vrijdag 23 april 2010

Everything happens for a reason

Everything happens for a reason zegt men wel eens.
De IJslandse aswolk heeft ervoor gezorgd dat het cruiseschip waarop ik had moeten vertrekken afgelopen zondag 3 dagen langer dan gepland in Antwerpen is blijven liggen omdat de Amerikaanse passagiers niet konden landen noch vertrekken. Daardoor kon ik naar de uitvaartplechtigheid van mijn vriendinnetje woensdag, een trieste aangelegenheid waar ik ondanks alle verdriet toch ook een mooie herinnering aan zal overhouden.

Everything happens for a reason zegt men wel eens.
Zo hemelde ik onlangs de blog "Sprookje van de Dag" nog op, en geraakte hierdoor in contact met de sprookjesschrijver, die me net op de sterfdag van mijn vriendin een heel lief mailtje stuurde, wat me een hart onder de riem stak. Hij wist toen nog niet waarom.

Het kon geen toeval zijn dat hij me een paar dagen later mailde met de boodschap dat hij mijn vriendinnetje gekend heeft, ze waren collega's ooit.

Hij zal het me denk ik niet kwalijk nemen dat ik het mooie sprookje dat hij speciaal voor haar heeft geschreven, hier op mijn blog ook publiceer.


De zware last

Het kleine meisje liep moeizaam op de holle weg langs de rand van het bos. Zij zeulde een grote mand mee en had zichtbaar moeite om die te dragen. Af en toe, maar niet veel, stopte ze even en keek verwachtingsvol in de verte. Met een stevige zucht nam ze de mand weer op en ging verder, af en toe zigzaggend door het gewicht van haar bagage. Een witte zwaan die aan de oever van een vijver stond zag het.
"Meisje toch, waar moet jij naartoe met die grote mand?"
Het meisje stopte en zette de mand voorzichtig neer.
"Ik ben op weg naar Vooreeuwig."
"En wat zit er dan in die mand dat die zo zwaar is?"
"Dat zijn de verdrietjes van mijn vrienden." zei het meisje zacht.
"Maar weet jij wel dat Vooreeuwig nog een heel eind van hier is?"
"Dat weet ik niet. Ik ben daar nog nooit geweest."
"Zal ik je brengen? Kom, zet je maar op mijn rug dan vliegen we daar samen naartoe. Ik weet de weg."
Het meisje klom op de rug van de witte zwaan die met een sierlijk geflap van de vleugels opsteeg, de blauwe lucht in.
Ze waren nog geen minuut vertrokken toen het meisje in paniek riep: "We zijn de verdrietjes vergeten! We moeten terug!"
De zwaan schudde even met de kop.
"Kijk maar eens achterom!"
Dat deed het meisje.
Vlak achter de zwaan en zijn passagier kwamen honderden andere witte zwanen aan die elk een verdrietje droegen.
Samen vlogen ze richting Vooreeuwig.



Everything happens for a reason, zegt men wel eens. Maar waarom nu net jij dood moest gaan, daar ben ik nog niet uit ...

zaterdag 17 april 2010

Diep bedroefd

Ben ik, omdat mijn beste vriendinnetje de strijd tegen de vreselijke ziekte A.L.S. heeft gestaakt.

Nu ben je vrij, en kun je eindelijk eindelijk slapen.
Ik mis je.

woensdag 14 april 2010

Mag het efemeer zijn?

Ik ben sinds een paar maanden een grote fan van het ‘sprookje van de dag
En een tijdje terug leek het even of ik zelf in een sprookje zat.

Maanden geleden zag ik een oproep “Figuranten gezocht”, voor de nieuwste film van Jan Verheyen, ‘Zot van A’.Zij die me kennen, weten dat ik zowieso helemaal 'Zot van A' ben, de pakkende reclameslogan voor de stad Antwerpen, dus ik stelde me meteen kandidaat.

Ik kreeg wat later een mailtje of ik me op woensdag 17 maart kon vrijmaken. De opnames zouden de hele dag duren maar waren niet ver van waar we wonen, dat was een meevaller.
Een dag van tevoren kreeg ik bericht dat ik er pas om 21h moest zijn, en dat de opnames zeker om 23h voorbij zouden zijn.
Ik speelde de buurvrouw van een hoofdpersonnage, en het was winter dus ik moest me warm aankleden. Ik was benieuwd.

