donderdag 29 maart 2007

Het leven zoals het is. Huisbaas ...

Als appeltje voor de dorst heb ik een paar studiootjes die ik verhuur.
Momenteel zit ik ongeveer break even (alhoewel er een nieuw dak gelegd moet worden en de offerte bijna 10.000 euro bedraagt) maar het is vooral op lange termijn dat je het moet bekijken nietwaar?
Over 30 jaar zijn ze afbetaald (slik) en dan verdien ik er misschien wat aan (als ik ze kan verkopen voor de markt in elkaar is gestuikt)

De laatste dagen is het weer dolle pret.
K. , die er al bijna 5 jaar woont - cadeautje van de vorige eigenaar - had opzeg betekend en is afgelopen week uit het pand getrokken. Meteen stond een nieuwe kandidaat klaar, J. die voor het eerst alleen ging wonen. Overbezorgde ouder, M., heel schattig, correct, beschaafd, en iemand die van aanpakken weet.
Contract getekend, sleutels overgedragen, studio laten schoonmaken - niet naar behoren volgens M. - poetsvrouw naar haar vijs gegeven, onterecht volgens de laatste, gaan kijken, M. had eigenlijk toch gelijk, poetsvrouw teruggebeld, poetsvrouw boos en laat al even niet meer van haar horen - J. verhuist allemaal nieuwe meubeltjes naar de studio en probeert stilaan te wennen.

Vandaag telefoon. M.
Help! Nieuw slot op de deur, Pro Justitia van deurwaarder op de deur, K. moet eea. betalen en kan dan nieuwe sleutels krijgen. Tot die tijd liggen die sleutels bij de politie in Antwerpen.
Ja, die nieuwe sleutels geven we liever niet aan K. Want als K. problemen heeft, en K. krijgt toegang tot alle nieuwe spulletjes van J. gaat het misschien helemaal mis en dan wordt M. niet echt gelukkig.
M. vertrekt morgen op vakantie en dan J. nergens terecht. Paniek.

Nooit problemen gehad met K., een beetje high maintenance, dat wel, soms 5 keer per week telefoon, voor niets, maar dan weer weken stilte. Altijd huur betaald, alhoewel altijd te laat, maar anders geen noemenswaardige last.

De volgende uren lopen bellen. Deurwaarder, M., K., deurwaarder, ...
Tot de deurwaarder besliste dat M. de sleutels mocht hebben daar K. niet meer in het pand woont. K. moet wel asap de deurwaarder bellen ...
Dat de deurwaarder daar maar zelf achteraan gaat.

Meanwhile back at the ranch hebben we B. die morgen een studio moet verlaten. B. is ook een cadeautje van de vorige eigenaar met een verlopen houdbaarheidsdatum. B. stopte vorig jaar met het betalen van de huur. Ik greep meteen in, B. betaalde snel bij maar de bal was aan het rollen. B. is zo iemand die tussen alle mazen van het net valt. Beetje zielig figuur, +/- 50, niet echt hygienisch - om het netjes uit te drukken - niet echt vlot - ook om het netjes uit te drukken - en niet echt slim - no comment.
B. was blijkbaar ambtelijk geschrapt en op grond daarvan werd het huurcontract dat de vorige eigenaar met B. had afgesloten nietig verklaard. Ik mocht over de studio beschikken.

Ik trek me het lot van B. eigenlijk wel wat aan. De uitspraak van de rechtbank was duidelijk, pand meteen verlaten, opdraaien voor alle kosten, wederbeleggingsvergoeding, schadevergoeding, de hele reutemeteut, maar een kale kip kun je toch niet plukken.

B. is het nu bovendien wel een beetje aant uithangen. Als je de voordeur van het pand nog maar opent komt er een walgelijke walm op je af, een onbeschrijfelijke stank, ik ben als de dood om die studio te moeten betreden volgende week, heb het ding nog nooit gezien langs binnen en sta niet echt te springen, ...
B. heeft ook al 3 keer uitstel van executie gevraagd. Moest eigenlijk uit het pand op 22/12. Ik vond dat onmenselijk, zo met de feestdagen dus, B. mocht blijven zitten tot eind januari.
B. vond geen andere studio, uitstel tot eind februari, B. vond nog steeds niks, maar nu zijn Kristoffel en ik B. gaan zeggen dat er een nieuwe huurder inkomt en dat B. op 31 maart de studio moet verlaten.

