Van Antwerpen naar Amsterdam in 5 uur

Gisteren het hotel uitgecheckt met mijn 25 Amerikaantjes. Alles ging supervlot, ze waren goed gezind en we reden naar Antwerpen. Prachtig weer, we deden een wandelingetje met yours truly als gids (that was easy) en ik had hen voorgesteld om in hun vrije tijd een Belgian Waffle te gaan eten bij Antoon Van Dijck, tenminste, zij die wilden.
24 Amerikaantjes stapten bij Van Dijck binnen, die speciaal voor ons een half uur vroeger open had gedaan.
(De 25ste vond ik daarna op de Grote Markt, hij was verloren gelopen anders was hij ook mee gaan snoepen)

Ze zijn echt wel schattig. Als ze vrije tijd hebben, gaan ze allemaal i de bus of op hun kamer zitten wachten tot er iets gebeurt. Stel je iets voor, een tentoonstelling, een wafel, … staan ze te springen.

Van Antwerpen ging het naar Delft waar ik wat belkrediet ging kopen en – voor het eerst – de nieuwe kerk ging bezoeken met het grafmonument van Willem Van Oranje.
Toch maar aal zo´n protestantse kerk, zeker als je de pracht en praal van de Carolus Borromeus in Antwerpen gewend bent.

Om kwart voor drie vertrokken we naar Amsterdam en redelijk snel zagen we de MS Aria aan de kade liggen. Wat een joekel!!
Ik had nog nooit op zo´n groot Grand Circle schip gevaren. 142 passagiers en een kleine 20 special guests van het hoofdkantoor in Boston.

Mert stond me al op te wachten met een grote smile, en een paar minuten later zag k ook Markus. Wordt een leuk tripje!!
Dina uit Oostenrijk maakte ons team compleet. Nu nog afwachten wat voor een passagiers we zouden krijgen. Eentje zat al met een bedrukt gezicht aan de hospitality desk te wachten. Ze had al een dag of 3 last van een vreemde huisuitslag en had overal jeuk. Ze wilde naar een dokter.
Gelukkig zat ze niet in mijn groep en ging Markus met haar naar de eerste hulp waar ze het na 2,5 uur wachten zou opgeven en terug naar het schip zou komen)
De lobby stond vol gasten en ineens horden wij een luide knal. Wat was dat?
Een van de passagiers was van de lobby naar de lounge gestapt en was met zijn voorhoofd tegen de enorme glazen deur gelopen. Het was een geweldige klap. Het glas in de deur was helemaal kapot, vormde een grote ster en de man stuikte in elkaar.
Wonder boven wonder was er aan zijn voorhoofd niet veel te zien buiten een piepklein schrammetje. Harde kop. Nadat we er zeker van waren dat hij OK was begonnen we aan de eerste korte briefing en ik had mijn porttalk.
Naderhand kwamen de mensen van mijn groep zeggen dat ze zo trots op me waren omdat ik het zo goed had gedaan 

Hondenweer in Amsterdam maar toch stonden een stuk of 80 passagiers op ons te wachten voor en toertje te voet door het beroemde Red Light District. Knap, zeker als je bedenkt dat de meesten nog maar net waren aangekomen en dus al uuuren op waren.
Tegen half 12 eindelijk naar bed.