdat hij bij mij geen gehoor krijgt, klaagt hij nu bij alle anderen.
Over de buschauffeur die het in zijn hoofd haalde 105km per uur te rijden terwijl je maar 100km per uur mag, over Markus die niet goed verstond tijdens zijn porttalk, over het kasteel van Heidelberg dat er in zijn ogen verschrikkelijk uitzag en dat het hoog tijd werd dat de Duitsers het renoveerden (dat vonden trouwens de meeste maar hij was de enige die er een punt van maakte), over het feit dat hij teveel vrije tijd had in Heidelberg, en te weinig in Mainz, kortom, over alles.

Sanjin, onze hotel manager, heeft echter de oplossing.
Sanjin heeft een paar jaar op grote oceaancruiseschepen gewerkt, en vertelde ons dat wanneer de crew teveel last had van een bepaalde passagier, ze stiekem oogdruppels in zijn koffie deden.
3 druppels is al genoeg om iemand de volgende drie dagen tot het kleinste kamertje te verbannen.
Op de cruiseships deden ze dit de laatste dag, bijvoorbeeld als de envelop met fooi te dun was. Hup, 3 druppeltjes Vizin en klaar is Kees. Ze doen dit heel bewust op de laatste dag, wanneer de passagier het schip heeft verlaten (anders moeten ze de smeerboel nog zelf opruimen) en de kerel in kwestie heeft de onaamgenaamste long distance vlucht van zijn leven.
Het laat ook geen sporen na bij de autopsie heeft hij me verzekerd 

Het slechte nieuws is dat we met hoogwater zitten. Ons schip kon al niet meer tot Wertheim varen.
Vanmorgen anderhalf uur bus, straks anderhalf uur bus terug.
In het beste geval zakt het water en regent het niet meer en dan kunnen we over een dag of twee weer varen, in het slechtste geval moeten we over 3 dagen het schip verlaten en ergens intrek in een hotel nemen.
Dan gebeuren alle excursies per bus, en moeten we dus heeeel veeeeel lullen op de bus.

Zou jammer zijn, maar misschien toch ook weer niet zo erg. Ik hunker naar een bad en een volledige nacht slaap. Naast die keuken en langs de machines is toch niet echt ideaal te noemen.

We leven nu van dag tot dag en wachten rustig af. “It´s in God´s hands” zeg ik iedereen maar.

Mijn college Dina vind me geweldig. “You stay so cool and relaxed, under all circumstances, very professional” Ze zei me dat ze in haar broek zou doen als zij mij was. Tweede SGE en al meteen hoogwater?

Tja, wat anders? Als ik paniekeer, panikeren er 35 met me mee, als ik laat merken dat ik onzeker ben, worden er 35 met mij onzeker, als ik laat merken dat dit allemaal nieuw voor me is, krijg ik 35 kleine fooien.
Wat doe ik dus, ik lach met alles, vertel moppen, en doe alsof dit de gewoonstezaak van de wereld is.
Maar een beetje spannend is het allemaal wel …

maandag 12 november 2007

Amerikaans oudstrijder toch nog gesneuveld in WOII door eigen bom

Nee, geen paniek, er is geen dode gevallen, maar het was een mooie krantenkop geweest.

Eigenlijk hadden we eergisteren moeten aanmeren in Koblenz maar daar is op 6 november een (Amerikaanse) bom gevonden, nooit ontploft, EN met een kapotte ontsteking.
De hele stad is daarom gisterten ontruimd, de Mosel werd afgesloten voor alle verkeer en wij hebben ons programma omgegooid.
We zijn doorgevaren naar Mainz en zitten vandaag in Koblenz ipv gisteren en zijn per bus.
Lastig wel, veel langere busrit (dus bus narration grrrrrr) en veel tijd verloren.
Dina en Mert zitten nu op de Marksburg en de mensen die niet op de optional tour zijn gegaan hebben vrije tijd tot 15h!!!

Gisterenavond, na de city walk in een verlaten kletsnat Mainz, gingen we op optional tour naar de Drosselgasse in Ruedesheim.
Een schot in de roos al always. Eerst stoppen we bij een wijnboer en gooien we 2 glazen Riesling in de oudjes en daarna gaan we met zijn allen per bus naar Ruedesheim.

Bij de wijnboer was het even akelig. Een man uit het gele team (Markus) was die ochtend komen vragen om de uitstap te cancellen want hij had rugpijn. Met hem gingen er nog 3 mensen mee. Mert (lead PD) was superstreng en zei dat de man kon cancellen, maar die 3 anderen niet meer (min 24h op voorhand, tenzij je doodziek bent)
Hij wilde vooral gaan, die 3 anderen gingen uit sympathie met hem mee, dat maakte het extra zielig.

Die avond was de man toch van de partij. We moesten echter een hele diepe kelder in voor een lezing over wijn en toen de man de trap afliep liepen de tranen over zijn wangen.
Beneden kon hij zich met moeite staande houden. Nergens een bank, kruk of stoel te zien.
Ik liep naar boven en vond alleen een kletsnatte stoel in de tuin: Ik sleepte hem mee naar beneden. Ik kreeg een dankbare blik van de vrouw, de man had zijn ogen dicht en liet zich op de stoel vallen. Na 20 minuten begon hij weer aan zijn zwarte tocht de trap op. Ik had medelijden met hem.

Na een busrit van een kwartiertje parkeerden we op de busparking en stapten uit, in de gietende regen. Ze waren maar met zijn 40, heel Ruedesheim was verlaten (einde seizoen), het restaurant was leeg (op ons na) en toch was het super!!!

Dina en ik hosten het restaurant binnen en hoempapaaden mee met de band. Er gingen lichtjes flikkeren in alle oude oogjes en ook de man met de slechte rug klaarde op.
Iedereen kreeg een halve liter wijn of bier, en zelfgs dat was voor een paar niet genoeg.

