dinsdag 3 december 2013

Deze week HUMO?

Een tijd terug heb ik ingetekend op een promo voor een Humo abonnement. Mooie korting, en het is een goed blad met goede artikels, en overzichtelijke tv programma's.

De eerste weken ging het goed, zelfs de adreswijziging verliep vlekkeloos, de eerste post die we op ons nieuw adres mochten ontvangen, op een dinsdagochtend. Maar een tijdje later liep het mis.

Twee weken geleden, dinsdagochtend, geen Humo in de bus. Ik gaf ze even tijd, maar 'savonds zat nog steeds geen weekblad in onze brievenbus.
Ik ging naar de site, meldde het probleem, en werd behendig, stap voor stap door de webpagina's op de site geloodst om het probleem te melden en te verhelpen. Het missende nummer zou worden nabezorgd.

Twee dagen later, vrijdag, lag de HUMO in de bus. Wacht eens, die kop op de cover van Jeroen Meus kwam me bekend voor. Juist ja, de 'oude' HUMO was nageleverd. Die had ik wel gehad, op tijd zelfs.
Ik stuur een mailtje naar de klantendienst met de melding dat de verkeerde Humo was nageleverd en dat ik de 'juiste' deze week wel zou kopen in de krantenwinkel, de TV programma's liepen immers van die dag, naleveren was dus niet meer nodig.
Nooit reactie op gehad trouwens.

Het was weer dinsdag. En helaas, geen Humo in de brievenbus. Deze keer meldde ik het telefonisch. "Wacht een dag, hij komt misschien morgen" kreeg ik te horen. Maar nee hoor, ook woensdag geen Humo in de bus. Ik belde weer, en zei dat ik dit exemplaar - nog maar eens - in de krantenwinkel zou kopen.
"Geen probleem mevrouw, we verlengen uw abonnement met 2 nummers." Da's ook fijn.

Vandaag was het dinsdag. Drie keer raden. Geen Humo in de bus. Dan maar weer gebeld. "Ja, inderdaad. Ik zie het "zei het meisje aan de telefoon bijna triomfantelijk. "Deze week krijgt u de Humo niet. Volgende week wel, tenminste, dat denk ik, en de week daarna ook nog een keer, maar ik ben niet helemaal zeker. Ik stel voor dat u hem deze week nog eens koopt in de krantenwinkel. En belt u morgen even terug, dan kan ik zeker zien of u hem volgende week wel krijgt."

"Goh mevrouw, ik ben niet echt onder de indruk van jullie dienstverlening. Wanneer eindigt mijn abonnement? Ik denk namelijk niet dat ik het nog ga verlengen."
"Echt niet mevrouw? En waarom niet als ik vragen mag?"

zondag 1 december 2013

Wakker op Zondag en hoe

Gedurende 2 jaar alweer neem ik bijna elke zondag het studio publiek van het ATV programma Wakker op Zondag na de opnames mee op wandeling.

Voor een klein bedrag krijgen deze mensen een stadswandeling op en rond het Eilandje met mij, een mini borreltje Elixir d'Anvers, een MAS souvenir en een brunch bij het Felixpakhuis. De formule is een succes en is maanden op voorhand volgeboekt. Voor meer info, kijk hier

Vanmorgen fietste ik naar de ATV studio en toen ik de Veemarkt overstak zag ik twee mannen op leeftijd hun handen uit de mouwen steken. Er stonden al een 3-tal tentjes, een gasbrandertje, en ze hadden nog een boel materiaal klaarstaan.
Nieuwsgierigheid, uw naam is vrouw, dacht ik, ik stopte en vroeg wat er ging gebeuren later die dag. Eén van beiden keek me aan met een blik van "Aléé-weete-gij-da-na-ni"? "Tis Sint Elooi hé Madame."

Ik knikte begrijpend, "Natuurlijk. En wat doen jullie dan?"
(Voor wie een redelijk onsamenhangend relaas over de levensloop van Sint Eligius wil lezen, klik dan vooral hier)

"Awel, wij schenken seffens soep, na de mis, en die is nu bezig."
Dat event ging ik helaas missen, ik was tot zeker 13h30 bezig met mijn groepje.