18 maart was een prachtige zonnige en, voor de tijd van het jaar, warme dag. Tegen kwart voor 9 's avonds stapte ik op de fiets en reed naar de Robert Molsstraat.
Het leek alsof ik in een sprookje beland was. De straat was feeeriek verlicht, overal liepen cameramensen, geluidsmensen, acteurs en er hing een prettige sfeer. De hele straat was ondergesneeuwd, bizar, witte sneeuw bij een temperatuur van ongeveer 14 graden en ik zag in het midden van alle tumult een witte schimmel. Het paard van Sinterklaas!!
Naast het paard van Sinterklaas zag ik Kevin Janssens, en de meester himself, Jan Verheyen, was ook van de partij.

Jaaaaren geleden heb ik meegedaan aan een TV-programma, 'De Topmanager', de Vlaamse versie van 'The Apprentice' en tijdens 1 van de opdrachten, de finale trouwens, ontmoette ik Jan Verheyen. Wonder boven wonder kon hij het zich nog herinneren en hij was aangenaam verrast me op zijn set te zien. "Wat komde gij hier doen?" "Meespelen in uwe film natuurlijk. Ik hoop dat gij me gaat regiseren" grapte ik
"Veel regisseren komt er bij die scene niet aan pas hoor!"
Jammer.

Ik bleef op de set staan kijken hoe een romantische scene werd ingeblikt (ik geef niks weg, ga maar in de bioscoopzaal kijken.

Uiteindelijk was mijn scene de laatste van de dag. En Jan heeft me toch nog geregisseerd. Als dit niet de start van een veelbelovende carriere wordt ...



De cameras gingen uit, net als de lichten. Verschillende medewerkers pakten hun boeltje bij elkaar, zwaaiden mekaar gedag en vertrokken. Naar huis, de kroeg, ... Wie zal het zeggen.
De crew veegde de fake sneeuw bij elkaar en stopte alles in grote plastic zakken. Het zag er naar uit dat ze daar nog wel even mee zouden bezig zijn.

Die hadden het misschien liever effeminder gehad ...

donderdag 1 april 2010

Het kan altijd nog erger

Ondertussen zijn we verhuisd naar ons appartement in de stad en vallen stilaan in een nieuwe routine. Het is ruim, licht, groot, super, en bijna klaar.
Ook tijd om de voorraden aan te vullen. Supermarkt afgeschuimd voor schoonmaakmiddelen, voedingsmiddelen, en ..., zeer belangrijk, lekkere wijn.

Die hadden we vant weekend geproefd en besteld en zou gisteren worden geleverd in de voormiddag.
Om 10h ging de deurbel. Ik had al een paar uur aan de PC gezeten, was gewassen en gekleed met een handdoek om mijn nog natte haar, maar ik ging naar beneden om de bestelling in ontvangst te nemen.

Kristoffel wilde helpen, trok snel een jeans aan en kwam een minuutje na mij naar beneden. De bestelling werd naar de kelder gebracht, ik tekende de bon af, Kristoffel trok terug naar de 7de verdieping met mijn huissleutel en ik volgde een paar minuten later. Ik stapte uit de lift en zag hem voor de deur staan.
Sleutel langs binnenkant op de deur laten zitten.
Daar stonden we dan. Alletwee op pantoffels, ik met een handdoek om mijn natte haar, in een koude gang, Kristoffel in dun T-shirt en jeans. Gelukkig had hij zijn telefoon bij, en begon te bellen tot hij een slotenmaker had gevonden die er binnen een half uur zou zijn.

Onze poesjes stonden binnen in de hall klaaglijk te niauwen, ze snapten er niks van natuurlijk.
Ik voelde me ellendig, en koud. Kristoffel probeerde het leed te verzachten. "Het kan altijd nog erger" zei hij.
Stel dat het bad aan het vollopen was ... (we hebben geen bad)
Stel dat er baby lag te krijsen ... (we hebben geen baby)
Stel dat we hier in pyjama hadden gestaan ... (we hebben geen ... (grapje))
Stel dat je dringend naar de WC zou moeten ... (buren niet thuis)
Stel dat we een dringende afspraak buitenshuis hadden ... (oef)
Stel dat er een groep op me zou staan wachten voor een stadswandeling ... (voor 1 keer eens niet)
Stel dat er een pan op het vuur stond te pruttelen ...

Anderhalf uur later (!) kwam dan eindelijk de slotenmaker.
Die nam een stuk plastic uit zijn geredschapskoffer, schoof dat tussen de deur, stampte er een paar minuten hard tegen (ik dacht aan die arme poezen binnen) en ja hoor, open ging hij, die deur.
"Dat is dan 155euro"

Het kan altijd nog erger.
Maar toch niet veel ...