dinsdag 31 juli 2012

Badonkadonk girl

Heerlijk lange dagen zijn het steeds wanneer ik naar LA vlieg.
Tussen 1 en 4 verschillende keren wakker geworden en om half 6 dan toch maar opgestaan. Jetlag.
Na een smakelijk ontbijtje in het hotel (dat was er 5 jaar geleden nog niet) trokken we op pad. Ons hotel ligt op een halve minuut van Hollywood&Higland, een grote shopping mall naast het Kodak Theatre, waar de Oscars elk jaar uitgereikt worden. Vanop de 1e, 2e en 3e verdieping zie je het Hollywood sign. We made it!!!
Automatisch wandelden we naar Man’s Chinese Theatre (vroeger Grauman’s) naar de honderden hand- en voetafdrukken van de filmsterren, een gebruik dat al sinds 1927 bestaat. De drukste plek is altijd de plek waar de handafdruk van Marilyn is. Het zijn ook de zwartste ondertussen, ik durf niet denken hoeveel mensen daar al hun handen in gezet hebben, wij natuurlijk ook.
Langs Hollywood Boulevard staat ook steeds street artists die voor een kleine bijdrage met je op de foto willen. We zagen de Hulk, Superman, Zorro, ja zelfs 2 dwergen waarvan 1 Cat in Boots deed (warm zeg, zo’n pak bij 32 graden) en aan ander een smurf. De leukste daar moesten we niet voor betalen. Dat was Shrek van bij Madame Tussaud. Uitzonderlijk stond er een beeld buiten, om het museum te promoten, leuk!!
Michael en Dave kwamen die ochtend aan op de luchthaven, en iets voor de middag wandelden ze onze pool area binnen, met een gouden tasje. Le moment supreme, De Armband was er!!

Toen ik thuiskwam van de veiling van de prachtcollectie van Elizabeth Taylor, had ik me geregistreerd voor de 'Online Only' veiling waar ook nog eens 1.000 stuks geveild werden. Ik geloofde mijn ogen niet!!!! Diamanten, smaragden, zonnebrillen, ...noem maar op, en ik ben er in geslaagd een fantastische platinum armband met diamanten op de kop te tikken. Michael ging hem voor me halen, en zou me hem vandaag eidnelijk overhandigen, hier in Hollywood. Het kon niet passender!

Michael had er zijn werk van gemaakt. In een rechthoekig doosje (dat ik eerst moest open maken) zat een flacon ‘White Diamonds’ parfum van Elizabeth Taylor. En in een mooie zwarte juwelendoos zat hij dan, de mooiste armband die ik ooit heb gezien. Platinum, bezaaid met diamanten? Wauw!!
Met veel ceremonieel deed Michael hem om mijn arm. Hij paste perfect. Michael had er geweldig zorg voor gedragen, hij had hem geen seconde uit het oog verloren zei hij. Hem paste de armband eigenlijk net niet, je zag de sporen nog op zijn arm, als dat maar geen littekens blijven … ;)
We gingen met zijn 6-en lunchen in een mooi Italiaans restaurant, Trastevere, en ik trakteerde met een flesje bubbels. Later trakteer ik hen nog op een dineetje, en het concert in de Hollywood Bowl.
Kim, mijn 3e roommate had een afspraak om 15h bij een tatoeëerder, dus we gingen met 5-en verder, op naar Beverly Hills.
We namen een taxi, en een half uutje later stapten we binnen bij Tiffany’s. Ik voelde me er wel op mijn plek, met De Elizabeth Taylor Armband, maar besloot wijselijk de mooie bijpassende oorbellen die ik zag – 3500 dollar voor ocharme een half karaatje – niet te kopen … Na wat window shopping (Bulgari, Cartier, Dolce en Gabana, Chanel, …) stonden we te kijken naar een taxi en warden aangesproken door een mooie vrouw die ons – met een beetje moeite – in haar stijlvolle zwarte Mercedes propte (met 4 op de achterbank!) en ons afzette bij het Beverly Hills hotel waar we gingen aperitieven.
We kregen een prachtig tafeltje toegewezen in de tuin van de Polo lounge, tussen de bloemen en in de schaduw van de grote bomen. We bestelden cocktails met ronkende namen als The Pink Palace (naar het hotel), Violet Eyes (naar Elizabeth Taylor wiens vader een antiek –zaak runde in het hotel), the Aviator, toch maar geen Norma Jeane, 86 dollar voor een glas Dom Perignon …
We keken onze ogen uit naar de mooie mensen die er zaten, rondliepen, aankwamen en vertrokken. Allemaal slank, mooi gekleed en duidelijk bijgewerkt. Er zat een Joan Rivers look a like. Als die haar lippen niet door dezelfde dokter had laten opspuiten, weet ik het niet meer. Er kwam een jonge blondine aan in een strakke zwarte jurk met een boezem waaraan Lesley Ann Poppe niet kan tippen onze richting uit en net op het moment dat ik iets grappig wilde zeggen over haar plastic boezem, passeerde ze onze tafel en gunde ons alzo een blik op haar derriere.
Hij had de grootte van een flinke basketbal. Hij stond bol, bijna naar omhoog zelfs, en gulpte over haar heupen. Dit had ik nog nooit gezien. Alle 5 onze monden vielen open. Tegelijkertijd schoten we in de lach, tot de tranen over onze wangen rolden. Achter ons zat een oudere man met een jonge kerel iets te drinken. Hij grinnikte mee. “Do you think it would hold my Martini glass,” vroeg hij, een nieuw lachsalvo volgde.
Melinda kocht in de souvenir winkel een schattig roze pluche, een varkentje, dat na een korte brainstorming de naam “BadonkaOink” kreeg, (naar badonkadonk).
We namen een taxi terug naar het hotel en hoorde geweldige live muziek vanuit de center court van het Hollywood&Highland. Bleek het toch geen Tuesday Jazz en Wine te zijn zeker? How lucky can one get? Sancho Panchez, grote Latin star met een paar Grammy’s op zijn palmares had een massa aangetrokken en aan een tentje kon je een bekertje wijn gaan halen voor 3 dollar; Ik moest mijn ID laten zien, hoe lief. Ik nam een glaasje rood en keek naar de dansende menigte. De meesten zwart, prachtig opgekleed, trotse houdingen, en wat een ritme ...
Tegen 23h vielen we afgepeigerd op bed. Wat een dag!

