maandag 29 oktober 2012

Net geen zilver

Heel mijn leven heb ik in het Antwerpse gewoond. Ik ben geboren - en heb mijn jeugd doorgebracht - in Deurne, daarna woonde ik een goeie 15 jaar in Berchem, en sinds een paar jaar leef ik met mijn partner en onze twee katten in hartje Antwerpen. In dat hele leven ben ik maar vier keer verhuisd, en ik hoop van ganser harte het niet nog eens vier keer te moeten doen.
Nee, ik ben redelijk honkvast, en val graag terug op routine. Experimenteren is leuk, reizen super, nieuwe dingen leren inspirerend, maar een aantal constanten in mijn leven heb ik echt nodig.
Zo lees ik om de zoveel jaar mijn lievelingsboek “Gone with the Wind” in plaats van een nieuwe bestseller te verslinden. Ga ik om de vijf jaar naar Los Angeles om de dood van Marilyn Monroe te herdenken in plaats van ergens naar toe te trekken waar ik nog nooit geweest ben. Ga graag terug eten daar waar het lekker was in plaats van een nieuwe zaak te proberen. Val ik regelmatig mijn lievelingswijnbarretje int Stad binnen in plaats van een nieuwe trendy hotspot te testen. En naar films met Hugh Grant, daar kan ik naar blijven kijken (vooral ‘Love Actually’).
Trouw, ja ik denk wel dat ik dat ben, en dat geldt voor veel van mijn relaties. Ik heb dierbare vriendinnekes die dat al een paar decennia zijn, een partner waar ik al 15 jaar veel lief en af en toe een beetje leed mee deel, en dan is er natuurlijk de bijzondere relatie die alles in zich had bekroond te worden met een zilver jubileum.
Op mijn 20e verjaardag zond CBS de allereerste aflevering uit van The Bold & the Beautiful en een paar jaar later, toen het bij ons op de buis kwam, was ook ik meteen in de ban van het reilen en zeilen bij de Forresters en de Logans, en later de Spectra’s en de Marones.
Ik ging alleen wonen en had geen geld voor kabel televisie. De binnenhuisantenne die mijn vader installeerde was gelukkig meer dan goed genoeg, en ik racete elke dag van mijn eerste job naar huis om stipt om half 6 de BRT op te zetten voor mijn dagelijkse portie soap. Het eerste salaris werd gebruikt voor een videorecorder zodat een uurtje overwerken geen onoverkomelijke ramp meer was.
Hoe onwaarschijnlijk de verhaallijnen ook waren, hoe tergend langzaam de plotontwikkelingen, hoe ongeloofwaardig het scenario, … geen aflevering sloeg ik over. Alhoewel ik in drukke tijden vaak de tape versneld afspeelde en enkel de ondertitels las.
Ook op vakantie werd de recorder tot in de puntjes geprogrammeerd en na een reisje lag ik steevast een paar dagen op de bank voor een overdosis B&B.
Ik werd ouder, net zoals de kinderen van Brooke, Ridge, Taylor, …. maar voor de hoofdpersonnages bleek de tijd stil te staan. Ridge werd langzaam grijs, maar ineens was zijn haar weer gitzwart. Brookes dochter kroop in een babypakje de tuin in om de volgende aflevering op een brommer de oprit op te rijden, maar alles pikte ik, zonder morren, ik bleef trouw aan mijn 25 minuten glamour per dag. Met de intrede van het internet kon ik me vaak uren amuseren met het herbekijken van oude afleveringen of het uitpluizen van toekomstige verhaallijnen.
Groot was dan ook de schok een paar weken geleden toen aangekondigd werd dat Ridge de soap zou verlaten. En dat net na zijn 7e of 8e huwelijk met Brooke. Oh jee, wat nu?
Tot overmaat van ramp kondigde CBS vorige week aan dat ook Stephanie, de mater familias, de reeks zou verlaten. Waar ze voor Ridge de deur nog op een kier laten staan – hij ‘verdwijnt’ op zijn huwelijksreis en Brooke komt alleen terug, halen ze bij Stephanie de grove middelen tevoorschijn. Zij krijgt een heuse sterfscene, met afscheid van alle, alle personages waar ze de afgelopen 25 jaar mee gewerkt heeft, zelfs Sally Spectra. In het echte leven overleden, in de serie eindeloos op cruise.
Brooke zonder Ridge leek me een onoverbrugbaar obstakel. Dit overleeft de serie niet, dacht ik een paar weken geleden.
Maar nu weet ik wel beter. Het was niet de relatie Brooke – Ridge die de serie al 25 jaar ‘spannend’ houdt. Nee, het was de relatie Brooke - Stephanie die me vooral op het puntje van mijn stoel hield, bijna 25 jaar lang.
Ik zal jullie missen, Ridge en Stephanie, allez, over drie jaar toch natuurlijk, want we lopen hier in België gelukkig wat achter, en wie weet, tegen dan trouwt Brooke nog eens met haar ex Eric, de vader van haar man Ridge, de ex van haar zus Donna, en natuurlijk ook de ex van haar aartsrivale, maar misschien ook wel beste vriendin, Stephanie, als die ondertussen niet terug uit de doden is herrezen net zoals Taylor dat ooit deed, de ex van Ridge, en ook de ex van Nick, een ex van Brooke die een paar keer trouwde met Brookes dochter, een affaire heeft gehad met Brookes zus en een halfbroer bleek te zijn van Ridge, de stiefvader van de dochter van Brooke, waar hij ooit bijna een relatie mee heeft gehad terwijl zijn andere stiefdochter met Brooke ondertussen de strijd heeft aangebonden met zijn echte dochter uit zijn eerste huwelijk met Taylor die een tijd terug bevallen is van de baby die ze kreeg met Nick door kunstmatige inseminatie waarbij door een misverstand niet haar eigen eicel, maar een eicel van Brooke werd ingeplant en haar zoon dus niet haar eigen zoon met Nick is, maar de zoon van Brooke met Nick die een tijd lang werd opgevoed door Nick en Bridget, Brookes dochter, en later door Nick en Katie, Brookes zus, tot Katie Nick in de steek liet om te trouwen met de broer van de allereerste vrouw van Ridge, Caroline, die stierf aan leukemie nadat ze ook nog even met Thorne, Ridges broer, nou ja, halfbroer, getrouwd is geweest die ook iets heeft gehad met Taylor en natuurlijk ook met Brooke.
Geniet nog even mee.
Ik ga je missen Stephanie Forrester

