Nobody's perfect

Het is de laatste lijn uit de klassieker Some Like it Hot, een uitstekende komedie met Tony Curtis, Jack Lemon en de delicious Marilyn Monroe.

Via een nieuwsbrief had ik gelezen dat het Oude Badhuis, een buurtcentrum op het Stuivenbergplein in Antwerpen Noord, in het kader van zijn zomerfilmavonden of zomeravondfilms deze prent zou opvoeren, in open lucht, op 20 augustus. Echt iets voor mij.

Ik stuurde een mailtje rond en sprak uiteindelijk af met Kristoffel, Judy, haar dochter Gaelle en een vriendje, en Stephanie. Gaelle is ook een grote MM fan, blij dat nieuwe generaties nog steeds vallen voor dit fenomeen.

Op het terras stonden 7 tafels met aan elke tafel ongeveer 3 stoelen, er waren tijden dat Miss Monroe meer volk op de been kreeg.
Na een lang debat, binnen of buiten?, besloot de staff van dienst om toch maar voor 'Open Air' te gaan, en rolde een boel supersonisch equipment naar buiten.
Het 3 meter bij 2 meter groezelige doek dat boven de deur hing had duidelijk betere tijden gekend, net als 1 van de stamgasten aan de toog trouwens die na het xxxste biertje onherkenbare tonen zoog en blies uit een goedkope mondharmonica terwijl ze probeerde plaats te nemen op 1 of andere herenschoot.
Niemand was echter zo desperate en ze gleed tenslotte neer op de grond, tussen 2 heren in.

De technieker van dienst zette de DVD speler aan. Het groezelige scherm lichtte blauw op. No Disc.
Hij stopte de DVD in de lezer. No Disc.
Hij haalde het schijfje uit de lezer, bekeek het langs alle kanten, niet eenvoudig in het donker, maar zag al snel waar de kink in de kabel zat.
Een barst in de DVD!!
Oh nee!!! Grote teleurstelling bij het publiek (wij 6 en nog maximaal 5 anderen). Hij had geen andere film bij (niet dat dat voor ons een optie was) en na wat op hem ingepraat te hebben, sprong de jongen op zijn fiets en sjeesde hij de straat uit. Een kwartier later kwam hij terug, grote grijns op zijn gelaat, met de DVD van Some Like it Hot, en een reserve exemplaar, you never know.

We gingen er opnieuw voor zitten.
Het effect van deze Marilyn film in publiek (zelfs als dat uit 11 man bestaat) is ongelooflijk. Het is natuurlijk een geweldige film, geroemd door alle media, bekroond tot beste komedie van de 20ste eeuw, ...
Bij elke grap klonk er gelach, bij elke doordenker gegniffel.

Jerry: Dirty old man...I just got pinched in the elevator.
Joe: Now you know how the other half lives.
Jerry: Look at that. I'm not even pretty.
Joe: They don't care. Just so long as you're wearing a skirt. It's like waving a red flag in front of a bull.
Jerry: Really. Well I'm sick of being the flag. I want to be a bull again.

Deze vond ik de leukste:
Tony Curtis doet alsof hij een miljonair is en probeert Marilyn te imponeren met zijn dure hobbies:
Sugar: Water polo? Isn't that terribly dangerous?
Joe: I'll say! I had two ponies drowned under me.

Een ander moment wat me zal bijblijven kwam van Gaelle, tiener, grote mond, maar een klein hartje. Ze zat geboeid te kijken naar het het groezelige doek en ze straalde. Onze blikken kruisten mekaar en ze zei me, met een grote smile en lichtjes in haar ogen "Ik heb haar nog nooit gezien op een groot scherm!" Marilyn, she did it again.