maandag 28 juli 2008

It ain't over till it's over

Dat dacht ik gisteren, zondag, om 04h10.
Mijn 24 passagiers zouden zondag allemaal naar huis gaan. Het goede nieuws was dat de laatsten al zouden vertrekken om 9h en ik dus uiterlijk 11h thuis zou zijn, de eerste gingen helaas al om O4h15. En ik moest iedereen uitzwaaien.

Maar eerst een dagje Brugge.
Voor de derde keer had ik dezelfde chauffeur. Aan het begin van de dag ging het nog, hij trok duidelijk elke dag een schoon hemd aan, maar na een paar uur was het duidelijk dat hij en Axe elkaar nog niet waren tegengekomen. Pfffft.
Om 8h 's morgens, zaterdag, de Brugge-dag, zei hij me dat de airco van de bus kapot was. Ook dat nog. Dan toch maar een omweggetje om een andere bus te gaan halen. Dat had ik niet overleefd, en 24 bejaarde Amerikanen ook niet denk ik.

Tegen half 11 waren we in Brugge, in een airconditioned bus gelukkig, en begon het programma. Stadswandeling met gids, boottochtje op de reien , demo in een kantwinkeltje en dan nog wat vrije tijd.

Om 14h30 reden we terug richting Brussel.
"Carolien", zei er eentje toen ze terug op de bus stapte, "There was no toilet paper on our way from Brussels to here. Would there be any now?"
Duh, als ze dat nu had gezegd bij het uitstappen ipv. bij het opstappen had ik in die 4 uur ergens een rol gejat, nu werd het lastiger.

We stonden dubbel geparkeerd aan een hotel en ik duwde de chauffeur binnen, het was per slot va rekening zijn bus.
Een kwartier (!) later kwam hij terug de bus op, met een rol WC papier. Hij wilde stil de bus opkruipen, maar ik greep zijn arm - met rol - stak die omhoog, en vroeg om een applausje voor de de trophy. Hij kreeg een oorverdovend applaus, een held was het. We vertrokken richting Brussel.

Farewell drink om 18h in het hotel, 1 drankje pp, booooring, en dan klaar voor een zeer korte nacht.
Om 03h40 ging mijn wekker, AAAAARGHH, en om iets voor 4 was ik beneden.
Ik zag een grote bus aan komen rijden met een Grand Circle bus sign, dat was hem.
De 6 eerste passagiers waren klaar, we namen afscheid van elkaar, koffers op de bus, zij ook, en ik stond ernaast met mijn breedste glimlach te zwaaien, "Bye bye!"
Waarom reed die bus nu niet weg zodat ik nog anderhalf uur kon rusten voor het volgende vertek?
De bus deed het niet meer. My God, why is this happening to me?

De chauffeur belde een stel taxi's, ik haalde iedereen van de bus en 20 minuutjes later stopten we ze snel in twee taxi's.
Om 6h15 vertrok er weer een lading, dit keer zonder problemen, en om 9h was uiteindelijk iedereen vertroken.
Ik trok de deur van de luxe hotelkamer met een zucht van opluchting achter me dicht en stapte bij Kristoffel in onze auto, terug naar huis na 3 lange weken.

vrijdag 25 juli 2008

I peed at the Palace

Jaren geleden liep ik met mijn Amerikaanse vriend Michael in New York.
We moesten heel dringend naar de WC.
Hij vertelde me dat hij ooit eens met de idee speelde een club op te richten en daarvoor een serie buttons op de markt te brengen, “I peed at the Plaza”, “I peed at the Beverly Hills”, “I peed at the Roosevelt”, ... we hebben er vaak en lang mee gelachen en zijn die dag wel 8 blocks omgelopen om “I peed at the Waldorf” aan ons lijstje te kunnen toevoegen. Toen we daar waren, stond ik zowat op springen.

Over de jaren heen werkte ik af en toe in gedachte verder aan mijn lijstje; “I peed at the Louvre, I peed at the Empire State Building, I peed at the Colloseum, ...
En vandaag schoot het me weer te binnen toen ik met 24 Amerikaantjes aan de grote poort van het Belgisch Koninklijk Paleis stond dat vandaag voor het eerst in 2008 naar jaarlijske traditie zijn deuren zou openen.
Ik deelde de anekdote met hen, en velen zijn toegetreden tot de club met als eervolle vermelding “I peed at the Royal Palace of Belgium”.

Indrukwekkend gebouw. Wij stonden al van 10h aan de poort, het paleis ging open om half 11. De toeloop viel me wat tegen. Ik verwachtte een mensenmassa. Het paleis is maar een paar weken per jaar toegankelijk voor het publiek, gratis nog wel, en we stonden ocharme met max. 300 man aan te schuiven.
Toen we er tegen half 12 weer uitkwamen, was er geen mens meer te zien vor de poort. Ben wel blij dat ik het gezien heb, de moeite, de schilderijen van de Koninklijke familie, het salon van Louis XVI met zijn persoonlijk stoeltje, de troonzaal zonder troon, en vooral het kunstwerk van Jan Fabre in de Spiegelzaal met de schildjes van 1,400,000 Thaise juwelenkevers is onvergetelijk.

Judith Bergquist, de 80-plusser die deze cruise aansluitend heeft gemaakt op een vorige cruise van Nice naar Normandie en die dus al meer dan anderhalve maand onderweg is met haar echtgenoot en hun kleindochter Lisa (die van de larf op de koekjes ja) stelde vragen die ik zelf ook had en niet kon beantwoorden.
Waar had Jan Fabre de kevers vandaan gehaald? Zelf gekweekt en dood gedaan? Of had hij ergens een lading dode kevers besteld? Hoe heeft hij die schildjes van de beestjes gekregen of heeft hij losse schildjes gekocht? En indien ja, wie houdt zich in godsnaam bezig met verkopen van schildjes van Thaise juwelenkevers?


Ik ging met een man of 8 nog een Belgische pint drinken in een bruine kroeg. Ondertussen waren ze gewend aan het Duitse bier, en ze bestelden allemaal een large. Karyn kreeg een 50cl glas Hoegaarden, ik wist zelfs niet dat het bestond, als dat maar goed gaat!!
Later sprong ik even het Chocolademuseum binnen, ik was er nog nooit geweest en het leek me nuttig in het kader van mijn chocoladewandelingen. Ik kletste nog een beetje met Helene. Ze had na haar pensioen de opleiding gids Brussel gevolgd, afgestudeerd in 2002, en nu werkt ze 2 dagen per week in het museum en geeft pralinedemonstraties, ze had haar eindwerk over chocolade gemaakt en wilde gedurende een blauwe maandag nog chocolatier worden.
Jo Draps, de oprichtster van het museum 10 jaar geleden, en kleindochter van de oprichter van Godiva, had haar in dienst genomen maar was zelf was helaas vorig jaar overleden, 56 was ze pas toen ze stierf, veel te jong. Haar dochter neemt per 1 augustus de fakkel over.