B. twijfelt niet aan onze woorden. Alsof ik niet eerst de boel moet uitbreken, ontsmetten, strippen en dan volledig opnieuw te laten inrichten alvorens daar een andere huurder in te laten wonen. Als ik van die stank ooit nog maar vanaf geraak ...
Tot zelfs B's contactpersoon bij het OCMW me dringend verzoekt hem nu aub. uit die studio te zetten, ze probeert B. al jaaaren te helpen, maar helaas. Het is mijn taak niet zegt, en ze heeft gelijk, maar toch heb ik het er soms moeilijk mee.
B. pakt dus morgen wat schamele spulletjes om dan terecht te komen in 1 of ander daklozencentrum. Vreselijk.

Maandag komt er een aanemer om de studio aan te pakken en helemaal te vernieuwen en alle herinneringen aan B. te doen verdwijnen.
Gelukkig maar.
Moet ik dit nog 30 jaar volhouden ...?

zaterdag 24 maart 2007

Life begins at 40

Dit is dus dag 1. Van het begin. Van dat leven na 40.
Voorlopig is het geen hoogvlieger.
Gisterenavond geen vuiltje aan de lucht. Vanmorgen om 7h30, toen ik na amper 4 uur slaap wakker werd, voelde ik me ook nog prima. Maar nu voel ik een lichte druk in mijn brein, zo net tussen mijn wenkbrauwen.
De druppel die de emmer deed overlopen was waarschijnlijk dat glas cava bij de taart vanmiddag. Never too old to learn zou je denken. Alhoewel ...

Gisteren was super.
Het schip zag er geweldig uit. (ik moet me bedwingen om niet elke keer ´boot´ te schrijven. Gelukkig hebben we tijdens de cruise-opleiding - voor eens en altijd - het verschil geleerd tussen een schip en een een boot.
De kapitein zei: ´This is a ship. And a boat is something you´ll take to go to the shore when the ship sinks´)

Dus, het schip zag er geweldig uit!!
Smaakvol interieur, gezellig gedempte verlichting, lekker warm (had ik nodig in mijn redelijk gewaagde jurk) en de DJ (onze ex-buurman Dirk) was zijn installatie aan het klaar zetten.
Die ochtend waren we de (100 flessen) cava, (40 flessen) witte wijn, (36 flessen) rode wijn en de (200 blikjes) frisdrank al komen brengen om het nodige koel te zetten. Er was geen plankje meer vrij in de koelkast.

Ik was ´s middags naar de kapper geweest voor een brushing en was in het nieuw. Vorig jaar een superjurk gekocht bij designer Romy Smits, een hele toffe vrouw, met ongelooflijk veel talent. Het was een spectaculaire jurk, strak, vooraan kort en achteraan lang in prachtige kleuren. Roze, groen, blauw, ... Iets anders dan dat zwart altijd.
Dit was de eerste keer dat ik hem droeg. Ik voelde me er echt geen 40 in maar op mijn 20 had ik hem wellicht nog niet durven dragen. Prima jurk Romy, bedankt

Zoals de meeste feestjes duurde het even voor het op gang kwam. De eerste gasten waren de ouders van Judy. Judy zelf kwam ook en zou om middernacht op haar beurt 40 jaar worden.
Tegen 21h10 viel er ineens een hele zwerm binnen. Kurt, Frank en zijn vrouw Saskia, Bert en Inge, Harry en Nicole, Ann en Marc, ...
Een half uurtje later zat het goed vol. Papa en mama, Monique, Cathy, Ann en Ulla, Steffie, Karl, Robbrecht en Anna (ondanks keelontsteking!), ... Allemaal bekende gezichten, leuk om op een feestje te zijn waar je iedereen kent :)
Het bleef duren. Inge en Emmanuel, Karin en Yves, Kiki, Kris, Cindy, zowaar Jan Bax, de voorzitter van VEPEC maakte zijn opwachting (hij was er op mijn 35ste verjaardag ook bij)