maandag 15 oktober 2012

Twee vingers

Politiek kon me het grootste deel van mijn leven niet echt boeien. Tenminste, toch niet die in België. Komaan zeg, België, een zakdoek groot. Wel kende ik bijna alle Amerikaanse presidenten uit mijn hoofd en zat aan de buis gekluisterd bij hun 4-jaarlijkse verkiezingen.
Waarom kon de nationale politiek me niet echt boeien? Als Nederlandse mocht ik in het land waar ik geboren ben, België dus, niet gaan stemmen, en Belg worden ... Dat was een brug te ver ... ;)
Ik voel me immers geen Belg, noch voel ik me Nederlandse. Ik ben een echte Antwerpenaar.
En ik gaf me op om te mogen stemmen voor de Antwerpse Gemeenteraad, ik ben er zelfs een keer voor opgekomen. Zo groeide mijn (bescheiden) interesse voor de locale politiek, in Antwerpen. De stad van mijn leven, al een hele tijd.
Zeven jaar geleden nam ik deel aan een televisieprogramma, "De Topmanager". De Vlaamse versie van "The Apprentice", het wereldberoemde format met Donald Trump.
Onze verblijfplaats tijdens de wekenlange opnames was een riante loft in Antwerpen, en ook een groot deel van onze opdrachten moesten we uitvoeren in 't Stad. De Vlaamse uitzendingen waren geen succes, door tegenvallende kijkcijfers aldus VT4, de zender die het programma uitzond, dus wereldberoemd ben ik niet geworden, ook won ik het programma niet, maar van mijn deelname heb ik genoten, net zoals van mijn stad.
Niet lang na het einde van de opnames besloot ik van mijn hobby mijn beroep te maken, en werd full time stadsgids. Een beslissing die ik me tot nu toe nog niet beklaagd heb.
Als gids ga ik regelmatig naar tentoonstellingen, vernissages, opleidingen en cursussen en één moment staat me nog zeer helder bij.
Het was een vrijdagavond in het KMSKA, waar een receptie werd gehouden tgv. een nieuwe tentoonstelling. Ik stond in de gigantische entreehal met een glaasje in mijn hand toen ik plots van het ander einde van de zaal onze burgemeester Patrick Janssens op me af zag komen. Een paar seconden later stond hij vlak voor mijn neus en zei "Ik heb naar alle afleveringen van dat programma gekeken en ik was er zeker van dat gij dat met uw twee vingers in uwe neus ging winnen." Tegenvallende kijkcijfers he? Zelfs de burgemeester had ernaar gekeken.
Gisterenavond zat ik voor de buis, te kijken naar de grote verkiezingshow op Eén en bij elk resultaat dat binnenkwam (van Antwerpen wel te verstaan, op de rest heb ik niet zo echt gelet, een mens moet consequent blijven in zijn leven) dacht ik maar één ding.
Beste Burgemeester, als ik u gisterenavond was tegengekomen had ik maar 1 ding tegen u gezegd. "Ik was er zeker van dat gij dat met uw twee vingers in uwe neus ging winnen."
Met mij is het goed gekomen na mijn carriereswitch. Ik ben er zeker van dat het voor u ook zo zal zijn. Ik kijk nog één keer terug op mooie tijden, en vanaf nu gaan we onze hoop moeten zetten op de toekomst. Antwerpen heeft het nodig.

