maandag 28 juli 2008

It ain't over till it's over

Dat dacht ik gisteren, zondag, om 04h10.
Mijn 24 passagiers zouden zondag allemaal naar huis gaan. Het goede nieuws was dat de laatsten al zouden vertrekken om 9h en ik dus uiterlijk 11h thuis zou zijn, de eerste gingen helaas al om O4h15. En ik moest iedereen uitzwaaien.

Maar eerst een dagje Brugge.
Voor de derde keer had ik dezelfde chauffeur. Aan het begin van de dag ging het nog, hij trok duidelijk elke dag een schoon hemd aan, maar na een paar uur was het duidelijk dat hij en Axe elkaar nog niet waren tegengekomen. Pfffft.
Om 8h 's morgens, zaterdag, de Brugge-dag, zei hij me dat de airco van de bus kapot was. Ook dat nog. Dan toch maar een omweggetje om een andere bus te gaan halen. Dat had ik niet overleefd, en 24 bejaarde Amerikanen ook niet denk ik.

Tegen half 11 waren we in Brugge, in een airconditioned bus gelukkig, en begon het programma. Stadswandeling met gids, boottochtje op de reien , demo in een kantwinkeltje en dan nog wat vrije tijd.

Om 14h30 reden we terug richting Brussel.
"Carolien", zei er eentje toen ze terug op de bus stapte, "There was no toilet paper on our way from Brussels to here. Would there be any now?"
Duh, als ze dat nu had gezegd bij het uitstappen ipv. bij het opstappen had ik in die 4 uur ergens een rol gejat, nu werd het lastiger.

We stonden dubbel geparkeerd aan een hotel en ik duwde de chauffeur binnen, het was per slot va rekening zijn bus.
Een kwartier (!) later kwam hij terug de bus op, met een rol WC papier. Hij wilde stil de bus opkruipen, maar ik greep zijn arm - met rol - stak die omhoog, en vroeg om een applausje voor de de trophy. Hij kreeg een oorverdovend applaus, een held was het. We vertrokken richting Brussel.

Farewell drink om 18h in het hotel, 1 drankje pp, booooring, en dan klaar voor een zeer korte nacht.
Om 03h40 ging mijn wekker, AAAAARGHH, en om iets voor 4 was ik beneden.
Ik zag een grote bus aan komen rijden met een Grand Circle bus sign, dat was hem.
De 6 eerste passagiers waren klaar, we namen afscheid van elkaar, koffers op de bus, zij ook, en ik stond ernaast met mijn breedste glimlach te zwaaien, "Bye bye!"
Waarom reed die bus nu niet weg zodat ik nog anderhalf uur kon rusten voor het volgende vertek?
De bus deed het niet meer. My God, why is this happening to me?

De chauffeur belde een stel taxi's, ik haalde iedereen van de bus en 20 minuutjes later stopten we ze snel in twee taxi's.
Om 6h15 vertrok er weer een lading, dit keer zonder problemen, en om 9h was uiteindelijk iedereen vertroken.
Ik trok de deur van de luxe hotelkamer met een zucht van opluchting achter me dicht en stapte bij Kristoffel in onze auto, terug naar huis na 3 lange weken.

1 opmerking:

Dutch Yeti zei

It's a struggle for life. Er is geen beter vermaak dan leedvermaak maar jij hebt wel net iets teveel gehad om het echt leuk te vinden. Ik heb met je te doen. Even op adem komen en dan op naar de volgende tour. Kan nooit slechter zijn dus ..........