Eens aangekomen bij ATV schaarde ik mij backstage tussen de horde BV's en andere prominenten zoals daar vandaag waren Piet Huysentruyt, Paul Michiels met een puike nieuwe CD by the way en Antwerps Bisschop Johan Bonny.

Deze laatste kwam ook netjes een hand geven en excuseerde zich dat hij moest vertrekken, het was een drukke dag vandaag.

"Natuurlijk" zei ik, "Het is Sint Elooi".
Hij pauzeerde en keek me vol verwondering aan "Mevrouw, u bent goed op de hoogte."
Voila, weer ne volle aflaat verdiend.

Dat nog andere ATV bezoekers bij de pinken zijn, bewees één van de studiogasten die met mij op wandeling ging.

Gerolf Annemans, keek vol bewondering Paul Michiels na, strak in het pak, mooie houding, flinke bos haar en vrolijke ogen. Kortom, zag er supergoed uit.
"Awel" aldus Annemans, "Zo wil ik ook wel 65 worden."
Waarop mijn studiogast zich omdraaide naar Annemans en zei "Hoe, zeide gij da dan nog ni?"

woensdag 20 november 2013

De Jani had gelijk

Op slechts twee maanden tijd hebben wij:
1. een appartement gekocht
2. dat appartement verbouwd
3. het appartement waar we woonden verkocht
4. ons hebben en houwen verhuisd

Dat alles is nu ongeveer 2 weken geleden. We leven nog tussen dozen, stof, lege lichtarmatuurkes, ... Zijn constant alles kwijt "Schat waar ligt de (vul in naar keuze ...) nu weer?", leven lange dagen en korte nachten (gemiddeld 5 tot 6 uur slaap), en dat begon zijn sporen na te laten.

Het was denk ik 4 maanden geleden dat ik nog eens naar de kapper was geweest, nu was de maat vol, ik kon niet meer naar mijn eigen spiegelbeeld kijken zonder diepe zucht, en maakte een afspraak bij mijn vaste kapper. Jochen doet al bijna 15 jaar mijn haar en is getuige geweest, of sorry, eerder verantwoordelijk voor de verschillen in lengte, stijl en vooral in kleur. Van acajou via peekesrood en uiteindelijk terug naar blond.

Mijn haar groeit als kool en het was nog nooit zo lang geweest als vandaag. Ik zat al weken met een dilemma. Flink stuk eraf en staart doneren of toch maar die mooie lengte houden, nu het nog kan, want geef toe, er komt een moment in het leven van elke vrouw dat ze afscheid moet nemen van haar jeugdige lange lokken ...

Mijn man en vriendinnen riepen om ter hardst dat ik het lang moest laten. Ze vonden het mooi zo. Ik bleef twijfelen, tot een kwartier voor ik bij de kapper moest zijn.

Op weg naar Leopoldstraat fietste ik nog even langs De Wieuw voor een railsysteem en wie stond daar te snuisteren tussen de verfpotten en kwasten? Jani Kazaltis, stijlgoeroe van de lage landen.

Ik trok mijn stoute schoenen aan en stapte op hem af.
"Mag ik u eens iets vragen? Ik moet zo bij mijn kapper zijn en zit met een dilemma. Flink stuk eraf, of lang laten. Wat vindt gij?"
Hij keek me verbaasd aan en lachte "Goh, ik denk dat gij zeer schoon zou staan met kort haar, maar ik vind die lengte wel bij u passen. Laat er een goed model in knippen, en hou het maar mooi lang"

Ik fietste naar de kapper. "Amai, wat is je haar lang geworden" zei Jochen. "Wat gaan we er mee doen?"
"Lang laten, dat heeft de Jani gezegd"

En hij had gelijk.

dinsdag 10 september 2013

Eerlijk duurt wel heel erg lang ...

Eind juli ontving ik een mooi bedrag op mijn professionele bankrekening. Pakweg het equivalent van een zalige vakantie voor twee naar de zon, all in.

Het bedrag kwam niet overeen met één van mijn openstaande facturen, noch geraakte ik wijs uit de mededeling. Twee factuurnummers die niet klopten met mijn nummering. De naam van de mecenas was halverwege afgebroken, en het bankrekeningnummer kende ik niet.