maandag 30 juli 2012

Drie maal is scheepsrecht?

2pm lokale tijd, New York
Anderhalf uur geleden geland in New York, over anderhalf uur stappen we het vliegtuig weer op richting Hollywood.
Wat ik in 2002 en in 2007 nog alleen heb gedaan doe ik nu in het gezelschap van Dorian en haar kersverse echtgenoot Cédric. Een weekje naar LA voor wat dit jaar alweer de 50e herdenking zal zijn van de dood van één van de grootste iconen ooit, Marilyn Monroe.
‘Moet dat nu echt, zo’n derde keer?’ heb ik me de afgelopen maanden een paar keer afgevraagd, maar ja, het moet echt. Kans is trouwens groot dat het de laatste keer is. Marilyn Remembered, die de herdenkingsceremonie al 35 jaar organiseert, houdt er na deze mee op, en de 50e, dat is toch wel een heel bijzonder jubileum. Het enige waar ik een beetje bang voor ben is dat het wel een heel grote groep mensen gaat zijn.
We hebben een groepje op Facebook, Immortal Marilyn 2012, dat ongeveer 200 leden telt en waarvan toch bijna 100 man komt. Daarnaast heb je waarschijnlijk zowieso veel interesse net omdat het net die 50e verjaardag is, en deelname aan activiteiten is toch wel een stuk toegankelijker, lees: gemakkelijker nu met Facebook.
De laatste dagen kreeg ik notifications in overvloed gaande van auteurs die boeken komen signeren op onze evenementen, foto’s met vraag om input over de meest uiteenlopende outfits, nuttige en minder nuttige tips over transport, grocery stores, sightseeing, taxi delen voor de aankomst aan verschillende luchthavens, spullen die te koop worden aangeboden, … Kortom, honderden berichten per dag. Dat het Facebook aandeel momenteel niet zo scoort heeft in elk geval niets met onze activiteit op Facebook te maken.
Ik deel een kamer in de Orchid Suites vlakbij Hollywood&Highland met Melinda (net als 5 jaar geleden), har moeder, en een vriendin van Melinda uit Toronto, Kim. Morgen gaan we eerst rustig acclimatiseren, uitpakken, verkennen, … en dan verwacht ik tegen het einde van de dag Michael en Dave uit Ohio met De Armband …

