Poeslief

Het was me het kattenweekend wel. Vrijdagavond een hapje gaan eten bij Ann, de (surrogaat)moeder van Bengeltje, een zusje van Sushi en Tapa, onze katertjes.
Ann en ik zijn samen onze katjes uit het nest gaan halen, was superschattig.

De poezenmoeder, Olive, een schildpadkat (3 kleuren, links op de foto) , had een nest van 5, of eigenlijk een nest van 1x2 en 1x3. 2 poesjes waren identiek aan elkaar, en de drie anderen leken als 2 druppels water op elkaar, of eigenlijk 3 druppels.
Wij kozen het enige nog beschikbare katertje, 1 van de 2, en Ann het beschikbare kattineke, 1 van de 3 anderen.
Later zou een koppel op zijn beslissing terugkomen, en namen wij het katertje dat zij niet meer wilden, nu onze Tapa, in het midden op de foto, met zijn kopke naar beneden (Sushi is het katje tussen zijn moeder en Tapa en Bengel is denk ik het katje dat tussen de achterpoten van Tapa ligt met haar snoetje op de rug van Sushi. Waar de 2 andere katjes naartoe zijn weten we niet).

Vrijdag zagen we Bengel dus weer. Een schattig beestje, lijkt nog steeds op Tapa maar heeft 3 kleuren ipv. 2, en een karakter!!!
Ze slaat, keihard, afwisselend met beide voorpoten, net een drummer, geweldig om te zien, iets minder om te ervaren. Meestal doet ze het zonder nageltjes. Meestal ja.

Gisteren gingen we dan een hapje eten bij 2 toffe kerels die we op een bijzondere manier hadden leren kennen.
Vrienden van ons hadden maaaaanden geleden een feestje georganiseerd, 'Eaunly friends', een concept waarbij een paar mensen worden uitgenodigd, die elk op hun beurt weer vrienden uitnodigen. Iedereen is dus maximaal '2 degrees of separation' van een ander verwijderd.
Er stond een lange file aan het onthaal, en ik ging gedag zeggen. Ik had inderdaad het gevoel dat ik iedereen kende en babbelde met alle bekenden in de rij. Tot ik een paar gezichten zag die ik nog niet eerder had gezien. Ik stelde me voor en we geraakten aan de babbel. Toffe gasten. Chris en Francis staan naast mij op de foto, de derde man is me onbekend en helemaal rechts staat een vriendin, Stephanie) We wisselden e-mails uit en na wat heen en weer gemail nodigden ze ons uit voor een etentje bij hen. Dat was gisteren, en ook zij hadden een poes in huis, Musti.
Het klikte nog steeds, we hadden een superavond, en heerlijk gegeten.

Musti en Bengel vertone wel gelijkaardige trekken (typsich vrouwelijk?) en nu zit ik dit blogje te schrijven met 1, 2, 3, ..., wel 17 poezenkrassen op mijn handen.
Maar ze zijn toch zo lief.