Dat bankrekeningnummer kwam na een zoekactie zeer regelmatig terug in het overzicht van mijn internetbanking. En Belgisch IBAN nummer met heel veel nullen.
Ik belde mijn bankdirecteur voor raad.
"Geld dat uit het buitenland binnenkomt, wordt op een wachtrekening gezet, en van die wachtrekening overgeschreven naar de Belgische begunstigde. Ik kan helaas ook niet zien waar het vandaan komt."

Ik begon te zoeken naar de weldoener "Aannemingsbedrijf VD T..."
Gelukkig vond ik hem redelijk snel terug, en het bedrijf matchte met een Nederlandse firma die op 25 augustus 2008 (!!!) een een stadswandeling bij me hadden geboekt (gelukkig houd ik alles goed bij).

Ik vond hun website, en een emailadres.
Op 29 juli stuurde ik hen volgend bericht:
"Beste,
Op 26/7 heb ik van jullie een betaling ontvangen, maar ik vermoed dat hier sprake is van een vergissing.
Ik kan het bedrag echter niet terugstorten omdat het op mijn rekening is terechtgekomen via een wachtrekening en ik heb daarom uw bankgegevens niet.
Ik stuur u in bijlage de info.
Vriendelijke groet,
Carolien"
en zette het verder even uit mijn gedachten. Tot het me een paar weken later weer te binnen schoot. Vreemd, ik had niets gehoord van dat bedrijf, en ook geen out of office. Van de website werd ik niet wijzer. Geen sluiting of vakantie aangekondigd, dus op 12 augustus schreef ik hen een tweede keer:
"Beste,
Ik vraag me af of u mijn mail dd. 29/7 goed heeft ontvangen?
Vriendelijke groet,
Carolien"
De vakantie liep op zijn einde, en eindelijk, op 3 september ontving ik onderstand bericht:


Waarop ik weer:
"Goedemiddag,
Om een buitenlandse overschrijving (ik zit immers in België) te kunnen maken heb ik uw IBAN en BIC of SWIFT code nodig.
Groet,
Carolien"

En zij:


Ik bedankte haar voor de snelle reactie, en meldde er nog bij dat de betaling bij de eerstvolgende betalingsronde zou worden meegenomen, en die was - zoals altijd - gepland op maandag.

Gisteren was het mijn wekelijkse administratie- en betaaldag, en ik maakte me klaar om afstand te doen van de leuke som die onrechtmatig op mijn rekening stond.
Ik vulde netjes het IBAN nummer in, de BIC code, de begunstigde, een vermelding en het bedrag, en klikte op enter.
Dit IBAN nummer is niet correct
verscheen op mijn scherm.
Ik keek nog eens na of ik het juist had overgetypt, deed nog eens copy paste (met verwijderen van alle onnodige spaties tussendoor), maar bleef de foutmelding op mijn scherm krijgen.

Dan maar weer een mailtje naar Mw N.d.H.O.
"Het wil maar niet lukken.
Ik krijg de melding dat het rekeningnummer niet klopt.
Bent u zeker dat u me het juiste heeft gemailed?
Groet,
Carolien"

Waarop zij:


Ik stuurde een laatste mailtje terug.

en wacht nog even af ...

Ik was er precies toch beter mee op vakantie geweest. All in ...


vrijdag 30 augustus 2013

Avontuur in Antwerpse Zoo

In de zomervakantie zijn we minder frequente zoo bezoekers. Te veel volk, en een overdaad aan kinderen. Nee, we wachten nog even tot september voor we weer wekelijks naar onze lievelingsdieren gaan kijken.
Pas op, versta me niet verkeerd, ik heb zeker geen hekel aan kinderen, integendeel, maar too much of a good thing ...

Blijkbaar ben ik geen uitzondering, want deze week alleen al verschenen er verschillende artikels over de opmars van hotels waar kinderen niet welkom zijn, en luchtvaartmaatschappijen die voor een lichte meerprijs tickets aanbieden waarbij je gegarandeerd niet in de buurt van kinderen zit.

