maandag 30 april 2012

Eeuwig leven. Goedkoper dan dood?

Van de week zat ik op een redelijk volle tram richting Antwerpen Zuid om met mijn man een hapje te gaan eten. Ik had al een paar keer een por in mijn rug gekregen van de persoon die achter me zat elke keer wanneer die ging verzitten, en lichtjes geirriteerd draaide ik me om. Ik keek recht in de ogen van een breed lachend oud vrouwtje met pretoogjes en een ontbrekende voortand. Er hing een grote bruine tas aan haar arm, met kittens erop geborduurd. Uit de tas puilde een blauwe plastic zak.
"Sorry", zei ze. "Die zak is wat onhandig. Kzen just mijn hondje gaan halen ziede?"
Ik keek eens goed naar de blauwe plastic zak en kon inderdaad vaag het kopke van een hondje onderscheiden, een beige Maltezer-achtig iets met grote zwarte ogen.
"Kzen ze gaan halen in Kapellen, met de bus en den tram, da was ni simpel, en nu begost da te regenen, dus hem ik er mor ne zak over gedaan, kzou ni gère ebben dat er iet aan komt"
Een hondje laten opzetten. Ik wist even niet of ik moest lachen of huilen. Wat zielig. Ze babbelde honderduit. Ze was helemaal alleen, had geen kinderen, broers of zusters, haar ouders al lang overleden, al wat ze nog had waren haar hondjes. Ze had dit hondje maar 4,5 jaar bij zich gehad. Allé, ze was al 7 toen ze ze kreeg hé, ze kwam uit een asiel. Al haar honden kwamen uit het asiel. Ze was het hondje net gaan laten zien aan een vriendin van haar, die werkte als 'Madame pipi', en had het daar even uitgepakt en
"iedereen die voorbij kwam docht dat het een echt was madam. Tis echt heel goe gedaan."
Ze keek liefhebbend in de grote zwarte ogen en kuste het beestje door de plastic zak op de neus. Ze had thuis noch een Schnauzer zitten, eentje met karakter, en maakte zich een beetje ongerust over zijn reactie. Ze had hem heel de week al proberen uit te leggen dat zijn stiefzuske weer naar huis kwam, maar ja, twas maar nen hond hé, en in hoeverre begreep hij wat ze hem vertelde?
"En dees zat zo graag voort raam madam, dan zat ze heel den dag naar buiten te kijken. Khad haar beloofd dat ze voor altijd mij zou mogen blijven. Awel, ik hem haar laten opzetten, nu blijft ze voor altijd bij mij."
"En wilde eens wa weten? Da was goedkoper dan cremeren!"
Ze had me verteld in welke straat ze woonde, en na het eten kon ik het niet laten er even doorheen te lopen, in de hoop het Maltezerke, verlost van de blauwe zak, en in veiligheid gebracht voor het stiefbroertje, tot in de eeuwigheid naar buiten zou zien zitten kijken.

maandag 16 april 2012

Exclusieve fantasiejuwelen op een gloednieuw adres

Manuel Opdenakker heeft de verhuis van zijn collectie juwelen van de Komedieplaats naar de Arme Duivelstraat bijna te voet kunnen doen. De zaak bestaat al 30 jaar en is al even lang trouw aan het Antwerpse Quartier Latin. Manuel, die de business al 5 jaar runt, zag het nieuwe pand achter de Bourla schouwburg als een opportuniteit en besloot ze te grijpen. Het pand werd grondig gerenoveerd om alle juwelen perfect tot hun recht te laten komen.
De juwelen die je bij Manuel vindt zijn heel bijzonder. Hij werkt met ontwerpers van over de hele wereld samen zoals bijvoorbeeld met juweelontwerpers Gerda en Nikolai Monies uit Kopenhagen en één collectie maakt hij onder zijn eigen naam. Elke maand probeert hij iets nieuws te introduceren in de winkel.
Het echtpaar Monies werkte onlangs een zeer bijzonder Antwerps juweel uit. Een lederen ketting met de Antwerpse “A”, een diamant en een Antwerps Handje uit rozenhout. Het ontwerp is van Manuel zelf en van deze exclusieve ketting zijn slechts 100 exemplaren gemaakt. Elk exemplaar wordt geleverd in een unieke en genummerde geschenkdoos.
Ik zat die middag met mn 2 collega's op een terrasje, vlakbij de nieuwe zaak, en ze kochten er prompt ook 1. Zien we er niet super uit?
Manuel Opdenakker Arme Duivelstraat 11, 2000 Antwerpen Tel. 03.894.63.71. info@manuelopdenakker.com Open van dinsdag tot zaterdag van 11:00 tot 18:00 Van uw wijkreporter Carolien Krijnen voor GVA.be

