Busje komt zo

Donderdagavond zaten we met zn 4-en wat na te kaarten op de hotelkamer en de plannen voor de volgende dag aant bespreken. Vrijdag hadden we de Marilyn Homes & Haunts tour, een bustour door LA langs plekken die betekenis hebben gehad voor Marilyn. Ik had hem 10 jaar geleden al eens gedaan, heel leuk toen, 5 jaar geleden een keertje overgeslagen en nu twijfelde ik. Ik had er al voor betaald, maar ja, het was een hele dag, van 11h tot 19h in een bus, zou ik niet beter iets leukers doen nu ik hier in Hollywood was?

De volgende ochtend maakten we ons klaar en gingen naar beneden. Iedereen stond al buiten te wachten. We zijn met een ongezien aantal mensen hier, dus er waren 3 grote bussen voorzien. Ik twijfelde nog steeds. Met 3 grote bussen in het kleine steegje naar Marilyns huis op 5th Helena Drive? Het zou geen 10 minuten duren of de politie zou ons wegsturen.

Voor de deur van het hotel stond 1 klein busje voor +/- 20 man. Mary, die de hele boel organiseert, stond te trillen met een telefoon in haar handen. Het vervoerbedrijf was nog niet open, de paniek was op haar gezicht af te lezen.

De gids / organisator in mij werd wakker.

Ik stuurde de 95 mensen die stonden te wachten allemaal weg, naar hun kamer, zwembad, koffie, whatever, … even van de straat weg, en uit het gezichtsveld van Mary. Ik beloofde een update om 12h.

20 minuten later kwam een tweede bus, met plaats voor 28 personen. En nog eens een dik kwartier later de derde, met plaats voor 25 personen. We hadden 20 plaatsen te weinig.

Ondertussen was het 12uur voorbij. Sommige mensen hadden plannen gemaakt voor de avond en geraakten in paniek. Ik stelde voor om langs te gaan en te noteren wie eventueel niet meer mee wilde gaan. Als ik aan 20 kwam, was het probleem opgelost, en konden de 3 aanwezige bussen vertrekken.

Van de 95 wilden er 2 niet meer mee. Ikke, en Ross (die er 10 jaar geleden ook bij was). Helaas.

Een reporter van France24.com die mij op de tour wilde volgen en aan wie ik had toegezegd, stond geduldig te wachten terwijl ik van de ene chauffeur naar de andere liep in de hoop nog wat geregeld te krijgen. Ze spraken amper Engels.

Uiteindelijk, iets na 1-en, had Mary een 4e bus kunnen regelen, en stapten we in. Wij zaten op de 4e bus, zonder gids waar de 3 anderen er telkens 2 hadden. Had ik de tekens maar gevolgd. Geen zin meer om te gaan, maar 1 bus, te kleine bussen, … Hoeveel tekens moet een mens krijgen om zijn plannen te wijzigen? We sneden een heel stuk van het programma af en reden rechtstreeks naar Griffith Park waar een super lunch klaar stond, top geregeld. En dan kon de rit beginnen. We reden doelloos door LA, zonder commentaar van een gids, met een chauffeur die amper Engels kon, en een airco op volle toeren.

De controleknoppen van het busje waren blijkbaar net als een aan-uit knop van een TV. Het was ofwel ‘Sahara’ ofwel ‘Antarctica’. Net als het volume voor de muziek trouwens. Onverstaanbaar of loeihard.

Dit zou een lange dag worden …

We stapten 1 keer uit, aan het huis waar Marlyn met Joe DiMagio heeft gewoond. Een buur belde meteen de politie toen die 90 man op zijn gazon zag staan foto's nemen. Dat beloofde voor 5th Helena Drive ...

Nadat we voor de 4e keer voorbij het Beverly Hills Hilton waren gereden in 20 minuten tijd werden de anderen het ook stilaan beu en gelukkig stopten de 2 bussen voor ons (1 bus waren we ondertussen kwijtgespeeld) want een paar mensen moesten dringend naar de WC.

Ongeveer 60 man sprong de Burger King binnen (waar 2 WC’s waren, één voor heren en één voor dames). We zaten in Westwood, ik herkende het, hier om de hoek was het kerkhofje waar Marilyn begraven is, maar dat was geen stop op de route omdat we daar allemaal zondag naartoe zouden gaan.

Het was 18h, als we de tour tot het einde toe zouden volgen waren we nog minstens 3 uur bezig. De laatste stops in het programma waren het huis van Marilyn op 5th Helena Drive en een champagne toast op Santa Monica beach. Ik had een idee.

Als we genoeg mensen vonden die er mee wilden stoppen, nu, kon 1 bus terug naar het hotel. Met die ene bus konden we dan stoppen bij het kerkhofje zodat deze totaal mislukte dag toch nog iets met Marilyn te maken had. Ik besprak het met de chauffeur van de kleinste bus en die ging akkoord.

Een half uur later reden de 2 grootste bussen weg, verder volgens plan, en Mary gaf onze chauffeur een envelop met zijn tip, 100 dollar en de opdracht ons veilig af te zetten. Oei, nu al?

Toen ik hem zei dat we eerst naar Westwood Memorial wilden zei hij plots :”Sorry, called my boss. Cannot do that, I have to be back by 7”

Ik keek hem aan met een blik van … sprak hem streng toe, en hij boog, gelukkig maar. Voor hem.

We waren helemaal allen op het kerkhofje, prachtig. Zondag is het hier wellicht een gedrum van jewelste met reporters, massa’s mensen, lawaai, … Nu was het precies zoals het moest zijn. Rustig, sereen, stil. Sommige grafstenen zijn zo aandoenlijk. Een 9-jarig dochtertje gestorven in 1933 ...

We wandelden allemaal een goeie 20 minuten rond en stapten tevreden terug op de bus. De dag was gered.

Tegen 20h waren we bij het hotel. Met Melinda en haar moeder die niet mee waren gegaan, gingen we na een slice of pizza in onze kamer nog een cocktail drinken in het Roosevelt hotel en het werd een zeer leuke avond. Dorian en Cedric zijn nog langsgekomen (die zaten op de 'verloren' bus, en Madame Tussauds had een Marilyn buiten gezet waarmee we geposeerd hebben.

De anderen waren terug om kwart voor 10.