zondag 28 september 2008

Blog action day - ik doe mee


Blog Action Day 2008 Poverty from Blog Action Day on Vimeo.Mooi initiatief, Blog Action Day.
Las dit op de site van Ome Rick, die het op zijn beurt ook al gepikt had :)

Schrijven of filmpjes plaatsen op internet kun je puur voor jezelf doen, maar ook voor het grotere geheel. Webloggers, podcasters en videocasters, maar ook professionele media vragen 15 oktober aandacht voor de armoede in de wereld. Tijdens deze tweede Blog Actiedag worden bloggers van over de hele wereld aangemoedigd om vanuit hun eigen perspectief hun licht te laten schijnen op dat complexe onderwerp. Ga voor meer informatie naar http://blogactionday.org/ Het doel van deze actie is om op één dag duizenden verschillende visies en meningen over armoede te laten zien, op duizenden websites en weblogs. De initiatiefnemers hopen dat hier ideeën, plannen en acties uit voortvloeien waardoor meer bewustzijn ontstaat over armoede in de wereld. Vorig jaar werd de eerste Blog Actiedag georganiseerd, waarbij het milieu centraal stond. Op die dag deden ruim 20.000 bloggers mee en werden meer dan 23.000 artikelen geschreven over het milieu. Voor de actiedag van dit jaar hebben zich inmiddels al meer dan 4.700 bloggers aangemeld, die gezamenlijk meer dan 9,5 miljoen lezers bereiken.

Ik doe mee. 15 otober is de dag dat wij terugkomen uit de US, wellicht heb ik mijn portie armoede daar weer gezien en heb ik genoeg om over te schrijven ...

zaterdag 27 september 2008

Achter elke succesvolle man staat een sterke vrouw. Maar er zijn grenzen.

Meestal laat het me redelijk koud, Duitsers en wat ze zoal doen, maar bij het lezen van het berichtje over Marga Beckstein, voelde ik zelfs een vlaag van sympatie in me opwellen.

Wat is er aan de hand?
Het beroemdste evenement in Beieren is vorige week van start gegaan, het Oktoberfest.
Van heinde en verre trekt men naar Munchen (6 miljoen bezoekers!!!) om zich te goed te doen aan bier.
De opening, dit jaar op 20 september, is 1 van de highlights in de Duitse society, en wordt steeds opgeluisterd door de minister president en zijn vrouw.

Deze first lady echter, Marga Beckstein dus, weigerde de traditionele dirndl te dragen voor de opening. Het Duitse establishment staat op zijn achterste poten, vooral de vrouwenbeweging van Gunther Becksteins eigen partij is woest.
"Ze moet!!!" stampvoette de voorzitster van de Frauen Union, in haar mooiste dirndl waarschijnlijk(het mens is er gek op en heeft er verschillende).
Dirndl-Gate wordt het in plaatselijke en zelfs internationale media genoemd.

Ik kan maar 1 ding zeggen, good for you Marga. Eens je een bepaalde leeftijd voorbij bent, is zo'n dirndl echt geen zicht meer, en vanaf een bepaalde leeftijd, dan bedoel ik na je 12.

Geen enkele man zou mij ook zo gek krijgen om er als Julie Andrews in the Sound of Music bij te lopen, tenzij dan voor de remake en aan de zijde van George Clooney.

Anekdote van de week

Ik stond donderdag aan het Brabostandbeeld op de Grote Markt op een groep uit Delft te wachten.
Iets over half 11, de afgesproken tijd, belde ik hen.
Ja, ze waren vlakbij, nog 400 meter volgens de TomTom van de buschauffeur, ze gingen uitstappen want de weg was onderbroken en de bus kon niet verder.
10 minuten later ging mijn telefoon.

Ze konden zich niet meteen orienteren, kon ik hen even naar de Grote Markt loodsen?
Ik vroeg hen wat ze zagen.
Ze waren net een groot viaduct onder gelopen, en waren nu op een soort plein. Ze noemden een hotel met een mij onbekende naam, een cafe met eveneens een mij onbekende naam, dit werd lastig.
Zagen ze ergens een straatnaam?
Ja, ze stonden op de hoek van de Groenhoflaan met ... de Grote Markt. Huh?

Ze gingen even raad vragen aan een toevallige voorbijganger en zouden me terugbellen. Weer 10 minuten later ging de telefoon. "Ja, we staan op de Grote Markt. Jammer genoeg op de Grote Markt van Boom. En onze chauffeur is net weggereden. Ga maar ergens een koffie drinken we bellen wel."