Mensen kijken vaak vreemd op wanneer ze horen dat je geen kinderen hebt. Gewild. Nooit.
Hè wat egoïstisch, hoor je ze denken. Sommigen zeggen het zelfs luidop, terwijl ik het persé willen hebben van kinderen eerder beschouw als - als ik dan toch het woord moet gebruiken - egoïstisch. Kijk maar eens wat Stromae hier over te zeggen had in een Humo van een paar weken geleden:
Humo: Je kunt toch ook kiezen voor een leven zonder kinderen en ook gelukkig zijn?
Stromae: “Ik weet het niet. Volgens mij komt er dan toch een moment waarop je beseft dat er iets ontbreekt – dat je niet helemaal gelukkig bent. Kiezen om geen kinderen te hebben blijft toch ook iets egoïstisch, niet? Wie je bent, wat je kunt, dat moet je toch doorgeven?
Is dat een volledig onbaatzuchtige houding tegenover een kind? Ik dacht het niet. Volgens mij wil hij gewoon mini-Stomaetjes nalaten aan de wereld.

Maar bon, ik ben aan het afdwalen, het ging over de zoo.
Tijdens deze zomervakantie zijn we denk ik 3 keer geweest. Eén keer ben ik met een vriendin gegaan en haar gezin. Echtgenoot, 3 eigen kinderen en nog eens 3 op sleeptouw van de buurvrouw, supergezellige dag, echt van genoten. De andere keren gingen we gewoon even een uurtje genieten van de mooiste tuin vant stad, ijsje eten, beestjes kijken, ... En gisteren, gingen we met een reden.

Het was gisteren precies één jaar geleden dat leeuwenwelpje Nestor het levenslicht zag, iets dat we van nabij hebben gevolgd, en het zou een leuk kinderfeestje worden.
Omdat een leeuw nu éénmaal niet verzot is op slagroomtaart met kaarsjes, knutselden de dierenverzorgers iets anders voor hem in elkaar. Drie giraffen uit papier maché, gevuld met sappige brokjes vlees.


Nadat de drie namaak giraffen netjes in het leeuwenperk waren opgesteld en de verzorgers zich in veiligheid hadden gebracht, werden de leeuwen vrijgelaten.

Mama Maouli stortte zich als eerste met veel geweld op haar prooi en sleurde de kansloze giraf naar een stil en rustig plekje om hem te verorberen.

Grote zus Caitlin was iets voorzichtiger en hapte pas na enige aarzeling toe. De jarige Nestor bekeek het hele gebeuren vanop een veilige afstand en begon pas mee te knabbelen toen de prachtige kunstwerken onherkenbaar vervormd waren tot oud papier waarmee hij bewees dat hij toch maar gewoon een grote poes is. Blij met een kartonnen doos.
De dierenverzorgers keken in grote getale toe, met een brede lach op het gelaat. (behalve misschien de 2 meisjes die de puinhoop de morning after moeten opruimen ...) Knap gedaan jongens! Dat is liefde voor het vak.


Van wijkreporter Carolien Krijnen voor Gva.be

vrijdag 5 juli 2013

Berekende gok

Op 1 juli zijn de solden van start gegaan. Met het slechte seizoen, ja welk seizoen was dat eigenlijk, dat tussen januari en juli? - liggen de winkels nog vol met vakantieoutfits en zomerspullen.

Ook deze maand spoort het weer niet echt aan tot het dragen van hot pants, een topje, strapless jurk of mini rok maar als ik ergens het woord "Uitverkoop" in een etalage zie prijken, ben ik niet te houden.

Gisteren dus 2 zomerjurken gekocht, maar wel doordacht, en bijna geheel zonder risico.

1. De Maxi-dress, het zijn er zelfs 2. Die bruine benen zitten er dit jaar niet in, maar dat gaat geen hond zien onder die lange rokken
2. Totaalbedrag voor de 2 jurken samen, 35euro. Als het dan toch geen zomer wordt, heeft het me in elk geval geen fortuin gekost.

En nu maar duimen voor een streepje zon.

zaterdag 8 juni 2013

Selectief gehoor

In de Touristram, rijdend van de Suikerrui naar de Grote Markt vertel ik de legende van reus Antigoon en de Romeinse soldaat Silvius Brabo.

Druoon Antigoon terroriseerde de stad. Aan elke schipper die voorbij kwam varen, vroeg hij een hoge tol. Als de schipper de tol niet betaalde, hakte de reus één van de schippers handen af, en gooide die in de Schelde.

Tot Silvius Brabo daar een eind aan maakte. Hij daagde de reus uit tot een gevecht, doodde de reus, hakte diens hand af, en gooide de reuzenhand in de Schelde.
Zo kreeg onze stad haar naam, Handwerpen.


