maandag 7 mei 2007

The 3 big Dicks

Ja, ik begrijp dat deze titel meteen om een verklaring vraagt. Zeker als je bedenkt dat ik op een schip vol bejaarden zit.

We hebben een hele straffe tante aan boord, Linda, in Anita´s groep.
Normaal gezien heb je alleen maar contacten met mensen uit je eigen groep, maar Linda is zo “aanwezig” dat we nu allemaal al alles weten. Ze heeft 2 echtgenoten begraven en is van de 3de gescheiden. Dat was degene met geld, maar ze heeft nooit een penny gezien. Gelukkig was haar schoonmoeder (de derde) helemaal gek op haar en toen die stilaan haar laatste adem uitblies (gedurende 2 jaar) heeft ze al haar juwelen verdeeld onder haar kinderen en kleinkinderen. Linda kreeg tot haar grote verbazing een ring met een joekel van een diamant, 3 karaat, loepzuiver, en dat terwijl ze al 15 jaar gescheiden was. Ik heb hem gezien, wat een steen !!!
Ja, haar schoonmoeder wist was Linda gelukkig maakte, want Linda heeft zich bij Gassan Diamonds in Amsterdam ook helemaal laten gaan. Niet 1 maar 2 ringen kocht ze, een met 4 topsaffieren, en een andere die niet zou misstaan aan de hand van 1 of andere zwarte pimp/rapper. Wel 30 diamantjes zitten er omheen, met een stel baguettes in het midden, hoog gezet.
Wij krijgen commissie bij Gassan, Dewi gaat morgen eens bellen …

Vanavond hadden we na een wel heel bijzondere dag – later meer – live entertainment aan boord in de vorm van Heimo Hauf, een Nederlandse Duitser van ongeveer 2 meter 15. Hij zingt een ratjetoe van Duitse schlagers, Nederlandse Palingsound en Amerikaanse standards (Ol Blue Eyes heeft zich vanavond meerdere keren in zijn graf omgedraaid)

Toen hij zijn trompet bovenhaalde om “My Way” te brengen riep Dewi na een paar minuten “nou, ik hoop dat de Last Post in Ieper volgende week beter klinkt …”

Linda stond heel de avond op de dansvloer, haar nieuwe lijf te showen (ze was 67 pond kwijt door een maagring) en vertelde nog wat verhalen.
“In my daughters family we have 3 very big guys and they´re all named Richard. Her husband, her father and her son. All very big, and their name is Richard. I always call them the 3 big Dicks.”

Ook Beverly – ja, dezelfde van "My husband really likes you?" en Joe konden er wat van. Ze swingden erop los en wij – als iedereen weer even uitgeblust in hun stoel plofte, er even een polonaise tussendoor.
Ze vonden het super. Er was zelfs een gek die een CD kocht van Heimo. Eentje uit Anita´s groep. Hij was benieuwd naar de CD. Geef maar aan Anita zei ik, die speelt hem wel op de bus wanneer jullie naar Flanders Fields rijden J

Keukenhof was ook de moeite, maar niet op de manier dat het zou moeten. Het was maar een zielige bedoening. Hier en daar nog een tulpje tussen de massaal gekopte veldjes. Wat een verschil met 3 weken geleden. Erg hoor, en het blijft nog 3 weken open.

In mijn groep zit een groepje vrienden waar ik nog niet zoveel mee heb gepraat. Gretchen, Elaine, Linda (een andere) en George.
George loopt er altijd bij alsof hij een beetje een slag van de molen heeft gehad. Ik wordt ook elke keer ingefluisterd om toch maar extra op George te letten, want “he gets lost quite easily”

Iedereen in de Keukenhof gedropt, iedereen een lunchpakket gegeven, met een plattegrondje met daarop de plek en tijd van afspraak – parking Kasteel om 14h, en wij aan de koffie.
Om 13h kwam ik wat mensen uit mijn groep tegen die me zeiden dat George kwijt was.

Al een uur lang. Hij was naar de wc geweest en daar niet meer uitgekomen. De 3 dames spraken een achteloze voorbijganger aan om eens te gaan kijken, maar geen George. 20 minuten later hoorden ze een ambulance aankomen en vertrekken. Ze waren ongerust. George had een hersentumor gehad en was daaraan geopereerd, met wat lichte schade tot gevolg. Bovendien was vorig jaar zijn vrouw overleden aan een korte maar hevige ziekte. Dit was de eerste keer dat hij weer onder de mensen kwam.
Dewi en ik kregen visioenen waarin duikers de bodem van het meer onderzochten, boswachters met zaklampen het park uitkamden en helikopters met zoeklichten de buurt onveilig maakten.

Wij liepen naar de eerste hulp, nee, die ambulance had een ander afgevoerd. Oef.

Om een lang verhaal kort te maken, wij hebben overal gezocht, met de dames, maar in een 32 hectare groot park vol mensen is het lastig iemand terug te vinden. Ineens dook hij op bij de bus. Daar moest hij toch zijn om 2 uur? Hij begreep de paniek niet, maar hij begrijpt zowieso niet echt veel.

In Anita´s groep was het niet veel beter. Ook zij miste iemand, maar ze had geen flauw idee wie ze miste. Na 35 minuten gewacht te hebben – ik was al doorgereden, Dewi kon nog niet want haar chauffeur kende de weg terug niet – zijn ze toch maar vertrokken. Al 10 minuten uit het park zagen ze ineens een Inercircle member lopen langs de hoofdweg, in de middenberm, zwaaiend naar de bus. Hoe ze daar geraakt was? Joost mag het weten.
Of misschien weten de 3 big Dicks het wel.


Geen opmerkingen: