donderdag 31 mei 2007

Eau de cologne

Ik doe mijn gordijn open en zie er een hele hoop van. Water, jammer genoeg niet alleen Rijn water, maar ook regenwater.

Gisteren hebben we met veel toeters en bellen de 90ste verjaardag gevierd van Richard Clap, de honeymooner. Zijn frisse bruid heet Althea en zat naast hem te glunderen. Ze lopen de hele tijd hand in hand (wellicht ook omdat Althea zo goed als niets meer ziet) maar het is wel superschattig om die 2 bezig te zijn. Allebei geboren in 1917. Niet te geloven.

Nog meer reden tot feesten gisteren, Gloria en Sal zijn gisteren opa en oma geworden. Ze stonden aan de receptie toen het telefoontje van hun schoonzoon binnenkwam, hun (7de van de 8) dochter(s) was net bevallen van een tweeling, Zachary en Noah, bijbelse namen zijn weer helemaal hot in de States.

Gisteren een prettig kanaaltochtje gedaan op de kanalen van Amsterdam. Ik begin het daar al goed te kennen en onderbrak de tape regelmatig voor een aanvulling. Wie had dat ooit gedacht, ikke gidsen in Amsterdam. De kanaalboottocht eindigde bij Gassan Diamonds waar ik op de 3de etage even mijn commissie van de vorige trips kon gaan halen. Thank you Tina :)
Ik heb daarna ook van de gelegenheid gebruikt gemaakt om het Van Gogh museum even te bezoeken. Zeeeeer indrukwekkend. Wel erg druk.
Meer dan 200 werken van de meester – die ooit omwille van gebrek aan talent (volgens de toenmalige directeur) ontslagen werd van de Antwerpse Academie voor Schone Kunsten – worden er tentoongesteld, samen met werken van tijdsgenoten, voorbeelden en navolgers.

Wat me het meest ontroerde was een enorme zwart wit foto, een vergroting van een plekje in Frankrijk met twee grafstenen; die van Vincent en die van Theo. Theo, Vincents broer en grote vriend, stierf maar 6 maanden na Vincent. Bij het opschrift naast de foto stond het verhaal van de opoffering van Theo´s vrouw, die besloot de twee broers naast elkaar te begraven. Ze zei: “For he also belonged to me, my husband, but I left his memory to his brother”

Honeymoonen op je 90

Er is nog hoop voor de mensheid.

Eergisteren aan boord gestapt van de MS Concerto. Een mooi schip, groot ook, en we werden meteen vriendelijk onthaald door de crew. Ik kreeg kajuit nummer 331, joepie, op het Sonate dek, geen torpedo room deze keer.

De dag was lang geweest, maar super. Brussel verlaten om 8h, in Antwerpen aangekomen om 9h15, korte stadswandeling (het was koud!!!!) en om 10h30 terug op de bus richting Delft. Op aanraden van Markus was ik constant aan het babbelen. Over Belgen, hun gewoontes, werk, houding, verschillen tussen Nederlanders en Belgen, Hollandermoppen (hoe verwarmen Hollanders hun ziekenhuizen? Ze rijden de patiënten met hoge koorts door de gangen). Ze vonden het geweldig en kwamen me achteraf vertellen dat ze zo genoten hadden van alles wat ik hen vertelde want het was precies wat ze wilden weten.
Ik had ook voor iedereen ee Antwerps handje gekocht, en ze waren allemaal in topstemming.

In Delft vroegen Edith en George me mee voor lunch, lief van ze. We stapten een klein kroegje binnen en namen een kom soep en een appeltaart na. Edith is dol op bier en nu had het kroegje toch geen Antwerps Bolleke zeker. Edith babbelde honderduit. Ze heeft een charmant accent met een zware “rrrrrr”. Ze bleek uit Hongarije te komen. Nou ja, ze had haar George ontmoet in Hongarije toen ze 18 was, maar eigenlijk was ze geboren in Tsjecho-Slowakije. Ze kreeg een trieste blik in haar ogen.
You know, I haven´t had much of a childhood. I am a concentrationcamp survivor”
Ze was op haar 14de gedeporteerd naar Auschwitz en was daarna nog naar 2 andere kampen gegaan voor ze bevrijd werd en is onderweg heel haar familie verloren. In Hongarije vond ze na de oorlog het geluk met George maar is dan in 1956 met een baby onder elke arm de grens over gevlucht net voor de revolutie. Man man man, wat een verhalen.

Ze reist graag, liefst onder hun tweetjes, maar daar worden ze wat te oud voor zei ze. Daarom reizen ze nu met Grand Circle, trip nummer 10 deze keer. “But my husband is not very social” vertelde ze nog, en zij had zo graag gezelschap.

Een schatje. En kranig op die leeftijd, als je bedenkt dat ze 16 was in 1945. Een paar jaar geleden was er een grote tentoonstelling in Brussel met die naam. Ik kijk er nu toch even anders op terug. Toen we om 21h met een groepje de Amsterdamse red light district indoken, in de gietende regen, was ze er ook weer bij, Edith en George.