Toen ik daarna een rondje liep en fotos maakte greep hij mijn arm, en zijn vrouw ook. "My hero, my saviour" noemde hij mij, ik had zijn avond gered.
Ik zat aan een tafel met mensen uit de blauwe groep, 2 koppels en een kreupele single man. Naast me zat een stokoud mannetje, 87 jaar, en die wilde heel de avond met me dansen. Gelukkig kon hij niet meer na zijn derde "grosses Bier" :)
Ik dacht - net als de vorige cruise trouwens - "if my friends could see me now ..." en verborg mijn gezicht voor alle cameras.
Recht tegenover mij zat een vrouw die me gemeen aankeek. "You dont always eat that rich do you?" Toen ik daarop bevestigend antwoordde, zei ze "Dont worry, it will catch up with you later"
Na een volgend fotorondje was ze op mijn plek gaan zitten. Toen haar man me voorstelde om naast hem te komen zitten zei ze tegen hem "She will find a seat at another table"
Dat was duidelijk. Ik negeerde haar (en vooral hem) de rest van de avond.

De weg met de bus terug was ook super!!!
Laura, 1 van mijn groep, de mooie dame met face lift en lip job, had me eerder die dag een cadeautje gegeven. Een CD, van haarzelf!! Ze zingt, Gershwin standards, mooi, maar ze wilde niet dat de andere passagiers wisten dat ze zong.
Laura had 2 karaffen witte wijn op (oftewel een hele liter) en vroeg of ze een liedje mocht zingen.
Ik gaf haar de microfoon. Dat had ik beter niet gedaan.
Zo vals als een kat kweelde ze dronken Summertime, die arme Gershwin ...

Na Summertime zette ik snel mijn stokoude CD op en ze gaven weer van jetje bij de Trolley Song, Swanee en She wore a tulip, ...
Ik hield Laura vooraan, ze had het niet gehaald, tevoet door een rijdende bus en we zongen samen mee. Ze vertelde over haar musicerende vader en zingende moeder en haalde herinneringen op terwijl ook bij haar de tranen over de wangen liepen, maar dit waren blije tranen.

Paul kwam naar voren en vertelde een paar moppen, het was echt geweldig en iedereen was het erover eens; dit was de highlight van de hele reis.

Terug aan boord trok iedereen lallend en zingend naar zijn kajuit en kwam er een vrouwtje naar me toe, ook weer van een andere groep. Dit was er eentje die altijd lachte en de eerste avond op het schip al op de dansvloer stond.
"I saw what you did for my uncle and wanted to thank you" Ze had het over de stoel die ik naar beneden had gebracht.
"You often dont know good good you are and what it is you are doing. My husband only has a few more months to live so we decided to take one more trip all together and enjoy ourselves and each others company. This night made it even more special because of you and what you did and we will never forget it so thank you."
Daar wordt een mens even stil van.

zaterdag 10 november 2007

Prozac saves Marilyn

Stel je voor, deze headline in alle kranten op 6 augustus 1962 in plaats van “Marilyn dies from overdose”
Alle passagiers geven bij het inschepen een formulier af met hun persoonlijke informatie. Hoe vaak ze al met Grand Circle hebben gevaren, vieren ze een speciale gelegenheid aan boord, wie moeten we bellen in case of emergency, hebben ze allergieën, en, heel belangrijk, welke medicatie nemen ze.
In mijn groep zit een Marilyn (dit is al de tweede cruise met een Marilyn aan boord). Ik vond ze alleen niet en keek stiekem alle nametags na. Ineens zag ik een klein vet dropke met de naam Lynn.
“Are you Marilyn?” Ja, het was ze. “I am a big Marilyn Monroe fan” zei ik enthoesiast.
Ik kreeg een verpletterende blik. “She´s the reason I changed my name to Lynn” gromde ze.
Vanmorgen gaf ze me haar invulformulier. Ze is single, geboren in 1942 en ze neemt Prozac.

De prozac helpt. Het is een vrolijk goedlachs mens, beetje moeilijk ter been, maar ze doet alles moedig mee, en met de glimlach. Zolang je haar maar niet Marilyn noemt :)

Vrijdag hadden we dagje Amsterdam. Eerst een rondritje met de canal boat, ik begin het al goed te kennen, en daarna een bezoek aan Gassan Diamonds.
De voormiddag werd afgesloten met een bezoek aan het Van Gogh- of Rijksmuseum en om 16h verlieten we de haven.

Die avond hadden we het officiële Captain´s Welcome Dinner. Alle Program Drectors zitten dan aan tafel met de kapitein en hotelmanager. Drie koppels Innercircle passengers worden uitgenodigd, de drie koppels met het grootst aantal cruises op hun palmares. Ik had geluk. Het waren twee koppels uit mijn rode groep, George en Jeannie (officieel Harumi) en Paul en Gini (officieel Virginia) en ik zat aan het hoofd van de tafel, tussen hen in. Beide koppels waren ook op de pretrip met mij in Brussel dus we kenden elkaar al en het was heel gezellig. Ze vertelden honderduit. Toen George GI was in Japan had hij Harumi ontmoet en werd halsoverkop verliefd. Ze vierden dit jaar hun 50ste huwelijksverjaardag.
We zaten te kletsen en lachen en ze zongen zelfs liedjes aan tafel. Ik zag mijn 3 collega´s met spijt naar onze kant van de tafel kijken. Het derde koppel was maar niks. De man was vooral aan het woord en verkondigde constant zijn mening. Tegen immigranten, voor Bush, heel radicaal allemaal, blij dat ik die niet heb (de mijnen waren tegen Bush, 1 van de eerste dingen die ze me zeiden).

Na het diner moesten we voor entertainment zorgen en het werd de paardenrace. 5 paarden (grote schaakstukken), om ter gekst aangekleed, rosse pruik, koksmuts, sombrero, … worden op de dansvloer gezet. Met plakband maken we vakjes. De passagiers kunnen gokken op de paarden en de maximum inzet is 1 dollar per paard. Het paard dat correspondeert met het aantal ogen op de reuzendobbelsteen die ik van passagier naar passagier gooi, doet 1 stapje naar voor.
Wanneer een passagier een 6 gooit, moet hij eerst een shot Jaegermeister achterover slaan, en dan nog eens gooien; dat paard doet 2 stapjes vooruit ipv 1.

