vrijdag 30 oktober 2009

De muizenboom

Onze 2 (redelijk) verwende huiskatten ontpoppen zich normaal gezien enkel maar onder de ideale weersomstandigheden als avontuurlijke vrijbuiters, vooral Tapa dan.
Als het geen 16 graden is, met een mild zonnetje, zonder teveel wind, is hij met geen stokken buiten te krijgen. Heeft hij geen groot gelijk?

Zijn broertje Sushi is iets minder kieskeurig en wil elke dag minstens 1 keer naar buiten, maar als het keihard regent en de wind de bomen in de tuinen achter ons vervaarlijk heen en weer doet waaien staat hij net zo snel weer voor de deur te janken om binnen te mogen dan hij naar buiten is gerend.

Het is dus voor Tapa een zeer goed begin van de herfst, warm, droog, en zonnig, en Sushi zal zowieso het een worst wezen.

Kers op de taart was een paar weken geleden de vangst van een echte muis. Uuuuuren hebben ze zich ermee geamuseerd, zelfs lang nadat het beestje bezweken was. (rotbeest eigenlijk zo'n kat, als ik het objectief zou kunnen bekijken)
Na een tweede muis te hebben gevangen, enkele dagen later, dacht Sushi dat hij de geheime muizenvoorraad had gevonden.

Achterin onze tuin hebben wij 2 grote struiken klimhortensia. Toevallig hebben ze beide muisjes daar gevangen.
Elke ochtend als ik nu de deur opendoe rent Sushi als een speer naar buiten en neemt hij een centrale positie in. Recht midden voor de 2 struiken, oren gspitst, klaar om toe te slaan, en daar blijft hij uuuuren zitten.

donderdag 22 oktober 2009

Verleiding

Na een lange dag met verschillende rondleidingen haalde ik op de Groenplaats mijn fiets van het slot, klaar om naar huis te rijden.

"Ekskjoez mie?" vroeg een oudere man met lange baard en zwaar Duits accent.
"Koed joe plieze tell mie feir ai ken faind ze riever Maas?"

Ik kwam even in de verleiding, maar heb hem toch maar richting Schelde gestuurd :)

donderdag 8 oktober 2009

Embarrassing moment

Heb je dat ook al eens niet gehad? Het gevoel van, ik wou dat ik even ergens anders was?
Wel, het overkwam mij gisteren.

Ik ging een hele dag op stap met de handelaarsvereniging van Sint Idesbald. Ze hadden voor een dagje Antwerpen gekozen, en het aan mij overgelaten om het in elkaar te steken.
Het arrangement BriljAntwerpen, een diamantwandeling door Antwerpen afgesloten met een glaasje champagne, viel alvast in de smaak.
De groep werd gesplitst in 2 en ik nam de helft van de deelnemers mee op diamantwandeling door de stad.

Bijna een kwartier na de eerste groep kwamen we aan in de luxueuze Laurent Perrier champagnebar in de Stadsfeestzaal. Guy en Marc, naar goede gewoonte, soigneerden de gasten en iedereen genoot van het glaasje bubbels.
Veel te snel kwam de buschauffeur de mensen ophalen voor de lunch, groep 1 stond te popelen, groep 2 leegde de glazen, ik zwaaide iedereen vriendelijk uit en wilde gaan afrekenen.

Ik laveerde tussen de verlaten tafels zag ineens helemaal vooraan, op 1 van de tafels van groep 1, tussen alle lege glazen een glanzende coupe staan, nog zo goed als vol van het goddelijke gouden parelende drankje. Wie laat dat nu staan, dacht ik nog.
Ik draaide terug om mijn - uiteraard lege - glas te halen, nam met de andere hand het volle, en keek even om me heen.
"Ach", zei Guy, ni doen, ge krijgt wel een nieuw van mij." "Maar nee", zei ik, dit is toch echt te gek, ik giet het wel over in mijn glas."
Op het moment dat de laatste druppels van het ene glas in het mijne liepen, hoorde ik een luide stem in de verte roepen: "Hee, dad es mien glas".
OMG!!! Er was er 1 blijkbaar niet mee gaan lunchen, wat een afgang!

Ik riep om hulp bij Guy, "Snel, geef haar een nieuw glas", en met een stroicijnse blik, alsof er niks aan de hand was, vulde hij haar inmiddels lege glas terug tot de rand.
Ik probeerde me zo onzichtbaar mogelijk te maken, rekende af en wachtte met het ledigen van mijn glas tot ook dat laatste koppel verdwenen was.

Over mijn schouder hoorde ik nog hoe ze verontwaardigd tegen haar man zei:
"Ons geidse was olle klatskes ont leegdrenken"

Het moest maar zo lekker niet zijn.