Dat hand is een belangrijk symbool voor Antwerpen, en we hebben er zelfs een streekproduct aan te danken. Antwerpse Handjes, heerlijke boterkoekjes, in de vorm van een hand.

Op de Grote Markt stappen we even uit de tram en deel ik Antwerpse Handjes uit aan het gezelschap. Eén van de dames pakt een koekje uit het doosje, bekijkt het nauwkeurig, en zegt dan:
"Oh wat een schattig koekje. Maar waarom heeft het de vorm van een handje?"
En ik begin opnieuw te vertellen ...
"Er leefde eens een reus op een burcht langs de Schelde die tol eiste van alle schippers die voorbij kwamen varen ..."

donderdag 6 juni 2013

Over soep, winter, een misverstand en een meevaller

Het is me het voorjaar wel geweest zeg. Gelukkig vergeet je dat redelijk snel, nu de zon weer schijnt, maar nog geen twee weken geleden, op 24 mei om precies te zijn, was het verschrikkelijk koud.

Ik herinner het me nog heel goed, want ik had die avond een mini culinaire wandeling voor een bedrijf uit Nederland. Met mini bedoel ik mini budget, en mini maaltijd, het bedrijf wilde enkel wat hapjes en drankjes, tijdens de wandeling..

Als aperitiefhapje had ik schotels charcuterie besteld, met een lekker glas bier erbij, en daarna startte de wandeling. Voor het Steen, de oude burcht die jaren dienst heeft gedaan als gevangenis, zouden wij onze eerste warme hap nuttigen.
Perfect op tijd scheurde Mieke met haar bakfiets om de hoek.

Ze parkeerde haar mooie fiets, opende het deksel, nam er zakjes brood met lepels en bio afbreekbare kommen uit, en schonk voor iedereen een warme dampende kom groentesoep. Heerlijk!

Ik nam ook een kom, had het best fris gekregen ondertussen, en het smaakte.
Helaas ging het plots mis. Ik zette mijn kom soep op de rand van een balustrade, niet ver genoeg naar achter, en 'KWAK' heel de inhoud van de warme kom soep over mijn mooi geborduurde Desigual winterjas. Hilariteit alom, ik lachte mee (zij het een beetje groen) en probeerde met papieren servetjes de dikke maaltijdsoep van mijn jas te vegen. Het begon te schemeren, en je zag er gelukkig helemaal niks van. Dacht ik.

Uuuuren later, na nog een hoofdgerechtje en dessert, kwam ik thuis en hing mijn jas in de badkamer. In het flauwe licht zag hij er piccobello uit.
De volgende ochtend echter leek het alsof ik had meegedaan aan een catch wedstrijd in wortelpuree. Knaloranje prut tussen de mooie borduursels op mijn jas. Oh jee, wat nu.

Die moest naar de droogkuis (stomerij), maar ik had geen flauw idee waar er in de buurt één was.
Zondag hadden we een receptie van de voorzitter van onze Wijkvereniging Klein Antwerpen, en er liepen gelukkig veel ervaren vrouwen rond. Vrouwen met huishoudens, jobs, en kinderen, allicht dat die me een goed adresje aan de hand konden doen. En ja hoor, "Er is een goede droogkuis in de Isabellalei. Daar ga ik al jaren"
Perfect, dat is op een paar 100m meter van me vandaan. Ik houd het graag lokaal, zonder auto.

Ik fietste er zo snel mogelijk langs. De enige droogkuis die ik vond in de Isabellalei was een niet zo fris uitziende zaak, met niet echt brandschone ramen, de helft van de letters op zijn etalage was niet meer leesbaar, ... Maar ik had vertrouwen in de lovende commentaren van de dames van de wijkvereniging, en bracht mijn jas er naar toe.

Eerst stond ik nog 10 minuten voor de deur te dralen. Gesloten tussen 12h en 15h, fijne lunchbreak, en tegen kwart over drie kwam er een gezette jood met een flinke sleutelbos aangewandeld die de deur open deed.
Orthodox, compleet met lange bakkebaarden, een keppel, Tsietsiet, en een lange zwarte overjas.
Ik twijfelde even, maar stapte binnen.