Tegen het einde van de avond was de fles Jaegermeister half leeg en Paul had 7 dollar gewonnen. De bartenders Georgi en Georgi maakten me nog een cocktail en toen was het bedtijd.
Leuke dag.

vrijdag 9 november 2007

Van Antwerpen naar Amsterdam in 5 uur

Gisteren het hotel uitgecheckt met mijn 25 Amerikaantjes. Alles ging supervlot, ze waren goed gezind en we reden naar Antwerpen. Prachtig weer, we deden een wandelingetje met yours truly als gids (that was easy) en ik had hen voorgesteld om in hun vrije tijd een Belgian Waffle te gaan eten bij Antoon Van Dijck, tenminste, zij die wilden.
24 Amerikaantjes stapten bij Van Dijck binnen, die speciaal voor ons een half uur vroeger open had gedaan.
(De 25ste vond ik daarna op de Grote Markt, hij was verloren gelopen anders was hij ook mee gaan snoepen)

Ze zijn echt wel schattig. Als ze vrije tijd hebben, gaan ze allemaal i de bus of op hun kamer zitten wachten tot er iets gebeurt. Stel je iets voor, een tentoonstelling, een wafel, … staan ze te springen.

Van Antwerpen ging het naar Delft waar ik wat belkrediet ging kopen en – voor het eerst – de nieuwe kerk ging bezoeken met het grafmonument van Willem Van Oranje.
Toch maar aal zo´n protestantse kerk, zeker als je de pracht en praal van de Carolus Borromeus in Antwerpen gewend bent.

Om kwart voor drie vertrokken we naar Amsterdam en redelijk snel zagen we de MS Aria aan de kade liggen. Wat een joekel!!
Ik had nog nooit op zo´n groot Grand Circle schip gevaren. 142 passagiers en een kleine 20 special guests van het hoofdkantoor in Boston.

Mert stond me al op te wachten met een grote smile, en een paar minuten later zag k ook Markus. Wordt een leuk tripje!!
Dina uit Oostenrijk maakte ons team compleet. Nu nog afwachten wat voor een passagiers we zouden krijgen. Eentje zat al met een bedrukt gezicht aan de hospitality desk te wachten. Ze had al een dag of 3 last van een vreemde huisuitslag en had overal jeuk. Ze wilde naar een dokter.
Gelukkig zat ze niet in mijn groep en ging Markus met haar naar de eerste hulp waar ze het na 2,5 uur wachten zou opgeven en terug naar het schip zou komen)
De lobby stond vol gasten en ineens horden wij een luide knal. Wat was dat?
Een van de passagiers was van de lobby naar de lounge gestapt en was met zijn voorhoofd tegen de enorme glazen deur gelopen. Het was een geweldige klap. Het glas in de deur was helemaal kapot, vormde een grote ster en de man stuikte in elkaar.
Wonder boven wonder was er aan zijn voorhoofd niet veel te zien buiten een piepklein schrammetje. Harde kop. Nadat we er zeker van waren dat hij OK was begonnen we aan de eerste korte briefing en ik had mijn porttalk.
Naderhand kwamen de mensen van mijn groep zeggen dat ze zo trots op me waren omdat ik het zo goed had gedaan 

Hondenweer in Amsterdam maar toch stonden een stuk of 80 passagiers op ons te wachten voor en toertje te voet door het beroemde Red Light District. Knap, zeker als je bedenkt dat de meesten nog maar net waren aangekomen en dus al uuuren op waren.
Tegen half 12 eindelijk naar bed.

dinsdag 6 november 2007

Big is beautiful

Zaterdagmiddag aangekomen in het Brussels Hilton voor een pre-trip met Grand Circle. Aangezien het een zaterdag was en mijn 25 Amerikaantjes pas zondag zouden aankomen was Kristoffel erbij. Gezellig.

Voor de deur stonden een stuk of 7 erg dikke mannen met elkaar te praten. In de lobby, verspreid over verschillende hoeken, zaten of stonden her en der 4, 2, 7, 11 erg dikke mannen met elkaar te praten. En ik bedoel dus erg dik.
“Jaarlijkse conventie van Weight Watchers?” grapte ik naar Kristoffel, en we checkten in.
Prachtige kamer op de 11de verdieping.

Ik moest 1 en ander voorbereiden voor de volgende dagen en maakte een praatje met de mensen van de receptie. En overal bleef ik maar erg dikke mannen zien …

Bleek inderdaad dat het een jaarlijkse conventie was, maar niet van Weight Watchers, nee van EBMC.
De European Big Man Convergence. Ze hebben zelfs een website voor het event (niet voor gevoelige kjkers)
Bovendien zijn ze allemaal gay. Zondag hadden ze een dansmatinee in de balzaal op de eerste verdieping. Dat spreekt tot de verbeelding nietwaar? Om over de sauna party maar te zwijgen ...

Zondagochtend kwamen mijn Amerikaanse passagiers druppelsgewijs binnen, de eerste tegen 7h en de laatste twee om 17h45, net op tijd voor de welkomborrel en eerste briefing van yours truly.

Het ziet er een leuke bende uit. Ik vrees – alweer – dat ik nooit hun namen ga onthouden, maar dat dacht ik de vorige 3 keer ook, dus dat zal wel meevallen. Voorlopig heb ik er 25, op et schip komen er og eens een paar bij. Totaal aantal is blijkbaar 142.
Gisteren, maandag, busritje door Brussel, chocolate tasting & demo en ´s middags vrij. Ik wilde eens wat proberen. Ik had erg veel zin om de grote Leonardo da Vinci tentoonstelling te zien in de basiliek van Koekelberg en stelde het voor aan de groep. Tot mijn verbazing gingen er 17 van de 25 mee en we vertrokken op avontuur.

Met zijn allen aan de automaat om metrokaartjes te kopen in station Louise, ze lachten zich te pletter. Dan door het park naar de Basiliek, prachtige wandeling en de tentoonstelling is echt super!!! Iets minder dan ik had verwacht van de organisatoren van “Ik was 16 in ´45” maar zeker de moeite. Vooral het derde luik waarin een 40-tal maquettes staan, gebaseerd op originele schetsen van Da Vinci is echt geweldig. Wat een visionair, knappe kop.