vrijdag 6 april 2012

Parijs is Zot van A

Enkele maanden geleden had ik een dagtripje Parijs gepland.
Dat doen we wel vaker. Met de Thalys sta je op een goeie 2 uur in hartje Parijs, Gare du Nord, en er zijn regelmatig promoties. Voor max 70euro pp rijden wij op en neer.

Nu viel het eerstvolgende dagreisje Parijs samen met mijn tweede dag als officiële Stadsfacebooker. Beetje moeilijk om mijn liefde voor A te delen wanneer ik in een andere prachtstad zat.
Ik had een paar "Zot van A" stickers meegenomen, misschien kon ik daar wat mee.

Eens aangekomen volgden we onze neus richting Montmartre, 10 minuutjes wandelen van het station, en zo stonden we ineens midden op de Place d'Anvers.


Een perfecte plek om een eerste sticker te plakken. Ziet er toch veel beter uit zo nietwaar?


De admins van de Facebookpagina hebben er nadien zelfs mijn profielfoto van gemaakt ;)


Het was een zalige dag en we wandelden van terrasje naar terrasje, ondertussen genietend van de stad. De Sacre Coeur stond te blinken op de heuvel en de toeristen dromden door de straten.





Bij een indrukwekkend huis stond een gids met een groep Engelstalige toeristen. Ik moest even luisteren wat hij stond te vertellen.
Het was het huis waar Dalida 20 jaar had gewoond, en ook was overleden, 25 jaar geleden al.
Om de hoek is het Cimetière Montmartre, waar ze begraven ligt, en haar graf is één van de mooiste op het kerkhof. We gingen even een kijkje nemen.

Rondwandelend, af en toe verpozend op een zonnig terrasje, babbelend met de mensen op straat, kreeg ik ineens een idee.

Ik wist hoe ik mijn Facebookambasadeurschap voor Antwerpen vorm kon geven in Parijs.
En het resultaat zie je in onderstaand filmpje:

woensdag 4 april 2012

Stadsfacebooker deel 2

Ondertussen ben ik al 3 dagen Stadsfacebooker en het is superleuk!!!
Op 2 april begon mijn ambassadeurschap en ben ik om 6h30 opgestaan.

Dat is niet van mijn gewoonte, maar 10 minuten later zou Radio 2 bellen die een live-interview wilden voor hun ochtendprogramma "Ochtendpost Vlaams-Brabant" en ja hoor, 8 minuten later ging de telefoon.
Het was een leuke babbel maar helaas geen audiofile beschikbaar, misschien komt die ooit nog ;)

En dan was het afwachten tot ik administrator gemaakt werd van de pagina "Zot van A".
Om 10h was het dan zover, en mijn eerste post ging online.


De response was geweldig. In no time had ik meer dan 70 reacties, wat leuk!!!

En na een paar uur trok in de wijde wereld in (lees Antwerpen centrum) om deze te bekijken door de ogen van een Facebookambassadeur.

In een spontaan ontstane brainstormingsessie zondagmiddag met Alexander en Kristoffel werd het idee "Opsteker van de Dag" geboren.
Elke dag wilde ik iemand een 'A'-button overhandigen als "Opsteker van de Dag" met een catchy zin erbij.
Maandag werd het stratenmaker "Jan maakt een schoon straat voor A" in de Suikerrui.

Late namiddag nam ik een bus naar Wilrijk en werd bijzonder vrolijk en hartelijk toegesproken door de buschauffeur. Aangezien ik de volgende dag met mijn man heel de dag naar Parijs ging, dacht ik, 'hé, laat deze man de Opsteker van de Dag zijn voor morgen. En we geraakten aan de babbel.


