zaterdag 19 juli 2008

The hills are alive, een reeks anekdotes

1 avond hadden we “Movie night” geprogrameerd. Groot scherm, free popcorn, en een filmklassieker op het programma. De filmcollectie aan boord is groot maar niet oneindig, en daar er al 2 films per dag continu op de TV-schermen in de kajuiten worden gespeeld, was onze keuze beperkt.
Ik stelde “Breakfast at Tiffany’s voor”, Armin “The Sound of Music”.
Het werd de laatste. Het toeval wilde dat 1 van onze passagiers de biografie van Julie Andrews aan het lezen was. Ik vroeg haar welke haar favoriete Julie Andrews film was. Daar moest ze geen seconde over nadenken, “My Fair Lady” zei ze.
En ik die altijd dacht dat dat Audrey Hepburn was ...


Dus die avond speelden we “The Sound of Music” na het diner, we begonnen eraan om 21h. Ik ging tegen 22h30 naar mijn kajuit, had nooit het begin gezien, maar het midden en einde al ontelbare keren (elk jaar rond kerstmis)
De volgende morgen zat de receptioniste Karolina met kleine oogjes aan de desk.
“Good morning” I said, “you look tired”.
“Guess why”, she replied “that movie lasted 3 hours!!!!!!!”


Elke keer een passagier aan Armin vraagt :”Will it be cold today?” antwoord hij daarop “Depends where you come from. If you’re living in Alaska you’ll have a different perception than if you’re living in Florida.”


Ik kreeg volgende vraag “When was Franconia annexed to Bavaria?” Geen flauw idee en ik antwoordde “Well, according to the Franconians, they never were.” Ze vond het super.


Oekrainische spraakverwaring
Een avond in de diningroom, Mert en Armin aten niet mee dus ik zocht een tafel passagiers waar nog een vrije plek was en ik zag ineens onze kapitein aan de Captain’s Table zitten, helemaal alleen. Ik zette me erbij. Borys komt uit Oekraine, spreekt geen Engels en slechts een mondje Duits. Zijn Russisch echter is uitzonderlijk.
We begonnen een moeizaam doch entertainend gesprek.
Hij had 1 zoon, 1 kat en 2 huizen. Daarop zei ik “Zwei Wonungen und nur Eine Frau?” Ja; leider nur Eine.” Zei hij. Nog humor ook.
Hij vertelde dat hij met zijn vrouw en kat vaak van het ene huis in Odessa naar het andere 230km verder reed. Zijn vrouw rijdt geen auto, dus kon die de kat niet meenemen. Zijn vrouw ging immers met de bus. Ik zag het voor me. Een Russische vrouw met Russische kat in mand op een Russische lijnbus, en dat voor een rit van 230km.


We waren al een dag of 10 aan het varen. Mijn collega’s waren gaan eten in Frankfurt, ik zat aan boord en moest het avondentertainment aankondigen, een accordeonist. Zijn apparatuur stond al opgesteld in de lounge, maar waar was hij? Ik zag op het buitendek een man staan die ik nog nooit had gezien. Slungelig type, ruiten hemd, brilletje, weinig haar, rond de 40. Was dat hem misschien? Frederico, onze hotelmanager, stond in de lobby.
“Frederico,” vroeg ik, “Is that the musician for tonight?” en ik wees het ruiten hemd aan. Frederico keek me twijfelend aan “That guy over there?” Ja, knikte ik. “That’s our first officer, the second captain”


In Wertheim deden we een walking tour met onze groepen. Ik had voor iedereen plattegrondjes gefotokopieerd van het centrum, net naast de rivier, en had op de rivier in het groot het woord “SHIP” geschreven.
Vraagt 1 van mijn passagiers: “Carolien, where on this map is our ship?”
Mijn antwoord: “On the river, where it says “SHIP”.


De passagiers gaan op elke cruise naar een ‘home hosting’ event. Ze worden bij mensen thuis uitgenodigd voor een hapje en een drankje en dit in groepjes van 6 tot 12 personen. Ze vinden het allemaal geweldig, vertellen honderuit over hun ervaringen en wisselen cadeautjes uit.
Na haar ‘home hosted’ komt Lorraine naar me toe en geeft me de postkaart van het dorpje waar zij op bezoek was geweest bij een familie en dat ze als geschenkje had meegekregen. “Maybe you can use it for your next trip” zei ze. Ik vroeg “Don’t you want to keep it as a souvenir?” “I don’t do souvenirs anymore”, zei ze “I don’t want anybody to have to go through my things when I’m dead to throw everything away.”


Ik bestelde een Pina Colada aan de bar tijdens het cocktail hour (elke dag tussen 17h45 en 18h45) bij Martina. Lekker.
“It’s not too sweet?” vroeg ze “No, it’s perfect, thanks.”
Na een paar seconden vroeg ze weer “Sure it’s not too sweet?” “No really, it is great.”
“Because if it’s too sweet, I could put in some more rum” zei ze
“Then it is definitely too sweet” knipoogde ik.

1 opmerking:

Anoniem zei

als je het zo allemaal leest, is het blijkbaar toch regelmatig leuk bij jou aan boord :)
thangt toch veel af van hoe je daar instapt, en dat doe jij elke dag met veel plezier: kben blij dat je er iets van maakt, liefste
tot binnen een paar daagjes
toffi