Straks de optional tour naar Flanders Fields, ik heb 14 deelnemers.
Het is prachtig weer, wegaan eerst naar het American Cemetary i Waregem, dan naar Ieper voor de loopgraven en het Flanders Fields museum.
Lange dag, maar wel in het juiste jaargetijde nu. Misschien dat ik eindelijk zie “the fields where poppies blow”

woensdag 31 oktober 2007

Het geheim van gelukkige katten

Het ziet er naar uit dat het plasprobleem opgelost is.
Al weken was er regelmatig een plasje te zien onder de gordijnen, en ook de gordijnen zelf kregen geregeld een sproeibeurt (nadat ze eerst naar de stomerij waren geweest voor 83 euro)

Elke ochtend gaf ik de vloer een flinke schrobbeurt, maar het ging van kwaad tot erger. Een grote plas midden in mijn buro, een plas tegen de vaas met bloemen die ik van Kristoffel had gekregen, zelfs Tapa´s poezentent moest eraan geloven.

Eerst zagen we dat Tapa moeite had met de kattenbak beneden. Die was aan de kleine kant en hij kon er zijn kont niet in keren (wat vervelend is gezien het normale gebruik van zo´n ding). Dus wij naar de dierenwinkel voor een reuzekattenbak.
Maar het ei van Columbus bleek Feliway te zijn, een verdamper - lijkt op zo´n vreselijk Ambi-Pur ding waar momenteel zoveel reclame voor gemaakt wordt - die feromonen verspreidt. Een kat verspreidt gezichtsferomonen door met de zijkant van zijn snoet ergens langs te wrijven, kopjes geven. Hij zal ovendien nooit plassen waar hij feromonen ruikt, en dat is het geniale van Feliway.
Wij stopten het ding in het stopcontact en merkten die avond al meteen een verschil.
Tapa lag heerlijk te spinnen in zijn huisje en sindsdien geen plasje meer gevonden in huis. (tip van de dierenkliniek, kattenplasjes schoonmaken met Biotex, het enige middel dat de geur echt oplost).

Als Feliway niet had geholpen, was ik misschien inspiratie gaan opdoen in de dierenwinkel. Dit is zo´n schattig verhaal.

Ik stap geregeld de dierenwinkel op de Grote Steenweg in Berchem binnen en zag een week of 2 terug een schattig klein katje.
Was wel een beetje zielig, het kleine beestje zat helemaal alleen in een glazen kooi en miauwde elke keer je het raam aanraakte. Mijn hart brak en ik maakte me snel uit de voeten. "Ik hoop dat je het snel verkoopt" zei ik nog.
Een dag of 4 later ging ik nog eens iets halen en zag een lege glazen kooi. Gelukkig, dacht ik. Verkocht.
Toch niet. De rakker was uit zijn kooi geklommen en zocht gezelschap op in de kooien naast hem.
En dat doet hij nu al bijna een week lang, elke dag.

Wil iemand aub dit lieve kleine poesje een goede thuis geven, en er meteen een konijn bijnemen?

maandag 22 oktober 2007

One-on-one advertising

De Driekoningenstraat in Berchem is het nieuwste billboard van Antwerpen.
Op verschillende manieren worden boodschappen hier verkondigd.

Soms ontspint zich zelfs een waar verhaal zoals de afgelopen weken bij de GB.
Eind september hing de shopmanager een paar A4'tjes op van een 'shoplifter', met foto en de tekst: "Dankzij een opmerkzame klant kon deze dief gevat worden op 27/9"
De tagline was: "Met videobewaking waken wij over uw en onze veiligheid"
Een veilig gevoel.


Een paar weken later echter, was de dief onherkenbaar gemaakt op de foto, en hing dit A4'tje er naast.


Ik ben van de oude stempel en hou wel van het principe 'an eye for an eye' dus vroeg meteen naar de petitie. Hier zette ik graag mijn handtekening onder. Paniek. Wat bleek? Petitie gestolen. Wat resulteerde in het (voorlopig) laatste A4'tje in de reeks.

Ik riep de manager en stond erop dat hij een nieuwe petitie begon. Mijn naam en handtekening prijkt bovenaan nu. We kunnen dit toch niet blijven goedvinden? Misschien zijn dief 1, wereldverbeteraar en dief 2 wel familie van elkaar. Zou me niets verbazen.

En een meer persoonlijke boodschap vond ik nog een paar meter verder, naast een Mister Cash automaat:

Ik vraag me af wat hij mispeuterd heeft ...

Het leven zoals het is, een winkelstraat in Berchem

donderdag 18 oktober 2007

Expensive shit

Vorige vrijdag zag ik om 07h30 dat ik al een gemiste oproep had, en een bericht. Dat is vroeg. Ik luisterde naar mijn voice mail en paniek sloeg om mijn hart.
"Mevroj, diet ies de boerfrauw van ouw hojies in de Cobdenstraat. Bel mij astoeblief dringend op. Er ies iets eel erregs met oew hojies gebeurd"

Ik zag visioenen van een smeulende berg as, een afgebroken gevel, een weggewaaid dak of een hoog oplaaiend vuur uit alle ramen vooraan en belde meteen terug.

"Ja mevroj, eel main hojies stinkt en main kelder ies vol pipi, iek denk oew beerpoet overgelope. "

OK, vervelend, maar minder erg dan ik had gedacht. Ik maakte een afspraak om eens een kijkje te nemen in haar kelder. Dat kon pas na 14h.
Ik met een klein hartje naar de buurvrouw. Ze nam me mee naar de kelder. Ik werd met verstomming geslagen. Die kelder zag er beter uit dan menig operatiekamer. Overal kasten en werkbanken, met elk schroefje in een eigen (gelabeled) bakje, perfect op maat gemaakte kasten en - vloerbedekking. In de kelder, vloerbedekking!!!

Ze toonde triomfantelijk de achtermuur van een kruipkot achter haar kelder. Met moeite kon ik daarop een vochtige plek ontwaren en stank was er - gelukkig - ook niet.