Het leukste verhaal hoorde ik onderweg van een andere passagier. Die bleek gedineerd te hebben met een medepassagier die 30 mei zijn 90ste verjaardag viert. Bovendien is hij aan het honymoonen, op 18 mei jl. geleden getrouwd. Is dat niet geweldig!
Ze kenden elkaar van hun 17de, zijn allebei gelukkig getrouwd geweest met een ander voor meer dan 60 jaar, en mekaar als weduwe / weduwnaar weer tegengekomen. Ik ga er snel eens wat mee kletsen, moeten leuke mensen zijn, trouwen op je 90

maandag 28 mei 2007

De slaap CD

Na een dagje Brugge vandaag stond ik de groep op te wachen aan het Belfort. We zouden daar om 2h45pm bijeenkomen om samen naar de bus te wandelen.

Ik had er om half 3 al 18 van de 30. Pete stond bij Jim en zei "I´ve lost my wife". Waarop Jim droog antwoordde: "I´ve lost wives before"

Gisteren hadden we de optional tour naar Flanders Fields. In de pre-trip is daar ook een stop bij aan het Amerikaans kerkhof in Waregem. Ik had een zeer vreemd telefoonnummer gekregen van de gids van het kerkhof (0043 en nog 12 nummers of zoiets) en had die kerel dus niet gebeld. Lieven had hem 2 dagen geleden gezegd dat ik zou komen dacht ik.

Wij komen er aan en ik zag allemaal mannen in uniform, brigades, fanfares, TV-camera´s, ...
Het was Memorial Day en dat was a big thing in Waregem.

De passagiers vonden het super. Ze kregen een speciaal programmaboekje, een prive-rondleiding door een US Marshall, de dag kon niet meer stuk.
Ook het Flanders Fields museum viel bijzonder in de smaak. Deze gids was echt goed. Hij liet ze hun ding doen en gaf uitleg wanneer hij erom gevraagd werd. Prima.

Bij zijn rondrit langs de battlefields en kerkhoven ging hij echter de mist in. Hij wilde perse langs Passendaele, waar de derde slag van Ieper is gestreden, en had daardoor geen tijd meer voor Tyne Cot. Net voor hij kon zeggen dat er geen tijd meer voor was; greep ik in en zei dat het te hard regende en dat het erg modderig was daar. Ze hadden al geen zin meer.

We haalden het trouwens maar heel nipt voor de Last Post.
Weer en babbeltje gedaan met Tonny, de bugle player met zwangere vriendin die ik er nu al voor de derde keer op rij zag, en na een geslaagde dag terug naar het Hilton.

Ik speelde onderweg mijn zelf samengestelde CD-tje met rustige achtergrondmuziek. Een hit. De chauffeur wilde het absoluut van me overkopen. Iedereen lag te snurken na 4 liedjes, dat had hij nog nooit meegemaakt :)

zaterdag 26 mei 2007

Just go for it

Ik zat gisteren aan de hospitality desk, te wachten op mijn 30 passagiers die uit Amerika zouden aankomen, en er stapte een (bijzonder schele en ik bedoel dit letterlijk) Amerikaan op me af. Heel langzaam, minzaam bijna, begon hij een verhaal te vertellen.

Hij zat al bijna een week in het Hilton. Hij had met zijn vrouw een pre-trip geboekt met een SGE, net hetzelfde als wat ik nu aan het doen ben, maar zijn vrouw was lelijk gevallen, en ze waren nu in een ziekenhuis in Brussel een nieuwe heup aant steken bij zijn vrouw.

Hij had ervoor gekozen in Brussel te blijven, bij zijn vrouw, en zijn mede passagiers waren 4 dagen geleden vertrokken, via Amsterdam, naar Wenen.

Hj begon zich te vervelen, maar erger, zijn reisverzekering betaalde zijn verblijf in het Hilton, maar niet het ontbijt. Het ontbijt kost hier 25 euro, dus op een week tijd was die kerel hier al 150 euro kwijt, alleen al aan zijn ontbijt.

"Do you think I could just sneak in with your group for breakfast while I wear my Grand Circle badge?" vroeg hij.
Proberen gaat mee dacht ik, dus ik zei, "You can always try. What´s the worst that can happen?".

De man is me daarna eerlijk gezegd volledig ontgaan.
Vanmorgen stapte ik om 7h de ontbijtzaal binnen, zag een Grand Circle tafel met nog 1 vrij plekje, en vroeg of ik me er mocht zetten. Graag zelfs.
Ik haalde een jus, en een bordje, en toen ik zat, keek ik naar mijn rechtse buurman (ook weer letterlijk bedoeld).

2 schele ogen keken me glunderend aan. "Hey, it worked" zei ik, en kreeg een dankbare glimlach.

Na een half uurtje vertrok ik. Ik fluisterde hem toe "Breakfast hours and location for my group will be posted at the hospitality desk later today"
Hij knikte en bedankte me met een nog grotere smile.

Toch fijn hoe je zo eenvoudig iemands leven een beetje mooier kunt maken.

vrijdag 25 mei 2007

Immer met dem Kopf innen

Ik zit voor een pre tripje in het Brussels Hilton. Ze beginnen me hier al te herkennen, Sebastien en Philippe, de receptionisten, Catherine, van het business center, … grappig.

Gisteren een glaasje (en wel meer) gaan drinken in Cafe Welkom met Joke, Judy, Veronique, Petra en Hilde en tegen 01h in mijn nestje gekropen. De wekker stond om 06h maar ik werd om kwart voor 6 wakker. Sushi hoorde me in de gang en kwam uitgebreid gedag zeggen, ik vertrok stilletjes zonder Kristoffel wakker te maken, die komt morgen toch, dus afscheid nemen kan altijd nog.