Ik zit nu even in de hotelkamer, om half 6 wandel ik met iedereen naar de Grote Markt waar we gaan eten bij “Le Roi d’Espagne”.
Twee volle dagen Brussel is toch wel wat veel van het goede. Geef mij Antwerpen maar.
Morgen dagje Brugge en zondag zet ik ze allemaal op hun vliegtuig terug over de grote plas.

woensdag 23 juli 2008

The Show must go on

De eerste bus naar Schiphol vertrok al om 04h30, maar gelukkig is die helemaal aan me voorbij gegaan en werd ik pas wakker tegen de volgende, kwart voor 6. Ik maakte me klaar voor de mijne om 08h en vervoegde mijn 24 passagiers in de lounge om te wachten.
Ik belde mijn chauffeur om kwart voor 8, hij zat nog maar ter hoogte van Utrecht. Dat zag er niet goed uit.

Anderhalf uur te laat, half 10 ipv. 8h, kwam hij eindelijk aan, een oudere man, Franssprekend, kende niets van de stad, noch van het land, stonk uren in de wind naar zweet, dit beloofde een aangename rit te worden, van Amsterdam via Delft langs Anwerpen naar Brussel.
Kwam ik er tot overmaat van ramp nog achter dat ik donderdag heel de dag met hem door Brussel rijd, en zaterdag op en neer naar Brugge. Hopelijk trekt hij een schoon hemd aan, en gebruikt hij wat deo.

OK, laat ons aan de positieve dingen denken, er waren tot nu toe nog maar 2 passagiers tegen de vlakte gegaan, alletwee in Keulen, en gelukkig zonder bloed of erger, dus iedereen happy :)
Kraai niet te vroeg victorie. Een van mijn passagiers was deze ochtend nog even de handen gaan wassen en had in het toilet het hoofd gestoten tegen de spiegelrand, het bloed spoot eruit. Van consternatie viel zijn vrouw om tegen de tafel, bijna nog meer bloed, stel je voor, maar een supergrote pleister op Johns voorhoofd voldeed.

Ik ging na Delft met iedereen lunchen in Antwerpen, wafels bij Van Dijck, super, en kocht een doos Antwerpse Handjes voor op de bus.
Op de bus richting Brussel gaf ik iedereen een handje. Lisa, 20, de kleindochter van een tof stel, stokoud, 80+, maar zeer zelfstandig, super lucide en bijzonder intelligent, pakte een handje uit de doos.
“I don’t think that should be there” zei ze. Huh, dacht ik, wat nu weer, en ze liet me het koekje zien. Er kronkelde een grote witte larve over de amandeltjes, degoutant, en ik schrok me een hoedje. Shit, ik was hier een stel passagiers aan het vergiftigen. Ik deed het koekje - met larf - in een stukje aluminiumfolie en Lisa greep gretig in de koekjesdoos voor een larf-vrij exemplaar.
Was dit bij het is gelijk welke andere passagier gebeurd, had ik het kunnen schudden, Ik zie het voor me, een grijs oudje de hele bus bij elkaar gillend, massahysterie en een zwaar lawsuit ...
Thank God for 20 year olds ...

dinsdag 22 juli 2008

Op de Amsterdamse grachten …

Amsterdam was easy.
Kanaalboottochtje, wandelingetje door Gassan Diamonds, we hadden niet veel hoop, het zijn goedkope klanten, busritje naar het Museumplein, anderhalf uurtje vrije tijd en dan een vrije middag. Ware het niet dat het al een paar dagen minder goed ging met Mert. Hij was er niet echt met zijn gedachten bij, lichte burn out vrees ik, en liet af en toe wat steekjes vallen. Het was nooit erg, Armin en ik vingen het steeds op, maar echt heppie waren we er niet mee, hij krijgt daarenboven flink wat meer geld dan wij als lead PD, maar wij deden het meeste werk. Armin had trouwens ontslag gegeven, en dit was zijn laatste cruise was, het was hem allemaal Pupsegal, en de last viel vooral op mijn schouders.

In de kanaalboot maakten we een inventaris van wie naar het Rijksmuseum en wie naar Van Gogh wilde, ik smste het door naar Mert, 40 Van Gogh en 15 Rijks. In totaal hadden we bijna 80 man voor Van Gogh en ongever 40 voor Rijks. Armin kocht de tickets nadat Mert de aantallen had doorgegeven. Helaas had Mert de aantallen omgewisseld. De Van Gogh mensen liepen met mij naar het museum en pas daar merkte ik dat ik er een hoop niet kon binnen laten. Ze moesten bijna 20 minuten op Mert wachte die tickets bijkocht, en waren woest, de zeikerds, leuk was anders ...

Mijn pasagiers zijn schatjes, ook wel redelijk zelfstandig, die van Armin en Mert zijn soms wel erg.
Kwam er een oude tante naar onze desk, ik heb iets gezien bij Gassan Diamonds dat ik toch wel wil kopen, kan iemand dat gaan halen voor me? Voorzichtig polsend naar wat het was, bleek het de moeite te zijn om een private driver te laten komen, dat ziet er dus goed uit ...
Later bleek ze 100 dollar kwijt te zijn (die ze daarna weer terugvond in haar portemonnaie), zei ze dat ze haar eigen juwelen bij Gassan had laten iggen (lagen gewoon in haar kajuit), had ze nooit een rekening gekregen (die zat in het doosje met haar robijnen hanger met diamanten), ... daar hadden de jongens hun handen vol mee.
We hebben nog een Alzheimertje aan boord, loopt er een beetje als een plant bij, terwijl zijn vrouw vreemde verhalen over hem vertelt waar hij gewoon bij zit. Licht aan, maar niemand thuis.

De rest van de dag verliep redelijk rustig; we maakten nog een foto voor alle passagiers met ons 3, de kapitein en onze hotel manager, ik bereidde de post trip voor, 4 dagen Brussel met 24 mensen, en ging 3 glazen witte wijn met Susanna later, die me zou vervangen op de cruise terug richting Wenen, naar bed.

Deportation Briefing

Het begint te korten, tenminste voor Armin en Mert. Vandaag is het de laatste dag, morgen vliegen (bijna) alle passagiers naar huis, ik neem er nog 24 mee naar Brussel.
We zaten de hele dag in Keulen. De dag begon geweldig. De zon scheen, de lucht was blauw, en iedereen begon er hoopvol aan.
Ik vind Keulen maar nks, dus na mijn guided tour (de eerste tijdens dewelke ik niet verloren ben gelopen by the way, Jihaa!!), ging ik terug naar het schip. Ik was nog geen uur terug en het begon weer te gieten, wat een rotzomer zeg.
Voordeel was wel dat iedereen op tijd aan boord was en erg in de stemming kwam voor de avond met het Captain’s Farewell Dinner en de Crew show.

Eerst hadden we Disembarkation briefing, wat iemand heel grappig Deportation Briefing noemde, die houden we erin, en daarna hadden we het officiele Captain’s Farewell Dinner.
Sam en Wes zaten aan onze tafel, Sam zag er weer geweldig uit en wilde absoluut met mij op de foto omdat we allebei in zwart-wit waren gekleed , en de Bakers hadden Charles en Bearhard bij.

