De quote van Virgil Thompson, een Amerikaans componist, zit er bovenop. Ze hebben dat "je ne sais quoi", "qualcosa di particolare", ... Ze lopen rond alsof de wereld van hen is, en je zou voor minder.
1/5 van alle Europese kunstschatten zijn in Firenze terug te vinden. De hele stad is een superlatief, grootste, meeste, hoogste, oudste, ... En de Florentijnen zelf lijken ook wel fragiele museumstukken.
Gisteren, 2 oktober, vielen er om de 10 seconden 3 minuscule druppeltjes regenwater uit de hemel, en de Florentijnen renden weg alsof de zondvloed eraan kwam.
Slechts heel voorzichtig kwamen ze terug de staat op, lang nadat deze weer kurkdroog was, gehuld in regenjassen, met laarzen, enorme sjaals, wollen vesten en dikke mantels.
Wij liepen rond in jeans en T-shirt, ik op sandalen (doch met hak!) en zagen op straat enkel mensen in dikke winterjassen, met grote zonnebrillen, zware sjaals en gesloten poncho's.
Mocht er al eens iemand in T-shirt voorbij lopen, was dat zonder uitzondering iemand in shorts met sneakers en een grote pet, en zwaar Amerikaans accent.
We liepen bijna alleen op straat, tenminste, tot aan de Piazza San Lorenzo waar dagelijks een touristenmarkt wordt gehouden met lederwaren en andere veel te dure items.
Ook Firenze bindt de strijd aan tegen de namaak goederen, maar blijkbaar wordt hier enkel de koper gestraft,
de verkopers laten het niet aan hun hartje komen en leggen straffeloos de Gucci's naast de Vuittons, net naast of onder de waarschuwingsboden. 
Op een zondag is dit een stad als geen ander, de meeste winkels dicht, maar sommigen waren open, en dat was genoeg om mij in de startblokken te krijgen.
Kristoffel ging met een boekje op een terrasje zitten, en ik ging de winkels op de Ponte Vecchio eens in detail bekijken.
Tourist trap number 1 in Firenze, maar wel met een mooi verhaal.
Op de brug hadden verschillende slagers en leerlooiers vroeger hun bedrijfje, maar de de Medici hadden een grote gang laten aanleggen op de brug zodat ze van hun Palazzo Vecchio naar hun Palazzo Pitti konden wandelen zonder zich te mengen onder, laat staan te laten zien aan, het plebs.
Cosimo I vond dat de activiteiten die op de brug plaats vonden teveel stonken, dus exit stinkende slagers en leerlooiers, en welkom goudhandelaars en juweliers.
Volgens de overlevering is het woord 'bankroet' in Firenze ontstaan. Wanneer een koopman zijn standplaats niet meer kon betalen, werd de tafel (banca) waarop hij zijn waar uitgestald had, in elkaar getrapt door soldaten (kapot = rotta). Deze handeling werd "bancarotta" genoemd. Als een koopman geen tafel meer had, kon hij ook niets meer verkopen.
Niettegenstaande het een zondag was, werd er nog genoeg aan de man gebracht. Aan het begin van de brug stonden een drietal jongedames iets uit te delen, ik schonk er verder geen aandacht aan.
Ongeveer in het midden van de brug, was het een drukte van jewelste. Allerlei belangrijk uitziende individuen in pak kregen een glas wijn ingeschonken, onder alziend oog van de pers.
Natuurlijk, Firenze Winetown, het evenementje dat we al een paar dagen links en rechts hadden zien opduiken.
Na de obligatoire fotoshoot zag ik ineens allerlei mensen zich aanmelden, met wijnglas, en realiseerde me toen dat dat het was wat die hostessen daar stonden te doen, wijnglazen uitdelen.
Het duurde geen 2 minuten of ik had ook een wijnglas, en nog eens 30 seconden later was dat vol, en ik deelde mee in de Florentijnse feestvreugde.
Hoogtepunt van het event was de nieuwshelicopter die probeerde beelden van het gebeuren vast te leggen, en die bij elke ronde boven de Ponte Vecchio werd onthaald op hartelijke kreten van het uitgelaten Forentijnse publiek. Gelijk waar elders had het bijna belachelijk geleken, maar hier in Firenze kon je het alleen maar stijlvol vinden, en ik was er toch maar weer bij :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten