zondag 29 april 2007

Time flies when you´re having fun

Niet te geloven dat ik alweer bijna een week thuis ben. En nog minder te geloven dat ik overmorgen alweer vertrek.
Dinsdag 1 mei ga ik in de late namiddag naar Amsterdam om woensdag 2 mei om 06.00 am paraat te zijn voor de nieuwe lading passagiers.
117 mensen deze keer, 36 innercirles, en de eerste 36 zijn nu al een dag in Amsterdam met Dewi voor de pre-trip.

Ze stuurde me een sms. Veel gedoe, lost luggage, stress, ...
Ik ga me er nog niet door laten beinvloeden, de laatste ervaring zindert nog een beetje (positief) na, we zullen deze ook wel overleven zeker?

Het gebeurt nu allemaal zonder die roes van adrenaline voor het onbekende. Beetje jammer wel. Een "eerste keer" is altijd bijzonder. Een tweede keer is minder spannend, minder onbekend, minder uitdagend en vooral ... een tweede keer wordt altijd vergeleken met de eerste keer.

Ik heb het jarenlang zien gebeuren in marktonderzoek, mijn vorig leven.
Een respondent proeft 2 koekjes. Het eerste koekje wordt in 99% van de gevallen lekkerder gevonden. Het eerste koekje is namelijk erg lekker en het 2de is altijd ... dan het eerste.
Zoeter, harder, zachter, kleiner, groter, mooier, lichter, donkerder, muffer, zouter, scherper, ... Met andere woorden, de allereerste ervaring is nergens door beinvloed, het is de puurste.
In marktonderzoek roteren we dan ook de koekjes. De helft van de steekproef proeft eerst koekje A en dan koekje B. De andere helft proeft eerst koekje B en dan koekje A. Jammer genoeg kan dat niet met cruises. Deze cruise zal dus altijd iets ... zijn dan de eerste. Wat?
Dat weet ik je te vertellen over 13 dagen.

woensdag 25 april 2007

Lierke Plezierke

Pffft, vanmorgen om 4h15 opgestaan voor de eerste departures. De Bjarkes vertrokken om 5h. Ik had van hen nog geen envelopje gekregen en was een beetje ongerust.
Was helemaal niet nodig. Ze stonden te stralen in de lobby en zeiden dat ik zo “wonderful” was geweest. Dikke envelop.

Ik ging helaas niet met hun busje mee, maar wachtte op die van 5h30. Pat Kleinschmidt, een schattig oud dametje was gisteren gevallen in Lier. Tja, die goede oude cobblestones. Pat ging op der gezicht, flinke hoofdwonde, en in het ziekenhuis bleek dat ze ook nog eens 2 ribben gebroken had.

Het was compleet gekkenwerk gisteren, de trip naar Lier. Er waren 3 GCT tours in het Hilton en 1 daarvan had hun vertrek. De lobby was overvol en voor het hotel stonden verschillende bussen. Jammer genoeg maar 1 van ons. De 2 andere hadden vertraging. De blauwe groep op de bus, en ik nam ze mee naar het Palais de Justice om daar op de 2 andere te wachten. We zouden om 10h in Lier moeten zijn.

Maandagochtend, vreselijke ochtendspits, gecombineerd met flinke wegenwerken in Lier maakte dat we pas na half 11 op de markt stonden. 3 gidsen stonden klaar. Wij moesten de vluchtlijsten aanpassen en de brief tekenen die alle innercircle passagiers in hun kamer krijgen, met fotootje van de 3 PD´s. We hadden die van de Keukenhof genomen, die ik had laten afdrukken bij Grobet in Antwerpen.

Wij ff een terrasje, tot we dus hoorden dat Pat, rode groep, met een ambulance naar het ziekenhuis was gebracht.
Pat was trouwens niet het eerste slachtoffer. Mary, gele groep, de overprotecting enorm zware vrouw die ons vanaf dag 1 duidelijk maakte dat we met onze handen van haar – bijna net zo dikke en bovendien stokoude, zichzelf in een rolstoel voortbewegende – man moesten afblijven (vergeleken met hem is zelfs Jean Pierre Van Rossem bijna een lekker ding, alsof wij ook maar enige interess zouden kunnen hebben in) was inmiddels zo uitgeput van de schijte… (en het zeuren ongetwijfeld) dat ze gisterenochtend met haar man naar huis is gevlogen. Eerste klas. Meerkost: 3500 Euro.
Per persoon.
Vreemde jongens, die Amerikanen.

Dat maakte dat alleen mijn groep nog helemaal intact was, alhoewel er toch een paar wit rond de neus waren en met wateroogjes en een piepend stemmetje af en toe om een Immodium kwamen vragen.

Het programma in Lier werd netjes afgewerkt, walking tour, visit Zimertower, boatride on the canal, en we verzamelden op de Grote Markt om samen naar het Hof van Aragon te wandelen.
Ondertusen hadden Dewi en ik heel Lier afgelopen om ergens een computer met een printer te vinden om die vluchtlijsten en die brief te schrijven. VVV, dicht. Zimmertoren, mocht niet. Hof Van Aragon, mocht niet. Internetcafe, niet gevonden. Winkels, dicht van 12h30 tot 13h30. Wat nu?
Aha, een open winkel, Proximus. Wij binnen en een kerel aangeklampt. Nog voor ik uitgesproken was zaten we achter ´smans bureau, tussen alle papieren, fotoos van vrouw en kinderen en allerlei interne documenten. Grappig. Wij in sneltempo briefje schrijven, lijstjes tikken, printen en klaar. Dank u Proximus.

Alle 90 gasten kregen een plekje in de mooie zaal, nou ja, 89, want Pat was nog in het ziekenhuis. Zou ze mogen vliegen morgen? Arjan was bij haar. Het personeel had een tafeltje ingedekt voor ons in de tuin, stijf gesteven linnen, vaasje bloemen er op, super. En eens even weg van de crowd.
Na een uurtje stapte Pat binnen, staande ovatie. Ze ebben niet veel nodig die oudjes. Schattig.

De doktors hadden haar geadvisserd om niet aaleen te reizen. De gebroken ribben waren de onderste en als er iets gebeurde onderweg, moest ze meteen geholpen kunnen worden door een arts of haar longen zouden geperforeerd kunnen worden en dan zou ze sterven. Akelig. Ze was jammer genoeg niet verzekerd, k.. systeem in Amerika en kon de 3500 euro niet ophoesten voor medische begeleiding. Ze ging het riskeren. Kben er toch nbiet helemaal gerust in.

De rit terug naar Brussel duurde eeuwig leek het wel. We kwamen pas om 17h terug en moesten toen die brieven voor Innercircle nog kopiëren en ronddelen, de vluchtlijsten kopiëren en uithangen, douchen, omkleden en ik moest nog een presentatietje regelen.

Heel de reis heb ik foto’s gemaakt; We Hadden het idee om er een slideshow van te maken en die tijdens de farewell cocktail te projecteren. Elke avond bewerkte en selecteerde ik de fotootjes van de dag en had een beamer kunnen ritselen bij het hotel.

Het was een succes. Na de presentatie kwamen ze ook allemaal met envelopjes met tips, rode voor Arjan, gele voor Dewi en blauwe voor mij.