Na het diner deed de crew zijn ding. Het zijn allemaal oude grappen, maar de passagiers vinden het het absolute einde en er was 1 act die er echt uit sprong, the typewriter song. Niet zozeer om de act, maar vooral om de performer.
Een ‘secretaresse’ haalt 2 mannen uit het publiek, en verkleed hen als collega secretaresses en dan doen ze samen de typewriter song.
Virgil was niet te doen. Enorme valse borsten, laaghangende rok waardoor, quote van een passagier “I saw way to much thong tonight”

Op deze avond waar iedereen verbroedert crew, PD’s en passagiers, hadden ook wij lol.
Al bij al was het een goede trip, nu nog door de post kauwen ...

maandag 21 juli 2008

The Way you Look Tonight

Zondagmidag waren Armin en ik alleen in Koblenz. (tenminste, alleen, er liepen ook nog ongeveer 85 Amerikaantjes rond).
Mert, onze lead PD, Armin en ik noemen hem ‘El Jefe’ was met een groepje naar de Marksburg, Armin en ik gingen er een gezellige dag van maken. Na de stop in het internetcafe gingen we een koffie drinken. Ik een Russischer Kakao (Hot chocolate met vodka en slagroom, heerlijk) en Armin nam er een flink stuk taart bij.
We hadden nog wat kaartjes geschreven en wilden die na de koffie gaan posten. Ineens begon het weer te gieten, maar zo’n bui had ik nog nooit meegemaakt.
Wij renden door de regen, zonder paraplu, op zoek naar een brievenbus.
Halverwege staakten we onze hopeloze poging, dus diegenen die een kaartje met ‘Groetjes uit Koblenz’ krijgen, dat is door heirkracht verstuurd vanuit Keulen.

Aan boord, nat tot op het bot, mijn schoenen en jeans zijn nu, 24h later nog steeds nat, maakten we kennis met Thomas en Michael, de entertainers van die avond.
Michael was een Amerikaan die tijdens zijn legerdienst in Duitsland verliefd was geworden en nu gelukkig met vrouw en 2 kinderen ergens in Duitsland woont en een cent bijverdient als muzikant.
Hij vroeg me wat mijn lievelingsliedfje was. Ik zei hem ‘the way you look tonight’, maar de uptempo versie van Sinatra. Ik liet het hem even beluisteren op mijn laptop, hij schreef de tekst op, en een paar akkoorden.
Ze begonnen te spelen, niet slecht, en ineens zette ze ‘the way you look tonight’ in, speciaal voor mij :)
Achter de bar, waar anders? plaatsten Alexander (de nachtwacht van de Concerto, niet die van Rembrandt) en ik een dansje.
Het was perfect, zeker als je bedenkt dat ze het zonder 1 keer te oefenen speelden.

zondag 20 juli 2008

Armin en ik gingen even naar het internetcafe.
Ineens scheurde de hemel open en viel het water er met bakken uit. Mert is naar de Marksburg, een prachtig middeleeuws kasteel op de heuvels, liever hij dan ik met dit weer ...

Nee, dan hadden we gisteren meer geluk. In Ruedesheim regende het ook keihard tijdens ons diner, maar eens we naar buiten stapten was het droog, en aan het einde van de straat wachtte ons een volmaakte regenboog, ik kreeg hem zelfs niet op de foto, zo groot was hij.

Het mooiste was hij aan de overkant van de Rijn, het leek of hij recht uit de kerk kwam.

"They make it pretty difficult for us not to believe in God tonight ..."

She’s a man-eater

Aangezien het Armins laatste cruise is (hij heeft zijn ontslag gegeven) is hij in een opperbest humeur en kan je hem alles vragen. Hij betaalt me met grote regelmaat een drankje en vanmiddag zelfs lunch :)
Hij stelde zich met liefde en plezier kadidaat om de Lorelei-act, die elke cruise weer een nieuw hoogtepunt is voor de passagiers, te doen. Wanneer we de Lorelei rots waarop de blondine volgens de overlevering haar blonde lokken kamde voorbijvaren, komt immers een PD tevoorschijn, in een vrouwelijke outfit, met blonde pruik, valse borsten en huppelt die wat tusen de passagiers op het sundeck. Meestal wordt Lorelei door een man gespeeld, wat het nog grappiger maakt en waardoor ik geukkig van de vernedering bespaard blijf.
Ik zou nl. niet graag zo over het internet circuleren ...

(Vandaar het censuur balkje :)

Ik gaf Armin een zomerjurkje van H&M, smeerde zijn ogen vol dramatische eyeliner en zijn wangen vol rouge, en daar ging hij dan over het sundeck als gevarlijke mannenverslindster ...

The Perfect 12

Gisterenavond optional tour naar Ruedesheim en de Drosselgasse. De Drosselgasse is een soort Duitse rue des Bouchers, een hele straat vol touristische restaurants afgewisseld door souvenirwinkeltjes die allerlei troep verkopen zoals koekoeksklokken, ridders, tirolerhoedjes, bordjes met allerlei spreuken, schorten, glazen, borden…
Maar het is wel gezellig. Overal live muziek, er wordt gedanst en het was prachtig weer.

Eerst gingen we wijnproeven (bij de eigenaar van het restaurant waar we ook allemaal gingen eten, die man pakt zakken poen met Grand Circle). 2 snelle glaasjes gevolgd door een uitgebreide verkoopspitch (en het werkt nog ook). De tafel stond gedekt voor 32 man, niets voor Armin en mij.
Armin haalde zijn schouders op, niets aan te doen.
Ik keek de wijnboer met grote onschuldige ogen aan “Entschuldigung bitte. Die Reisebegleiter haben auch ein bisschen Durst” en ja hoor, we kregen ook een glaaje.
Waar Grand Circle gasten kopen, krijgen wij soms commissie, tenminste, Grand Circle krijgt 10% die zij delen met ons (3 program directors) dus bedragen van 3, 5, maximaal 12 euro per persoon zijn al heel wat.
Hier kregen we een fles, als we geluk hadden, 1 stuk. Armin stapte met de fles naar buiten. Ach wat, ik probeerde de grote onschuldige ogen nog eens.
“Moechten Sie vielleicht auch eine Flasche?” Jiha, het had weer gewerkt :)

We maakten nog een kleine stop aan het Niederwald Denkmal, een 36m hoog monument op de top van een heuvel langs de Rijn, gebouwd eind 19de eeuw en symbool voor de eenmaking van Duitsland. Prachtig zicht over de Rijnvallei, zo met die zon, het was geweldig.

In het restaurant in de Drosselgasse gingen ze na een tijdje weer helemaal los. De Group uit North Carolina (Denise en haar 13 familieleden) was ook van de partij en deden een lepeltjes dans, geweldig.
De mannen hingen een lepel aan hun neus en dansten met elkaar, hilarisch.

Denise (midden) met schoonzusters



Terug aan boord nodigde de North Carolina group ons uit voor een schnapps op het sundeck. De Bakers zater er ook, tof koppeluit mijn groep die hun 40ste huwelijksverjaardag vierden. Ze vertelden over hun reisgenoot, Charles.

Charles was een beer die Sharon van haarman David had gekregen toen hun zoon ging studeren in California. David vloog met de zoon naar de Westkust, en had op de terugweg een beertje gekocht in pilotenvest om zijn vrouw een ‘substitute’ te geven zoals hij het zelf noemde.
Door het pilotenvestje kreeg de beer de naam Charles Lindbear (van Lindbergh, did you get it?) en Sharon had sindsdien (17 jaar geleden) geen dag zonder Charles doorgebracht. Hij gaat mee op reis en heeft al verschillende vriendjes. Ze kopen ook kleren voor hem, hij was ‘the perfect twelve’, maat 12, en had al een flinke garderobe. Zo hadden ze ooit eens een moose (eland) gekocht, ook een size 12, met schattige roze sweater en eergisteren hadden ze ‘Bearhard’ gekocht, een Duits vriendje voor Charles, yep, size 12, met een mooie rode trui met Duitse vlag.
Deed me een beetje aan Amelie Poulain denken, die film waarin Amelie de tuinkabouter van haar vader de wereld rond stuurt en foto’s van hem laat maken met beroemde landmarks.
Ik wil ook zo'n reisgenootje.

zaterdag 19 juli 2008

Battleship Concerto, the aftermath

Kom ik er toch wel niet achter dat Jo Hanna met mij op posttrip gaat, ga ik eindelijk ook her side of the story horen.

Gisteren heb ik samen met haar gegeten, ze zag er gelukig uit.
"Life is beautiful zei ze. "I can get up in the morning, open the curtains and see the sun, finally!"

Aan dezelfde tafel zaten Sam en Wes.
Wes is onze gekleurde passagier, een hele toffe man, met verfijnde manieren, een beetje te verfijnd soms, dus ik denk wel eens dat hij en zijn reisgenoot Sam meer dan reisgenoten zijn alleen.
Sam is een gedistingeerde oudere man, met indringende ogen en een korte grijze baard.
Hij is een kruising tussen Donald Sutherland en Doctor House (het is door Sam dat ik me realiseer dat die 2 echt wel op mekaar lijken), en ik vind hem super.
Hij is altijd onberispelijk gekleed, draagt bretellen, geruite hemden, een Stetson en hij schrijdt over het dek – en land – als een vorst over zijn domein.
2 jaar geleden getroffen door zware artritis dus dit wordt zijn laatste reis zegt hij regelmatig. Hij – en Wes – hebben beiden een wandelstok met zitje en op de stadswandelingen zie je ze steeds vlak naast elkaar zitten, Wes met zijn benen elegant over elkaar gekruisd en Sam met kaarsrechte rug en een alles in zich opnemende blik.

Over slecht lopende mensen gesproken, ik weet nu ook wat er met Denise is. Ze heeft Parkinson, en dat terwijl ze nog zo jong is (begin 50).
Ze is een jaar of 8 geleden ziek geworden, maar niemand wist wat er scheelde. Maar liefst 5 artsen hebben een verkeerde diagnose gesteld en twee jaar geleden was ze volledig verlamd door verkeerde behandelingen en slechte medicatie.Als ze in bed op haar ene zij lag, moest ze haar man vragen haar om te draaien. Vreselijk. Een 6de dokter heeft haar leven gered zegt ze. Ze loopt weer, is redelijk zelfstandig en kijkt de toekomst hoopvol tegemoet. Op 17 augusuts krijgt ze haar grote operatie. Een hersenoperatie onder plaatselijke narcose, ze is doodsbang, maar heeft er vertrouwen in.
Ze schreef naam en telefoonnummer van haar dokter op een stukje papier, voor mijn vriendin.
“Let her call her. My docter is a life saver”
Ze zei ook nog “Everything happens for a reason. You met me, this is your sign to send your friend to my docter. This was meant to be”
Het is een schatje, en ik geef het nummer zeker door. What doesn’t kill you, makes you stronger.

The hills are alive, een reeks anekdotes

1 avond hadden we “Movie night” geprogrameerd. Groot scherm, free popcorn, en een filmklassieker op het programma. De filmcollectie aan boord is groot maar niet oneindig, en daar er al 2 films per dag continu op de TV-schermen in de kajuiten worden gespeeld, was onze keuze beperkt.
Ik stelde “Breakfast at Tiffany’s voor”, Armin “The Sound of Music”.
Het werd de laatste. Het toeval wilde dat 1 van onze passagiers de biografie van Julie Andrews aan het lezen was. Ik vroeg haar welke haar favoriete Julie Andrews film was. Daar moest ze geen seconde over nadenken, “My Fair Lady” zei ze.
En ik die altijd dacht dat dat Audrey Hepburn was ...


Dus die avond speelden we “The Sound of Music” na het diner, we begonnen eraan om 21h. Ik ging tegen 22h30 naar mijn kajuit, had nooit het begin gezien, maar het midden en einde al ontelbare keren (elk jaar rond kerstmis)
De volgende morgen zat de receptioniste Karolina met kleine oogjes aan de desk.
“Good morning” I said, “you look tired”.
“Guess why”, she replied “that movie lasted 3 hours!!!!!!!”


Elke keer een passagier aan Armin vraagt :”Will it be cold today?” antwoord hij daarop “Depends where you come from. If you’re living in Alaska you’ll have a different perception than if you’re living in Florida.”


Ik kreeg volgende vraag “When was Franconia annexed to Bavaria?” Geen flauw idee en ik antwoordde “Well, according to the Franconians, they never were.” Ze vond het super.


Oekrainische spraakverwaring
Een avond in de diningroom, Mert en Armin aten niet mee dus ik zocht een tafel passagiers waar nog een vrije plek was en ik zag ineens onze kapitein aan de Captain’s Table zitten, helemaal alleen. Ik zette me erbij. Borys komt uit Oekraine, spreekt geen Engels en slechts een mondje Duits. Zijn Russisch echter is uitzonderlijk.
We begonnen een moeizaam doch entertainend gesprek.
Hij had 1 zoon, 1 kat en 2 huizen. Daarop zei ik “Zwei Wonungen und nur Eine Frau?” Ja; leider nur Eine.” Zei hij. Nog humor ook.
Hij vertelde dat hij met zijn vrouw en kat vaak van het ene huis in Odessa naar het andere 230km verder reed. Zijn vrouw rijdt geen auto, dus kon die de kat niet meenemen. Zijn vrouw ging immers met de bus. Ik zag het voor me. Een Russische vrouw met Russische kat in mand op een Russische lijnbus, en dat voor een rit van 230km.


