I wanna be loved by you

Ik zit nog steeds met een stuk of 100 Marilyn Monroe fans in Los Angeles voor de herdenking van het overlijden van Marilyn Monroe, aanstaande zondag 50 jaar geleden. Het klinkt een beetje deprimerend, luguber zelfs, maar we hebben ongelooflijk veel lol samen. Gisteren werden we om 10h verwacht in het Hollywood Museum waar de grootste Marilyn tentoonstelling ooit werd gehouden met ontelbare persoonlijke items van de Hollywoodster.

We stonden zo met een honderd man voor de deur te wachten en iedereen begon met iedereen te kletsen.

Ik zag nu met mijn eigen ogen hoe al deze mensen uit Italië, Venezuela, Frankrijk, Canada, Mexico, Nederland, Nieuw Zeeland, USA, België, het Verenigd Koninkrijk, … allemaal hier wilden zijn, en de tijd van hun leven hadden.

Iedereen had mekaar de afgelopen maanden bijna allemaal virtueel ontmoet via Facebook, en het ijs was meteen gebroken. Of je mekaars taal nu goed verstaat of niet, of iemand een fabrieksarbeider is, een huisvrouw, een arts, een steward, nog studeert of een internationale carrière heeft, alle barrières vielen weg. We hebben namelijk allemaal iets gemeenschappelijks, en dat smeedt meteen een band.

Marilyn Monroe.

Eenmaal binnen keken we onze ogen uit. Bontjassen, brieven, jurken, een fototoestel, make up spullen, accessoires, snapshots en de hele verdieping was bijna overdadig bekleed met prachtige glamourfoto’s, filmposters, TV schermen met fragmenten, … Mooi gedaan.

Het hele museum is trouwens prachtig. Jurken, memento's, foto's van Gone with the Wind tot Monster in Law, ik had er heel de dag wel kunnen rondsnuisteren.

’s Middags werd in ons hotel de fameuze Pool Party gehouden. Iedereen was uitgenodigd voor een leuke middag kennismaken, fotosessies met mekaar en de Marilyn tribute artists of look-a-likes, onder het genot van een hapje en een (alcoholvrij) drankje. Puriteins Amerika.

Even dacht ik dat ik op een jaren ’20 feestje was terecht gekomen. In pakweg 2/3 van de plastic cups, drinkbussen, theekopjes zat echt geen cola, of toch zeker geen cola puur.

Een van de gasten was Gloria Pall, een pin up uit de fifties, en ik had er een leuke babbel mee. Ze zat er om haar boek te signeren en vertelde me wat anekdotes. Leuk mens, met gigantisch valse wimpers en hagelwitte tanden. Het 'boek' is op A4 formaat, fotocopies van krantenartikels en af en toe een verhaaltje in font 16 met een dubbele interlinie, en ik vroeg haar wat ze ervoor wilde. "30dollars. I don't have too long anymore and these are my last ones" Ze verkocht ook DVD's met al haar filmopnames en was vooral trots op het feit dat haar benen te zien zijn op Jailhouse Rock van Elvis. Haar zoon kwam af en toe checken hoe het met haar ging (ze is 85) maar die had meer oog voor één van de vele Marilyn Look-a-likes. Vooral dan voor Memory die trouwens jarig was. Hij vroeg me wel 6 keer of ik een foto van hem met haar wilde nemen en zijn gezicht kleurde alsmaar donkerder rood.

Ondertussen was ook Suzie Kennedy gearriveerd en die hield haar eigen party op het balkon van haar kamer. Ze wenkte me naar boven. Bij binnenkomst kreeg ik meteen een glas in mijn handen gedrukt. California Champagne stond er op de fles. Kan dat zomaar? Ik dacht dat die naam beschermd was? Whatever. Het smaakte.

Beneden bij het zwembad barstte de karaoke los. Eén meisje had een prachtige fluwelen jurk aan met lange sleep. Een replica uit River of No Return. Toen de laatste noten van haar liedjes waren vervlogen, nam haar vriend (in een Hugh Heffner badjas) de microfoon om haar een serenade te brengen, en aan het einde van zijn liedje nam hij een doosje uit zijn zak, ging door zijn knieën en vroeg haar ten huwelijk. Ze zei ‘ja’ en kreeg een staande ovatie! Er gebeuren hier mooie dingen.

I wanna be loved by you. Pou pou pidou.

Carolien blogt deze zomer voor DNA.be. Ook vanuit Hollywood.