vrijdag 27 juli 2012

Forever Marilyn

Al zo lang ik me kan herinneren ben ik een fan van Marilyn Monroe. Als tiener intrigeerde het me waarom net zij van alle blonde sexbommen uit de jaren ’50, ’60 en ’70 zo alomtegenwoordig bleef. Op T-shirts, toiletzakjes, handdoeken, sjaals, reclamecampagnes, als cameo in films …
Waarom Marilyn?
20 jaar later kan ik het fenomeen "Marilyn Monroe" nog steeds niet helemaal verklaren, maar haar aanwezigheid is de laatste tijd nog nooit zo prominent geweest. Christian Lacroix heeft een hele collectie rond haar gecreëerd voor Desigual, Michele Williams greep net naast de Oscar voor haar hoofdrol in “My Week with Marilyn”, Marilyn's witte jurk uit de film ‘The 7 year Itch’ is voor een recordbedrag van 5,5 miljoen dollar verkocht op een veiling, M.A.C. lanceert dit najaar een Marilyn make-up collectie en alleen al in 2012 zijn er minstens 20 nieuwe boeken over haar verschenen, en het jaar is nog maar halfweg.
Halve eeuw geleden
Ook de Stadsfeestzaal doet een duit in het zakje met een prachtige fototentoonstelling rond de grootse Hollywoodster ooit. Reden voor alle media aandacht; volgende week zal het precies 50 jaar geleden zijn dat Marilyn op haar 36e stierf aan een overdosis barbituraten. Een verjaardag die duidelijk niet onopgemerkt voorbij gaat.
Fototentoonstelling in Stadsfeestzaal
De fototentoonstelling in de Antwerpse Stadsfeestzaal werd donderdag officieel geopend en opgeluisterd door een geweldige Marilyn tribute artist, Memory Monroe. De foto's staan centraal opgesteld, op schildersezels.
Ik dacht ondertussen elke foto van Marilyn al gezien te hebben, maar toch zitten er onbekende beelden bij, die nooit eerder werden getoond.
Het evenement werd gekoppeld aan de lancering van 7 van Marilyns topfilms die vanaf 1 augustus verkrijgbaar zijn op Blu-ray.
Een goede vriendin wiens dochter ook Marilyn fan is, kwam ook even langs, net als mijn moeder die nog voor een stunt heeft gezorgd door samen met Claudio, Memory Monroe, op een luchtrooster te gaan staan om de wereldberoemde scene uit The 7 Year Itch na te bootsen. Hollywood
Volgende week vertrek ik voor een weekje naar Los Angeles om een hele reeks activiteiten bij te wonen die worden georganiseerd in het kader van de herdenking van Marilyn. Memory Monroe, of Claudia voor de vrienden, gaat ook mee naar LA en de opening van de fototentoonstelling in Antwerpen was de perfecte gelegenheid om alvast even kennis met elkaar te maken.
De fototentoonstelling loopt nog tot en met zaterdag 4 augustus in de Stadsfeestzaal. Bekijk hier een korte montage:

Marilyn photo exhibit in Antwerpen from Carolien Krijnen on Vimeo.