Gelukkig hadden ze het telefoonnumer van de chauffeur, is die teruggekomen, en heeft die ze afgezet waar ze moesten zijn, weliswaar 1 uur en 20 minten later dan voorzien.
We hebben er heel de dag hartelijk om gelachen, en het zal de komende personeelsuitjes nog vaak aan bod komen.
Boom of all places.

woensdag 17 september 2008

Wanted, dead or alive (of het kattenleed verklaard)

Sushi is ons zonnetje in huis. Hij huppelt enthousiast miauwend van kamer naar kamer, is het nu 6h15, 14h27 of 22h09.

Zaterdag 6 september waren wij naar een bruiloft geweest en op weg naar huis kregen we autopech. Lang verhaal, en uiteindelijk zette een vriendelijke jongen van VAB ons tegen 03h00 thuis af.
Toen Sushi zondagochtend om 06h15 luid miauwend de slaapkamer binnentrippelde waren wij daar niet erg van gediend.
Ik deed hem zijn bandje om, zette het kattenluik open en kroop terug in bed.
Toen ik iets over 11h naar beneden ging lag Sushi op zijn krabpaal, en kwam me niet tegemoet.
Ik kwam dichterbij om hem te aaien, maar hij gromde, en stak zich voor de volgende 30 uur weg. Er moest iets gebeurd zijn, maar wat?
De volgende ochtend niets aan de hand, hij was weer speels en kiplekker, en miauwde ons vrolijk wakker tegen 6h30. Dat ging zo door tot het hele kattenhotel avontuur tijdens hetwelk de vrolijke happy-go-lucky cat met zijn grappig miauwen was getransformerd door een boos mormel, compleet met gegrom, geblaas en een dikke staart.

Gisteren gingen we ze dan eindelijk halen. Tapa liep (bijna) vrolijk rond, maar Sushi lag nog steeds in zijn holleke, met oren in de nek. Zeer a-typisch gedrag van het beestje.

Eens thuis was de situatie weer als voorheen in nog geen 10 minuten. Eten, naar buiten, spelen, slapen.

Tot Kristoffel bij Sushi ineens een bloederig plekje zag, redelijk groot.
Het leek wel een hondenbeet. Twee gaten, eentje al dicht, het tweede nog open, het moest er dus al even hebben gezeten.
Ik ontsmette het plekje, en we zouden de volgende ochtend naar de dierenarts gaan.

Ik ws vroeg waker, liet de poezen buiten nadat ze een half uur klaglijk haden staan zeuren (vooral Sushi) en zat wat te werken aan de eetkamertafel. Ineens hoorde ik gegil, en zag de takken in de tuin wild door elkaar schudden.
Die verschrikkelijke rosse rotkat (ja, dezelfde) was op nog geen 2m van mij vandaan onze Sushi in elkaar aant meppen. Ik rende naar buiten en jaagde hem weg, daarmee ongetwijfeld alle directe en indirecte buren wakker brullend. Sushi’s staart was zo dik als een 3-jarige dennenboom, en zijn oogjes schoten vuur.

Dat was dus de boosdoener. Ik zet nu meteen een prijs op zijn kop, en die had ik dan graag op een spies gezien, die kop bedoel ik. Liever vandaag dan morgen. Rotbeest.

We probeerden Sushi naar de dierenarts te krijgen. Geen sinecure. Na 2 ritjes (van en) naar het kattenhotel waar hij niet blij mee was, duurde het ongeveer een kwartier voor wij, 2 volwassen mensen, dat kleine poezeke in zijn reismand hadden gekregen.
Eens gevangen ging hij tegen zijn reismand tekeer als King Kong tegen zijn kooi en ik prevelde een schietgebedje dat we zo slim waren geweest een nieuwe mand te hebben gekocht.
Even later werd onze diagnose bevestigd door de dierenarts. Het was een kattenbeet, toch minstens een week oud, onder en bovenkaak, de onderkaakbeet was al dicht.
Het moet erg veel pijn hebben gedaan, ontstoken zijn geweest, dan opengebarsten, nog meer pijn, maar het ging de goede kant uit.
Een kale plek op zijn rug, een spuit in zijn gat, een pil door zijn strot, ... Sushi's barometer ging van onweer naar Tsunami, maar een half uurtje later was alle leed weer vergeten (of zou het blikje tonijn heben geholpen?) Blikje tonijn tegen de pijn
close-up van de schade

Dus, beste buurtbewoners van de blok Waterfordstraat, Drummondstraat, Auwersstraat en Generaal Drubbelstraat, als jullie dit lelijke rosse mormel zien passeren, hou die spies gereed. U zult rijkelijk beloond worden

dinsdag 16 september 2008

Nog steeds poezenverdriet

Gisterenavond gingen we tegen 18h30 even naar het kattenhotel.
Ik was ervan overtuigd dat Sushi al de leader of the pack zou zijn, en dat Tapa nog steeds zielig in zijn reismandje zou zitten kniezen.

