Geef eens een tuin cadeau

Met Valentijn dit jaar gaf ik mijn partner een niet geheel onbaatzuchtig geschenk. Ik gaf hem nl. een abonnement voor de Antwerpse Zoo cadeau. Een gezinsabonnement. Ons gezin bestaat uit twee personen (en twee katten), dus u zult begrijpen dat de schenker minstens even blij was met het cadeau dan de ontvanger.

We waren een tijdje geleden verhuisd van Oud Berchem naar hartje stad, van een tuin met vijvertje, kikker, vissen, vogels en af en toe een enkele muis, naar een terras op 7 hoog, en ik wilde ons terug een tuin cadeau doen, een tuin met veel dieren, bovendien.

Vanaf die dag gingen we ongeveer één keer per week. Zaaaaalig is het. Met de Vélo (waar we natuurlijk ook een jaarkaart van hebben) door het Stadspark naar het Astridplein en via de ledeningang de dierentuin in, de schoonsten tuin vant stad, en dat is niet overdreven.

Na een tijdje kregen we een vaste route. Van de mini panda’s naar de olifanten, langs de leeuwen, zeehonden, stokstaartjes, via de kamelen naar de pinguïns en de nijlpaarden.

Omdat we zo vaak gaan, ontgaat er ons weinig. Ik herinner me nog een ochtend in maart wanneer we langs de kamelen liepen en mijn man zei “kijk dat klein dromedarisje eens op zijn pootjes wiebelen. Het lijkt wel pas geboren.” En een dag later verscheen het persbericht dat er inderdaad een dromedarisje was geboren.

Of recenter, in juli, toen we een paar mini stokstaartjes zagen rondhuppelen, dagen voor hun geboorte in de pers werd aangekondigd.

Veel informatie haal ik van Facebook, een topmedium om op de hoogte te blijven van alles wat in de zoo gebeurt.

Meteen na de aankondiging dat de tijgers een ijslolly zouden krijgen sprongen we bijvoorbeeld de Vélo op voor een machtig moment en ook de aankomst van de twee jonge olifantenstiertjes Budi en Ming Jung hebben we zo op de voet gevolgd.

Ja, de slogan van de zoo is goed gekozen, "Als abonnee leef je pas echt mee". Want dat doen we. We voelden toch een beetje spijt bij het vertrek van Kai Mook en familie. Nog meer wanneer ik hoorde dat het pas geboren kolibrietje het niet had gehaald slechts dagen voor het voor het eerst had moeten uitvliegen. Deze week ook weer, bij het bericht dat de in de zoo geboren kameel, Sarah, na 21 jaar uit haar inmiddels zware lijden verlost moest worden. Gelukkig heeft ze de geboorte van haar “nichtje” Najla, het dromedarisje, nog meegemaakt.

Maar er is ook veel om naar uit te kijken. De verbouwingen zijn ondertussen goed opgeschoten. Het nijlpaardenmoeras, het zeehondenverblijf, het park van de yaks en rendieren, … het zijn stuk voor stuk mooie realisaties, ten voordele van de bezoekers, en belangrijker nog, de bewoners.

En dat de dieren plezier hebben in hun nieuwe biotoop is duidelijk. Zo liggen de leeuwen blijkbaar niet heel de dag te slapen, maar is de kans reëel dat er binnenkort een klein leeuwtje rondhuppelt in het nieuwe paradijs. Een oplettend zoo bezoeker schoot immers een plaatje van een gezette leeuwin. Zit er een mini-leeuwtje in? Of – zoals een Facebookfan grappig opmerkte – “Missen ze een dierenverzorger?”

Ik ben blij met mijn tuin, de schoonste van heel ’t stad. Nee, van heel de wereld! En als abonnee mag je er trouwens een uur vroeger in.

Ik ben al weg.

Carolien blogt deze zomer voor DNA.be