Om 22h startten Wesley en Nicky (Danzateljee) met een dansdemonstratie Salsa en Merengue. Als je hen ziet dansen, lijkt het alsof er niks aan is, fluitje van een cent. Toch niet.
Kristoffel en ik hadden een heel klein beetje vals gespeeld. We hebben een paar prive-lesjes bij hen genomen. Ik ben gek op salsa en wilde eens goed dansen op mijn verjaardag.

Klinkt misschien stom wanneer ik het zelf zeg, maar het was echt een superfeest!!! Ik heb me geweldig geamuseerd. Even het gevoel gehad, oei oei, ik heb niet voor iedereen tijd, maar daar is niet veel aan te doen.
Een paar leuke gesprekjes gehad. Zoals met Kurt die het boek ´Stout´voor me had gekocht. De hit van Marlies Dekkers, die van die sexy lingerie ja, en Heleen Van Royen.
Een geweldig cadeau. en lekker stout van Kurt
Altijd een toffe kerel gevonden. Heb er een tijd naast gezeten op kantoor, toen we alletwee nog in marktonderzoek zaten. Tenminste, zo bekeek ik het altijd, ik zat erin. Kurt deed het altijd met meer overtuiging, kennis en dedication dan ik. Maar hij is er ondertussen ook mee gestopt.
Ook met Frank een goed gesprek. Alhoewel ik hem persoonlijk verantwoordelijk stelde voor het feit dat ik door hem nooit zal weten hoe gelukkig ik ben.

Dit vraagt om een verklaring.
Frank schreef net een boek, een handleiding bij het leven, en bij het boek hoort een website, de geluksschaal.
Dat leek me enig. Weten hoe gelukkig ik was. Ik meldde me aan en kreeg een unieke code. Meteen vulde ik de 10 parameters in die voor mij belangrijk zijn en klikte op volgende. Ik kreeg de melding "Gelieve minimaal 5 parameters in te vullen". Huh? Ik had er toch 10 ingevuld? Ik probeerde een paar keer, maar geraakte niet verder. Ik logde uit, en terug in en kreeg de melding "Dit e-mailadres bestaat al"
Ja maar, hoe kan ik dan ooit weten hoe gelukkig ik ben?
Ondertussen is het euvel verholpen, ga aub allemaal naar de geluksschaalen meet hoe gelukkig je bent (of hoe veel gelukkiger dan de Hollanders, dat kun je ook meten)


OK, genoeg over geluk. Terug naar het feest

Ik was heel de week ongerust of ik wel genoeg drank zou hebben. Paniek om niks.
Ik kan jullie melden dat er 4 kisten met elk 12 flessen cava (terwijl mijn ouders er 1 hebben gehouden), 3 kartons met 6 flessen witte wijn (terwijl mijn ouders er 3 hebben gehouden) en 4 kartons met 3 flessen rode wijn (terwijl mijn ouders er daar ook 1 van hebben gehouden, van wie dachten jullie dat ik het had, dat drinken ) in de kelder staan.
Nu kunnen we erom lachen, toen we alles in de auto begonnen te ladden, om 2 uur s´ochtends, iets minder.

vrijdag 23 maart 2007

Partytime

Hiep hiep hoera. Ik ben jarig. Veertig.
Vreemd, maar doet me niet zoveel, die 40 dan.

Toen mijn vader 50 werd heb ik voor hem een hele grote fotocollage gemaakt met zo´n kitcherige jubileumkrans, 50 jaar, een een kaartje waarop stond "ik heb eerbied voor jouw grijze haren". Ik vond hem toen eigenlijk best oud. Nu ben ik zelf maar 10 jaar ouder dan hij toen werd, en ik vind mezelf nog erg jong. En hem best ook nog (ondertussen is hij 65)
Zo zie je maar.