Carolien blogt ook voor Dna.be

vrijdag 20 juli 2012

Antwerpse Muffins

En ja hoor, het regent weer. Met bakken valt het uit de lucht. Volgens Google is vandaag de laatste slechte dag en volgt nu een periode met echt zomerweer, je weet wel, lange zonnige dagen, temperaturen boven de 25 graden, ... Een mens zou nog bijna vergeten hoe het voelt, een jurk zonder mouwen, met je tenen wiebelen in open sandalen, je ogen dichtknijpen tegen de zon, 's avonds rood verbrande schouders die pijn doen tegen je hoofdkussen, …
Regen of geen regen, het is vakantie en iedereen probeert die zo aangenaam mogelijk in te vullen.
Klussen? Nee dank u.
Gisteren las ik in de krant dat Verf- en Doe-het-zelf winkels gouden tijden beleven. Iedereen slaat verwoed aan het klussen. Schilderen, behangen, plankjes ophangen, noem maar op.
Het is een prikkel die we bij ons thuis zelden of nooit voelen opkomen. Twee jaar geleden hebben we een grondige renovatie uitgevoerd in onze nieuwe stek, en we zijn het er beiden over eens, dat soort grapjes gaan we in de toekomst zoveel mogelijk proberen te vermijden.
Nee, klussen is aan mij niet besteed. Ik word af en toe echter door een andere onbedwingbare drang geprikkeld. Dan trek ik keukenkasten open, snuister tussen verschillende attributen en ingrediënten, en sla enthousiast aan het bakken.
Keukenprinses
Ik ben geen ster in de keuken, koken doe ik alleen omdat een mens moet eten, maar bakken, dat vind ik super! En één van de leukste dingen om te maken zijn muffins. Ja, ik weet het, cupcakes zijn mooier, maar daar heb ik dan weer het geduld niet voor. Ik vind het niet erg om mijn handen (en kleren, om nog maar te zwijgen over de keuken) vuil te maken, maar na het wegen, mengen, schillen, snijden, roeren, vullen, en opruimen heb ik geen zin meer in decoreren.
Al heel lang ben ik op zoek naar het ideale muffin recept. Als ze vers uit de oven komen zijn ze nog erg lekker, maar na een tijdje is de binnenkant te vast en smaken ze te droog. Muffins die je in de winkel koopt, of op de markt, zijn altijd zo lekker sappig vanbinnen. Dat was me tot nu toe nog niet gelukt. De muffins met stukjes appel en kaneel kwamen het dichtste in de buurt, die maak ik dus het vaakst.
Antwerpse Muffins
Pas wandelde ik over de Grote Markt en stapte nog eens de vernieuwde Stadswinkel binnen, naast het Bureau voor Toerisme. Sinds de renovatie vind je daar allerlei smakelijke streekproducten. Antwerpse handjes, Mokatines, Seefbier, … en natuurlijk Elixir d’Anvers, het klassieke maar oh zo lekkere kruidenlikeurtje.
Mijn oog viel op een bladje papier met een recept. Cake met Elixir d'Anvers. Dat kon niet slecht zijn, en ik nam zo’n papiertje mee naar huis. Eenmaal thuis zette ik de ingrediënten klaar en wilde eraan beginnen. Maar in plaats van een cakevorm te gebruiken, nam ik mijn vrolijk gekleurde muffinvormpjes uit de kast. Ik plukte een muffinrecept van het net en paste het aan met de 2 belangrijkste nieuwe ingrediënten, 100gr rozijnen die ik 24 uur liet weken in ½ dl Elxir d’Anvers. De volgende ochtend hing er een heerlijk aroma in het huis. De rozijnen waren lekker glanzend dik en hadden alle Elixir opgenomen.
Geen risico
Voor de zekerheid maakte ik 1 baksel Muffins met rozijnen en Elixir d’Anvers en een tweede baksel Muffins met appel en kaneel, je weet maar nooit. En omdat het vakantie was, strooide ik er nog een minimale versiering op. Zo. Na 20 minuten was het zover.
Het afkoelen duurde tergend lang, maar eindelijk waren ze klaar om verorberd te worden. Mijn man en ik staken elk een muffin in onze mond.
Heerlijk!! Licht krokant langs de buitenkant en lekker sappig en smeuïg vanbinnen. Perfect!! Welke was de lekkerste? We kwamen niet tot een consensus. Ik was grote fan van de Antwerpse Muffin met Elixir d'Anvers, mijn man bleef trouw aan zijn favoriete appel kaneelmuffin.
Dus, wat ga ik vandaag maken? Muffins met appel en kaneel MET rozijntjes die al sinds gisterenochtend in de Elixir liggen te weken. Het ruikt weer heerlijk in huis, en dat gaat er alleen maar op beteren …
Wie ook eens wil proberen:
Muffins met appel
275 gram zelfrijzend bakmeel
1 tl bakpoeder
100 g suiker
2 eieren
240 ml melk (of sojamelk, yoghurt, kwark, …)
snuifje zout
100 ml vloeibare boter (plantaardige olie of gesmolten boter)
2 in stukjes gesneden appel
kaneel
Meng de ingrediënten kort door elkaar, het mag best nog wat klonterig zijn. Te lang mixen zorgt voor taaie, droge muffins.Je bakt ze 20-25 minuten op 200 graden in muffinvorm of papieren cakevormpjes.
Voor de Antwerpse muffins vervangt u de gesneden appel door 100g rozijntjes die 24h in Elixir hebben geweekt.
Cake met Elixir d'Anvers
250g zelfrijzende bloem
250g suiker
4 eieren
250g boter
1/2 dl Elixir
100g witte rozijnen
Leg de rozijnen 1 dag van te voor te weken in de Elixir.
Suiker en eieren mengen en boter toevoegen, bloem eronder mengen, rozijnen met Elixir toevoegen. In een beboterde vorm gieten en bakken in de oven (160 a 180graden)
Carolien blogt ook voor Dna.be

