Hij wilde naar Antwerpen

Ik kreeg gisteren een bijzonder telefoontje.
Het was Hans, zal ik hem noemen, een werknemer van een bedrijf waar ik een hele tijd geleden eens een dagje Antwerpen voor had georganiseerd.
Het was toen zo goed meegevallen dat hijzelf en zijn baas, Paul zal ik hem noemen, mij een paar maanden later uitnodigden voor een heerlijke lunch.
Paul was ziek, erg ziek, maar dat zag je niet aan hem. We spendeerden een heel aangename middag samen met zijn 3-en, in de tuin van een Antwerps toprestaurant.
Het was vorige zomer.

Hans vertelde me gisteren aan de telefoon dat Paul een paar maanden geleden was overleden.
Op zijn sterfbed was hem beloofd dat zijn vrienden hem naar Antwerpen zouden brengen, waar hij altijd graag was geweest, en waar hij "op zijn plaats zou zijn".

Of ik kon helpen een boot te vinden, voor een tochtje op de Schelde, met een sereen moment voor een ritueel en speech om dan de as van Paul in een doosje (met gaatjes) naar de bodem van de Schelde te laten zakken terwijl de vrienden het glas zouden heffen.

Fijn dat ze hiervoor naar mij kwamen.
En natuurlijk vond ik iemand bereid.
Een rederij waar ik regelmatig tochtjes mee doe op de Schelde, afgelopen vrijdag nog zelfs.

Ik mailde Hans. "Ik heb een boot gevonden. Hij heet Jan Plezier. Ik hoop dat Paul er de humor van in kan zien."

Ik wens hem een behouden vaart.