Vanavond geef ik een feest op een schip, de Festina Lente
Eergisteren massa´s drank gaan kopen met mijn vader. Het kon zelfs niet in 1 keer in de auto. Vanmorgen brengen we het aan boord. Het is helaas snertweer, maar dat kan de pret niet drukken.
Er komt een DJ, een dansact, en een hoop volk. Tenminste, ik denk het toch. Ergens tussen de 70 en de 100. Mijn grootste feest ooit.
Maar ja, ik ben dan ook nog nooit zo oud geworden

zondag 11 maart 2007

Girls just want to have fun

Voor diegenen die zich afvragen wie die 2 blonde spetters zijn in het nieuwe fotoalbum "Hollywood", Rick dus, dat zijn Bonnie en Rachelle uit Australie.

2 knettergekke meiden, harstvriendinnen, en die hard fans van Marilyn Monroe. Ha, de link.
Via de grootste online fanclub voor Marilyn Monroe, Immortal Marilyn, hebben we elkaar "leren kennen" in de zoektocht naar roommates voor de al bij voorbaat memorabele week in LA in augustus dit jaar.

Deze zomer is het namelijk precies 45 jaar geleden dat Marilyn Monroe dood in haar bed werd aangetroffen en elk jaar komen er vele fans naar Hollywood om dat te herdenken. Dit jaar wordt een speciaal jaar (ronde jaren zijn dat altijd) en dankzij het internet hebben we de hele community al bij elkaar gekregen en maken we wilde plannen.
Ik was er voor de 40ste herdenking en veel die er toen toen bij waren, komen nu ook. Ross (Australie), Becka en vriend (UK), Eddy (New York), ...

Bonnie, Rachelle, Melinda (uit Canada) en ikzelf hebben een supersjieke suite gereserveerd in de Orchids, een hotel naast het Kodak Theatre, ja, dat van de Oscars, en achter Grauman's Cinese Theater, ja dat van die hand- en voetafdrukken in cement.

Een blik in de ogen van Bonnie en Rachelle zegt genoeg. Girls just want to have fun. Bonnie heeft van de week 5 nieuwe jurken gekocht, en we zitten er maar 1 week, ik denk dat ik mijn meerdere heb gevonden.

donderdag 8 maart 2007

Tram 4

Over enkele weken is het zover, ik wordt 40.
Een paar jaar geleden vond ik dat erg oud. Nu heb ik zoiets van, "ach nog maar 40". Nog geen kwaaltjes, niet al te veel rimpels (gelukkig ben ik flink bijziend, vooral voor een spiegel), fysiek is prima (met al dat fietsen, gidsen, fitnessen (+/- 1 keer per maand, shame on me) trappen lopen in huis), ik blijf netjes op gewicht (57, al een paar jaar) ik heb nog steeds mijn eigen borsten en al mijn vel en mijn grijs haar ziet niemand omdat ik het al eeuwen verf (rood, bruin, roodbruin, ... afhankelijk van wat er in de aanbieding is)

Ik probeer bij te blijven, heb een mp3 speler, een laptop, een blog, een Skype naam, ... alleen de legging ga ik aan me voorbij laten gaan, en de kuitbroek, maar vooral omdat ik het gewoon lelijk vind en nog liever doodval dan een bekende tegen te komen terwijl ik een legging draag, buiten de fitnesszaal.

Mentaal voel ik ook nog geen achteruitgang (alhoewel ik vanmorgen een kopje koffie zette en het kopje vergeten was. Wisten jullie dat het reservoir van een Senseo koffiezetapparaat net groot genoeg is om de inhoud van 1 kopje op te vangen zonder te morsen? Slimme jongens daar bij Philips en het laat me meteen vermoeden dat ik niet de eerste ben die zo stom doet)