Eens in de zaak leek het alsof ik 85 jaar terug in de tijd was gestapt. Wat een chaotische rommel. Spelden, briefjes, kledingstukken, kussens, gordijnen, ... Maar ik beet door en overhandigde de man mijn jas. Hij keek me van boven zijn brillenglazen aandachtig aan.
"Alstublieft, help me. Ik heb een catastrofe meegemaakt"
Hij schoot in de lach en pakte mijn jas aan.
Iets van niks zei hij, die soep kregen ze er zeker uit, en mijn jas zou weer als nieuw zijn. Hij gaf me een bonnetje, nee voorschot was niet nodig.

Afgelopen dinsdag hadden we wijkvergadering en ik vertelde dat ik bij de droogkuis was langs geweest, Bravermans. Stilte.
"Bravermans? Die Joden? Over het kruispunt is er een moderne Speedy, die bedoelde ik."
Hilariteit alom. Alweer.

Gisteren verzamelde ik mijn moed, en fietste naar Bravermans. Er stond een jong meisje achter de toonbank. Ik gaf haar mijn bonnetje en ze wandelde er mee naar een gigantisch rek waar honderden kledingstukken hingen te wachten op hun rechtmatige eigenaar. Ze tikte een code in, het rek bewoog niet.

Ze glimlachte verontschuldigend naar me, en liep naar achter. Ach ja, mijn jas had waarschijnlijk niet tussen die Joodse kledingstukken mogen hangen. Stel je voor, een sjikse jas tussen al die orthodoxe gewaden.

Na een minuut of 5 kwam ze terug, zonder mijn jas. Ze belde iemand op. Het gesprek dat volgde was onverstaanbaar. Ik maakte mentaal een kruis over mijn jas en prees me gelukkg dat het eindelijk warm was in de stad, een winterjas had ik voorlopig toch niet nodig.

Ze verdween weer naar achter en kwam na een paar minuten terug. Met een grote glimlach, en met mijn jas, die eruit zag als nieuw, zonder enig soepspoor.
Ze pakte hem in en overhandigde hem me, erbij zeggend
"We hebben er wel heel hard op moeten werken hoor, het heeft lang geduurd voor alles eruit was"
En toen kwam de rekening.
8,50euro. Wat? Dat is bijna voor niks. Ik gaf er haar 10 en zei haar dat de rest voor het extra werk was. Het duurde even voor ze het begreep. Toen lachte ze en zwaaide me uit toen ik de winkel verliet.

Ik kan niet wachten tot de volgende wijkvereniging, om iedereen te vertellen dat ze volgende keer ook beter naar Bravermans gaan, vakmensen. En ik ben weer helemaal klaar voor de winter. Over twee weken worden de dagen immers weer korter ...



zondag 14 april 2013

Michael's wedding - Slot

Over afscheid, alcohol, Marilyn en opnieuw een grensovergang

Michael verwachtte ons voor het ontbijt, Dave en Tina waren ook al op en even later kwamen Antonia en Cathy aangereden.
Na een uurtje gekeuvel, een stevig ontbijt en wat laatste foto’s besloten we te vertrekken.


Het was goed geweest, een hele fijne vakantie, een geweldig feest, alles prima verlopen, we hadden veel gezien en gedaan, er was maar één ding niet gelukt, een geslaagd bezoek aan de liquor store.

Niet zo lang geleden heeft een slimmerik een Marilyn Monroe wodka gelanceerd, in een prachtfles. Enkel verkrijgbaar in de USA.
Kim wilde dolgraag een fles of 3, ik wilde er ook wel ééntje, maar Michael had ze nergens gevonden. Jammer. Tijdens onze shopping spree naar Wallmart hadden we ook nog gezocht, maar in de enige liquor store die we vonden, haden ze geen Marilyn wodka.

Bij ons kun je in de supermarkt alle mogelijke alcohol inslaan, in de US en in Canada is dat een ander verhaal. Alcohol is enkel te koop in speciaalzaken, en je moest nog opletten hoeveel je kocht ook. Kim zei dat je maar 2 flessen alcohol pp over de grens van Amerika naar Canada mocht meenemen, en ze had haar zinnen op minstens 2 flessen Marilyn wodka gezet.

