The Perfect 12

Gisterenavond optional tour naar Ruedesheim en de Drosselgasse. De Drosselgasse is een soort Duitse rue des Bouchers, een hele straat vol touristische restaurants afgewisseld door souvenirwinkeltjes die allerlei troep verkopen zoals koekoeksklokken, ridders, tirolerhoedjes, bordjes met allerlei spreuken, schorten, glazen, borden…
Maar het is wel gezellig. Overal live muziek, er wordt gedanst en het was prachtig weer.

Eerst gingen we wijnproeven (bij de eigenaar van het restaurant waar we ook allemaal gingen eten, die man pakt zakken poen met Grand Circle). 2 snelle glaasjes gevolgd door een uitgebreide verkoopspitch (en het werkt nog ook). De tafel stond gedekt voor 32 man, niets voor Armin en mij.
Armin haalde zijn schouders op, niets aan te doen.
Ik keek de wijnboer met grote onschuldige ogen aan “Entschuldigung bitte. Die Reisebegleiter haben auch ein bisschen Durst” en ja hoor, we kregen ook een glaaje.
Waar Grand Circle gasten kopen, krijgen wij soms commissie, tenminste, Grand Circle krijgt 10% die zij delen met ons (3 program directors) dus bedragen van 3, 5, maximaal 12 euro per persoon zijn al heel wat.
Hier kregen we een fles, als we geluk hadden, 1 stuk. Armin stapte met de fles naar buiten. Ach wat, ik probeerde de grote onschuldige ogen nog eens.
“Moechten Sie vielleicht auch eine Flasche?” Jiha, het had weer gewerkt :)

We maakten nog een kleine stop aan het Niederwald Denkmal, een 36m hoog monument op de top van een heuvel langs de Rijn, gebouwd eind 19de eeuw en symbool voor de eenmaking van Duitsland. Prachtig zicht over de Rijnvallei, zo met die zon, het was geweldig.

In het restaurant in de Drosselgasse gingen ze na een tijdje weer helemaal los. De Group uit North Carolina (Denise en haar 13 familieleden) was ook van de partij en deden een lepeltjes dans, geweldig.
De mannen hingen een lepel aan hun neus en dansten met elkaar, hilarisch.

Denise (midden) met schoonzusters



Terug aan boord nodigde de North Carolina group ons uit voor een schnapps op het sundeck. De Bakers zater er ook, tof koppeluit mijn groep die hun 40ste huwelijksverjaardag vierden. Ze vertelden over hun reisgenoot, Charles.

Charles was een beer die Sharon van haarman David had gekregen toen hun zoon ging studeren in California. David vloog met de zoon naar de Westkust, en had op de terugweg een beertje gekocht in pilotenvest om zijn vrouw een ‘substitute’ te geven zoals hij het zelf noemde.
Door het pilotenvestje kreeg de beer de naam Charles Lindbear (van Lindbergh, did you get it?) en Sharon had sindsdien (17 jaar geleden) geen dag zonder Charles doorgebracht. Hij gaat mee op reis en heeft al verschillende vriendjes. Ze kopen ook kleren voor hem, hij was ‘the perfect twelve’, maat 12, en had al een flinke garderobe. Zo hadden ze ooit eens een moose (eland) gekocht, ook een size 12, met schattige roze sweater en eergisteren hadden ze ‘Bearhard’ gekocht, een Duits vriendje voor Charles, yep, size 12, met een mooie rode trui met Duitse vlag.
Deed me een beetje aan Amelie Poulain denken, die film waarin Amelie de tuinkabouter van haar vader de wereld rond stuurt en foto’s van hem laat maken met beroemde landmarks.
Ik wil ook zo'n reisgenootje.