We waren al een dag of 10 aan het varen. Mijn collega’s waren gaan eten in Frankfurt, ik zat aan boord en moest het avondentertainment aankondigen, een accordeonist. Zijn apparatuur stond al opgesteld in de lounge, maar waar was hij? Ik zag op het buitendek een man staan die ik nog nooit had gezien. Slungelig type, ruiten hemd, brilletje, weinig haar, rond de 40. Was dat hem misschien? Frederico, onze hotelmanager, stond in de lobby.
“Frederico,” vroeg ik, “Is that the musician for tonight?” en ik wees het ruiten hemd aan. Frederico keek me twijfelend aan “That guy over there?” Ja, knikte ik. “That’s our first officer, the second captain”


In Wertheim deden we een walking tour met onze groepen. Ik had voor iedereen plattegrondjes gefotokopieerd van het centrum, net naast de rivier, en had op de rivier in het groot het woord “SHIP” geschreven.
Vraagt 1 van mijn passagiers: “Carolien, where on this map is our ship?”
Mijn antwoord: “On the river, where it says “SHIP”.


De passagiers gaan op elke cruise naar een ‘home hosting’ event. Ze worden bij mensen thuis uitgenodigd voor een hapje en een drankje en dit in groepjes van 6 tot 12 personen. Ze vinden het allemaal geweldig, vertellen honderuit over hun ervaringen en wisselen cadeautjes uit.
Na haar ‘home hosted’ komt Lorraine naar me toe en geeft me de postkaart van het dorpje waar zij op bezoek was geweest bij een familie en dat ze als geschenkje had meegekregen. “Maybe you can use it for your next trip” zei ze. Ik vroeg “Don’t you want to keep it as a souvenir?” “I don’t do souvenirs anymore”, zei ze “I don’t want anybody to have to go through my things when I’m dead to throw everything away.”


Ik bestelde een Pina Colada aan de bar tijdens het cocktail hour (elke dag tussen 17h45 en 18h45) bij Martina. Lekker.
“It’s not too sweet?” vroeg ze “No, it’s perfect, thanks.”
Na een paar seconden vroeg ze weer “Sure it’s not too sweet?” “No really, it is great.”
“Because if it’s too sweet, I could put in some more rum” zei ze
“Then it is definitely too sweet” knipoogde ik.

donderdag 17 juli 2008

Battleship Concerto, the sequel

Blijkbaar was Jo Hanna toch niet altijd zo’n schatje. De meisjes van de receptie zeiden me gisteren dat Lorraine zich om 01h ’s nachts stond uit te kleden in de gang voor haar kajuit om haar roommate niet te storen.
Wel een beetje zielig. Ondertussen is de strijd gestaakt, zonder dat de strijdbijl echter is begraven, Jo Hanna is met de stille trom uit kajuit 304 getrokken, na een opleg van 934 dollar.

(goed idee van dat catfight en die dolken, ik houd het in beraad voor een volgende keer ;-)

Jef Hoeyberghs, here I come.

Ik heb altijd gezegd dat ik geen facelift wil later. Ten eerste vind ik het een vreselijk idee dat iemand mijn vel van mijn gezicht aftrekt tot aan mijn neus en het dan weer strak naar achter trekt als vershoudfolie over een bal gehakt, ten tweede vind ik dat je het altijd ziet wanneer iemand er onnatuurlijk jong wil blijven uitzien.
Kijk naar Melanie Griffith, Hunter Tylo (Taylor uit the Bold and the Beautiful), Goldie Hawn, … Stuk voor stuk mooie vrouwen geweest, maar nu karikaturen van zichzelf.
Nu, dat was mijn overtuiging tot ik S. G. ontmoette hier aan boord.
Een schoonheid, met lang koperrood haar a la Nicole Kidman, OK iets te witte fake tanden, maar een perfect glad gelaat met mooie blauwe ogen en goed figuur.
Het is nog niet zo lang geleden denk ik, want ze loopt constant met een zonnebril op (of heeft ze net een nieuwe ronde achter de rug alleen voor haar ogen). Als ik goed keek zag ik zag de haardunne lijntjes net voor haar oren, maar je moet het echt wel weten. Ze komt uit California, daar kunnen ze het natuurlijk wel …
Ik had haar geen dag meer gegeven dan 55 en ze wordt in oktober 70!!

Pupsegal

Gisteren was het mijn porttalk, over Wertheim. Klein gat, niet teveel te beleven, hoe ging ik daar in godsnaam een kwartier over kunnen vullen.
In Wurzburg had ik in een winkeltje een heel schattig postkaartje gezien, “Wenn wir zusammen sind ist Alles andere Pupsegal”. Ze hadden ook een grote plastic tas met de spreuk erop en ik besloot het te gebruiken voor de porttalk. Ze vonden het super.
En als je nu een vraag stelt aan 1 van de passagiers, is de kans groot dat je als antwoord “Pupsegal” krijgt, grappig.


Het hoogtepunt van de anders erg rustige dag was het optreden van Magic Murelli, een goochelaar.
Erg stomme trukjes, maar hij bracht het op een heel grappige manier. Zoals zijn act rond mind reading. Hij zette een passagier een stom mutsje op met een antenne die naar hem gericht was en stelde haar een vraag. Hij zou het antwoord opschrijven en daarna vergelijken met haar antwoord.
Vraag: “In what year was your husband born” Antwoord “Which husband?” Hihi.
De grootste grap kwam nog, ze wist het niet en moest het hem vragen.
Daarna vroeg hij aan de husband “What is your wife’s birthday, month and day” Hij moest het ook vragen, hilarisch.
Hij deed ook een paar ballonkunstjes en tegen het einde van de avond liepen er 2 rond met een ballonnenkroon, 1 met een klein blauw ballonhondje, en 1 met een hele grote witte onderbroek rond zijn middel.

dinsdag 15 juli 2008

Battleship Concerto

We hebben ons schip omgedoopt in Battleship Concerto.
Sinds een dag of 3 hebben 2 oudjes elkaar de oorlog verklaard. Beiden zijn single, eentje uit mijn rode groep, Lorraine; 65 jaar oud (jip, steeds diezelfde Lorraine), en eentje uit de gele groep van Armin, Jo Hanna, net 80 geworden.
Als je als single met Grand Circle reist kun je een room mate vragen, en het kantoor in Boston bepaalt dan met wie je reist. Als je nl. alleen reist, betaal je een single toeslag van 940 dollar. Dat is best veel als je denkt dat de hele cruise inclusief transatlantische vlucht tssen de 1500 en 2000 dollar kost.

Op elke trip zijn er wel een stuk of 5 ‘Share Requestors’ en meestal valt dat goed mee. Blijkbaar valt het voor Lorraine en Jo Hanna een beetje tegen.
De eerste signalen kwamen van Lorraine, maar dat is een pessimistische hypochonder met een zwarte blik op het leven die ik nog nooit iets prettigs heb horen vertellen
(voorbeeld: “My father named me after that song ‘Sweet Lorraine’. I hate that song. I am not sweet at all. I am Rotten Lorraine”)

Elk half uur komt ze me vertellen hoe vervelend haar ‘room mate’ is, niet tegen haar spreekt, haar compleet negeert en totaal geen rekening met haar houdt.
Jo Hanna is een schattig oud vrouwtje van wie ik me niet kan voorstellen dat er ook maar 1 venijnig haar op haar witte hoofdje zit. Het is er zo eentje die ’s morgens al glimlachend de lobby in stapt, rain or shine, nooit klaagt, complimentjes geeft, grapjes vertelt, kortom een schatje.

