Katje the Windmill Cat

Heerlijk dagje Day Time Sailing vandaag.




(de zonsondergang is van en dag of 2 terug. Mooi he?)

Johan en Nico zijn vanmorgen vanuit Schoonhoven vertrokken naar Den Haag, ik ben met een half schip op weg naar Amsterdam.

Gisterenochtend met 2 bussen vanuit Rotterdam naar Delft gereden. Super is dat. Kan ik drie kwartier lullen over Karel V, Philips II, Willem van Oranje, de Koninlijke Nederlandse familie, Delfts Blauw, … die busrit mag van mij wel 4 uur duren :)

Na de verplichte stop in een Delfts Blauw fabriekje waar flink wat centen de toonbank over zijn gerold, hadden de passagiers een stadswandeling met gids, en dan een uurtje vrije tijd.
Hier is hij dan, de Schot: (kheb nog niet durven kijken ...)

Het was prachtig weer, Nico en ik gingen een terrasje doen met huisgemaakte appeltaart en tegen de middag reden we terug naar Rotterdam. Eens aan boord, alle trossen los, op weg naar Kinderdijk en dan in een sneltreinvaart door de windmolens.

Kinderdijk is echt prachtig. Een klein dorpje met maar liefst 19 windmolens. Het dorp staat op de wereld erfgoedlijst van UNESCO en de molens zijn er alleen maar voor nostalgische redenen.

Ze zijn allemaal bewoond, en er is een wachtlijst om een molen te kunnen bewonen.
Het is een goed voorjaar geweest voor de mensen op de wachtlijst want er waren de afgelopen 2 maanden maar liefst 3 molenaars overleden. Een vierde was onlangs weduwnaar geworden dus stopte er ook mee, er komen dus maar liefst 4 molens vrij op korte termijn.
(En niemand die zich afvroeg wat de reden was. Als dit in een Belgische stad gebeurt, in één kantoor, sportclub, restaurant of vakantiepark wordt nationaal alarm afgeroepen, hier gaan ze molens verdelen)

Bjorn is één van de gelukkigen. Hij stond al en paar jaar op de wachtlijst en is al een paar jaar de knul die uitleg geeft bij de bezoekersmolen. Knappe jongen, beetje Henny Vrienten type heeeel lang geleden, en erg aardig. Herkende me nog, I was flattered :)

Als je goed kijkt, zie je 2 eendenfamilies zwemmen, netjes in het gelid. Mama, klein grut (1X8 en 1X7) en papa



Kinderdijk heeft zjn naam te daken aan een waargebeurd verhaal.
Bij de grote St Elisabethsvloed in de 15de eeuw, gleed een babywiegje de stroom in, en de wieg werd dor een at in balans gehouden. Het kindje en de kat overleefden het avontuur, en de plek werd meteen Kinderdijk genoemd.
Gretchen Woelfle, een Amerikaans auteur, heeft er een schattig kinderboekje over geschreven, “Katje the Windmill Cat” met hele mooie tekeningen.
Ik laat het boekje altijd zien in de porttalk (moment voor het diner waarop het programma van de volgende dag uit de doeken wordt gedaan) want de overgrote meerderheid van de bejaarde passagiers zijn dames, en allemaal gek op katten.

In het verleden was het ons al eens overkomen dat we het boekje laten zien, en dat de dag erna het halve schip de souvenirwinkel bestormt en dat het boekje uitverkocht was. Daarom had ik Nico gevraagd de winkel te bellen.

Hij had er nog 200. Dus ik prijs het boekje aan, laat het iedereen zien, leg het op onze hospitality desk, … ze vonden het geweldig.

Net voor we gisteren uit Kinderdijk zouden wegvaren, zegt & van mijn vrouwtjes dat ze het boekje niet gevonden had. Ik steek de straat in en wurm me een baan door de honderden Japanse, Duitse, Amerikaanse en Nederlandse souvenirjagers (er lagen wel 3 schepen en er stonden minstens 6 bussen), en inderdaad, geen “Katje the Windmill Cat” boekjes.

Ik vraag naar de eigenaar, “Ja sorry, heb me vergist. Ik heb wel nog 200 stuks van het boekje ‘the cow that fell in the canal’ ” Ja, daar was ik vet mee.

Ik stap terug aan boord en moest een stuk of 5 oude dametjes teleurstellen.
Ik leg het hen uit, een paar trokken hun schouders op, een paar anderen gingen de koe kopen, en eentje sprong me bijna in mijn nek.

Ik dacht dat mijn laatste uur geslagen had, ze spuwde vuur!! Het was mijn schuld, waarom had ik het boekje überhaupt laten zien, waarom had ik niet gevraagd of hij er 1 opzij had kunnen leggen voor haar, dit was n eens het enige wat ze op de hele cruise echt wilde hebben, ik had haar vakantie verknoeid, nee, haar leven, en ze wilde meteen naar huis. Ze zag mijn exemplaar van het kinderboekje op onze hospitality desk liggen en eiste dat ik het meteen weglegde, ze wilde het niet meer zien want elke keer sneed ik met een mes door mijn hart.
Pardon? Voor een dom boekje? Ik wilde haar mijn exemplaar geven, maar dat weigerde ze.
OK, ik was er ook niet blij mee, want er waren nog dames die het boekje wilden hebben, en ik had die vent van de souvenirwinkel wel tegen zijn schenen willen schoppen, maar dit was toch wel een beetje overdreven.
Schoorvoetend kwam ze zich een paar minuten later excuseren (ik denk dat ze moest, van haar man), maar ik was toch wel erg geschrokken.
De winkeleigenaar gaf ons een inkijkexemplaar mee dat we morgen aan het mens geven om zo de laatste plooitjes glad te strijken, maar ik hoop dat ik niet zo’n vervelend oudje wordt zeg. Gooi mij dan maar zelf in het kanaal.