Het eerste wat we zagen in de cattery was het ontbreken van beide reismandjes. So far so good.
Tapa had zich een plekje uitgekozen onderin een holleke van een krabpaal en stak zowaar zijn snoetje naar buiten om nieuwsgierig rond zich heen te kijken.
Ik aaide zijn bolleke en hij begon meteen te spinnen en kopjes te geven terwijl Garfield enthousiast op me afsprong.
Met Sushi ging het een stuk minder. Die zat in het verste hoekje achter een richel en probeerde zich zo klein mogelijk te maken. Zijn vacht stond dik en hij gromde, zelfs naar ons. Kristoffel pakte hem op en Sushi stak meteen zijn snoet onder diens elleboog. Haar vloog in het rond, haren verliezen ze nog sneller bij stress.

We probeerden hem bij zijn broertje te zetten, maar hij stoof weer weg en zocht een donker, veilig plekje op, in een holleke van een krabpaal, terwijl Blackie een verdieping hoger alles gadesloeg.

Wel heel zielig, en jammer, want het is er echt wel leuk voor poezen. Garfield en Tommy
Bobby (8 jaar en net een half uur binnen)
Cattery en als je goed kijkt het snoetje van Tapa.

We wachten nog een dag af en hopen dat het dan beter gaat. We belden vanmorgen en beide poesjes lopen al voorzichtig rond. Spelen doen ze nog niet, of ze eten is moeilijk te zeggen. Vanavond ff bellen en dan beslissen of we ze gaan halen of nog een dagje proberen. Spannend is het wel ...

maandag 15 september 2008

Poezenverdriet

Binnenkort gaan we 2 weken op vakantie en wordt onze keuken verbouwd. We waren al een tijdje aan het nadenken hoe we deze traumatische ervaringen voor onze 2 poesjes zo vlot mogelijk zouden kunnen laten verlopen en op aanraden van een vriendin namen we contact met kattenhotel Cheron in Deurne.

Alvorens onze kroost er 2 weken te droppen wilden wij lang op voorhand eens een dag of 2 “testen”. En vanmorgen was het zover.

Ik haalde 2 poezenmandjes vanonder het stof en we begonnen er aan. Tapa is altijd de rustigste, die mocht in het kapotte mandje (deurtje was kapot, maar met een lintje of 2 was dat opgelost dachten we), en Sushi mocht in het mooie rieten mandje.
Tapa vond het eerst nog best grappig, vooral de lintjes dan, maar van zodra hij in het mandje moest en de deur dicht ging, gedroeg hij zich als Caleb, de zwakzinnige zoon van Betty Applewhite in Desperate Housewives die tegen zijn wil in de kelder werd vastgehouden en ontsnapte wanneer hij de kans kreeg, en brak los door het (toch al kapotte) deurtje. Dat begon al goed.

Na een extra lintje – en het voornemen een nieuw mandje te gaan kopen op de terugweg – zetten we beide poezen op de achterbank en reden naar Deurne.
Peter van het kattenhotel deed de deur open met een brede glimlach en begeleidde ons naar het achterhuis.
Daar was een grote cattery met schuifdeur naar de tuin waar een stuk van +/- 6m2 was afgezet met stevig kippengaas zodat de beestjes ook buiten konden.
Er liep een klein zwart poezeke rond dat schichtig wegdook toen het ons zag en 2 rosse katten, Garfield (origineel niet?) en Ralphke.
Ralphke zat er al 2 weken en dat was er aan te merken. Hij liep op ons af en keek nieuwgierig naar de 2 poezenmanden die wij bij hadden. Nieuwe speelkameraadjes.
We deden voorzichtig de deurtjes open en kleine Sushi begon te blazen als een spiksplinternieuwe Philips 1600 watt haardroger.
Ralphke was niet onder de indruk dus Sushi begon diep vanuit zijn buik te grommen.
Ook daar keek Ralphke niet van op, die had ondertussen veel meer aandacht voor het kauwstokje dat ik bijhad om Sushi en Tapa een beetje te paaien.
Het paaien werkte niet echt zoals je aan hun snoetjes op de foto's kunt zien.

Tijdens een onbewaakt moment griste Ralphke het stokje weg en zat het heerlijk op te peuzelen. Verbeelde ik het me, of begon Sushi nog harder te grommen?

We gingen nog even in de tuin zitten en hoopten dat onze rakkers hun poezenmanden zouden uitkomen, maar veel meer dan af en toe het topje van de neus van Sushi zagen we niet. Normaal gedrag zei Peter, over een paar uur gaat het wel beter.

Wij dropen af, terwijl Ralphke in de zon zat te spinnen.
Vanavond gaan we even kijken of het al beter gaat. Wordt vervolgd …