Treintje naar Brussel, metrootje naar de Hilton, desk installeren en klaar.
Er lagen papieren van een andere SGE en ik verwijderde die meteen van mijn tafel, hup, in de prullenmand. De eerste passagiers, die gingen landen om 7h30, kwamen pas na 9h. Stom zeg. Dat was les 1.
“check de eerste vlucht op teletekst”

Ik ging een half uurtje naar mijn kamer en toen ik terug kwam, was het verfrommelde papier van de andere trip netjes gladgestreken en weer op de tafel geplakt. Oeps, toen zag ik dat het van Lieven was, een collega uit België, die ook met een pre-trip bezig was.

Ik belde hem meteen om me te verontschuldigen. Dat was les 2 vandaag,
“gooi niet zomaar papieren van de hospitality desk weg”

Met mondjesmaat kwamen ze aan. Lekker relaxed zo´n pre-tripje. Het zijn er maar 30 (in plaats van 100), je weet dat je nog 4 dagen in het hotel zit, en je zit lekker alleen.

Tegen half 1 kwam Thomas (die ik nog kende van de trainingtour) en tegen half 6 kwam Martin, 2 duitsers die de pre trip in Brussel willen leren kennen om hem zelf ook te mogen doen binnenkort.

Om 18h was het tijd voor de welkomsdrink. Iedereen was er, lekker glaasje, ik nam het woord. Stelde me even voor, gaf wat praktische info en vroeg de gasten zich ook voor te stellen. De gekste verhalen kwamen naar boven, er werd veel gelachen, de sfeer zat er meteen in. Martin complimenteerde me met de aanpak, fijn.

Na een korte vicinity walk (waar toch 9 moedige jet lagged Amerikanen aan deelnamen) gingen we met zijn 3-en wat eten.
Martin vertelde sterke verhalen. Over een schip dat pas zwaar was gebotst op de kade, een schip dat tegen een containership gebotst was en waar de hele lounge aan flarden was gereten, en over een PD die zwaar gekwetst was omdat een schip ´s nachts geramd was geweest door een ander schip en hij de boeg van dat schip zowat tegen zijn kop had gekregen. En dat brengt me bij de derde, en de laatste les van de dag:
“Immer met dem Kopf innen schlafen”

dinsdag 22 mei 2007

Een schatje van 40 kilo


Gisteren met een leuk groepje een dagje op pad door Antwerpen.

Ik had geluk want ze wilden naar de Antwerpse zoo. Daar was pas een nijlpaardje geboren, en dan kon ik het ook eens zien.


Het was een echt schatje. Lag naast haar moeder (ja, het is een meisje en haar naam wordt later vandaag bekend gemaakt) in het bad dat net werd gevuld. Af en toe borrelden er grote luchtbellen uit haar neusgaatjes (nou ja, gaatjes) op.


Na het zoobezoek zijn we met zijn allen gaan lunchen en heb ik ze de kathedraal nog laten zien. Bij een afscheidsglaasje op het Zuiderterras kreeg ik een grote Haagse kakker.

Bedankt!

donderdag 17 mei 2007

Lorelei

Hopelijk doet ze me niet op de klippen lopen, de Lorelei.
Over precies een week start ik met cruise 3, deze keer een SGE, afkorting voor The Great Rivers of Europe, van Amsterdam naar Wenen via de Rijn en de Donau.

Eerst een pre-trip, in Brussel, en ik krijg meteen 2 Duitsers cadeau die nog nooit op een pre-trip zijn geweest in Brussel en die het willen leren. Have I got news for them, het is voor mij ook de eerste keer :)

Tijdens de training tour, in januari, zijn we een keer langs de Lorelei gevaren en hebben we er niets van gezien omdat het al pikdonker was. Nu zou het 1 van de vele hoogtepunten van de reis moeten worden. Ik ben benieuwd.
Ich weiss nicht was soll es bedeuten

woensdag 16 mei 2007

En nu het serieuze werk

Zo, eindelijk een "echte" blog.
Heb me een tijdje geamuseerd met msn space maar merkte dat die toch wel heel veel "verbruikt".

Door mijn nieuwe activiteit als Program Director bij Grand Circle, een Amerikaanse reisorganisator die zich specialiseert in riviercruises voor bejaarde Amerikanen, zit ik tegenwoordig regelmatig in het buitenland.
(nou ja, Nederland en Duitsland vooral maar buitenland klinkt gewichtiger)

Dat bracht volgende investeringen met zich mee:
* laptop
* Nederlandse sim-kaart
* vodaphone mobile internet
en vooral dat laatste tikt zwaar door. Je betaalt nl. per Kb en niet per uur, kwartier, minuut, whatever.

Mijn eerste factuur - voor een periode van 2 weken - bedroeg 180 euro !!!!!
En dat lag vooral aan de msn space. Heel leuk zo'n fotopagina erbij, maar het laden van die foto's kost enorm veel Kb's of zeg maar Mb's.