Ik kreeg een hele litanie over me heen die ik jullie zal besparen. Verwijten, beschuldigingen, beledigingen, ... maar uit haar discours begrijpende dat ze blijkbaar 15 jaar ruzie heeft gehad met de vorige eigenaar van het pand (ondertussen al weer 2 jaar verhuisd) kon ik de uitbarsting in het juiste daglicht plaatsen en zei haar dat ik asap de beerput ging laten leegmaken. Dat vond ze goed.

Thuis aangekomen belde ik meteen het Ruimerke. En - why not - maakte meteen 2 afspraken, voor 2 beerputten. Dinsdag eerste werk Waterfordstraat (7.15h slik) en woensdag in de loop van de dag Cobdenstraat.
"Wat kost dat?" "80 euro voor een put van 2000 liter, en dan betaal je bij per 20 liter. Gemiddeld kost het 140 a 150 euro, cash te betalen"

Er stond me vaag voor dat Het Ruimerke veel adverteert en ook steeds kortingbonnen in zijn advertenties zet en ik ging alle huis aan huisbladen van de afgelopen 2 weken door (zuinig Ollander he). Niets. He maar, Lag er pas geen Gouden Gids op de stoep? Als ik thuis was geweest, had ik hem niet aangenomen, maar gelukkig was ik dus niet thuis toen ze langs kwamen, want nu kwam hij van pas.
Een kortingbon van maar liefst 5 Euro.
(het weekend ging ik op strooptocht naar een tweede kortingbon, heel de stad lag vol Gouden Gidsen. 1 exemplaar mist echter pagina 113, sorry)

Dinsdagochtend iets over half 8 reed de enorme oranje vrachtwagen de straat in. 2 kerels stapten uit. De oudste heette Sylvain.

In een half uur was de klus geklaard. 7000 liter beer hadden ze geruimd, en de rekening was stevig, 221 euro, -5 euro korting, nog 216 te betalen.

Snap je nu de titel van deze blog?

Vanmiddag dan kreeg ik telefoon tegen half 2. "We zijn er"
Ik naar de Cobdenstraat en daar stapten Sylvain en zijne compagnon uit de enorme oranje vrachtwagen. "Hey, gij weer!" zeiden ze.
De vorige eigenaar van dit pand was zo snugger geweest om de beerput dicht te metsen. Gelukkig had ik dat eerder die dag gezien en snel iemand gebeld om hem open te kappen. De gasten van 't Ruimerke kappen niet, die ruimen alleen maar :)

Ook hier werd de put met smerige doch oh zo menselijk inhoud snel leeggezogen, 6000 liter vandaag, voor 177 euro, -5 euro korting, nog 172 te betalen. (Ik ben geen ster in de regel van 3 maar iets zegt me dat hoe meer shit je hebt, hoe duurder hij wordt?)

Ik heb deze week dus bijna 400 euro betaald voor ongeveer 13.000 liter ontlasting. Ik ga de maandelijkse huurlasten optrekken man. Of in het contract zetten dat ze maar 1 keer per dag naar de WC mogen. Of een teller op de WC zetten en tegen het einde van de maand hoor je dan een beleefde vrouwenstem die zegt: "U heeft uw limiet voor deze maand bereikt, gelieve zich elders te ontlasten".

Volgens de Sylvain was er niets mis met de beerput. Hij gaf een goede tip. Over een week of 2 eens een paar kleurzakjes in de WC gooien en zien welke kleur de kelder van de buurvrouw krijgt (en natuurlijk niet zeggen welke kleur je er hebt ingedaan :)

Wordt ongetwijfeld vervolgd ...

zondag 14 oktober 2007

Advocaat? Nee bedankt.

Deze week heb ik me enorm geërgerd aan Paul Vandemeulenbroecke, de advocaat van Hans Van Themssche.
Van Themssche werd door de volksjury schuldig gevonden over heel de lijn, en een dag later veroordeeld tot levenslang. De enige juiste beslissing lijkt me, alhoewel – ik herhaal – zijn daden hierdoor niet ongedaan worden gemaakt.

Vandemeulebroecke kwam op televisie over als een arrogante betweter. Op zijn onderlip bijtend en met zijn ogen rollend beet hij de reporter toe dat ze het er niet bij zouden laten en zowel het Hof van Cassatie als het Hof voor de Rechten van de Mens overwegen. Je moet de video van zijn interview op Terzake op deze link zien om het te geloven, het lef van die kerel.
Hij wilde constant zijn superioriteit bewijzen en het was overduidelijk dat hij er vreselijk de pest in had dat hij de zaak verloren had. Hij had de zaak verloren, daar ging het hem om. Het feit dat indien hij ‘gewonnen’ had, Van Themssche misschien weer heel snel op vrije voeten zou zijn gekomen deed er duidelijk niet toe.
Volgens hem had racisme met de hele zaak niets te maken en hij bleef maar doorzeuren over het feit dat de zaak teveel in de media was geweest en zijn cliënt hierdoor geen ‘eerlijk’ proces had gekregen, met andere woorden, veroordeeld was nog voor het begon.
Vergat Vandemeulebroecke gemakkelijkheidhalve het proces tegen O.J. Simpson? Ik denk niet dat er 1 zaak meer in de media is geweest dan deze, miljoenen mensen hebben zelfs live de achtervolging van OJ door de politie op tv gevolgd en de rechtszaak die 130 dagen duurde werd rechtstreeks uitgezonden. Toch werd hij vrijgesproken, ondanks alle bewijzen tegen hem wat het flutargument 'de Vlaamse pers besteedt teveel aandacht aan het Van Themsche proces' toch ineens weer in een ander daglicht stelt.
(Als je heeel veeeel tijd hebt, moet je dit eens lezen)

Ik hoop dat Vandemeulebroecke afdruipt met zijn staart tussen zijn benen en de familieleden van de slachtoffers van Van Themssche eindelijk wat vrede geeft, toch minstens voor 9 jaar.