"José-Patrick rijdt voor A", en met veel plezier. Tussen de gesprekken door ging ik af en toe zitten, en werd met argusogen bekeken door een meisje van een jaar of 30 schat ik.
"Werk jij voor de krant?" vroeg ze, "je neemt foto's en doet interview ..."

Ik legde haar uit dat ik elke dag een 'Opsteker van de Dag' uitdeelde aan iemand die iets bijzonder deed voor 'A'.
"Geef je dat soms ook aan 'gewone' mensen?" vroeg ze. Ik keek in haar ogen en vroeg "Zou je er ook graag één hebben" vroeg ik. Ze knikte, en ik gaf haar de button "en ik wil ook op de foto" zei ze. We poseerden en ze begon te vertellen.
Ze heette Aida, uit Armenië, woonde 15 jaar in België, was getrouwd geweest met een vrouwtje dat in Borgerhout woonde maar ze waren nu uit elkaar, en ze zocht wanhopig naar werk.
Ze solliciteert elke dag, en is bereid alles aan te nemen wat haar wordt aangeboden; kuisen, rekken vullen, ... maakt niet uit.

Het leven valt haar zwaar. Haar moeder was vermoord in de Armeense kwestie, haar vader was als soldaat de wijde wereld ingetrokken en heeft ze nooit meer gezien.
Ze kreeg tranen in haar ogen, en 3 seconden later rolden die over haar wangen.

Ik had in mijn motivatiebrief geschreven: "Genieten van een terrasje op het Eilandje en een babbel op de tram", en even later was iemand op de bus haar diepste zieleroerselen met me aan het delen, omdat ik wat met een Zot van A button aan het zwaaien was.
Ze spelde haar button op, veegde haar tranen aan haar mouw en gaf me een klein glimlachje. "Bedankt he". Ik kneep even in haar schouder.

Een mens zou meer gesprekjes met onbekenden aan moeten gaan met vreemden op de bus ...

zondag 1 april 2012

Stadsfacebooker

Ik hou van mijn stad.
Toen ik dan ook de oproep zag: "Word jij Stadsfacebooker? Vanaf 2 april krijgt Antwerpen een stadsfacebooker. Een trotse Antwerpenaar krijgt 2 weken de sleutel tot de Zot van A pagina op Facebook en mag laten zien hoe zot hij of zij is van A."

aarzelde ik geen seconde en vulde het oneline formulier in.
Na de stadsdichter en de stadsbouwmeester is het tijd voor een stadsfacebooker.
Dit is echt op mijn lijf geschreven.

Donderdagavond laat las ik het e-mailbericht dat ik weerhouden was als allereerste Stadsfacebooker. Oooh geweldig!!!! Nouja, ik had geen idee van wat me te wachten stond, maar leuk zou het wel worden. Het internet stond snel vol en mijn Facebookpagina ontplofte bijna.



Vrijdag ging ik een hele dag met een groepje uit Limburg op stap en loodste ze vanaf 10h s'morgens door de diamantwijk. Tegen 17h stond mijn gsm roodgloeiend.
ATV wilde nog een interview voor hun nieuws van 18h, dat werd krap.
Ze hadden al een montage gemaakt van Facebook beelden, en hadden enkel nog een kort interview met mij nodig om erin te verwerken.

Ik zat op mijn vaste stek, La Douce, wijnbarretje naast de kathedraal, en ATV stuurde er een cameraploeg naar toe.
Het resultaat mag gezien worden:


10 minuten later belde een journalist van GVA voor een interview en ja hoor, ook die liet ik naar La Douce komen. We hebben nog even op een fotograaf gewacht, maar die hebben we bij La Douce niet meer gezien, niet erg, zei de journalist, ze hadden archiefbeelden van me.

Toen ik een paar uur later met mijn vriendin Inge lekker zat te dineren bij restaurant Bella, viel er alsnog een fotograaf binnen. Hadden ze nu toch maar een archiefbeeld gebruikt, de foto is afschuwelijk, het artikel is gelukkig OK ;)

en we hadden veel bekijks in het restaurant ...

De Zot van A pagina telt nu bijna 9.600 volgers.

Ik ben erg benieuwd wat het gaat geven over 2 weken. Hopelijk zijn het er dan een hoop meer!!!!!!

Morgen beginnen we eraan.