Dus nu schakelen we over naar deze.
Voor de vorige afleveringen verwijs ik je dus graag door naar:
http://carolienbe.spaces.live.com/

dinsdag 15 mei 2007

Het vogeltje is gevlogen

Gisteren tegen 14h vertrokken voor allerlei boodschappen en om 19h terug thuis gekomen.
Zat Sushi op de tafel in de eetkamer en keek hij naar de onderkant van het barmeubel waar de sterke drank staat.

"Das een flinke kater", dacht ik, maar toen zag ik iets zitten.
Ik kon niet opmaken wat "het" was, "het" zat in een donkere hoek, en Sushi (gesterkt door mijn aanwezigheid?) sloop erop af en gaf "het" een tikje met zijn voorpoot.

Ik nam een lamp en bracht licht in de duisternis. "Het" was een piepklein schattig vogeltje, zat daar doodstil, en keek me aan.
Een baby-mereltje. Verhip. Hoe was die daar gekomen? En ook, hoe lang al?

Ik pakte een zachte keukenhanddoek en legde het erover heen, ondertussen proberend een wilde Sushi in bedwang te houden.
Ik ging met handdoek en vogeltje naar buiten. Het spartelde flink, en piepte een beetje dus ik dacht "dat komt wel goed". Ik bukte, deed de handdoek open en het beestje sprong meteen de bosjes in. Het leek of het een wondje op zijn ruggetje had, maar het zag er niet heel erg uit. Het regende een beetje dus de poezen van de buurt zaten allemaal droog binnen. Gelukkig.

De volgende ochtend stapte ik de tuin in, me af vragend hoe het met het vogeltje zou zijn en zag het liggen tussen de struiken.
Op zijn rugje, pootjes omhoog. Arm vogeltje.

zaterdag 12 mei 2007

Amerikanen zijn grappig

Kleine bloemlezing uit de verzameling grappige voorvallen van de afgelopen dagen:

Vraag: "Do I have to take my carry-on luggage with me to go to the airport or can I put it in the hall with the suitcases?"
Antwoord: "Why do you think they call it carry-on?"

Vraag: "Are they painting that fence with real gold or is it gold colored paint?"
Antwoord: "What do you think yourself?"

Vraag: "The salmon we had for lunch today, was that wild or farm raised?"
Antwoord: "It was farm raised sir, but it did get a chance to swim upstreams for a while before they caught it."

Vraag: "Does the Diet Coke over here has no sugar in it too?"

Leuk:
Tijdens de farewell drink had ik opieuw een slide show gemaakt van de hele trip met grappige foto´s. Ik zat met mijn laptop en beamer recht voor het reuzescherm dat we van Hilton mochten gebruiken en de eerste slide was al te zien op het scherm.
Een stel kwam 15 minuten te vroeg (waren de hele trip altijd te laat gekomen) en de vrouw zegt tegen haar man terwijl ze naar de eerste rij loopt "Oh look, it´s good that we´re early because they will be playing a film and we will have the best seats on the front row."
Haar man (Statler ja. Of Waldorf) strompelde achter haar aan richting eerste rij: "A movie? That´s swell. But where´s the screen?"

De leukste:
Een stel was de eerste dag hun kajuit binnengegaan om zich wat op te frissen en hun koffers uit te pakken. Aan de binnenkant van hun kajuit hing het bordje "Please do not disturb" aan de deur.
Twee uur later belden ze de receptie met de vraag wanneer ze hun kajuit weer uit mochten.

vrijdag 11 mei 2007

Welke oorlog?




Ik heb het deze keer toch gevraagd aan iemand.
Een paar dagen geleden hadden Elaine en Gretchen, me even apart genomen. Ze waren er achter gekomen dat George zich had opgegeven voor de optional tour naar Flanders Fields, maar geen van hen ging daar naartoe. Of ik een extra oogje in het zeil wilde houden?
Ook John – een single passagier – zou op George letten.

John is ook wel grappig. In het begin vond ik het een beetje een rare snuiter, maar hij is best aardig. In Gouda had mijn rode paraplu het toch begeven en had ik in de Hema een nieuwe gekocht, een groene omdat ik geen rode vond.
Op de Grote Markt in Brussel kwam hij plots naar me toe, “hier, een nieuwe voor je” en hij gaf me een nieuwe (rode) paraplu.

Wij op naar Flanders Fields. Twee bussen deze keer, Dewi ging met de andere bus. Het is inderdaad een stuk minder indrukwekkend de tweede keer. Het museum, een (nagebouwde) loopgraaf, de ontelbare klein kerkhofjes onderweg. Alleen Tyne Cod doet je naar adem happen.
En de Last Post blijft beklijven (en klonk inderdaad gelukkig beter dan Heimo Hauf)
George kwam naar me toe in de souvenirshop van het museum. “Do you know why this is so important to me?” “No, tell me.” “I am a disabled war veteran” zei hij. “Which war?” (daar heb je hem dan) “Vietnam”
Arme George.