On a lighter note, vandaag zijn onze 2 katjes jarig; Sushi en Tapa zijn 2 jaar geworden. Vanmorgen kregen ze een smsje van hun zusje Bengel, geadopteerd door Ann, en daarnet hebben ze een paar sappige Surimi sticks naar binnen gespeeld (de kat op de foto is niet van ons doch van het internet geplukt. Je vindt de vreemdste dingen als je birthday cat' intikt zoals bijvoorbeeld deze).

maandag 8 oktober 2007

Alles heeft zijn reden

Of misschien toch niet?
De grote hamvraag in het Van Themsche proces is niet - zoals je zou verwachten in een proces - "Heeft ´ie het gedaan?" want hij heeft bekend en werd trouwens op heterdaad betrapt, maar is eerder "Waarom heeft ´ie het gedaan" en na vandaag lijkt het heel waarschijnlijk dat iedereen die zo´n behoefte aan het antwoord heeft, het niet zal krijgen.

Een journaliste van een Nederlands persbureau kon haar afkeer en ongeloof niet onderdrukken toen ze geinterviewd werd voor ATV.
"Je hoort zovaak iets over een moord hier of daar, een steekpartij, schietpartij, gevecht, ... maar altijd is er een reden, een band tussen dader en slachtoffer, een uit de hand gelopen café ruzie, een oude familievete of jaloezie en dat maakt deze zaak zo schrijnend.

De enige die kan vertellen waarom, weet het na vandaag ook niet meer. En zo iemand verdient volgens bepaalde bronnen een "tweede kans". Ik dacht het niet.

Het is jammer dat hij niet meer dan 30 jaar kan krijgen, want levenslang is lang geen levenslang behalve in Estland en Nederland.

maandag 1 oktober 2007

Geen grijs te zien

Vandaag een zwarte dag in de geschiedenis van Antwerpen.
Het proces tegen Hans Van Themsche is begonnen.
Een mediacircus van formaat waar al meteen in de eerste uren een truk uit de doos wordt gehaald.
"Nadat de zitting om 11.34 uur hervat werd, hebben de advocaten van Hans Van Themsche het hof gevraagd de strafvordering onontvankelijk te verklaren. Door de massale mediabelangstelling werd het recht van Van Themsche op een eerlijk proces immers onherroepelijk geschonden."

Of zoals een opiniestuk in 1 of andere krant een paar dagen geleden zei. "Wat doe je met zo iemand? Sluit je die levenslang op of geef je hem nog een tweede kans?"

Met het ouder worden wordt zwart wit vaak wat grijzer zegt men soms. Je wordt milder, vergevingsgezinder, minder impulsief en opvliegend, en ja, dat is bij mij ook wel zo. Die 40ste verjaardag heeft er inderdaad wat scherpe kantjes bij mij afgekregen. Ik denk al iets langer na voor ik iets zeg. Probeer rekening te houden met posities en gevoelens van anderen.

Maar niet bij Van Themsche. Ik reageer zowel fysiek als emotioneel alleen nog maar bij het horen van zijn naam en nog nooit is voor mij zwart wit zo zwart wit geweest.
Nee, in het geval van Van Themsche is er geen grijs te zien.
Ik hoop dat hij de rest van zijn dagen in een hol blijft zitten.

maandag 24 september 2007

Le nouveau humidor est arrivé

Leuke uitloper van het event op Kasteel Withof.

Ik lust al eens een sigaartje.
Sigaretten heb ik nooit echt lekker gevonden, maar de geur en smaak van een sigaar is heerlijk relaxerend.
1 van de partners op Kasteel Withof was Mike's Havanna House. Tegen het einde van de bijzonder geslaagde dag, werd op ik de stand uitgenodigd om een sigaartje te roken. Kristoffel zag dat ik ervan genoot en haalde zijn portefeuille boven. "Kom, geef me dat doosje maar" wees hij naar een doos Cohiba's waar nog nog 5 sigaren inlagen.

De Cohiba is een bijzondere sigaar. Oorspronkelijk werd ze uitsluitend voor Fidel Castro en hooggeplaatste partijfunctionarissen gefabriceerd. Ze werden later als cadeau gegeven in de diplomatieke wereld en pas sinds 1982 kunnen burgers en vooral toeristen ook Cohiba's kopen.

Jo telde even, fluisterde een bedrag in Kristoffels oor en ik zag even een flikkering van verbazing in diens ogen.
Bleek dat er onder de laag van 5 sigaren, nog 10 lagen en dat was een serieuze hap uit het budget. (Voor 1 sigaar kun je ongeveer 10 kranten kopen)
Maar Kristoffel hield voet bij stuk, en wij met een doos Cohiba's naar huis. Maar aan het tempo waarop ik sigaren rook, worden die dingen tegen dat ik aan de laatste ben zo droog als de Sahara.
Je kunt ze even bewaren in een Tupperware met een vochtig sponsje, maar ideaal leek me dat toch niet.

Dus de volgende dag ikke op zoek naar een humidor. Dat viel tegen, maar gelukkig bood mijn favoriete 'winkel' raad :)

Een dag later had ik een winnend bod en tijdens het wachten kon ik me rustig voorbereiden op de komst van mijn sigarendoos.
Al gauw hadden hygrometers, bevochtigers en andere humidificatiesystemen geen geheimen meer voor mij en vandaag was het langverwachte moment daar. De bel ging en daar stond een koerier met mijn humidor.
Ik pakte hem voorzichtig uit en begon - zoals het moest volgens de ingewijden - de binnenkant af te wassen met gedistilleerd water. Daarna zette ik een kommetje warm gedistilleerd water in de humidor dat er 24 uur in moet blijven staan, zodat het blanke cederhout genoeg vocht kan absorberen om de sigaren op peil te houden.
Dan de kalibratie van de hygrometer.

Je legt de hygrometer in een hermetisch gesloten plastic doos met een kopje zout in water en laat dat alles 8 uur rusten. Na 8 uur is de luchtvochtigheid precies 75% en kun je de naald van de hygrometer op 75 zetten (voor zover die er nog niet op staat). Ik ben net stiekem gaan kijken en de naald is al van 40% naar 60% gegaan, het ziet er dus goed uit :)

En nu wachten. Helaas niet altijd mijn sterkste kant ...

donderdag 20 september 2007

Over mediaexposure vandaag niet te klagen

Tja, het was te denken he. Er wordt gespoken over koppels zonder kinderen, en meteen denkt iedereen aan mij.
Deze keer was het de beurt aan het Laatste Nieuws.

