Wolfgang speaks spain

Ondertussen al een paar dagen onderweg. Zwitserland, Duitsland, Frankrijk, … we gaan van grens naar grens. Dankzij het Schengen akkoord is dat gelukkig een makkie, stel je voor.

Ik ben echt blij dat ik dit maar een paar keer per jaar doe. 1 collegaatje van mij is aan haar 9de cruise bezig (en hierna doet ze er nog 1) en de andere heeft er ook al 6 gedaan. De lol is er bij hen duidelijk af, nog een reden temeer om het bij die 5 te houden die ik nu doe.

Wel toepasselijk, mijn eerste cruise van het seizoen en mijn laatste beiden aan boord van de Ravel, met kapitein Manfred. Manfred is grappig. Hij is actief bij alles betrokken; de passagiers zijn gek op hem. Hij doet zijn best Engels te praten, maar lukt daar niet altijd in. Hij vindt wel dat hij het goed kan en is ook bijzonder trots op de talenkennis van hemzelf en zijn hele team. Zo stelde hij trots zijn assistent voor, Wolfgang who speaks Spain 

Vandaag zitten we in Strasbourg en het is hel. De eerste zaterdag van de maand, pokkedruk, wat een massa volk. Kristoffel werd hier stapelgek, om van de kerstmuziek maar te zwijgen. Ik had ook nog een koppel van 80 die samen met hun dochter en schoonzoon reizen en moeder was in paniek. Haar man was aan het dementeren en moet zware pillen krijgen. En die waren ze vergeten in Amerika.
If he doenst get his medicine today he will not remember me by the end of the evening and by tomorrow he will have forgotten his own name.

Ik ermee op zoek naar een apotheek die ons doorverwees naar een dokter voor een voorschrift dat ik hem moest bezorgen voor 12 uur want hij moest het bestellen. Het was 5 over half 12.
Ik door de massa met 2 oudjes op zoek naar de dokter en doen alsof ik wist waar die woonde, terwijl ikzelf nog nooit in Strasbourg was geweest.
In de wachtkamer zat 12 man. Ik met mijn liefste glimlach in het Frans uitleggend dat wanneer ik niet binnen de 2 minuten bij de dokter was, de schattige oude man naast mij zou veranderen in een triest plantje. Het lukte en mochten voor. De dokter schref een voorschrift, wilder er zelfs geen geld voor en ik rende met het voorschrift terug naar de apotheker. Het was 5 voor 12 toen ik hijgend het briefje op de counter legde. Wat een stress in die drukte.

Nee dan gisteren, dat was pas fijn.
We waren in Kaysersberg, het plaatsje waar Albert Schweizer is geboren, de kerel die in 1952 de nobelprijs voor de Vrede kreeg maar niemand weet nog precies waarom.
Kayserberg is schattig. Heel mooi dorpje met prachtige huisjes, geweldige kerstversiering en zelfs ooievaars, tja, de Elzas :)

We hadden massas vrije tijd, bijna 2 uur, maar geen internet te zien. Dan maar in de Gluhwein gevlogen, het was er koud genoeg voor.
De passagiers volgden ons voorbeeld en we zongen heel de weg terug.
(Tegen ik terug thuis ben kan ik Nat King Cole de nek omwringen denk ik)

De crew en kapitein en de andere PDs hebben trouwens nog nooit zo een groep meegemaakt. Ze lachen en dansen dat het een lieve lust is en maken heel de tijd plezier. Ik heb de gele groep; Jutta de blauwe en Franziska de rode maar de passagiers hebben hun eigen kleurcode. Paars en groen.
Iedereen loopt ondertussen met verschillende kleurstickertjes op, de kapitein is neutraal, die heeft groen en paars, Franziska is rood en paars, Jutta blauw en groen en ik geel en groen.

De paarse praten niet tegen de groenen en vice versa en ze pesten elkaar heel de tijd. De groenen zijn natuurlijk superieur. Grappig, die oudjes. Net kleine kinderen.

Ik heb bij mij 8 vriendinnen zitten die 1 keer per jaar samen op reis gaan. Ik gooi het in de groep wanneer ik terug thuis ben. Ik zie ons al op een cruise ship tussen de bejaarden later. Joke, Judy, Petra, Stephanie, ...
Wie komt er nog mee?