Mourir sur scene

Ik liep wat in de stad te shoppen voor kleinigheidjes, kerstcadeautjes, geschenkjes voor mijn Amerikaanse vriendinnen die ik volgende week weer zal zien na een pauze van 5 jaar, en ik stapte die goedkope CD winkel binnen op de Meir in Antwerpen, waar ik nog 6 jaar boven heb gewerkt.

Plots viel mijn oog op "15 ans deja, Dalida, l'original"
Al jaaaaren ben ik op zoek naar een CD van Dalida waarop al haar topnummers staat, 'Pour ne pas vivre seule', 'Paroles, paroles', 'Comme disait Mistinguett' en natuurlijk 'Gigi l'Amoroso'

Ik wilde hem afrekenen aan de kassa (7,40 euro, een koopje) maar de verkoper van dienst geraakte er niet op niet uitgekenen.
"oh, ebbe wij dat ier? Dalida? Me al die goei liekes? Zie wat ier allemaal oep stoa" zei hij tegen zijn collega die duidelijk nog nooit van Dalida had gehoord en wellicht nog niet eens geboren was toen de voormalige Miss Egypte stierf.
"Alee, kende gij da ni, Gigi l'Amoroso?" Lege blik in de ogen.
Ik knikte haar bemoedigend toe "Schele van de Linde, van de Strangers, dat ken je misschien wel." Goed gegokt.
De verkoper praatte honderduit verder. "Goei nummers zijn da. Wat een madam. Kben naar haar graf geweest, In Montmarte"
"Ik ook" zei ik, "Ik vond het bij toeval. Met dat prachtig levensgrote bronzen beeld van haar"
Als hij volgende keer naar Parijs gaat, ging hij haar huis opzoeken. Hij had het adres van een vriend gekregen.
Vanwaar zijn fascinatie voor Dalida?
"Ja, ik em nog eens aan nen travestietshow meegedaan, daar is Dalida top he, in da milieu. Ik zong dit nummer", en hij wees op track 5 van mijn CD.
"Mourir sur scene"

Hij heeft thuis nog wat speciale opnames. Hij ging ze me doormailen. Lieve jongen.