De laatste dagen is hij echter helemaal open gebloeid. In het begin was hij stil, afzijdig, triest, maar nu loopt hij af en toe zelfs te lachen, hij praat met mensen, ook met mij, en hij zit duidelijk lekker in zijn vel. Soms doet hij me een klein beetje aan Ricky denken, iets minder druk maar even lief J

Tegen 22h15 waren we terug in het hotel. Elaine, Gretchen en Joan zaten vol verwachting in de lobby. “How´s George, where´s George, how did it go with George?”
Ze waren blij hem weer te zien, en na een innige begroeting sjokte hij gewillig achter ze aan, richting lift.
Het was een lange dag geweest.

donderdag 10 mei 2007

Een bende kleine kinderen

Gisteren in de regen vertrokken uit Antwerpen om in de regen aan te komen in Brussel. Deze passagiers zijn al niet zo vrolijk, nu is het helemaal om zeep L

Die dag in Brussel is sowieso niet geweldig, in de regen is het eer regelrechte ramp; eerst een stop van een dik uur bij een chocolademaker. De local guides voor Brussel doen daar ook de uitleg (zonder microfoon in een lawaaierig atelier voor 2 bussen passagiers = 40 personen) en de kassa wanneer iedereen zijn chocolaatjes koopt.

Ze komen rond met trays waarop chocoladepastilles liggen, wit, melk en puur, om te laten proeven. Een van de gasten vroeg tegen het einde toe een plastic zakje. Zonder schroom liep hij de hele toonbank af en kieperde de inhoud van alle trays erin. “Free samples!!”

Dan volgt een busride door Brussel langs het Atomium, paleis, Japanse toren, sablon, Europese wijk, … gevolgd door een stadswandeling. Dan zijn ze een uurtje vrij en om 2h30 volgt een korte lezing over kant. Om 3h45 is het verzamelen geblazen op de Grote Markt om naar het hotel te rijden

Vorige keer zwermden ze alle kanten uit, deze keer bleven ze hulpeloos staan, op de Grote Markt, in de gietende regen. “Waarom moeten we zo lang op de bus wachten?” “Je bent net op de bus aan het wachten”, zei ik “je hebt vrije tijd J”

Als achtergelaten puppies bleven ze staan, op een boogscheut van ons vandaan, en toen wij ergens in een piepklein tentje binnenstapten voor een kopje koffie, kwamen ze allemaal achter ons aan getrippeld. Zuchtend en steunend tot het eindelijk kwart voor 4 was. Hehe!

In het hotel ging het een stuk vlotter, iedereen zat tegen 17h op zijn kamer, wij ook, en een uurtje later belde Kristoffel “Kben er bijna, kzit al op de Mechelsesteenweg”
Mechelsesteenweg? “Aan de leien, kben zo bij de Groenplaats” zei hij. “Slecht nieuws” zei ik, “kzit in de Hilton in Brussel”

Uurtje later was hij er, ik kon hem redelijk vlot langs een zestal passagiers loodsen en we vonden een klein pizzeriaatje net om de hoek; Gezellig!!!

woensdag 9 mei 2007

Please dont put wet animals in your microwave

Onze laatste dag op het schip. Morgen eindelijk in een echt bed, een echt bad, in een kamer waar ik beide armen kan uitstrekken zonder beide muren te raken. En room service!!!

Vandaag zitten we in Antwerpen en hebben we een vrije middag. Nou ja, vrij ... Dewi en ik zitten aan de hospitality desk maar om de haverklap komt er wel iemand iets vragen of zeggen. Zoals Celia net, New Yorkse, 85, getrouwd met Herbert, een kopie van Statler en Waldorf uit de Muppet Show. Ze is erg lief tegen me, maar heel erg “high maintenance”, legt een paar keer per dag beslag op me, en ik weet nooit van tevoren hoe haar pet staat. Net kwam ze naar de desk, en keek niet happy.
“You didn’t warn me about pickpockets. This young girl took my wallet and I didn’t know.”

Ok, er zat maar 20 dollar in maar het blijft schrikken. En het dan in mijn schoenen schuiven van “you should have told me my wallet could be stolen if I carry it in an open purse and look like an obvious tourist with lots of cash” Duh!! En ze komt dan nog wel uit New York.
Zo zijn er nog van die grapjes. Please do not tilt a 500 pound heavy Coca Cola machine en please do not dry your cat in the oven.

Gisteren was een hele leuke dag alhoewel hij zich bijzonder slecht aankondigde. Regen, regen, regen.
Gezellige boel in Kinderdijk. De natste en winderigste plek in Nederland. Een paar moedigen sloten zich bij me aan en worstelden zich langs de promenade, zo mooi in de zon 3 weken geleden, en zo ellendig nu. Wat normaal een prettige wandeling is van 20 minuten duurde er nu 5. Het bezoek van de molen nog geen 4 en toen moesten we 35 minuten op het bootje wachten.

Na de lunch vertrokken we voor een optional tour naar Delft en naar Gouda. We hadden 80 inschrijvingen dus slechts 2 bussen, Anita en ik zouden gaan en de blauwe mensen van Dewi delen.
We vertrokken in de gietende regen. Ik had een vrolijke buschauffeur. Ik begon met de gebruikelijke grapjes. Tip: hoe onderscheid je echt Delfts blauw van namaak? Als er achteraan “made in China” op staat is het net echt. Ik vertelde over de origine van Delfts blauw, dat de Hollanders gewoon het Chinees beschilderde porselein namakten dus alle Delfts blauw was eigenlijk een kopie. Gelach. Een stem uit de verte :”Are you saying it´s all fake?” Mijn antwoord: “Are you from the blue group?” Hilarities. Die kenden mijn soort humor nog niet. Andy en Beverly – een koppeltje die me op dag 2 al een Marilyn Monroe cadeautje gaven dat ze in een winkel hadden zien liggen J - gierden het uit “We love your humor!!”

In de bus maakte ik reclame voor de Nieuwe Kerk waarin Willem Van Oranje ligt begraven (het water viel met bakken uit de lucht dus wat meer kon je doen) maar de kerk bleek dicht L
Pech.

Dan Gouda, ook snertweer. Gelukkig bleef de stemming erin met de nodige grappen en grollen. Ik denk dt ik dringend een carrière moet zoeken als stand up comedian.

maandag 7 mei 2007

The 3 big Dicks

Ja, ik begrijp dat deze titel meteen om een verklaring vraagt. Zeker als je bedenkt dat ik op een schip vol bejaarden zit.

We hebben een hele straffe tante aan boord, Linda, in Anita´s groep.
Normaal gezien heb je alleen maar contacten met mensen uit je eigen groep, maar Linda is zo “aanwezig” dat we nu allemaal al alles weten. Ze heeft 2 echtgenoten begraven en is van de 3de gescheiden. Dat was degene met geld, maar ze heeft nooit een penny gezien. Gelukkig was haar schoonmoeder (de derde) helemaal gek op haar en toen die stilaan haar laatste adem uitblies (gedurende 2 jaar) heeft ze al haar juwelen verdeeld onder haar kinderen en kleinkinderen. Linda kreeg tot haar grote verbazing een ring met een joekel van een diamant, 3 karaat, loepzuiver, en dat terwijl ze al 15 jaar gescheiden was. Ik heb hem gezien, wat een steen !!!
Ja, haar schoonmoeder wist was Linda gelukkig maakte, want Linda heeft zich bij Gassan Diamonds in Amsterdam ook helemaal laten gaan. Niet 1 maar 2 ringen kocht ze, een met 4 topsaffieren, en een andere die niet zou misstaan aan de hand van 1 of andere zwarte pimp/rapper. Wel 30 diamantjes zitten er omheen, met een stel baguettes in het midden, hoog gezet.
Wij krijgen commissie bij Gassan, Dewi gaat morgen eens bellen …

Vanavond hadden we na een wel heel bijzondere dag – later meer – live entertainment aan boord in de vorm van Heimo Hauf, een Nederlandse Duitser van ongeveer 2 meter 15. Hij zingt een ratjetoe van Duitse schlagers, Nederlandse Palingsound en Amerikaanse standards (Ol Blue Eyes heeft zich vanavond meerdere keren in zijn graf omgedraaid)

Toen hij zijn trompet bovenhaalde om “My Way” te brengen riep Dewi na een paar minuten “nou, ik hoop dat de Last Post in Ieper volgende week beter klinkt …”

Linda stond heel de avond op de dansvloer, haar nieuwe lijf te showen (ze was 67 pond kwijt door een maagring) en vertelde nog wat verhalen.
“In my daughters family we have 3 very big guys and they´re all named Richard. Her husband, her father and her son. All very big, and their name is Richard. I always call them the 3 big Dicks.”

Ook Beverly – ja, dezelfde van "My husband really likes you?" en Joe konden er wat van. Ze swingden erop los en wij – als iedereen weer even uitgeblust in hun stoel plofte, er even een polonaise tussendoor.
Ze vonden het super. Er was zelfs een gek die een CD kocht van Heimo. Eentje uit Anita´s groep. Hij was benieuwd naar de CD. Geef maar aan Anita zei ik, die speelt hem wel op de bus wanneer jullie naar Flanders Fields rijden J

Keukenhof was ook de moeite, maar niet op de manier dat het zou moeten. Het was maar een zielige bedoening. Hier en daar nog een tulpje tussen de massaal gekopte veldjes. Wat een verschil met 3 weken geleden. Erg hoor, en het blijft nog 3 weken open.

In mijn groep zit een groepje vrienden waar ik nog niet zoveel mee heb gepraat. Gretchen, Elaine, Linda (een andere) en George.
George loopt er altijd bij alsof hij een beetje een slag van de molen heeft gehad. Ik wordt ook elke keer ingefluisterd om toch maar extra op George te letten, want “he gets lost quite easily”

Iedereen in de Keukenhof gedropt, iedereen een lunchpakket gegeven, met een plattegrondje met daarop de plek en tijd van afspraak – parking Kasteel om 14h, en wij aan de koffie.
Om 13h kwam ik wat mensen uit mijn groep tegen die me zeiden dat George kwijt was.

Al een uur lang. Hij was naar de wc geweest en daar niet meer uitgekomen. De 3 dames spraken een achteloze voorbijganger aan om eens te gaan kijken, maar geen George. 20 minuten later hoorden ze een ambulance aankomen en vertrekken. Ze waren ongerust. George had een hersentumor gehad en was daaraan geopereerd, met wat lichte schade tot gevolg. Bovendien was vorig jaar zijn vrouw overleden aan een korte maar hevige ziekte. Dit was de eerste keer dat hij weer onder de mensen kwam.
Dewi en ik kregen visioenen waarin duikers de bodem van het meer onderzochten, boswachters met zaklampen het park uitkamden en helikopters met zoeklichten de buurt onveilig maakten.

Wij liepen naar de eerste hulp, nee, die ambulance had een ander afgevoerd. Oef.