We beleven de horizon afspeuren naar een bordje ‘liquor store’, maar helaas. Door al dat rondkijken zagen we wel het landschap veranderen naarmate we dichter bij de grens kwamen, deze keer langs de noordelijke kant van Lake Erie, waar de weg veel beter was, en vooral het weer. Het ging een stuk vlotter dan de heenweg. Twee uur vlotter zou later blijken.

We passeerden Detroit, vroeger een belangrijke economische motor van de USA, nu een troosteloos uitziende stad waar armoede troef is, en criminaliteit hoogtij viert. De stad valt als het ware uit elkaar, en huizen verliezen er hun waarde terwijl je ernaar kijkt. Er worden huizen verkocht voor amper 100$, en wie echt wanhopig is, vraagt slechts 1$ voor zijn huis …

Er hing een vieze gele walm boven de stad die uit de schoorstenen van een paar versleten uitziende fabrieken cirkelde, nee, niet echt een uitnodigend.

We naderden stilaan de Canadese grens, en Kristoffel wilde nog even ergens stoppen voor een koffietje. En wat zagen we naast het tankstation? Een enorme liquor store!!

Wij met hoge verwachtingen de winkel in. Gigantisch!! Floor to ceiling drank. Man, man, man. Je wist niet waar eerst kijken. Kim dook meteen de eerste rayon in maar ik stapte recht op de man achter de toonbank af en vroeg of hij Three Olives wodka had. Hij wees achter zich een heel schap aan. En had hij toevallig ook de Marilyn wodka? Zijn laatste drie 3 flessen. Super!!

Kim kocht er 2, plus nog een fles whisky voor haar vriendje, ik kocht de derde en laatste fles en tevreden stapten we de auto weer in.


Een half uurtje later reden we de grens over, alle 3 met een klein hartje. De man die onze 3 paspoorten in handen kreeg, wreef in zijn ogen. Ojee.
“What is your citizenship and where do you live?”
We probeerden het uit te leggen. Hij knikte.
“First time in Canada?”
“No, we flew in a few days ago”
“Who’s car are you driving?”
“It’s a rental” en ik gaf hem de autopapieren en huurcontract.
“Where did you go to in the States and why?”
“We went to Sidney Ohio to attend a wedding”
“Whose wedding was that?”
“Michael and Dave’s, long time friends from us”
Hij keek twijfelend, en ik gaf hem het programmaboekje van de ceremonie dat ik gelukkig nog in mijn handbagage had zitten.
Hij bekeek het programmaboekje zeer aandachtig.
“How do you know people in Sidney, Ohio?”
“We met in NY 14 years ago”
“How did you meet?”
Ja, halloo? Daar gaan we weer …
“We met when I was traveling and we remained friends”
Hij wist niet wat hij ermee moest, en ik zag hem twijfelen. Ineens had ik een ingeving.
“I was one of the lectors at the wedding, my name is on the back of the book. Look.”
Hij draaide het boekje om, vergeleek de naam met die in mijn paspoort en begon te glimlachen, oef.
"That is your name allright!!" en hij gaf me het boekje terug.
Maar we waren er nog niet vanaf.

“Did you buy anything in the States?”
“Yes, we did some shopping at Walmart and bought a few bottles of liquor”
Hij keek Kristoffel aan.
“How many bottles did you buy Sir?”
“None” Hij keek naar mij “What about you?”
“I bought Two”
To slot draaide hij zich naar Kim “And you?”
“I got two too”
“You can only bring 1 bottle per person into Canada. Let’s try this again. Sir, how many bottles did you buy?”
“One”
“And you ma’m?”
“One” zei ik. Hij draaide zich weer naar Kim.
“And you?”
Kim’s gezicht betrok. Ze was ervan overtuigd dat het 2 flessen per persoon waren. Welke moest ze opgeven? Eén van haar twee flessen Marilyn wodka, of de fles whisky voor haar vriendje? Het huilen stond nader dan het lachen.
“Two sir” prevelde ze.
De man keek ons streng aan en leunde iets voorover. Hij gaf ons onze paspoorten terug.
“Have a safe trip” zei hij, en knipoogde naar Kim “Only one bottle next time, OK?”
Lang leve de Canadezen!!!
Hier komen we nog eens naar toe, wat een land!!

We waren uuuuren te vroeg op de luchthaven, maar beter te vroeg dan te laat, en eindelijk, tegen 23h stegen we op.