We sloten de avond af in "A la Vigne" in de rue Jourdan, vlakbij de avenue Louise. Fijne avond.
En morgen naar huis. We did it, our first trip :)

dinsdag 24 april 2007

De laatste loodjes



Nog 2 busjes. Eentje met 3 personen, en eentje met 3 van de 4 Jewish Princesses.
Was een grapje van Arjan, “what is it about a Jewish Princess? She thinks fucking and cooking are 2 cities in China."

Gloria of zoals de andere passagiers haar noemen “the talking woman” is al een tijdje terug vertrokken. Haar mond stond geen seconde stil. Het begon echt bijna hilaisch te worden. Er wilde niemand meer naast gaan zitten, en zelfs haar vriendinnen begonnen erover te klagen. Ze waren zelfs blij dat ze niet met haar op het vliegtuig zaten. Kun je nagaan. De arme vrouw die er op de heenvlucht naast zat en er 8 uur aan een stuk heeft moeten naar luisteren is nog steeds niet gerecupereerd.
Gloria kwam me gisteren trouwens met een groots gebaar een envelop toesteken. 35 dollar. De richtlijn is 4 tot 6 dollar per persoon, per dag oftewel 44 tot 66 dollar per dag (11 dagen). Ina had me een paar dagen geleden al 50 euro gegeven, de 2 anderen niets of misschien wel het anonieme envelopje met 20 euro, I´ll never know.
En dan maar zeggen dat de Hollanders zuinig zijn.

Talking about zuinige Hollanders, het meest geslaagde souvenir daar was de ondertussen wereldberoemde “bottlescraper”, flessenlikker. En lang plastiek stokje met een rubberen half maantje aan het uiteinde waarmee je tot de laatste druppel vla uit alle flessen en kartonnen kunt krijgen. Bart had ons dit al verteld op de trainingtour, maar you gotta see it to believe it.

We vonden er een stuk of 4 in de Albert Heyn in Amsterdam, Dewi en ik kregen er alletwee eentje cadeau van Arjan, en die avond gebruikte Dewi hem in haar porttalk.
Nou, elke dag werd erom gezeurd. Dewi en ik zijn ook elke keer opnieuw, van Hoorn, Enkhuizen, Volendam, Marken tot Schoonhoven toe alle Blokkers, Marskramers, Hemas, AH´s afgelopen, zonder resultaat. Tja, hoogseizoen, en overal waar wij aanmeerden was er wel een ander GCT schip ons voor.
Sommige dorpjes hadden het al goed begrepen. Prijzen variëren van 0,95 tot 1,79 euro. Voor dezelfde bottlescraper. In Gouda hadden we geluk, ik vond er 15 (aan 1,79) en Dewi 1 (aan 2 euro!!). Te weinig dus om er veel reclame voor te maken, maar links en rechts werd er wel eens om gevraagd.

Vanmorgen realiseerde ik me echter dat ik nog 16 van die dingen in mijn koffer had zitten. Nou, het was genoeg om er even mee in de lobby te gaan zitten, om 4h45, en ik was ze kwijt in no time. “I want 4”, “I´ll take 2”, “Give me 5”, “I´ll take all the others”

Sommige houden riddle games wanneer er vrienden komen dinderen. Als iemand raadt wat het is, krijgt hij of zij er eentje. Natuurlijk wordt het nooit geraden.

Joan Bjarke keek met grote ogen naar de laatste bottlescraper in mijn hand. “I left all the change I have in our room for the girls, what a pity”
Ik stak hem in haar hand “Here you are dear”, zei ik “something to remember me by” ze wilde hem niet aannemen maar ik stond erop. Dat was zelfs nog voor ik een envelopje van haar had gekregen en waar ik eerlijk gezegd niet meer op had gerekend. Maar natuurlijk kenden deze ervaren Grand Circle travellers (26ste cruise) hun wereld. Ze had de envelop al in haar andere hand en zei me dat ze het 1 van de fijnste cruises ooit hadden gevonden.

Daarnet ook nog een kleine Bieberfeld crisis opgelost. Lorraine kwam er gisteren erg laat achter dat ze niet op dezelfde vlucht zat naar Frankfurt met haar kleinzoon. Clayton vertrok om 8h50 en zij om 11h00. Van Frankfurt naar de US zaten ze weer samen. Foutje van Grand Circle, maar die zeiden me dat de passagier eindverantwoordelijk is voor het checken van de vluchten.

Lufthansa gebeld om de vluchten te ruilen, geen probleem, meerkost 200 dollar. Krijgt ze dat terug van Grand Circle? Ze kan proberen, maar ik mocht niks beloven. Ze was erg overstuur. Ze loopt heel slecht, heeft een enorme koffer en rekende op Clayton om haar te helpen. Maar “I won´t pay 200 dollars to the Germans!!” zei ze, zelf geboren in Berlijn heel heel lang geleden. Ze ging alleen, gelukkig zaten er nog 6 andere mensen van haar groep die haar konden helpen.

Ze is ondertussen ook helemaal weg van mij. Clayton zei me vanmorgen nog dat ze zelfs in haar slaap over me bezig is, schattig.

Nou, ik dus met de 2de bus – met mrs Kleinschmidt met 2 gebroken ribben – naar de airport. Rolstoel gaan halen, en het zou mijn laatste niet zijn.
Kan iemand me trouwens uitleggen waarom de ingang van de luchthaven aan het ene uiteinde van de hal zit, de check in daar net naast, de douane er ook niet ver van vandaan, net als de toiletten, krantenwinkel, giftshop en tearoom, maar de plek waar je een rolstoel moet gaan halen, helemaal aan de andere kant van die enorme hal zit? Bovendien moet je dus eerst je boardingpas hebben voor je zo´n stoel meekrijgt.
Volgend scenario doet zich voor: Persoon, niet goed ter been (anders gebruik je nl. liever geen rolstoel) komt de hal links vooraan binnen. Die persoon loopt dan zeer moeilijk helemaal naar de andere kant van de hal om daar een rolstoel op te halen waarmee hij / zij terug naar de incheckbalie kan, vlakbij de ingang. Jammer genoeg zegt de firma die rolstoelen verhuurt dat die persoon pas een rolstoel meekrijgt wanneer hij / zij een boardingpas laat zien, waarop die persoon dan weer moeilijk naar de check in balie loopt om te boarden en dan met boardingpas weer helemaal terug naar de firma loopt om een rolstoel mee te krijgen.

Een paar bussen en een paar mooie afscheidsscènes met hugs later kwam Lorraine Bieberfeld aangestapt. Ze had haar loeizware koffer in de armen van een ander lief oud vrouwtje gepropt bij wie het zweet op het voorhoofd parelde en er een traantje in haar ooghoek blonk. Ik nam de koffer over. In deze groep helaas geen beschikbare rolstoelduwer, dus dan maar de grove middelen. Ik rende terug naar de andere kant van de hal, nadat ik zo slim was geweest om Bieberfelds boardingpas mee te nemen, en vroeg een karretje met chauffeur. Een klein kwartiertje later zwalpte ik in een elektrische kar met chauffeur door de luchthaven – biep biep – en baanden we ons een weg door de menigte bij rij 2. Lorraine stond heel zielig te kijken bij haar handbagage, steunend op haar wandelstok, met haar rode pet op en een trillend onderlipje tot ze me zag aanrijden. “There is my angel” riep ze. “She´s my angel you know" zei ze, tegen iedereen die het wilde horen.