Om een lang verhaal kort te maken, wij hebben overal gezocht, met de dames, maar in een 32 hectare groot park vol mensen is het lastig iemand terug te vinden. Ineens dook hij op bij de bus. Daar moest hij toch zijn om 2 uur? Hij begreep de paniek niet, maar hij begrijpt zowieso niet echt veel.

In Anita´s groep was het niet veel beter. Ook zij miste iemand, maar ze had geen flauw idee wie ze miste. Na 35 minuten gewacht te hebben – ik was al doorgereden, Dewi kon nog niet want haar chauffeur kende de weg terug niet – zijn ze toch maar vertrokken. Al 10 minuten uit het park zagen ze ineens een Inercircle member lopen langs de hoofdweg, in de middenberm, zwaaiend naar de bus. Hoe ze daar geraakt was? Joost mag het weten.
Of misschien weten de 3 big Dicks het wel.


zondag 6 mei 2007

Pipi kaka berichtje

Ik zal nooit meer een Tena Lady zien zonder aan Dewi te denken.

"Ik pis nog liever in mijn broek dan rond te lopen met zo´n dikke Tena lady die te zien is door mijn broek als ik later oud ben" zei ze.
En inderdaad, het lijkt allemaal of ze met nachtmaandverband rond lopen. Geen gezicht.

Sommige mensen worden heel gracieus oud, anderen een stuk minder. Pak nu Velma Tiffany. Ze wordt vandaag 81, geboren in 1926, net als Marilyn. Nou, Marilyn zou er waarschijnlijk zo niet uitgezien hebben vandaag al zul je me dat hardop niet horen zeggen tegen de fans die ik in Augustus ga zien.
Een schattig vrouwtje, prachtig gekleed (en dat voor een Amerikaanse). Kranig, zomaar op der eentje de grote stad Amsterdam in, en met pretlichtjes in haar ogen.
Dan heb je Beverly, dik, oud en uitgeblust op haar 63, luid zuchtend opstaand uit haar stoel in het restaurant en moeizaam lopend naar het buffet "Let´s see whether there is someting worth digesting today"
Die wordt vrolijk oud. Zo bekeek ze me onlangs alsof ze iets heel erg smerigs had gegeten en zei "My husband really likes you?" Het vraagteken duidelijk hoorbaar aan het einde van de zin. "Oh but I love you too honey" zei ik.

Wij hebben ook al een paar patiënten gehad. Een lieve man die met zijn dochter reist viel op zijn gezicht in Volendam. Open wang, open schouder maar blijven lachen en tegen iedereen zeggen dat zijn dochter hem altijd slaat. Of Carolyn en Norman Dewolfe, het enige koppel dat een koffer kwijt was geraakt, een dag later afgeleverd in Enkhuizen. Niettegenstaande bleven ze constant lachen, ook toen Norman in zijn enige shirt op de kasseien viel en daar een gezwollen arm aan overhield.

Dan hebben we nog een knap vrouwtje, zou een (ouder) zusje kunnen zijn van Olivia Newton John die ons constant komt vertellen welke kleur de urine van haar man vandaag weer heeft. Op een gegeven moment kon hij niet meer van de pijn en wilden ze meteen naar een ziekenhuis, tot ze hoorden dat de taxi er naar toe wel eens 25 euro kon kosten. De pijn was ineens minder. Na een dag later toch maar te zijn gegaan, arme Anita heeft tot 23h30 op de rontgenfoto´s zitten wachten, bleken het nierstenen te zijn. Lekker verder reizen, met pijnstillers en spierverslappers zodat de steentjes er misschien uit komen. Heeft er iemand nog een Tena lady?

De leukste was Joanna. Ze is met het andere stel mee naar het ziekenhuis gegaan want ze dacht dat ze dood ging. Ze was een week of 3 geleden zwaar gevallen en was naar de dokter geweest. Hij had haar verzekerd dat ze kon reizen, mits ze het rustig deed en haar pillen bleef slikken. Nu was haar "number two" zwart en ze wilde dringend naar de dokter want ze vreesde het ergste.

Ze kwam een uur of 2 later terug, stralend. Alles OK. Ze nam al die tijd ijzerpillen en had haar dokter niet geloofd die haar had gezegd dat "black poop" een normaal bijverschijnsel was.

What´s next?

zaterdag 5 mei 2007

Tulpen uit?????

Amsterdam on Liberation Day. This could be fun.

Er is wellicht geen groter verschil mogelijk tussen deze cruise en de vorige, alhoewel, we hebben nog steeds mooi weer.
De crew zit halverwege het begin van het seizoen en zijn nu al niet meer op hun best. De hotelmanager wordt door iedereen gevreesd en kan bijzonder vals uit de hoek komen, de voltallige crew, kamermeisjes, obers; koks zijn als de dood voor het mens.

Het is best een mooie vrouw, maar zo hautain heb ik ze zelden meegemaakt. Ze laat zich cnstant op haar wenken bedienen, roept ze met vingergeknip en zit ze contat achter de veren voor niks. Tegen ons is ze uiterst onaangenaam, totaal niet behulpzaam en als ze ons dwars kan zitten, doet ze het.

