zaterdag 19 juli 2008

Battleship Concerto, the aftermath

Kom ik er toch wel niet achter dat Jo Hanna met mij op posttrip gaat, ga ik eindelijk ook her side of the story horen.

Gisteren heb ik samen met haar gegeten, ze zag er gelukig uit.
"Life is beautiful zei ze. "I can get up in the morning, open the curtains and see the sun, finally!"

Aan dezelfde tafel zaten Sam en Wes.
Wes is onze gekleurde passagier, een hele toffe man, met verfijnde manieren, een beetje te verfijnd soms, dus ik denk wel eens dat hij en zijn reisgenoot Sam meer dan reisgenoten zijn alleen.
Sam is een gedistingeerde oudere man, met indringende ogen en een korte grijze baard.
Hij is een kruising tussen Donald Sutherland en Doctor House (het is door Sam dat ik me realiseer dat die 2 echt wel op mekaar lijken), en ik vind hem super.
Hij is altijd onberispelijk gekleed, draagt bretellen, geruite hemden, een Stetson en hij schrijdt over het dek – en land – als een vorst over zijn domein.
2 jaar geleden getroffen door zware artritis dus dit wordt zijn laatste reis zegt hij regelmatig. Hij – en Wes – hebben beiden een wandelstok met zitje en op de stadswandelingen zie je ze steeds vlak naast elkaar zitten, Wes met zijn benen elegant over elkaar gekruisd en Sam met kaarsrechte rug en een alles in zich opnemende blik.

Over slecht lopende mensen gesproken, ik weet nu ook wat er met Denise is. Ze heeft Parkinson, en dat terwijl ze nog zo jong is (begin 50).
Ze is een jaar of 8 geleden ziek geworden, maar niemand wist wat er scheelde. Maar liefst 5 artsen hebben een verkeerde diagnose gesteld en twee jaar geleden was ze volledig verlamd door verkeerde behandelingen en slechte medicatie.Als ze in bed op haar ene zij lag, moest ze haar man vragen haar om te draaien. Vreselijk. Een 6de dokter heeft haar leven gered zegt ze. Ze loopt weer, is redelijk zelfstandig en kijkt de toekomst hoopvol tegemoet. Op 17 augusuts krijgt ze haar grote operatie. Een hersenoperatie onder plaatselijke narcose, ze is doodsbang, maar heeft er vertrouwen in.
Ze schreef naam en telefoonnummer van haar dokter op een stukje papier, voor mijn vriendin.
“Let her call her. My docter is a life saver”
Ze zei ook nog “Everything happens for a reason. You met me, this is your sign to send your friend to my docter. This was meant to be”
Het is een schatje, en ik geef het nummer zeker door. What doesn’t kill you, makes you stronger.

1 opmerking:

Dutch Yeti zei

Wat een verschil. Ik start met "The hills .." en lees met een glimlach om daarna "Battleship .." met een brok in m'n keel te lezen, je weet je lezers te boeien !