vrijdag 13 juli 2012

De kers op de taart

Aan Antwerpen wordt volop gewerkt. De eerste steen is gelegd voor de heraanleg van der Scheldekaaien. De plannen voor het Operaplein zijn bekendgemaakt, de heraangelegde Oude Koornmarkt en Suikerrui zijn vorige week feestelijk geopend, het Eilandje wordt verder opgewaardeerd door het Cadix project, de Handelsbeurs wordt binnenkort aangepakt, de OLV kathedraal komt bijna uit de steigers, ... en ik kan zo nog wel even doorgaan.
Door al die megaprojecten zou een mens weleens de kleine dingetjes kunnen vergeten. En het zijn net die kleine dingetjes die het hem vaak doen. De kers op de taart, een bos bloemen op tafel, een foto aan de muur, een vleugje parfum achter de oren, ...
Favoriete plaatsjes
Als stadsgids loop ik dagelijks door de stad, vooral door het oude historische centrum, en heb - zoals iedereen wellicht - een paar favoriete plaatsjes. Eén daarvan is het Conscienceplein en de Carolus Borromeuskerk.
Niettegenstaande de 18e eeuwse brand, en een tweede in 2009, blijf ik deze kerk één van de mooiste vinden van onze stad. Toen ik vorig jaar dan ook toevallig hoorde dat er een persconferentie werd gehouden over de op handen zijnde restauratie na de brand, ging ik daar dan ook heen. Op dat moment was ik net in contact geraakt met de smid en kunstenaar Bruno Kristo, en nam hem met me mee, misschien was onze Schepen van Cultuur, Philip Heylen, wel een interessant contact voor hem.
De koster zat na de persconferentie tevergeefs te wachten bij de vers gezette koffie en koeken, en Bruno en ik namen zijn uitnodiging graag aan en stapten in de sacristie voor een bakje troost. Het klikte tussen de 2, elk gedreven door hun passie, en toen de koster hoorde dat Bruno een smid was, troonde hij ons mee naar het voorportiek van Carolus Borromeus. Hij wees naar boven.
Jammer
"Kijk eens", zei hij. "Is dat nu niet jammer?" Voor het eerst zag ik daar een smeedijzeren kroonluchter hangen, of tenminste, wat ervan overbleef. Een gammel, verroest, stoffig oud ding dat duidelijk zijn beste tijd had gehad.
Een kolfje naar de hand van de smid die eens ging bekijken of het kunstwerk nog te redden viel. Hij beloofde me op de hoogte te houden van de verwikkelingen en vorige week was het eindelijk zover.
Edel ambacht
Klaas en Martijn Remmen, 2 jonge ambachtslui,hadden zich in hun atelier in Hoboken ontfermd over de versleten kroonluchter. De jonge tweelingbroers (23) zijn vorig jaar afgestudeerd van in de opleiding Conservatie en Restauratie aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten, Martijn met specialisatie hout en polychromie, Klaas met specialisatie Metalen. Ze studeren nog verder maar nemen ondertussen al enkele opdrachten aan als zelfstandige in bijberoep. Fijn om te weten dat dit edel ambacht nog met veel liefde en plezier wordt uitgeoefend.
Op een vroege ochtend reden ze met hun bestelwagentje het Conscienceplein op en een goei uur later hing de gerestaureerde kroonluchter prachtig te blinken op zijn oude vertrouwde plaats. Het was nog even spannend om hem aan te sluiten. Met een ladder klommen we boven op het baldakijn waar een paar prachtig uitgesneden houten engeltjes de wacht hielden. Was de draad wel lang genoeg? Klaas verbeet af en toe een welgemeende Gdvr... telkens hij zich realiseerde waar hij zich bevond, maar uiteindelijk lukte het hem de luchter aan te krijgen, met een spaarlampje erin.
Zoals gebruikelijk in die tijd had de maker van het smeedwerk zijn sporen erop achtergelaten in de vorm van zijn naam, en de plek waar het werk gesmeed was. Van Castel, Antwerpen. Eindelijk terug leesbaar.
De koster, Marc Hesbain, en zijn medewerkster mevrouw De Cock, keken trots toe, het was een mooie dag voor ze, ondanks de grijze hemel. De jongens hadden een bloemblaadje teveel gesmeed, en er een oogje aan gemaakt. Mevrouw De Cock was ermee in de wolken, en ging het thuis meteen aan een halskettingkje bevestigen.
De grote restauratie van de Carolus Borromeuskerk zal nog ongeveer 2 jaar in beslag nemen. De structurele werken zijn gelukkig al afgerond. In een tweede fase wordt het interieur gerestaureerd en in een derde fase de 41 schilderijen in de kerk die allemaal roetschade hebben geleden.
Ja, de grote werken moeten we nog krijgen, maar die kers, die hebben we al.