Nee, het lijkt me eerder Lorraine die haar eigen ding doet. Ze staat om 9h op (terwijl 95% van de passagiers om 6h uit de veren is, dat vind ik er persoonlijk ook wat over maar ja), ze gaat pas om 01h slapen dus beide oudjes maken elkaar constant wakker.

Jo Hanna sluipt nu al met een zaklamp door de kajuit als ze in de badkamer moet zijn, en Lorraine heeft afgelopen nacht in de bar geslapen. Ze negeren elkaar totaal en kijken de andere richting uit als ze elkaar ergens tegenkomen.

Lorraine kwam me vanmorgen vragen of er geen lege kajuit was waar ze naar kon verhuizen, want ze hield het niet meer. Na een korte terugkoppeling met Boston kon ik haar meedelen dat ze een andere kajuit kon hebben voor de meerprijs van 940 dollar.
Armin deelde hetzelfde nieuws met Jo Hanna die ondertussen haar room mate ook liever kwijt dan rijk is.
Lorraine roept al een paar dagen dat ze zoveel geld heeft (van al haar rijke mannen) maar weigert de 940 dollar te betalen
“Oh it’s not that I can’t afford it, it’s just that I don’t want to pay thatamount for these few more days”.
Waarschijnlijk tergt ze de arme Jo Hanna tot het uiterste zodat die in haar geldbuideltje zal grijpen en de centen op tafel legt om van haar kwelgeest verlost te worden. Wordt ongetwijfeld vervolgd ...
(Als het maar geen ‘Murder on the Main’ wordt)

maandag 14 juli 2008

Another birthday

Gisterenavond hadden we een 2de jarige, weer uit mijn groep. Jon Spalsbury werd 65. Met de fiasco van de eerste jarige nog vers in mijn geheugen, besloot ik me dit keer goed voor te bereiden.
Ik was al een tijd de naambadges aan het bestuderen, alleen jammer dat veel passagiers hem niet dragen, en was ervan overtuigd dat ik Jon had gevonden. Voor de zekerheid nog even zijn geboortedatum checken ... Hmm hij zag er nog erg jong uit voor zijn 65.
De volgende ochtend wachtte ik tot ik hem zag. Ik liep op hem en zijn vrouw toe en riep “happy birthday”. Ik zag een reuzengroot vraagteken in zijn ogen. “It’s not my birthday today”
Oh nee, not again dacht ik. Gelukkig had ik de taart nog niet bij. En ik had nog tot de avond om de juiste jarige te vinden. Ik vond hem redelijk snel, maar het was niet nodig geweest.
Vanaf de eerste ‘Happy birthday’ tonen van Stevie Wonder veerde zijn vrouw omhoog en begon wilde armbewegingen te maken in de richting van haar man. De zaal lag dubbel.
Hoe de man heet die ik eerst feliciteerde weet ik tot op heden nog steeds niet.

Are you winning?

Ondertussen hebben we een dagje Regensburg achter de rug, en gisteren de eerste optional tour, ‘Bavaria, Beer and Baroque’.
Regensburg was een fijn dagje, de passagiers krijgen local guides en een vrije middag dus hebben wij het wat rustiger. Het was jazz festival in de stad, toffe ambiance, en iedereen had het naar zijn zin.
Gisteren was een ander verhaal.
Vanaf Regensburg is het immers lichtjes beginnen regenen (what’s in a name?). Eergisteren ging het nog, maar gisteren was het bijna een zondvloed.

Armin en ik vertrokken met de bus richting Weltenburg, de oudste brouwerij/abdij ter wereld. Van de busparking is het zo’ 700m naar de abdij, aan een slakkegangetje, en net toen we de binnenplaats binnenstapten brak de hemelsluis open. Met bakken stroomde het regenwater naar beneden. Goeie timing.
De kerk, die erom bekend staat zo mooi te zijn door het natuurlijke daglicht dat er naar binnen valt, was aardedonker. Het gezellige terras waar iedereen na het kerkbezoek een huisgebrouwen bier en een pretzel kreeg, spoelde weg, en na 10 minuten keek iedereen op zijn horloge, “Wanneer gaan we verder?” terwijl onze ferryboot naar Kelheim pas om 11h10 geprogrammeerd stond. Het was 9h40.

Om 11h in de gietende regen strompelden we met 50 man richting ferry. De ramen waren beslagen en er hing een zware mist boven het mooiste stukje Donau in de wereld. Na het saaie tochtje bracht de bus ons naar de parking van de indrukwekkende Liberation hall in Kelheim, gebouwd onder Ludwig I om de overwinning op de Fransen te vieren, en de eenheid van de Duitse Staten te vieren.
Prachtig monument, maar weer een heel eind ploeteren door de regen, en dan een stuk of 50 traptreden naar omhoog. De wind vernielde mijn paraplu en scheurde bijna de wegwerpregenjasjes van onze passagiers van hun lijf. Wat een zomer.

Tegen 13h waren we terug aan boord waar de andere passagiers met een kop warme koffie rustig zaten te lezen, bridgen, keuvelen, …
Lorraine zat boven aan de trap aan een tafeltje voor 2 te scrabbelen, alleen. Dat was al de 2de dag op rij dat ze zich daarmee bezig hield.
“Are you winning?”, ik kon het niet laten.

vrijdag 11 juli 2008

De mislukte verjaardag

Mert kwam gisteren naar me toe. Hij is de lead PD dus hoofdverantwoordelijke en moet ervoor zorgen dat alles in goede banen verloopt. Hij had de passagierslijst bekeken en gezien dat er tijdens deze cruise 4 mensen jarig zijn, allevier uit mijn groep.
De eerste jarige was Dick Ewbank. Vanmorgen was ik mijn groep aan het verzamelen voor de walking tour in Passau en zag hem naast me staan (tenminste, ik las zijn naam op zijn naambadge). Ik boog voorover en fluisterde in zijn oor “Happy Birthday”. Hij grinnikte. “Do you want us to sing for you?” vroeg ik, “No thanks, I’d rather not”

We zaten om 19h aan tafel en Mert vroeg me of ik wist waar mijn birthdayboy zat. Wanneer er iemand jarig is, dansen alle PD’s door de zaal richting jarige en krijgt hij of zij een ijstaart met vuurwerk.
Ik had geen flauw idee waar hij zat. Ik wandelde door het restaurant. Niet te zien. Ik ging naar de receptie en vroeg of ik zijn paspoort even mocht zien, by then had ik geen idee meer hoe hij eruit zag. Op de foto stond een oudere man met grijs haar. Aan dat signalement beantwoord ongeveer 40% van de passagiers, dat hielp me dus ook niet verder.
Armin stelde voor om ook even een rondje te lopen.
Hij vond hem. Aan een ronde tafel aan het raam, met een licht hemd. Volgens mij was het hem niet. Jawel, zei Armin. Een waitress wiens hulp we hadden ingeroepen was ook overtuigd dat het hem was “I served him a Martini earlier, it’s him”. Ik twijfelde nog steeds.
Ik kreeg de taart op een plateau, en Mert kreeg het vuurwerk. Op de tonen van ‘Happy birthday’ van Stevie Wonder dansten we door de zaal, tot aan de ronde tafel aan het raam. Net voor ik de taart voor de neus zette van de man met het lichte hemd, viel mijn oog op zijn naambadge, Graham en nog wat, met een blauwe sticker in plaats van een rode. Het was hem niet!!!!!!