Het was niks te vroeg toen Dewi tegen 12h aankwam met de andere 3 Joodse vrouwen, de hekkensluiters. Susan had weer niet anders gedaan dan zitten zeuren, Dewi haar hoofd barste.
Deze dames hebben we meteen aan hun check in balie gedropt, even gezwaaid en hup wegwezen. We slaakten een zucht van verlichting. “Zo meid”, zei ze “k ben trots op ons, we hebben het supergoed gedaan”

Onze volgende trip is ook weer samen. Ik start op 1 mei en Dewi een dag of 3 daarvoor met een pretrip in Amsterdam. Ik ben blij dat we hem weer samen doen. We waren een geweldig team.

maandag 23 april 2007

10 down, 1 to go




Dagen bedoel ik, geen oudjes. Nog een volledige dag en dan Adios!

Het is nog maar eens een fantastische dag. Ik wordt wakker, doe het gordijn open, heb een adembenemend zicht over Brussel, van de Avenue Louise tot het Atomium – als ik goed mijn best doe – en zie een prachtig oranje rode zon opkomen.

Ik vind het verschrikkelijk om te liegen, kan het niet, wil het niet. Daarom probeer ik het zo weinig mogelijk te doen. Zo weinig mogelijk, want ik moet wel. We hebben strikte orders gekregen dat we in absoluut geen geval aan de passagiers mogen zeggen dat onze “eerste keer” is.
Gelukkig is de trip met Dewi.
“This is my first trip with Arjan, but I’ve cruised with Dewi before” (true, de training) “and my next cruise will be with Dewi again” (true!!)
This is my second cruise this year (true, de training)
”How long have you been doing this?” “This is my second season” (oeps, leugentje)

“This is my first cruise with such exceptional weather in April” (true, hihi!)

Gisteren was eigenlijk lastiger. Nog nooit in Ieper geweest. “Have you been here before?” “Yes, many times”. Idem voor het museum, Flanders Fields, het restaurant, …
Maar het is gelukt. Enkel lachende gezichten die gisterenavond de lobby binnenstapten om 22h15.

Het was wel super om dit mee te maken met mensen die hier zo dichtbij betrokken waren. Ook moeilijk om het niet te zwaar te maken, emotioneel. Grapje onderweg: “OK, has any of you been in WOI? If yes, we will take the next exit and get you oxygen masks, defibrillators and nurses.”

Na 2 uur rijden waren we er. Lang he? Viel me ook tegen. De chauffeur – een regelrechte ramp, wist niets, onvriendelijk, asociaal, en verre van behulpzaam kon me niet wijzer maken. Eens de bus geparkeerd, belde ik het museum die me telefonisch binnen loodste, de trap op, en naar de gids toe, Simona. Een supertof mens, al wat ouder, zeer persoonlijk in haar betoog, zeer emotioneel in haar rondleiding, erg goed.
Het Flanders Fields museum is een absolute aanrader. Het deed me een beetje denken aan het Holocaust Museum in Washington DC, andere oorlog, maar zelfde concept. Echt knap.
Vooral het laatste stuk. Audio-visueel zeer sterk, aangrijpend, knap, en er vloeide dan ook menig traantje. Carmen kwam me met tranen in de ogen vertellen dat haar vader gestorven was aan de gevolgen van de de 1ste wereldoorlog, en het was niet de enige met verhalen.

Van het museum met Simona door Flanders Fields gereden, met een paar stops onderweg voor foto´s en verhalen. Het indrukwekkends is inderdaad Tyne Cot, het Brits kerkhof. Een grote muur met 35.000 namen van vermisten rond een park met 12.500 grafstenen, alles in perfecte staat.

Lorraine Bieberfeld, de kranige oude tante die zichzelf heeft omgedoopt tot mijn “Oma” wandelde moedig verder. Ze vroeg me of er bankjes waren waar ze even kon gaan zitten. Duh? How was I supposed to know? “Let´s have a look, and otherwise there are plenty of tombstones”

Er was een bankje, en ze ging zitten, met haar gerimpelde gezichtje in de zon, har tasje op de grond en haar – foldable – wandelstok nast haar, schattig.
Verderop een stel empatische Hollanders. “Hi, how are you? Are you doing ok? Where do you come from? This must be very emotional for you? Did you experience personal loses from the war?” een deel van de vragen die op haar werden afgevuurd.
Ze zwaaide met haar hand “I was born in Berlin, my father fought on the other side”
Exit Hollanders.

Na een – zeer kort maar lekker – diner op Pacific Eiland vertrokken voor onze laatste onderbreking, The Last Post at the Menenpoort.
Nog even geglimlacht met Lorraine die iedereen weer opield met haar slakkengangetje. Carmen wilde ze wat vooruit helpen, en gaf haar haar arm. “My husband always gave me his arm but he walks so slow, I always have tio drag him”

Kwartiertje later waren we er. Het zag zwart van de mensen. Ever since 1928 – with a short interuption during WOII – wordt de Last Post gespeeld om de slachtoffers te herdenken.
Er waren een stel kinderen uit Nieuw Zeeland en Australië die , onder begeleiding van een koor, kransen legden aan de poort, een uniek event, dat enorm in de smaak viel bij de passagiers.

Moe maar voldaan reden we terug naar Brussel waar we pas om kwart over 10 aan het hotel aan kwamen. Wat een perfecte dag, en iedereen op de bus bedankte me, alsof ik er zelf verantwoordelijk voor was geweest.

zondag 22 april 2007

Where poppies grow

Vandaag was een dag vol nieuwe ervaringen. Helemaal in mijn eentje met 46 passagiers naar Flanders Fields en Ieper, waar ik nog nooit was geweest J

De ochtend heerlijk rustig begonnen met een ontbijtje op bed. Zilveren plateau, verse jus, rice krispies, broodmandje met croissants en meer van dat lekkers, yoghurtje en nog een bloemenvaasje er bovenop, I could get used to this J

Zo´n Hilton is wel in orde hoor. Douchegel, shampoo, conditioner, body lotion, 4 handdoeken, waterkoker en een selectie koffie en thee op de (grote) kamer met zicht op het Atomium.
Wisten jullie trouwens dat er een badeentje in het bad ligt. Een klein geeltje waarop staat: “www.hilton.com”. Die dobbert vanaf overmorgen in de Auwersstraat.

De ochtend dan maar aan de hospitality desk gezeten en de mensen naar Vossenplein en Sablon gestuurd, en om half 1 vertrok de bus richting Ieper.
Arjan en Dewi zouden naar de koninklijke serres in Laken gaan met geinteresseerden, dus ik in mijn uppie naar Ieper.