Een tijdje geleden stond u met een reportage in Nina
over bewust kinderloze vrouwen. Gisteren werden de resultaten van de
Comeva-enquete van de Vlaamse vrouwenbladen bekendgemaakt, en daaruit
bleek dat ook zonder kinderen vrouwen prima scoren op de
geluksschaal. In het kader hiervan zijn we op zoek naar enkele
vrouwen zonder kinderen die voor de krant van morgen kort willen
vertellen over hun 'geluksgraad'.
Kan u me zo snel mogelijk contacteren als u tijd hebt voor een kort
telefoontje?


Vanmorgen meteen de krant gaan halen. Leuke foto, (ja duh, ik ga toch geen lelijke insturen), beetje domme tekst maar ach ja, hoeveel diepgang kun je krijgen in een kolommetje van 3 op 6.


Bij het afrekenen viel mijn oog ook op Milo, het tweede nummer alweer van een nieuw maandblad voor de actieve 50 plusser met als subtitel 'Midlife rocks!'
Die hadden me een paar weken terug ook gecontacteerd. Eerst schrok ik. Wat, ik in een blad voor 50 plussers? Maar een journaliste (die ik nog kende uit mijn Topmanager periode) vroeg me of ze een artikeltje mocht schrijven over mijn kroegentocht. Een toffe activiteit in Antwerpen voor hun lezers.

Het artikeltje staat erin, met 1 van de leukste foto's van mijn verjaardagsfeestje :)

dinsdag 18 september 2007

K.kkerl.kken

Kga ne klinker kopen Walter, de 'A'. Biep, fout, jammer.

Heerlijk toch, een krantje lezen op cafe. Vandaag was het weer de moeite.
Een bloemlezing van de bijzonderste artikelen:

* Nederlandse druggebruikers ontdekken een nieuwe manier om high te worden. Kikkerlikken. Lik aan een bepaald soort bruine pad en je krijgt hallucinaties die tot 8 uur lang kunnen duren.
Er worden zelfs padden gestolen uit reptielzaken "Ik wens de dieven een onmiddellijke vergiftiging toe" aldus de reactie van een gedupeerd reptielenzaakeigenaar.
Ik vraag me alleen af hoe high de eerste kikkerlikker was toen hij eraan begon.

* Online overspel leidt to echtscheiding.
Onder zijn schuilnaam 'Prince of Joy' chatte de Bosnier met 'Sweetie'. Het klikte en ze spraken een keertje af. 'Sweetie' bleek zijn eigen sweetie te zijn.
Het stel kon er niet mee lachen en gaat nu scheiden.
De Pina Colada song was geen hit in Bosnie?

* Belgie niet meer te koop.
Belgie stond even te koop op Ebay. Verkrijgbaar in 3 delen met gratis koningshuis. Bieden kon vanaf 1 euro, na enkele ogenblikken was de prijs opgelopen tot 1,23 miljoen. De advertentie is ondertussen verwijderd. Of zou Yves op de 'Buy it now' button hebben geklikt?

* Man ontwaakt tijdens eigen autopsie.
De arts in kwestie vond het al vreemd dat er bloed uit de snee liep die hij in 's mans borst kerfde. Met een kreet maakte het lijk dodelijk, euh duidelijk, dat hij nog niet het hoekje om was. Toen zijn vriendin hem even later kwam identificeren in het mortuarium, zat hij in de gang op haar te wachten.
Er werd niet bij vermeld of zij een acute hartaanval kreeg en er alsnog een autopsie moest worden uitgevoerd.


En tot slot, eindelijk, na een grootscheepse enquete, weet Vlaanderen nu ook wat ik al veeeeel langer wist.
De gelukkigste mensen, zijn koppels zonder kinderen :)

woensdag 12 september 2007

Daar heb je 5 paar oorbellen voor

Afgelopen zondag was de fine fleur te gast op 'Casino Withof', een topevent van Kasteel Withof, 1 van de meest prestigieuze restaurants van België, georganiseerd door Guava en moi, als freelancer.
We waren er al een paar weken mee bezig, en zondag was het moment suprème aangekomen.

Het restaurant had zaterdagavond nog dienst dus opbouw kon pas zondagochtend beginnen, op een paar uitzonderingen na, en dat hebben we geweten. Toen ik om 08h aankwam waren de mensen van Iceart al volop bezig. Zij zouden een bar make uit ijs. Naast de ijsbar stond een nieuw model Mercedes SLR, een avant première voor Europa, met een kraan op het terras gezet.

Een paar uur later was de plek niet te herkenen. Op het terras stond een enorme catwalk (voor de modeshow van SN3), in de lounge stands met juwelen, horloges, plasmaschermen, sigaren en een jazz combo, in het restaurant wijnen, Laurent Perrier, motorjachten, Guava en 3 casinotafels.
In de tuin 2 motorjachten en een stand luxe fietsen van Johan Museuw.
Klokslag 14h kwamen de eerste gasten binnen. De fine fleur van Brasschaat en omstreken.

Ik had de 6 hostessen, James Bond look-a-lke en Bondgirl gebriefd en het was showtime.
Met mijn nieuw fototoestel fungeerde ik als fotograaf, tot groot jolijt van de aanwezige kinderen die constant kwamen poseren.
Ik sloeg links en rechts een praatje. Met Ben, de juwelier die me een paar oorbellen liet zien van 2 karaat (per oorbel) aan 100.000 euro.
Of met een genodigde die kapot was van de SLR. “Schone wagen, 500.000 euro” zei hij. “Daar heb je 5 paar oorbellen voor” floepte ik eruit.

Mooi evenement, veel lachende gezichten, en leuk om eens even bij de happy few te horen.




maandag 3 september 2007

´t is oem zeep

Nee, ik ben niet depri, dit is "de welluidende naam voor een nieuw prettig gestoord project in de straten van Berchem" volgens de Antwerpse media.