vrijdag 12 oktober 2012

Helden

Ik moet een jaar of 14, 15 geweest zijn toen ik ten prooi viel aan een onmogelijke liefde die nooit beantwoord zou worden.
Internet bestond nog niet, we hadden hoop en al negen televisie zenders en mijn ouders en ik luisterden vaak naar de radio. Zij hadden het grootste deel van hun jeugd in Nederland doorgebracht en waarschijnlijk was het daarom dat bij ons thuis vooral Nederlandse TV- en radiozenders opstonden.
De eerste keer toen ik het nummer ‘Sinds een dag of 2’ hoorde was ik verkocht. Van mijn spaarcentjes kocht ik de LP “Doris Day en andere stukken” en draaide hem grijs op mijn kamer met de gifgroene en knalroze Doe Maar posters aan de muur. Zwijmelend keek ik naar Ernst Janz terwijl ik met hart en ziel meezong met “Belle Hélène”, “Is dit Alles”.
Live optreden in Antwerpen!
Toen de groep zou optreden in Hof Ter Lo in Borgerhout smeekte ik mijn ouders of ik mocht gaan en beleefde een geweldige avond. Het was mijn allereerste live concert. Het zou het laatste niet zijn.
De band ging uit elkaar in 1984, mijn crush op Ernst stierf een stille dood en mijn muzieksmaak evolueerde. Maar ik draaide steeds het volume hoger wanneer liedjes als “De Bom”, “1 nacht alleen”, “Smoorverliefd” of “Nachtzuster” op de radio kwamen.
Toen een dikke 15 jaar later, in het jaar 2000, de grote Doe Maar reünie werd aangekondigd was ik niet te houden en kocht meteen tickets. Het zou de laatste keer zijn dat Doe Maar nog eens samen op een podium zou staan. Het werd een ware triomftocht door Nederland en België. En natuurlijk kwamen ze ook naar Antwerpen!
De Laatste Keer?
Met een stel vrienden trokken we voor het optreden naar het Sportpaleis, giechelend en lachend alsof we weer 16 jaar waren. De band was uit elkaar gegaan omdat ze niet om konden met de roem en het vooral moeilijk hadden met gillende en flauwvallende meiden waar ze ook kwamen. Een normaal leven hadden ze niet meer en ze konden amper de straat op. Deze keer was het anders.
Het was een machtig moment wanneer op het hoogtepunt van het concert alle vier de muzikanten van het podium sprongen, het middenplein op wandelden, en rustig tussen hun fans laveerden die hen bedankten voor de goeie muziek al die jaren en beleefd de hand schudden. Er viel niet 1 vrouw flauw (veel meisjes waren er die avond trouwens niet …) maar het applaus was oorverdovend.
De bekende deuntjes echoden nog lang na in mijn hoofd. Was dit nou echt de laatste keer geweest?
Natuurlijk niet!!
In maart dit jaar werden een aantal try outs aangekondigd die zouden plaatsvinden in Antwerpen (waar anders?), in de mooiste concertzaal van de hele wereld, de Roma. Ik kocht meteen 2 tickets. Er zaten bijna 30 jaar tussen mijn eerste en mijn derde live optreden van mijn jeugdhelden, nog nooit eerder was ik drie keer naar een zelfde artiest gaan kijken.
Vorig weekend was het dan zover. Doe Maar, begeleid door een symfonisch orkest, live in de Roma. Het was subliem! De geluidskwaliteit was niet altijd even goed, maar de sfeer zat er goed in en iedereen zong uit volle borst mee. We zaten op het balkon (in goed gezelschap, tussen Jan Leyers en Koen De Graeve) en zagen de hele zaal meedeinen op nummers als “Doris Day”.
Bij het verlaten van de zaal kocht ik een zakje Doe Maar buttons. Deze speld ik 25 januari op mijn revers, wanneer ze optreden in de Lotto Arena. Mijn vierde Doe Maar concert.
Je dacht toch niet dat ik dat zou willen missen zeker?
Wie wil nagenieten van de verschillende nummers gebracht in de Roma onder begeleiding van het symfonisch orkest, op deze link vind je alle hoogtepunten.
Carolien blogt ook voor DNA.be