46 man ging er mee, op de valreep had ik Lorraine Bieberfeld er nog bij gekregen. Die was er nl. achter gekomen dat haar kleinzoon naar de serres ging, en zelf zag ze het niet zitten om met metro en bus naar Laken te rijden, nee, dan was 2 keer 2 uur op de bus met een museumbezoek, busrit en diner een stuk gemakkelijker.

Eerst naar het museum waas Simone, de gids, ons zou opwachten.
Ik eerst de bus uit, spurten naar de lakenhal, de trap op racen naar de entree om daar te horen dat Simone ons beneden stond op te wachten.

Terug naar de bus, de mensen gaan halen, er maar proberend uit te zien alsof ik hier al jaren kind aan huis was.

Het museum was zeker de moeite, het is interactief, en enorm knap opgezet. Mag wel, de Duitsers hebben het betaald. Laatste afbetaling dateert van 2004.

Dan met Simone en de bus (wat een klote chauffeur zeg, op elke vraag antwoordde hij “cha see pa” of “sa cha see pa”, wilde zijn bus niet doen “dalen” zodat de oudjes er gemakkelijker uit konden, weigerde de voetbal uit te zetten op de radio en wist niet dat er om 20h “iets” gebeurde aan de Meense poort in Ieper. Ja HALLO! Daar had ik het mee getroffen.

Kga slapen, morgen meer.

Montezuma did it again

Weet je wat nog erger is dan een hele dag 109 oudjes van Antwerpen naar Brussel te krijgen?
109 oudjes van Antwerpen naar Brussel krijgen terwijl er 45 diarree hebben.

Er zit blijkbaar een virus aan boord. Gebeurt bijna elke cruise, de ouderen zijn iets minder resistent en soms zijn er cruisen waarbij 80% loopt te … en …
Meestal is het na een dag of 3 wel over. Gelukkig was gisteren een rustig dagje met een guided tour in Antwerpen, gevolgd door vrije tijd in de stad.

De guided tour was niet slecht. Ik herkende geen enkele gids, er waren er maar 3 ipv de beloofde 6, maar ze hadden een speakersysteem bij, handig. Daarna even de stad in, vooral voor boodschappen. Foto´s afdrukken, internetten over Brussel, … Kwam natuurlijk een hoop bekenden tegen, zelfs op dat ene uurtje; Kiki, Nicole, wat collega-gidsen, … Leuk.

Om 3 uur kwam Kristoffel een half uurtje aan boord, helemaal op en neer van Westerhoven, de schat. De dames waren er kapot van, jammer genoeg waren het er maar een paar. Gelukkig heeft ie George Bjarke, de 85-jarige ontmoet (en vroeg hij niet naar diens beste cruise ervaring J )

Kristoffel moest helaas weer heel snel terug weg, maar het was fijn hem ff gezien te hebben. Heel veel passagiers vonden het jammer dat ze hem gemist hadden.

´s Avonds was het Captains farewell dinner. Eerst een aperitiefje om 6h15pm. De Kapitein, Hotel Manager en wij 3 stonden op een rij en toostten met iedereen die langs kwam. Grappig systeem. De lijn blokkeerde regelmatig want de meesten begonnen meteen te kletsen, hoe mooi Antwerpen inderdaad was, dat Rubenshuis, die musea, de kathedraal, shopping, … maar vooral, hoe knap Kristoffel wel niet was, of hij nog terug kwam, … Grappig.

De grote tafel was gedekt, kapitein, Hotel Manager en wij 3 met 3 koppeltje, van elke kleur 1. Ik had de Jaebs gekozen, ze hadden de dag ervoor hun 48ste huwelijksverjaardag gevierd. Dikke luide man en mooi vrouwke. Jammer genoeg had de crew een foutje gemaakt en zat ik tussen de gele mensen van Dewi, een oudere vrouw met haar dochter die alleen nog maar met Grand Circle op reis gaan. Ze hebben er zo´n goede ervaringen mee. De vrouws man – en dochters vader – is tijdens een Grand Circle cruise overleden, en ze ware vol lof over hoe ze toen werden geholpen en bijgestaan.
Snel naar een ander onderwerp.

Iedereen ging redelijk vroeg naar bed. Wij dronken er nog eentje met Nick Payno, toffe kerel, die het ene goocheltrukje na het andere uithaalt. Hij heeft er me eentje geleerd, een knappe stunt met een zware ring en een ketting J

Helaas kregen meer en meer mensen last van hun darmen, om het netjes uit te drukken. Gelukkig zijn we bijna rond met de vrouwen, en is het nu aan de mannen. Gelukkig zeg ik, want die komen net iets minder in detail vertellen wat er mis is.
Ik kan er nu om lachen, maar gisterenmorgen wast wel anders.

Vanaf kwart voor 7 konden de passagiers hun bagage in de hal. De crew bracht hem naar buiten. Wij checkten op de passagierslijst precies af wie hoeveel stuks bagage bijhad, en zetten die daarna in de bus. Stipt om 8 uur waren we weg, richting Brussel. Zwaar hoor. Ik ben ondertussen snipverkouden van die pokke airco aan boord, eindelijk van boord.

Ik had de eerste bus. Local guide oppikken aan centraal station, plaspauze, walking tour door de stad, bustour door Brussel, bezoek Chocolaterie Duval, vervolg bustour, droppen aan Grote Markt voor vrije lunch, uurtje later kant demonstratie, uurtje later naar hotel om in te checken, uurtje later korte verkenningswandeling rond het hotel n dan klaar.
Wat een dag.





donderdag 19 april 2007

Antwaarpe gaaj zij gaai veur maj

We zijn een uurtje geleden de haven van Antwerpen binnengevaren. Beetje dubbel gevoel, joepie, kben weer thuis !!!
Maar kmoet zondagochtend nog naar Brussel tot en met dinsdag L

Gisteren was ik echt keikapot. Het vroege dagje Aalsmeer bloemenveiling gekoppeld aan late avonden en geen vrije tijd was er teveel aan. To top all of that hield de kok – die blijkbaar in de kajuit naast mij lag – een feestje. Het was gelukkig gauw over toen ik even stevig op de muur klopte.

Dan werd ik een paar uur later wakker van een harde bots, gevolgd door een enorme knal. We zaten ergens op, zeker weten. Ik deed mijn ogen half open, keek niet op de klok en wachtte 5 minuten op het alarmsignaal, denkend aan wat ik in de rapte zou meenemen. Tas met portemonnee en laptop, bodywarmer en toilettas.
Na 5 minuten nog niks gehoord te hebben, viel ik weer in slaap. Later bleek dat de River Harmony, ook een GC schip, snachts om half 4 tegen ons aan was gevaren. Gelukkig zonder schade.

Gisteren dan de Keukenhof. Super!!! Echt heel erg mooi. Het is nog steeds prachtig weer, elke dag, en dat helpt.
We zaten vroeg op de bus, en tegen 10h15 aan de ingang. We hadden 5 elektrische karretjes besteld voor diegenen die het minst goed konden lopen, en ik geraakte er maar met moeite vanaf.
Zei iemand me later dat ik ze heel de tijd had aangekondigd als “electric chair” ipv “electric cart”. Een “electric chair” is iets anders, dan kom je nooit meer uit ;)

Ik begreep plots het gebrek aan enthousiasme.
Dewi en Arjan, die de Keukenhof op hun duimpje kennen, gingen wat “chillen”, ik liep weer als een kind in een snoepwinkel rond, fotootjes maken, met de mensen kletsen, … gezellig.