Carolien blogt ook voor Dna.be.

zondag 8 juli 2012

Groots kunstproject rond bekendste Antwerpse stadslegende op komst

Deze zomer worden er in de binnenstad twee kunstwerken geplaatst die een nieuwe plotwending kunnen geven aan het bekende verhaal rond de reus Druoon Antigoon en de Romeinse krijger Silvius Brabo.
Bruno Kristo (35 jaar) is een Antwerps smid en beeldend kunstenaar. Vorig jaar zorgde hij nog voor beroering door illegaal twee grote stalen beelden in Antwerpen te plaatsen in het kader van een kunstproject Black Lamb. Dit jaar ziet hij het nog groter.
De legende van Brabo en Antigoon zette Kristo aan het denken. Antwerpen leed onder het juk van de zware tol die door Antigoon werd geheven. De Romeinse held Silvius Brabo verloste de stad voor eens en altijd van deze tiran door hem te doden en hem zijn hand af te hakken. De stad was weer vrij. Maar de Romeinen rekenden op het volk om hun dure kruistochten te financieren. Met andere woorden, wie was de echte onderdrukker?
De kunstenaar wil het oeroude verhaal in een moderne context plaatsen. Wie zijn de tirannen en onderdrukkers van vandaag? Wat doen ze? Waarom? En wat doen wij eraan?
Kristo gaat onverwacht en onaangekondigd twee reusachtige beelden in het stadsbeeld plaatsen. Eén beeld stelt Brabo voor, en een ander Antigoon.
Hij laat daarbij in het midden wie de ‘goede’ is, en wie de ‘slechte’, de beelden dienen immers als metafoor om mensen te laten nadenken over goed en kwaad, over actie en gevolg. Want een verhaal van oppressie is van alle tijden.
Kristo stelde voor een select publiek zijn project voor bij kunstgalerij Van Campen en Rochtus in de Verschansingstraat op het Antwerpse zuid.
De exacte data en plaatsen waar de beelden verschijnen worden geheim gehouden om het verrassingseffect te vergroten. Kristo is nog op zoek partners voor zijn project die geprivilegieerde informatie krijgen over de plaatsingsdata van beide beelden.
Wie meer wil weten over het Brabo en Antigoon project kan terecht op de website www.indiegogo.com/BraboAndAntigoon
Van uw wijkreporter Carolien Krijnen voor GVA.be

dinsdag 3 juli 2012

Zomer op Niveau

De Skybar heeft voor de tweede zomer op rij zijn intrek genomen op de 12e verdieping in het Lindner hotel op het Antwerpse Kievitplein. Het stad ligt 46m lager als het ware aan je voeten, en dit elke dag in juli en augustus vanaf 16u00.
Skybar zorgt deze zomer bijna dagelijks voor entertainment. Op de agenda staan onder meer Burlesque avonden, Poker initiaties, whisky degustaties, Salsa avonden en dansfeestjes met live muziek en DJ’s. De pokerevents worden georganiseerd door Kristoffel met Academy of Luck, dus als pseudo partner van de Skybar waren we erbij op donder een stralende zon.
De avond begon met een spectaculaire cocktaildemonstratie van initiatiefnemer On the Rocks. Voor het hotel stond een prachtige Chevrolet.
De kofferbak van deze wagen was volledig omgebouwd tot cocktailbar, en Randy shakete de ene na de andere cocktail shakete vanuit de kofferbar van een speciaal daarvoor voorziene Cocktailbar onder een stralende zon.
Tof zo'n summerbar op wandelafstand. Hier zien ze ons nog!
Skybar 12e verdieping Lindner hotel op het Kievitplein.
Lange Kievitstraat 125, 2018 Antwerpen
Bereikbaar via de achterkant van het Centraal Station. Parking, metrohalte, station en Velo parking in de buurt.
Elke dag van 1 juli tot 1 september van 16u00 tot 01u00.
Voor meer info en de agenda, check de website www.skybarantwerp.be Van uw wijkreporter Carolien Krijnen voor GVA.be