Bovendien zijn er enorm veel passagiers zeuren zeuren zeuren en on top of all that is mijn kajuit niet alleen klein, donker en vreselijk lawaaierig, nu is ook de airco nog kapot.

Gisteren was een bijzonder zware dag. Onze passagiers hadden in hun programma staan dat ze zaterdag naar de bloemenveiling in Aalsmeer zouden gaan, maar er stond ergens in hele kleine lettertjes onderaan dat de veiling niet doorgaat op zaterdag en zondag. Toen ze dat hoorden, was het kot te klein. We moesten ze ook nog melden dat het hele Keukenhof (waar we zondag heen gaan) al zo goed als uitgebloeid is, is er ook geen tulpenveld meer te bekennen in het hele land en meren we in Amsterdam aan op een onmogelijke plek, enorm ver weg van het centrum. De trip kondigde zich dus aan als een regelrechte ramp Gelukkig hebben we Anita aan boord.

Dagen zijn we bezig geweest het hele schema om te gooien om de trip te redden, en de enige oplossing was om vrijdag nar Aalsmeer te rijden, voor dag en dauw. Dewi had de trip – na overleg met het hoofdkantoor - aangeboden aan de mensen van de pre-trip, dus we zouden maar met 2 bussen gaan.
Het programma van gisteren was dus best pittig:

· 6h30 vertrek naar Aalsmeer

· 9h15 vertrek naar schip dat ondertussen in Hoorn lag

· 10h20 terug aan boord

· 10h30 gegidste rondleiding in Hoorn, door ons

· 11h00 boodschappen voor zaterdag, om 12h30 terug met taxi

· 12h30 lunch

· 13h30 vertrek naar Volendam en Marken

· 18h55 terug aan boord

· 19h00 diner

· 20h30 voorbereiding Amsterdam

· 23h00 naar bed


· Wij blij dat we alles hebben kunnen regelen, komen de passagiers nu zeuren dat hun dag te vol zit. Ja, daag. Alsof wij dit tempo leuk vinden. Ik hoef niet meer naar de bloemenveiling hoor.


Heerlijk was ook dat het schip om 04h00 naar Amsterdam vertrok, dus ikke weer wakker van die motoren. Gelukkig was ik zo compleet “pooped” zoals de Amerikanen zeggen, dat ik weer in slaap ben gevallen tot 6h30.

donderdag 3 mei 2007

The Torpedoroom

Pffft bummer. Geen gsm verbinding in mijn hut, dus ook geen wireless internet. Ik kan zelfs Kristoffel niet sms-en om me terug te bellen L
Nou ja, morgen beter hoop ik. Kga nu niet in mijn pijama het dek op om hem even een smsje te sturen, geen gezicht.

Bovendien lig ik in de “torpedohut”, de hut die alle PD’s trachten te vermijden.
Hij zit helemaal vooraan in de neus van het schip, is piepklein en als de motoren draaien is het alsof hemel en aarde vergaan van het lawaai. Gelukkig varen we niet `s nachts, maar als we stil liggen hoor je het water keihard tegen de boeg klotsen. Als ik al wat slaap, moet ik waarschijnlijk om de haverklap naar de wc.

Vanmorgen supervroeg wakker geworden in Loosdrecht bij papa en mama (die waren er aant housesitten en boden me heel lief onderdak en een lift naar Schiphol voor dag en dauw. Kwerd om 04h wakker terwijl de wekker pas om 05h stond). Kan me niet herinneren wanneer ik nog eens een boterhammetje heb gegeten dat door mijn moeder was gesmeerd en ingepakt J

Om kwart over 6 kwamen de eerste passagiers aan. Leuk sfeertje op Schiphol. Mensen met bloemen, ballonnen en spandoeken die geliefden kwamen ophalen. Veel traantjes gezien ook, meestal van vreugde denk ik. Ik voelde me een beetje als iemand in dat tv-programma “hello, goodbye”. Niet dat ik er ooit al naar gekeken heb, maar als ik et zou maken, had het er uitgezien als wat er vandaag om me heen gebeurde.

Dewi was superblij dat ik er eindelijk aankwam. Ze heeft het best lastig gehad. Koninginnedag in Amsterdam, die Amerikanen wisten niet war ze het hadden, een mix up van papieren en tot overmaat van ramp is er een vrouw met haar moeder dringend naar huis vertrokken omdat hun zoon en kleinzoon van 18 zelfmoord heft gepleegd. Jeetje, maak dat mee. Bovendien hadden ze geen verzekering afgesloten dus zijn en hun geld kwijt, moeten de terugreis zelf betalen, en staan voor een drama. Wat kan het leven wreed zijn.

Tegen 13h was ik aan boord. Ander schip, de Bizet, andere bemanning, andere PD.
Anita is qua organisatie zowat de tegenpool van Arjan. Alles heel goed op een rijtje. Supergoed georganiseerd, recht voor zijn raap. Anita doet dit al een tijd, tussen de 12 en 14 cruises per jaar, en is erg goed. Ze deed nu een back to back to back, 3 trips achter elkaar. Ik mag er niet aan denken.

Met Arjan was het supergezellig, met Anita zal ik heel veel bijleren.

Morgen kennismaken met mijn groep, ik ben rood deze keer, en meteen zien wat voor vlees ik in de kuip heb. De jodinnen zitten bij Anita en de grootste zeurkous bij Dewi. So far so good.