Op weg terug naar het schip langs wat tulpenvelden gereden, geweldig!! Hele leuke scènes toen Clayton – de 21-jarige – tussen de tulpen ging liggen en iedereen hem nadeed.

Op naar Schoonhoven waar wij een info stroll moesten houden, Dewi en ik. Ik was er nog nooit geweest dus lulde er maar wat op los. En voor de zoveelste keer deden de “Jewish princesses” weer lastig.
Ik heb in mijn groep een stelletje joodse tantes waar je niet goed van wordt. Zagen zeuren, lastig doen, … om gek van te worden. Ina (aina), valt nog mee. Gloria – een oudere versie van Barbra Steisand, is nog net te doen, maar Dorothy – oud grijs muisje met enorme kin en oversized zonnebril - en vooral Susan – bijna kalende hobbit met grote bril, snor en make up tot in der haar – is verschrikkelijk!!!
Ik heb er een engelengeduld mee, maar soms gaan ze echt over de schreef. “I am so upset, I hold you personally accountable, you ruined my day. You didn’t tell us we have to pay for the toilet” (toch wel) of “don’t start talking there till we’re there, that’s very rude of you” (loop dan wat sneller, -zelfs de 80 plussers zijn sneller). Ze kan niet goed lopen, en was woest dat ze niet meek on naar de red light district in Amsterdam. Ze vond dat we dan maar helemaal niet moesten gaan, heeft een taxi genomen, en een hele dag niet tegen ons gesproken, heerlijk!!
Ik heb besloten me er niks meer van aan te trekken, en de tip van hun te vergeten, dat wordt toch niks.

Vandaag ook weer spannend; Eerst naar Kinderdijk, nog nooit geweest, moest weer gidsen. Eerst er op 2 minuten met Arjan door om half 9, dan met mijn groep.

Workshop over windmolens, dan een bezoek aan de molen zelf, dan een boottochtje, en dit alles op anderhalf uur.
Het is gelukt, net, en er was nog tijd voor foto’s. Van de Bjarkes bijvoorbeeld, 54 jaar getrouwd, 26ste cruise, en ondertussen hebben ze me alletwee al 3 keer het verhaal verteld van hun mooiste cruise ooit. Dat is dus 6 keer in totaal. En ikke maar knikken en lachen.

Even terug aan boord, een uurtje later voor een optional tour naar Gouda, Dewi en ik. Zelfde verhaal, nog nooit geweest, en gidsen, ik doe niet anders meer.
Ik spendeer redelijk wat tijd met Meta en Markus Meckstroth uit Connecticut. Tof stel, net gepensioneerd. Hebben altijd les gegeven, brede interesse en zijn zo erg tegen Bush. Het heeft hun tot nu gekost om gelijkdenkenden te vinden. Ik was gewaarschuwd, veel republikeinen aan bord, ik praat niet over politiek.
Wel over het bloedbad in Virginia natuurlijk, wat griezelig toch weer. Heb er niets van gezien, maar de kranten staan vol.

Het lastigste vond ik de buscommentary, maar bij nader inzien valt dat super mee. Je praat best over wat je ziet, alleen op de snelweg is het wat lastig, weinig te zien, maar het zijn net kinderen. Ik liet ze de Belgische nummerborden tellen, stom he? Maar het werkte.

Grappig verhaal van de dag: Arjan, als lead PD heeft een luxe kajuit met balkon. Als we ons al eens willen verstoppen voor de passagiers, gaan we daar heen om te bespreken.
Het stinkt daar enorm. Een stontlucht, gemaskeerd door een ander luchtje wat op WC verfrisser leek. Bleek zijn after shave te zijn die hij rijkelijk had rondgespoten, tegen de andere overheersende geur.
Hij is er net achter gekomen dat net naast zijn kajuit alle afval wordt geloosd, keuken en sanitair, en dat naast een luxe cabine ;)




woensdag 18 april 2007

Op de Amsterdamse grachten ...

Gisteren gegidst in Hoorn, voor de allereerste keer. Was er op de trainingstour een half uur geweest, herkende het amper.
Ik was wel een beetje zenuwachtig, maar ik geloof niet dat de passagiers gemerkt hebben dat ik even erg gecharmeerd was en verrast als zij.

Gelukkig hangen er overal bordjes met jaartallen en korte info, en dan brei je er maar wat aan vast.

Voor het eerst op stap met “mijn” blauwe groep, nu kan ik ze eindelijk leren kennen. De groep mensen die verantwoordelijk zijn voor mijn ratings en voor mijn tips. Spanend!!!

Arjan ging eerst, dan Dewi, en dan ik. Ik wist ook helemaal niet welke route we gingen lopen, dus probeerde ze te volgen zonder dat het echt opviel. Ineens was ik ze kwijt. Help!!
Gelukkig zag ik een antiekwinkeltje waar op de zolderkamer een groot Marilyn beeld stond. Dat herinnerde ik me natuurlijk van vorige keer. Linksaf!!

Talking about Marilyn, Ik had mijn Marilyn-tas bij, en iedereen vond hem leuk en begon te kletsen.
Het verhaal van de dag kwam van Lorraine Bieberfeld. Dik in de 80, samenreizend met haar kleinzoon Clayton die net 18 is geworden. Leuk stel.

“Poor Marilyn. I was on a cruise when we heard she died. A passenger jumped overboard. He was totally infatuated with her and devastated when he heard. They never found him again”

Van Hoorn gingen we naar Volendam. Eerst naar de Alida boerderij waar ze een demonstratie kaasmaken kregen, gevolgd door een demonstratie klompen maken en dan een rondje door Volendam.
Na een uurtje de ferry op naar Marken waar we onze Amerikaanse gasten lieten kennis maken met maatjes en gerookte paling. Dewi, Arjan en ik een maatje happen, gefotografeerd door alle 96 passagiers, en dan met de schotel rond en konden ze allemaal eens proeven. Leuk!
Dan weer snel snel de bus in en terug naar Amsterdam waar ons schip, de Ravel, weer op ons lag te wachten.

Na het diner een uitstapje dat Arjan liever had geschrapt en wat ook niet hoog op mijn lijstje staat, de red light district.
Dewi en ik besloten om alleen te gaan, een 60-tal passagiers ging met ons mee.
Ik maakte de aankondiging door de micro.
“Ladies and gentlemen, please join us at the front desk. There will be no color coded groups tonite, the only color we will wear is … red”
Ik nam 2 rode vlaggetjes mee, ipv een geel voor Dewi en een blauw voor mij, ze lagen dubbel. Wij met die 2 rode vlaggen door de hoerenbuurt. Duh!

Het was eigenlijk best tof. Lekker rustig op een maandag, geen zatlappen, gevaarlijke fietsers, japanners, … en ze genoten ervan!!!! Alle oogjes straalden, ze vonden het super. Dewi voorop, ik als hekkensluiter en Clayton hield me gezelschap. Hij bleef nog een pil pakken in het centrum en wij waren tegen half 11 aan boord. We moesten er de volgende ochtend immers om half 6 uit voor de bloemenveiling van Aalsmeer.