40 worden gaan we niet zomaar laten passeren, nee, we geven een groot feest.
Ik ben op een vrijdag jarig, dan kan ik het de dag zelf vieren, nog leuker, en het gaat op een boot gebeuren.
Een grote boot, en een mooie boot ook, de Festina Lente, wat zoveel betekent als "haast-je-langzaam".
(nog) niet echt mijn leuze, maar op het water kan ik erin komen. Tegenwoordig wel handig met dat internet en die e-mail, met 1 druk op de knop nodig je 100 man uit. Dat had 10 jaar geleden wat aan postzegels gekost zeg!
10 jaar geleden werd ik ... 30 ja, even kijken of jullie aan het opletten waren, en toen heb ik ook een feestje gegeven. In een kelder in de Hoogstraat, onder cafe het Parlement. Raf van Brussel, toen nog geen BV, kwam optreden met zijn band "Undercover" (hij moest na een uurtje stoppen van de uitbater die het in zijn broek deed dat de politie zijn tent zou sluiten vanwege nachtlawaai), het was nog niet "aan" tussen Kristoffel en mij maar Joke en Stephanie hebben er heel de avond mee staan grinniken.

Er is veel gebeurd in die 10 jaar, en eigenlijk ook weer niet. Time flies, dus ga ervoor en maak van elke dag een feest!!

donderdag 1 maart 2007

Luizenleven


Luizenleven
In eerste instantie denk ik bij deze titel aan onze 2 poezenbroertjes, Sushi en Tapa.
2 vreselijk verwende beestjes die nu al meer dan 1 jaar de scepter zwaaien hier in huis.
Ze mogen echt alles. Op tafel, in de luie stoel, in de badkamer, ja zelfs mee in bed en Tapa laat het zich graag welgevallen.
Elke avond kruipt hij mee onder het dekbed en vlijt zicht tussen ons in.
Maar dan staat hij voor een dilemma. Na een kwartier kan het beestje immers niet meer ademen onder het dekbed dus moet hij even lucht komen happen. Kwartiertje later is hij weer helemaal de oude. Hij piept stilletjes in mijn oor, ik til het dekbed omhoog en kruipt weer onder de wol want hij vindt het heerlijk.
Dit scenario herhaalt zich een paar keer per nacht, tot grote wanhoop van Kristoffel.

Sushi is dan weer een heel andere kat.
Die zien we 's nachts niet, geen idee waar hij trouwens uithangt, maar het is wel een ochtendkat. Met veel lawaai komt hij ergens tussen half 6 en half 8 (if we're lucky) de slaapkamer binnen en krast ons met zijn rauwe poezenstem - Joe Cocker zou er jaloers op zijn - toe, net zo lang tot we wakker zijn. Hij springt even op het bed om zijn broertje - die ondertussen weer onder het dekbed is gekropen - hard op zijn kop te timmeren tot die zijn veilig warm nest verlaat. Eens dat gebeurt stapt Sushi parmantig de slaapkamer weer uit. Hij gooit even zijn kop achterover en je ziet hem bijna denken, "voila, mission accomplished"


Maar in tweede instantie denk ik tegenwoordig ook wel eens aan mezelf.
Gisteren een culiniare wandeling georganiseerd voor een groep collega's van een groot bedrijf - weer niet koken s'avonds - en ze waren - ondanks het vreselijke noodweer - erg tevreden afgaande op hun interne memo naar de organisator:

> Van: ...
> Verzonden: woensdag 28 februari 2007 8:52
> Aan: ...
> Onderwerp: Caring day
>
> Beste .....
> We hebben gisteren terwijl het constant regenachtig was een perfecte caring day meegemaakt.
> Vanaan de koffie 'smorgens tot het pintje nadien was de sfeer optimaal mede te danken aan de goede organisatie vooraf en de perfecte begeleiding door de innemende Carolien.
> We hebben genoten van de rondleiding, het museum en de lunch in pas de deux.
> Bedankt voor de goede zorgen.
> ...


Toch leuk he?
De rest van de week doen we het rustig aan. Vandaag dagje thuis, morgen dagje naar mijn ouders in Hasselt, vrijdag een hele dag groepje begeleiden in Antwerpen en zaterdag met hen nog een haventochtje per boot. Life can be beautiful ...