Romeo !!!!!!!!

Een paar weken geleden sprong ik nog eens binnen bij Dierenspeciaalzaak De Pauw op de Oude Vaartplaats om onze voorraad kattenbakzand aan te vullen. Eén van de verkoopsters was een grote vogelkooi aan het monteren. Die was voor Frosty, een schattige roodstaartpapegaai die een goede thuis had gekregen. Diezelfde middag zouden zijn nieuwe baasjes hem komen halen. Ik had De Pauw nooit geweten zonder papegaai en vroeg of er een nieuwe kwam. Frosty kwam uit een nestje van 3, en die waren nu allemaal onder dak. Ze keek me breed lachend aan

"Misschien komt Romeo wel terug!"

Romeo, de prachtige blauwstaartpapegaai die menig Antwerps hart gebroken heeft. Ik maakte er geregeld een ommetje voor en was anderhalf jaar geleden flink aan hem gehecht geraakt. De op hem volgende papegaaien in de winkel hadden nooit een grote impact op me. Sommigen waren te snel verkocht, die had ik te weinig gezien, en andere trokken me niet zo aan als de mooie Romeo. De brok in mijn keel die ik kreeg toen ik ongeveer een jaar geleden hoorde dat hij was verdwenen is daar toen dagen blijven zitten. Ik miste hem, raar maar waar. Vorige zomer was ik hem zelfs nog gaan bezoeken op zijn nieuw adres, de winkel in Aartselaar, waar hij blij leek me te zien, maar toch ook een beetje terughoudend was.

"Echt? Komt hij terug naar hier?"

vroeg ik uitgelaten, ze haalde haar schouders op.

"Wie weet ..."

Ze was me aan het plagen, dat kon niet anders, en achterin de winkel greep ik een zak kattenbakzand. Ineens sprong haar collega voor mijn voeten, met grote stralende ogen.

"Zeg, wil je eens wat weten? Onze Romeo komt terug!!!!!"

Dus toch! Oh wat geweldig. Ze vertelde me dat ze hem maar 1 keer was gaan bezoeken in Aartselaar, maar dat liever niet meer deed, want het was altijd zo zielig wanneer ze hem moest achterlaten. Hij zat daar goed, en had zelfs gezelschap in de vorm van een andere papegaai, maar het menselijk contact wat hij in overvloed kreeg in Antwerpen, kreeg hij helaas niet in Aartselaar. Ze wist niet wanneer hij zou komen, dat kon nog wel een paar weken, zelfs maanden duren. Als het maar zeker zou gaan gebeuren, dat was nu onze grootste zorg. Ik zou het in de gaten houden.

Vandaag fietsten we langs de Oude Vaartplaats naar huis, ik vroeg Kristoffel om vaart te minderen bij De Pauw, wie weet ... Ik sprong van mijn fiets, en stapte de winkel binnen. Ja, een kooi met een papegaai! Maar het was hem niet. Deze was groen, met een rood kopke, en was veel kleiner. Maar wat stond ernaast? Een hele grote kooi, en ik zag de lange sierlijke knalblauwe rug van een uitzonderlijk mooie papegaai. Was het hem?

"Romeo? Romeo? Ben jij het schatje?"

Hij draaide zich om en met een reuzensprong vloog hij naar mijn kant van de kooi. Hij greep hij zich vast aan de tralies langs de kant waar ik stond en stak zijn grote zwarte bek tussen de spijlen. Hij zocht mijn vinger met zijn dikke bolle zwarte tong en begon aan mijn roze nagels te knabbelen. Ja! Het was hem.

"Het lijkt wel of hij me herkent?"

"ja hoor, duidelijk zelfs. In Aartselaar mocht er nooit iemand aankomen"

Woensdag was hij aangekomen. En hij had precies al helemaal zijnen draai gevonden. En toen drukte hij zijn buik tegen de tralies zodat ik daar met mijn wijsvinger over kon wrijven. Het was alsof hij nooit was weggeweest.