Het deed pijn om half 6.
Bijna iedereen ging mee naar de bloemenveiling, echt wel knap van die oudjes.
Mijn buschauffeur heette Tom, reed al 48 jaar, lieve man.
Rondje op de veiling, ik liep weer vrolijk mee, en dan weer hup de bus in.
Arjan had zowel op de kaasboerderij als op de bloemenveiling een rondje gedaan langs de giftshop, daar krijgen we immers commissie. 70 euro had hij bij, per persoon J

Eindelijk zouden we nu Amsterdam exploreren. Van de bloemenveiling recht de kanaalboot in, color coded, dus ik met de blauwe en Dewi had heel lief op een mapje de hele route uitgestippeld. Ikke gidsen in Amsterdam, over Amsterdam, in een kanaalboot. Nooit gedacht dat ik het gedurfd zou hebben, en het lukte nog ook, ze vonden het super. Mijn schipper was Anita en ze hielp me ook geweldig. Ik kon natuurlijk maar weinig inhoud geven, dus gaf extra aandacht aan de vorm, en veel grapjes J
De tour eindigde bij Gassan Diamonds, een toeristenval maar ja, we lieten ze los.
Wij gingen met 3 naar de Albert Heyn om plaatselijke lekkernijen te kopen. Peperkoek, speculaas, drop, stroopwafels, bessenjenever, advokaat, jonge jenever, beschuit met muisjes, hagelslag, …
Vanavond Dutch treat. Wij alledrie met een stomme muts op met oranje vlechtjes op de dansvloer met een tafel met proevertjes. Het werd een Belgie – Holland verhaal met moppen over elkaar, echte billenkletsers. Zoals: “The Dutch are stingy. Look at this Dutch treat they organize for you, 2 bottles of liquor for 109 passengers”

We hebben ze laten Nederlandse zinnetjes spreken, koekhappen, en als klap op de vuurpijl hun beste “Let´s go Dutch” verhaal laten doen.
Een stelletje uit Arjans groep was aan het gillen; Zij wilde iets vertellen en hij wilde haar tegenhouden. Ik erop af met de microfoon “He once got me a huge bouquet for our anniversary. When I asked them where he got them, he went silent. Did you take them from the cemetery I asked, Yes he had!!!”
Hilariteit alom.

Zij wonnen de prijs; een flessenlikker (vinden ze enig) en een houten klompje (1 van de de demootjes waarvan ik er 3 had meegekregen na de demonstratie).

Morgen Keukenhof, ik ben erg beniewd. Hopeljk houden we het droog ...


dinsdag 17 april 2007

Tussen hel en vagevuur

De eerste dag wakker geworden om 6h15. Tegen 7h in de lobby, op zoek naar Amerikanen die, getroffen door de jetlag, om een uur of 4 wakker geworden waren. Geen hond te zien. Wel een prachtig opkomende zon boven Enkhuizen. Tegen kwart voor 8 druppelden ze langzaam het restaurant binnen. Goodmorning, how are you? Did you get some sleep? Isn´t it a lovely day? …

Druk programma gisteren. Eerst na het ontbijt de safety drill, iedereen met life vest in de lobby. Daarna een algemene briefing over de reis + verkoop van de optional tours. Dan bezoekje aan het Zuiderzee museum. Lunch gevolgd door een lezing over modern Nederland. Dan een home hosted event waar Enkhuizers (/enaars?) passagiers in huis nemen voor een drankje, hapje, babbeltje, … en tot slot diner en live enterainment in de vorm van Heimo Hauf www.soloentertainer.com

We wandelden naar het museum. Het was museumweekend, alle musea gratis, dus lekker druk. Terwijl de passagiers met gids het museum bezochten, wandelden Dewi en ik allebei onze route voor de home hosted. Ik had de long walk en Dewi de extra long walk, en dat bij deze temperaturen.
Algauw had ik mijn 3 huizen gevonden en keerde terug naar het museum om de passagiers op te vangen. Hilariteit alom bij het museumpersoneel. Mr Irons had in het tuinhuisje geplast. No comment.
Voor ik het wist was het tijd voor de home hosted. Mijn eerste host zou 8 mensen ontvangen. Ze woonde in een schattig huisje in een heel smal donker straatje, luisterend naar de naam “Tussen hel en vagevuur”

Prachtig vond ik dat, en de passagiers ook. De 2de host woonde in het mooiste huis van Enkhuizen, tevens een B&B, aan het water, naast het park. Ik belde aan. Niemand. Er hing een gsm nummer aan de deur, voice mail. Ik belde het nummer dat ik had gekregen van de huiseigenaar, verkeerd nummer.

OK. Wat nu? De 6 passagiers die daar binnen zouden gaan even op een bankje geparkeerd en de laatste 8 naar hun huisje gebracht. Ondertussen proberen rond te bellen. Josette, de organisatrice, had haar nummer niet op het papiertje gezet. Ze zou met Dewi meelopen. Bij Dewi voice mail. Arjan bleef aan boord, voice mail. Het zonenummer van Enkhuizen nagevraagd en die mevrouw nog eens proberen te bellen. De telefoon ging over. “Hallo?” “Hallo met Carolien van Grand Circle. Ik sta met 6 passagiers voor de deur.” Stilte. Dan: “O jee. Vergeten. Ik zit op mijn boot”
Gelukkig lag die net voor haar huis en niet halverwege het IJselmeer. “Kun je de passagiers hier naartoe brengen?” Ik naar de passagiers “I have good news and very good news. I found her, and she invites you over on her sailboat” They loved it!!! Die oudjes aan boord van de zeilboot gehesen, de host trok snel een jurk over haar hoofd en ik maar hopen dat ze genoeg drank en koekjes in huis had. Ik zou het wel horen.

Ondertussen was het 4 uur. Tegen 5 uur kwamen de meesten terug en wilden hun verhaal kwijt. Ik zou de porttalk van vandaag doen, over Enkhuizen en Hoorn, hellep!
Ineens was het kwart over 6. Ik moest dringend met een kam door mijn haar, mijn porttalk voorbereiden, de flipchart voor morgen maken, en dat moest allemaal binnen de 30 minuten gebeurd zijn.

