Big is Beautiful

Het moeilijkste was het vinden van de lobby van het hotel.
Van zodra we Bally’s binnenstapten overheerste het doordringende geluid van de duizenden jackpots. Waar je maar keek stonden slotmachines en flikkerden lichtjes en klonken bellen. 24/7, wat een leven.

Wij zeulden met onze koffers van zaal naar zaal, geen klokken, geen daglicht, geen pijlen, en vriendelijke medewerkers verwelkomden ons keer op keer van harte in Atlantic City en stuurden ons verder in het enorme doolhof.

Eindelijk vonden we de lobby en checkten in. We kregen een kamer in het vernieuwde gedeelte, met flat screen TV, op de 5de verdieping. Ocean view was niet beschikbaar, maar oh verrassing toen we door het raam keken, als je goed je best doet, ze je toch de zee :)

We verfristen ons een beetje, het was hier zeker 24 graden, en gingen op verkenning.
We baanden on een weg door de tientallen gokkers in rollators en electrische rolstoelen, ik zweer het, over een paar decennia lopen de Amerikanen helemaal niet meer en ziet het leven er hier een beetje uit als in Wall-E, de Pixar film, en we zochten de uitgang naar de beroemde boardwalk.
De zeedijk, zoals wij hem noemen, is helemaal met houten planken aangelegd, prachtig.
Jonge jongens, oude vrouwen en vice versa, dik en dun, duwen de rolling chairs die je kunt huren voor een nostalgisch ritje over de boardwalk, schattig.


Natuurlijke duinen benamen het zicht op de korte kustlijn, maar er was een mooie houten passerel gemaakt, zo mooi!!!
We namen even later ook een kijkje op de Pier van het Ceasars hotel, 3 verdiepingen shops en restaurants die de zee in lopen, met een adembenemd uitzicht aan het einde.

We stapten ook even het Trump Plaza binnen, een copie van de roze Pink Trump Tower in NY en lieten ons verleiden door een poker demo.
Iedere speler heeft zijn eigen touch screen schermpje, en alles gebeurt vol automatisch, er komt geen dealer aan te pas.
We kregen elk voor 50 chips en al gauw maakte ik er 300 van hihi :)
Ze hebben 2 ker per dag een poker tornooi, wie weet?

Terug naar de Pier voor een hapje, de enige gezellige plek om te eten, de rest zag er allemaal nogal prefab uit, en we doken in ons reusachtig King Size bed, al volledig afgestemd op de nieuwe generatie zwaardere Amerikanen.