Prozac saves Marilyn

Stel je voor, deze headline in alle kranten op 6 augustus 1962 in plaats van “Marilyn dies from overdose”
Alle passagiers geven bij het inschepen een formulier af met hun persoonlijke informatie. Hoe vaak ze al met Grand Circle hebben gevaren, vieren ze een speciale gelegenheid aan boord, wie moeten we bellen in case of emergency, hebben ze allergieën, en, heel belangrijk, welke medicatie nemen ze.
In mijn groep zit een Marilyn (dit is al de tweede cruise met een Marilyn aan boord). Ik vond ze alleen niet en keek stiekem alle nametags na. Ineens zag ik een klein vet dropke met de naam Lynn.
“Are you Marilyn?” Ja, het was ze. “I am a big Marilyn Monroe fan” zei ik enthoesiast.
Ik kreeg een verpletterende blik. “She´s the reason I changed my name to Lynn” gromde ze.
Vanmorgen gaf ze me haar invulformulier. Ze is single, geboren in 1942 en ze neemt Prozac.

De prozac helpt. Het is een vrolijk goedlachs mens, beetje moeilijk ter been, maar ze doet alles moedig mee, en met de glimlach. Zolang je haar maar niet Marilyn noemt :)

Vrijdag hadden we dagje Amsterdam. Eerst een rondritje met de canal boat, ik begin het al goed te kennen, en daarna een bezoek aan Gassan Diamonds.
De voormiddag werd afgesloten met een bezoek aan het Van Gogh- of Rijksmuseum en om 16h verlieten we de haven.

Die avond hadden we het officiële Captain´s Welcome Dinner. Alle Program Drectors zitten dan aan tafel met de kapitein en hotelmanager. Drie koppels Innercircle passengers worden uitgenodigd, de drie koppels met het grootst aantal cruises op hun palmares. Ik had geluk. Het waren twee koppels uit mijn rode groep, George en Jeannie (officieel Harumi) en Paul en Gini (officieel Virginia) en ik zat aan het hoofd van de tafel, tussen hen in. Beide koppels waren ook op de pretrip met mij in Brussel dus we kenden elkaar al en het was heel gezellig. Ze vertelden honderduit. Toen George GI was in Japan had hij Harumi ontmoet en werd halsoverkop verliefd. Ze vierden dit jaar hun 50ste huwelijksverjaardag.
We zaten te kletsen en lachen en ze zongen zelfs liedjes aan tafel. Ik zag mijn 3 collega´s met spijt naar onze kant van de tafel kijken. Het derde koppel was maar niks. De man was vooral aan het woord en verkondigde constant zijn mening. Tegen immigranten, voor Bush, heel radicaal allemaal, blij dat ik die niet heb (de mijnen waren tegen Bush, 1 van de eerste dingen die ze me zeiden).

Na het diner moesten we voor entertainment zorgen en het werd de paardenrace. 5 paarden (grote schaakstukken), om ter gekst aangekleed, rosse pruik, koksmuts, sombrero, … worden op de dansvloer gezet. Met plakband maken we vakjes. De passagiers kunnen gokken op de paarden en de maximum inzet is 1 dollar per paard. Het paard dat correspondeert met het aantal ogen op de reuzendobbelsteen die ik van passagier naar passagier gooi, doet 1 stapje naar voor.
Wanneer een passagier een 6 gooit, moet hij eerst een shot Jaegermeister achterover slaan, en dan nog eens gooien; dat paard doet 2 stapjes vooruit ipv 1.

Tegen het einde van de avond was de fles Jaegermeister half leeg en Paul had 7 dollar gewonnen. De bartenders Georgi en Georgi maakten me nog een cocktail en toen was het bedtijd.
Leuke dag.