Men moet prioriteiten in het leven stellen, “den opkom is alles”. Eerst de kam, dan de flipchart. En met de microfoon in de hand voor 109 passagiers in de lounge, een porttalk houden van 15 minuten, anders is de keuken niet klaar. Het ging super.
Een paar grapjes, Ina wat laten vertellen over haar home hosted event, programma van morgen overlopen, timing opgesomd, … Precies 15 minuten J
Verschillende passagiers kwamen me complimenteren met mijn porttalk. Eentje zei “I am so glad I am in your group”. Leuk om te horen.
Dewi was naar de visboer op de hoek gerend om kwart voor 7, net voor sluitingstijd en was allerlei vis gaan kopen. Zalm, scholletjes, kibbelingen, … en we wandelden met 3 naar de pier om er even tussenuit te gaan met dit mooie weer.
Langs de pier lag de broedplaats van een hoop futen, prachtig zicht. Er zat een kleintje op de rug van zijn moeder en vader sleepte allerlei lekkers aan. Een kabaal dat die maken, ze klinken net plastic speelgoedtoetertjes, schattig J
Aan het einde van de pier stond een bankje, en een vuurtorentje en vandaar keken we over het meer. Futen zwommen voorbij, verschillende reigers vlogen over onze hoofden, ook een 4 tal zwanen. Het was prachtig. We hadden veel te veel vis en Arjan probeerde de reigers te lokken, zonder veel succes. Er kwam een wandelaar voorbij met 2 honden die ons met heel veel plezier van de restjes hebben afgeholpen, ze waren er dol op.
Een uurtje later gingen we terug naar het schip, uren in de wind stinkend naar vis, maar wel ff relaxed.
De passagiers kwamen net uit het restaurant en trokken richting lounge waar Heimo Hauf zijn installatie stond in te spelen. De Duitser van 2 meter 10, “met zijn schaapjes op het trocken” die voor de lol nog wat muziek maakt op cruiseschepen in Nederland ging er volledig voor. De Paling- oftewel “Eelsound” van Volendam met Jantje Smit. De meezinger “Daar aan de waterkant”, …

De passagiers zaten te dommelen in hun stoelen. Dewi en ik gingen er ook voor. Polonaise. Met zijn 2. Je zag iedereen opflakkeren, heel even. Uit volle borst meegezongen met “O Waterlooplein” iedereen genoot, heel even. Een polka gedanst. Arjan met een oude dame, Dewi met een oude heer – tot zijn vrouw haar ongeveer doodbliksemde met haar ogen en Dewi hem snel terug bracht, en ik met een oude dame, op mijn hoede voor bliksemende dametjes. De Duitse artiest riep een gastvedette on stage. Kapitein Manfred. Die greep enthousiast naar de micro. “Marina, Marina” en een paar andere schlagers.
Ik heb nog nooit zo iets ergs gehoord – of gezien. We deden bijna in onze broek.

Manfred kreeg er niet genoeg van. 3 nummers heeft hij gezongen, en daarna nog een dansje. “If my friends could see me now” (not dus!!) Hier zijn geen bewijzen van en ik strijd af dat het ooit gebeurd is, moest het eens ter sprake komen.

We gingen nog een uurtje door het programma van morgen en toen we naar onze kajuiten trokken was de lounge verlaten, op 4 kaarters na, en Heimo Hauf al lang met de noorderzon verdwenen, in zijn dikke Mercedes.
Vandaag Hoorn, Volendam, Marken en terug naar Amsterdam. Het wordt er niet rustiger op.

zondag 15 april 2007

Nou, bedankt he





Dag 1 overleefd en niemand die gemerkt heeft dat we 2 groentjes zijn.

Gisteren de trein gepakt naar Leiden. Geen hotel te vinden in Amsterdam, toch niet onder de 200 euro, en Dewi was zo lief me in huis te nemen. Van Leiden treintje naar Amsterdam centraal, te voet naar de PTA, en daar lag ons schip, de Ravel.

In de lobby zagen we Lieven, ook newbie, en die ging maar wat graag een hapje met ons eten nadat we even kennis hadden gemaakt met Arjan, onze lead PD. Toffe knul, en nog niet lelijk ook. We liepen langs de Wallen naar de Waag en ja, vrijdagavond, superdruk. Op een kruispuntje zagen we een jonge kerel bij een hoertje naar buiten stappen, beetje onwennig: “Nou, bedankt he” en weg was ´ie.

We lagen tegen uurtje of 1 onder de wol en om 6h15 stond de taxi voor de deur. Treintje van Leiden naar Schiphol en daar, om half 7 en druk in de weer, vonden we Rienus. Rienus, de airport attaché. In de 60, arendsogen, en een fysiek waar de jeugd van tegenwoordig niet meer aan kan tippen. Van terminal 1 naar 4, van 3 naar 2, aan een rotgang. Waar ik dacht dat dit de easy job was, op de passagiers wachten terwijl Dewi alle papieren aan boord moest in orde brengen, kwam ik van een kale reis thuis.

Elke 20 minuten landde er wel een vlucht met 19, 4, 12, 6, 21 passagiers. En er waren verschillende afgevaardigden. “Sorry, you´re not on my list” “Oh Hi Mrs Bieberfeld, how nice to see you” “yes, the restrooms are here on your right” “the bus will arrive shortly”
Rienus huppelde overall vrolijk tussendoor en betrok Dewi en mezelf bij het gebeuren 3Here we have some lovely ladies to look after your husband” zei hij tegen Mrs Irons. Mrs Irons bekeek ons alsof ze ons elk ogenblik kon verslinden “HE HAS ONLY ONE LOVELY LADY. ME”

Slik, dat was duidelijk. Mrs Irons en ik zullen niet de beste maatjes worden. Hopelijk zit ze niet in de blauwe groep. Dewi ging met bus 1 naar de Ravel. Ik handelde de volgende 7 vluchten af, met Rienus.

Tegen 12h30 kon ik ook met een bus mee naar de Ravel. Nog geen hap door mijn keel, nog geen slok gedronken. Lunch was served en ik plofte bij een stel Amerikaanse vrouwen aan tafel.

Ineens was het half 6 en moesten we ons klaar maken voor het Captains welcome dinner.
Eerst de safety drill. Dewi en ik moesten de zwemvesten demonstreren. Hilarisch. Daarna werden alle 3 PD´s verwacht in de lounge en een paar selecte “innercircle members” (remember, mensen die 4 of meer trips hebben gemaakt) waren uitgenodigd voor een exclusief diner aan de captain´s table. Onze kapitein is een Duitser, Manfred, maar daar kan hij zelf niks aan doen.

Igor (hotel manager) greep Mrs Bieberfeld bij de arm. Arjan werd ingepalmd door Diane (Diane is een aantrekkelijke 60-plusser die een enorme boon heeft voor Arjan, onze lead PD, en hem eigenlijk een beetje stalkt. Zij wil steeds met hem op cruise, tot grote wanhoop van de laatste). De kapitein greep de arm van Joan Bjarke, ik die van haar man George en Dewi als laatste, bleek de date te zijn van Clayton. De kleinzoon van Lorraine Bieberfeld, de guppy tussen de dinosauriërs, geboren in 1985 waar de anderen gemiddeld geboren waren in 1930. Clayton had een bos dreadlocks waar je u tegen zegt en zag eruit als de gemiddelde alternatieve skater. Leuk.

George Bjarke, op het eerste zicht een fossiel, kwam aardig los toen ik zei dat ik in Belgie woonden. Hij was gestationeerd bij St Vikt in de oorlog. Net voor ik wilde vragen “Welke?” bedacht ik me dat hij 1921 geboren was en slikte mijn vraag in. Zijn akeligste herinnering, waar hij nog regelmatig aan terugdacht, was die dag waar hij iets geks zag liggen op het midden van de weg. Een voet.
Smakelijk.