Onze straat en de andere straten om de kerk werden zondag voor alle verkeer afgesloten voor de eerste editie van een zeepkistenrace.
De volwassenen hadden zich maffer uitgedost dan de kids en ook gemeenteraadslid Peter Raets had zijn best gedaan met zijn tricolore sjerp. Hij zou het startschot geven.

Er waren verschillende categorieën en de vehikels werden gecategoriseerd naargelang gewicht en manier van voortbewegen.
Trekken, duwen, trappen, ... met man en macht werden de met bloed zweet en tranen in elkaar gestoken vervaarlijk uitziende voertuigen voortbewogen en al gauw was duidelijk dat menig vader competitiever ingesteld was dan het gemiddeld kind.

Zo was er bijvoorbeeld de vader van de "beestenboel", een kartonnen doos op een step, aangetrapt door vader terwijl zoonlief verkleed als konijn in de doos zat en op de step, voor vader, een dochtertje in een rode flamenco jurk.
Ze scheurden door de bocht van de eerste chicane voor de kerkpoort, maar net voor de finish liep het mis. De eerste kar was al lang over de eindmeet en de beestenboel kon op 1 been voor zilver gaan, maar toch ging vader tot het uiterste en stak nog even een tandje bij.

KEDENG!!! Daar ging de beestenboel. Moeder raapte het hardverscheurend huilende flamenco meisje op, en vader ging met konijn en al nog snel over de eindmeet. Weliswaar als derde.

Cafe Rood-Wit zorgde voor drank, er stond ook een hamburgertentje en het was beredruk. De hele buurt was bij elkaar gekomen voor een volkse middag en het was ouwerwets ´plezant´.

Donkere vlek op de dag was de ´batmobiel´ die op mysterieuze wijze was verdwenen. 2 mannen in scubadiving suit hadden nog wel hun surfzeil, maar hun zeepkist was nergens te vinden. Na een oproep wed met man en macht in de omringende straten naar de kanariegele kar gezocht maar toen het ding eindelijk was teruggevonden (flauwe grap van een paar stomme kinderen) was de race al begonnen en de ploeg dus automatisch gediskwalificeerd. Jammer.
Wel mochten ze nog een ererondje rijden na de finale.

En de leukste was de peuter die tussen 2 manches door even op zijn trotinet over het parcours scheurde.





dinsdag 28 augustus 2007

Psychic



Vorige week met Kristoffel naar de film geweest. Evan Almighty, grappige film over een man met politieke ambities die op een dag de hulp inroept van God (Morgan Freeman) en in ruil daarvoor een nieuwe ark moet bouwen.
Tot zover zijn carriere bij het US Congres.

Hilarische film. Zijn haar groeit als kool, overal wordt hij achtervolgd door dierenkoppeltjes (schapen, vogels, stinkdieren, tot nijlpaarden toe)

Ik was al zoooo lang niet meer naar de film geweest dat ik mijn ogen uitkeek bij Metropolis.
Nieuw tapijt, nieuwe stoelen, ... het was zelfs mooi.
We namen een grote portie nachos met kaas en zochten de beste plek in de zaal, ongeveer 2/3 hoog, precies in het midden van de rij.

De mensen die na ons binnenkwamen keken allen met priemende ogen naar de rugleuning van de nieuwe stoelen. "Iedereen is wel onder de indruk van de nieuwe zalen" dacht ik nog, tot ik zag dat de stoelen genummerd waren, en dus ook de plaatsen.

Kristoffel pakte snel de ticketjes en liep naar het begin van de rij om te kijken waar we zaten en waar we moesten zijn.
We zaten in rij 21, stoelen 11 en 12. En waar moesten we zitten?
Rij 21, stoelen 11 en 12. We hadden toevallig de juiste plaatsjes in de ark gekozen :)


Gisteren trakteerde Kristoffel me op een pizza op de Dageraadplaats. Er is daar een nieuwe Italiaans restaurantje en hun pizza's zijn geweldig!
Na het etentje reden we terug naar huis. Kristoffel reed flink door en ik vroeg hem wat langzamer te rijden want "Direct steekt er een poesje over". Mijn woorden waren nog niet koud of er stak een poesje over.

Misschien toch een carrière ambiëren als de nieuwe Madame Soleil?

zondag 26 augustus 2007

Vinnig met vis

Na een stadswandeling vanmorgen kwam ik terug naar huis, niets meer op de agenda, dagje relaxen.
Tapa zat naast de vijver en keek naar de visjes. Soms steekt hij zijn neus in het water, soms zelfs een pootje en de visjes zwemmen er steeds enthousiast op af. Uuuuren kan hij zo spelen met die visjes.

Ik nam foto´s met mijn nieuwe Canon en het was zo leuk dat ik ook een paar filmpjes maakte.
Maar ja, een kat blijft een kat, hij ´speelt´ nu al 2 zomers met die visjes zonder accidentjes en ineens had hij toch wel een visje tussen zijn kaken zeker.
Als een speer liep hij met visje en al de struiken in en kwam er pas een hele tijd later weer uit, terwijl zijn broertje geïntrigeerd stond toe te kijken.

Ik vrees alleen dat het naar meer smaakt dus we hebben pro actief het gaas maar even over de vijver gelegd.
(en het filmpje gedeleet)

vrijdag 24 augustus 2007

Life as a VIP

Een laptopje meenemen op vakantie is super, maar je mist toch zaken die je in een schriftje wel meteen opschrijft.
Zo schoot me net nog een grappig verhaal binnen.

Melinda en ik gingen in LA naar Graumann´s om even de details voor de filmvertoning van zondag te overlopen met de manager.
We hadden de VIP lounge gereserveerd, na de film, en wilden graag gereserveerde zitplaatsen in de cinemazaal.
De manager, Tom, was supervriendelijk en wilde echt meedenken. Hij had een idee.

Een tijdje terug was er een preview geweest van een film en de VIP die avond was Ennio Morricone.
Tom vertelde dat hij een paar rijen had afgezet voor Ennio en zijn gevolg.
"Would you like me to reserve the seats the way I did for him? It looked really nice."
Tuurlijk, zei ik "What´s good enough for Ennio Morricone, is good enough for me"