Ik griste de taart weg, gejoel alom. Ik liep langs alle tafels en maakte er een grapje van “Is it your birthday?”, “Yours?”, “Do you know who’s birthday it is?” ...
Mert pakte de microfoon en vroeg of mijnheer Ewbank zich even bekend wilde maken.
Hilariteit alom.
Eindelijk vonden we hem. Zijn vrouw gilde van het lachen, de tranan rolden over haar wangen “You silly girl, you knew all along it was him” zei ze.
Take credit anytime and anywhere you can dacht ik en ik zei “Of course I did, this is payback because he didn’t want me to sing”

I’m not

Het is hittegolf in Passau. Zelfs in de schaduw ik kan het niet uithouden. Die arme oudjes. “Imagine you’re 80 in this heat” zei Armin. Liever niet.

Gisterenavond hadden we het officiele Captain’s Welcome Dinner en ze hadden hun best gedaan. Lila had een prachtige rode baljurk aan, Editha een zwarte avondjapon, Hugh strak in het pak met das en Bill in een knaloranje T-shirt, vuile broek en sneakers om een paar voorbeelden te geven.
(Misschien was hij die laatste zonder koffer, maar ik vrees ervoor)

Langzaamaan begin ik er een paar te kennen. Editha en Victor bijvoorbeeld. Tof koppel, geboren in Duitsland, geemigreerd, elkaar leren kennen in New York en nu al meer dan 30 jaar getrouwd. Zij lijkt als 2 drupels water op Iris (maar dan een iets oudere versie natuurlijk) wat me meteen heeft doen voornemen die te bellen zodra ik terug ben.
Ze zaten in de blauwe groep, maar wilden in de rode groep, bij mij, omdat ze me zo leuk vonden. Het streelde mijn ijdelheid natuurlijk, Armin vond dat ik ze moest waarschuwen. Hij heeft groot gelijk.
Ook in mijn groep Joanne en Hugh Crow. Beetje onwennig, ze zaten bij Armin op de pre tour in Wenen en nu bij mij, maar na het Captain’s Dinner zat het helemaal goed tussen ons, tenminste met haar, hij was namelijk net iets minder spraakzaam dan de kapitein (die geen Engels spreekt, alleen Russisch en een heel klein beetje Duits) en het bleef erg stil aan de overkant van de tafel.
Joanne bleek een grote fan van Hillary Clinton te zijn, had zelfs mee campagne gevoerd, en we babbelden honderduit terwijl de wijn rijkelijk vloeide.

Een ander bijzonder geval is Lorraine. Ze kwam gisteren al naar me toe. ‘OK, listen to this. I travel by myself, I am all alone, I have no relatives or friends. Except for a daughter in New York - please don’t send her my luggage should anything happen to me. I take lots of medication since I am very sick. But all the stuff I need is right here in this purse, I’ll tell you which one you should give me in case of emergency. Just thought you should know.’
Gisterenavond liep ze me voorbij in de lounge. Er was live muziek met Bettina en er stonden zowaar een koppel of 8 op de dansvloer te schuifelen.
‘I haven’t danced since my husband died’ zei ze tegen me. ‘When did he die?’ vroeg ik ‘Three monts ago’ zei ze ‘Oh, I am sorry’ ikke weer. ‘I’m not’ was haar antwoord. Einde conversatie.

Degene die me het meest boeit is Denise. Denise is een goedlachse vrouw van begin 50 met een looprekje. Ze loopt heel grappig. Haar hele lchaam wiebelt heel de tijd heen en weer, in mooie vloeiende bewegingen. Het is enorm sierlijk, maar waarschijnlijk lastig en vermoeiend voor haar.
Ze is superslank, heeft heel kort blond haar en er staat constant een brede lach op haar gelaat. Haar man is steeds op minimaal 2m van haar verwijderd en geeft haar de hele tijd wat ze nodig heeft, nog voor ze het nodig heeft.
Ze reist met een groep vrienden, en het is constant dolle pret aan hun tafel.
Ik maakte meteen grapjes over haar wiebelkont, en ze leek me er erg dankbaar voor. Jammer genoeg zit ze niet in mijn groep, maar we lopen elkaar constant tegen het lijf en ze zwaait dan steeds haar arm bijna uit de kom als ze me ziet.
Zo stond ze net in Passau in een juwelenwinkel een paar spectaculaire oorbellen uit te kiezen en was druk aan het converseren met de winkelier.
Hij vond haar heel sierlijk en sexy, eens iets anders dan al die stijve harken zei hij. Grappige opmerking, komende van een Duitser :)
Ze betrok me in het gesprek. Binnenkort wordt ze kaalgeschoren voor een hersenoperatie. Ze gaan elektroden inplanten in haar hersenen, en 2 pacemakers in haar borst die het constant bewegen zouden moeten beheersen. Ze slaapt bijna niet, is ’s avonds dood en doodmoe en moet constant eten omdat ze zoveel calorieen verbrandt door al dat bewegen.

Als ze helemaal kaal is, gaat ze alleen nog maar grote dramatische oorbellen dragen (die ze nu draagt waren ook al indrukwekkend, maar ze wil ze nog dramatischer) en ik vergeleek haar met Samantha van Sex in the City (die is in een paar afleveringen kaal door chemo en verwerkt het door zich zeer vrouwelijk en opvallend te kleden). Denise vond het super en we kletsten nog wat door over de film.

Nog eentje die slecht loopt is Alani, een heel mooi meisje – ik schat haar niet ouder dan 30 – met lang blond haar en grote lichtblauwe ogen. Haar moeder is Duits, hele mooie elegante vrouw van 61 die jaren terug naar Amerika is verhuisd. 48 had ik ook geloofd. Alani loopt met een stok en kan geen trappen lopen, zelfs geen 5.
Sinds een goede vriendin van me loopproblemen heeft gekregen, zoek ik lotgenoten en probeer ervan te leren. We hebben natuurlijk massa’s mensen aan boord die niet of heel slecht lopen, zoals Sam wiens rolstoel geduwd wordt door zijn (zwarte) vriend Wes maar Sam en Wes zijn in de 70, of zoals Rudy die sakkert als hij een trap op moet, maar die is dan weer 83 dus daar maak ik me geen zorgen meer om. Ik hoop dat ze hun mooie tijd hebben gehad.
Nee, Alani en vooral Denise zijn geweldige voorbeelden. Ik weet natuurlijk niet precies wat er bij hen mis is, maar het is fijn hen te zien lachen en leven en er nog veel lol in te hebben ook.

donderdag 10 juli 2008

Der Gr(a)u(n)en Donau

Vanuit mijn room with a view deed ik net de gordijnen open. Gisteren om 21h vertrokken per schip uit Wenen. We varen nog steeds, op de Donau.
Het water is groen, de lucht grijs. Ik moet Armin nog gelijk geven.