Een feeërieke omgeving, een schip op het water bij zonsondergang. Een lekker etentje, 4 gangen met een super dessertbord. Een uitzonderlijke situatie, je bent verantwoordelijk voor het slagen van de misschien wel laatste vakantie van een stel bejaarden. En het kan bijna niet fout gaan, want vanaf moment 1 vinden ze je helemaal geweldig (behalve Mrs Irons die op haar qui vive blijft wanner ze ons ziet)

Hoogtepunt van de dag (letterlijk) was de sluis boven de autostrade vlakbij Enkhuizen. Surrealistisch bijna. Je glijdt statig en langzaam door het water terwijl de auto’s onder je door razen.

Igor gaf er nog eentje in de bar en we called it a night. Morgen om 7 uur ontbijt.

zaterdag 14 april 2007

Sien en Marja

Even heel snel tussendoor, dit moet je gezien hebben.
Foto's van de studio toen B. er net uit was getrokken.
Onvoorstelbaar!!!




donderdag 12 april 2007

Ditjes en datjes op de voorlaatste dag

Anderhalve week en 15.000 euro later is de nachtmerrie met B. in de hoofdrol bijna voorbij. Op 2 dagen tijd hebben 3 werkmannen de volledige studio gesloopt. Alles, alles is er uit, inclusief het ongedierte. Zijn schamele bezittingen zijn ergens veilig ondergebracht; 1 zak met kleren, een paar handdoeken en 1 paar nieuwe sokken, een smerige koffiezet, een draagbare radio met CD-speler en een TV met afstandsbediening. Ik vraag me af of hij ooit naar Sien en Marja keek op VTM. Waarschijnlijk niet.

De muren in de living zijn weer mooi recht en wit (en dat is nog maar de bezetting) en het allerbelangrijkste, de geur is verdwenen. Die misselijkmakende, penetrante, weeïge, zoete geur, en nog hardnekkig op de koop toe. Ik rook hem soms 2 dagen. Maar nu dus helemaal weg. Net als de douche, wc, kranen, gootsteen, keukenkastjes, koelkast, tegels, plafond, vloer, kortom alles. Tegelijkertijd is er 3 man 2 nieuwe daken aant leggen, allemaal op hetzelfde adres. Alles klaar wanneer ik terugkom van mijn eerste cruise-je.

Ik zit nu lekker in de tuin nog eea. Voor te bereiden. Lang leve de laptop en het draadloos netwerk (van 1 van onze buren J)
Heb net gezelschap gekregen van Tapa die aant schooien is. Ik had een broodje kaas gemaakt, in de oven en Tapa is gek op kaas. Vooral warme. Broodje kaas is op, Tapa is weg. Zo gaat dat. Niets eerlijker dan een kat. Visite zou nog even blijven zitten, uit beleefdheid. Ik heb nog nooit een beleefde kat gezien.

Ondertussen ben ik bijna klaar. Documenten uitgeprint, koffertje gepakt (spullen voor 11 dagen in mijn kleine Hedgren trolley. Hij barst bijna uit zijn voegen. En er ligt nog een stapel naast. Oplader GSM, oplader camera; oplader laptop, Vodaphone wireless kaart, USB lampje, memory stick, … Ik weet niet hoe ik dat er allemaal nog in ga krijgen)
Ik heb meer electronica bij dan kleren. De tol van de vooruitgang.
Ik hoop dat ik tijd heb – en verbinding krijg – om mijn avonturen op te schrijven. En ik hoop vooral dat het avontuur meevalt.

Ik moet morgen, vrijdag de dertiende, aanwezig zijn. Die dag wordt niet betaald, maar je moet er wel zijn, aar dat mag laat. Je recupereert die dag een beetje met de laatste, dan ben je tegen 13h - 14 klaar, en wordt je voor een hele dag betaald.
Op het schip helaas geen kajuit meer vrij, ik heb ze gisteren gebeld met freecall, superuitvinding. Dan maar via internet op zoek naar een hotelkamertje. Pech. Laatste weekend paasvakantie. Hotels zitten overvol, behalve Krasnapolsky, ja daaag! En hostels willen enkel voor minimaal 3 nachten verhuren. Help, wat nu? Krasnapolsky aan 225 euro (terwijl de vergoeding 50 euro is) of een bankje in het Vondelpark?

Gelukkig is er Dewi, mijn collega PD, eveneens haar eerste trip, die me een bed aanbiedt bij haar en haar 3 jongere (half/stief) broertjes in Leiden. Kan nog gezellig worden. Vandaag belde een andere collega PD, Julie, met hetzelfde probleem. Geen plaats op het schip, hotels vol en of duur. Dit gaat nog mjn grootste zorg worden voor die cruises.
Volgend jaar lekker Antwerpen - Basel, dan is dat probleem al opgelost. Ik neem gewoon de laatste bus

Dewi en ik hebben tegen 15h afgesproken in Leiden, ze pikt me op aan het station. Ik kijk er naar uit!!

zaterdag 7 april 2007

The Love Boat

Over iets minder dan een week is het zover. Dan vertrek ik op mijn eerste cruise. 11 dagen, van Amsterdam helemaal naar Antwerpen. Langer dan 3,5 uur heb ik er nog nooit over gedaan, ben benieuwd.
Van de week stond mijn PD package online, alle documenten die ik als Program Director nodig heb.
Ik heb net eens naar de passagierslijst gekeken, leuk.

Op mijn eerste cruise heb ik 111 passagiers waarvan 30 Innercircle. Innercircle passagiers zijn passagiers die meer dan 3 cruises hebben gedaan met Grand Circle. Alle passagiers (American senior citizens, gemiddelde leeftijd = 73 jaar oud) krijgen een badge waarop hun naam staat, en de staat waar ze vandaan komen (en dus niet die waarin ze zich bevinden hihi)

Innercircle passagiers hebben een gouden badge, dit zijn passagiers waar je als Program Director extra aandacht aan moet schenken. Het is een geweldig systeem, degenen met een ordinaire witte badge vragen zich natuurlijk af wie die VIPs zijn met hun gouden badge en waarom ze die hebben. Dat is de beste reclame die de firma zich kan voorstellen.

Op mijn passagierlijst staan de Innercircles apart, op het eerste blad. Ik kijk met veel spanning uit naar de ontmoeting met Mr en Mrs George Bjarke uit Los Alamos, New Mexico. Hij is geboren in 1922 en zij in 1924. Die duwen dus de gemiddelde leeftijd flink naar boven. Deze trip wordt hun 26ste cruise met Grand Circle. Zesentwintigste!! Tis dus aan hen dat ik raad moet gaan vragen als ik – op mijn eerste cruise – even niet meer weet hoe het moet J
Verder zie ik Mrs Lorainne Bieberfeld uit Green Lane (Pennsylvania?)op de lijst staan, geboren in juli 1925. Zij is single en deze cruise wordt haar 12de. Ze reist samen met Clayton Bieberfeld, geboren in 1985. Ik hoop dat het haar kleinzoon is. Anders is het de male version van Anna Nicole Smith en kan het nog gezellig worden aan boord.


Ik ga proberen mn blogje up to date te houden tijdens de cruise. Ik heb een laptopje gekocht, met een netwerkkaart voor inernettoegang en ook geïnvesteerd in een datakaart waarmee ik overal mee online kan.