Hij was de eerste die gisteren porttalk hield, het dagelijkse praatje in de lounge van 18h45 tot 19h vlak voor het diner.
Waarom noemt iedereen het de blauwe Donau? Toen Oostenrijk had gevochten met de Fransen (en gewonnen) lag de rivier vol Franse soldaten. Die droegen een blauw uniform waardoor de rivier blauw kleurde, dat is 1 van de mogelijke verklaringen. Of was Johann Strauss misschien bezopen toen hij het nummer schreef (dronken = Blau in het Duits)?

Na een moeilijke eerste dag eindelijk iedereen aan boord gekregen.
Op de 2de vlucht misten we 2 mensen, op de 3de ook, op de voorlaatste misten we er 3 en we zijn er zelfs in geslaagd een hele vlucht kwijt te spelen met maar liefst 14 van onze passagiers.
Lufthansa staakte. Om 19h30 kwmen de 14 eindelijk aan boord, met 12 koffers.
2 kwijt. Dat maakte dat we nu aan 9 ‘lost luggages’ zaten, een record.

18h10, zonet is de 8ste bagage geleverd. Gelukkig. 1 passagier had al gezegd, 'I hope we won’t be all smelly in our dirty clothes for the Captain’s Welcome dinner (vanavond). Ik had hem al gerustgesteld, 'Don’t worry, we will put all 9 of you at the same table so the others won't notice'
Beetje vervelend voor de 9de natuurlijk, maar allicht haal ik hem er niet te snel uit. Een 'dressed up' dinner is voor Amerikanen toch een beetje anders dan voor ons.

Vanmiddag hadden we de fantastische abdij van Melk op het programma staan. Het was warm, veel te warm. We gingen niet mee binnen, maar besloten een terrasje te doen in de tuin van de abdij. Geweldig kader, de bar stond buiten, mooi versierd, bloemen, vriendelijke ober, ... Why not dacht ik na een hele dag zonder alcohol gisteren, doe mij maar een glaasje witte wijn.
De ober vroeg 'Moechten Sie etwas Sprudelwasser dazu und Eis?'
Huh? Mijn collega Armin (Oostenrijker) gebaarde druk van van ja, dus when in Rome, ... Doe maar zei ik.
Ik kreeg een reuzengroot wijnglas, met een beetje witte wijn, een flinke scheut spuitwater, heel veel ijs en zelfs een schijf citroen. Vreemde jongens die Oostenrijkers.
Vannacht steken we de grens over en vanaf morgen zitten we dan een hele tijd in Duitsland. Eerste stop Passau, Dreifluessestadt waar neil Amstrong heeft gelogeerd, Sissi haar laatste nacht als ongehuwd meisje heeft doorgebracht en waar Adolf Hitler eind 19de eeuw met zijn ouders heeft gewoond.

dinsdag 8 juli 2008

De ervaren reizigster

Dat belooft.
Vanmiddag om 13h wilde ik inchecken in Zaventem, richting Wenen voor een cruisje, en ik stond geduldig bij Gate B te wachten. Ik moest bij Gate A zijn. Dat begon al goed.

De budget reiziger die ik ben stopte zich eerst vol met pizza en lookbroodjes bij Pizzahut (op die goedkope vluchten krijg je helemaal niets meer aan boord) bleek dat ik dankzij mijn gratis ticket (in ruil voor 10.000 miles) een upgrade had gekregen, en dus ook eten 
Na een korte, eventloze vlucht, met helaas net iets teveel rumoerige kinderen aan boord (ja, kwas weer blij dat ik geen had) en veel te veel eten met een gratis Nieuwsblad er bovenop en een glas wijn, landde ik in Wenen.
Ik had online een kamer geboekt in het NH Vienna Airport hotel, maar waar was dat hotel?Ik stapte de luchthaven uit en botste recht op het NH, super!
Ik stuurde een sms’je naar Mert, mijn collega, om te vragen wanner hij aankwam. Hij was in de luchthaven en stond op zijn bagage te wachten, wat een timing 

We ontmoetten elkaar in de lobby van mijn hotel, en ik ging met hem mee het centrum in voor een terrasje en om even het progamma te overlopen. Hij kwam net terug uit LA, zijn vrouw is Amerikaanse en moest voor familiale zaken even terug, hij was doodop. Na een uurtje of 2 wandelde hij me terug naar het station Wien Mitte. Even zoeken op welk perron ik de trein moest nemen naar de luchthaven. Een dame zei me dat ik goed stond, ook Mert bevestigde dat de eerstvolgende trein de mijne was.
Ik stapte in maar bij de volgende halte zag ik het Prater. Dat klopte niet. Potverdorie, verkeerd. Uitstappen, oversteken, 1 halte terug naar Wien Mitte.
Daar waren ze flink aan het verbouwen, geen metro naar de luchthaven wel allemaal grote groene pijlen waarop stond ‘to the airport’, hoe was het dan eerder misgegaan?
De pijlen leidden me wel heel erg ver weg van het station en ik stond ineens in een supermodern TGV-achtig gebouw, wauw, de CAT trein.
Ik deed alsof mijn neus bloedde en stapte in. Na een minuut of 10 begonnen we te rijden.
Ik had heel goed op de kaart gekeken; de CAT rijdt van Wien Mitte naar de luchthaven en terug. Niets anders. Dit moest goed gaan Tot naturlijk de hostess kwam en om mijn kaartje vroeg. Met een grote smile gaf ik haar mijn 2de rangs metroticketje en trok grote onschuldige ogen toen ze me in het Duits aansprak. “Do you speak English?” Een beetje;
Ze vertelde me dat dit kaartje niet geldig was op deze supersonische non-stop CAT trein. Ik moest een nieuw kaartje kopen voor 10 euro.
Ik maakte haar diets dat het zooo verwarrend was, en dat ik na een half uur zoeken zo blij was dat ik eindelijk grote groene pijlen zag ‘to the airport’ dat ik zonder aarzelen in de trein was gestapt, ervan overtuigd dat ik goed zat
OK, ik greeg een kortingkaartje en moest nog maar 7 euro opleggen.

Eens in de luchthaven zocht ik nog eens een minuut of 5 naar de uitgang ‘arrivals’ tot ik beschaamd bij de ‘departures’ om aanwijzingen moest vragen. Tot slot ging ik even P3 zoeken waar ik morgen om 9h30 de eerste passagiers op de shutlle naar het schip moet zetten.
Onvindbaar. Na een telefoontje naar Mert bleek het P4 te zijn, hehe.
En vanaf morgen moet ik 41 man feilloos en zonder kleerscheuren door half Europa leiden. Duimen julie mee?