Het verstandigste wat je kunt doen wanneer je ’s nachts de Atlantische oceaan overvliegt, is slapen, maar de filmselectie bevatte ‘Gentlemen Prefer Blondes’ met Marilyn Monroe, die kans kon ik niet laten liggen. En na het happy end, deed ik mijn ogen dicht.
Terug naar huis nu.


Michael's wedding Part 1
Michael's wedding Part 2
Michael's wedding Part 3
Michael's wedding Part 4
Michael's wedding part 5
Michael's wedding part 6
Michael's wedding part 7
Michael's wedding part 8
Michael's wedding Slot

Michael's wedding - Part 8

Groom and Groom

We zitten op de I-75N richting Detroit. De laatste dag van deze reis is aangebroken. Na een ontbijt bij Michael en Dave thuis zijn we op weg naar Toronto waar we vanavond een vliegtuig pakken naar huis.

De heenrit heeft een stuk langer geduurd dan we hadden gedacht, we zijn 9 uur onderweg geweest waar de Gps aangaf dat het in een goeie 6 uur had moeten lukken. De Gps heeft natuurlijk geen rekening gehouden met Mr Ucci en pauzes om te tanken en/of iets te eten wat we dan ook geregeld hebben gedaan.

Gelukkig maar, of ik had nooit het Waffle House leren kennen waar ik een heerlijke wafel verorberd heb met Pecan noten, chocolate chips en peanut butter. En nog een klodder gewone boter. Over een caloriebom gesproken ...
De peanut butter kwam in dezelfde vorm als de chocolate chips, zalig!! You gotta love this country.

Tegen kwart over zes ‘s avonds, 9 uur nadat we vertrokken waren, parkeerden we de wagen op de oprit van Michaels huis die net op dat moment naar buiten stapte en begon te glunderen toen hij ons zag. Onze timing had niet beter kunnen zijn, hij was op weg naar de kerk om te repeteren voor morgen, nu konden we mee.

We logeerden in een huis van vrienden van Michael die aan het overwinteren waren in Florida en Michael reed ons daar eerst heen om de bagage af te zetten. Kristoffel bleef in het huis, na 9 uur rijden, wat hij zondag nog eens moest doen, was dat een slimme zet.

Kim, Michael en ik reden naar de St Mark Episcopal Church waar een hoop mensen ons vol ongeduld stond op te wachten. Father Aaron was een jonge pastoor die de dienst zou leiden. Vrolijk, open gezicht, zag er een toffe kerel uit. Het homo huwelijk is in de staat Ohio niet erkend. Ik vond het dan ook fascinerend dat zij dit wel in een kerk konden vieren, maar niet voor de wet.

Bij ons in België is het homo huwelijk wel erkend maar een huwelijk kan onmogelijk gezegend worden in een kerk als het niet eerst gewettigd is. Hier is dat blijkbaar anders. Father Aaron vertelde me dat hij niet het woord ‘marriage’ zou gebruiken, maar het woord ‘covenant’. Hij zou het een ‘marriage’ kunnen en misschien zelfs mogen noemen, maar speelde liever op safe. Zo stond het ook op het uitgebreide programma van de grote dag morgen.


Eerlijk gezegd vind ik ‘covenant’ nog niet zo’n slecht woord, misschien zelfs beter dan huwelijk. Een covenant is immers een overeenkomst tussen twee partijen om elkaar wederzijds te steunen.

Het koppel zou wel een register tekenen, samen met de getuigen, maar het woord ‘Marriage’ was doorgestreept en in de plaats waren de woorden ‘Commitment Ceremony’ ernaast bijgeschreven. Het woord ‘Bride’ was ook doorgestreept, en vervangen door een tweede ‘Groom’. Grappig.


Father Aaron ging snel door de dienst. Ik ging de eerste lezing brengen, en Psalm 98. De tekst zou flink uitvergroot klaarliggen voor me. Geweldig.

Cody en Cory, 2 van de 6 kinderen van Dave’s broer Ron, gingen de pastoor bijstaan tijdens de dienst (en staan vermeld in het programmaboek als ‘Acolytes’). Rons echtgenote was aanwezig op deze generale repetitie maar zou er de dag daarna, de dag van de ceremonie zelf, niet bijzijn. Haar vader had gezworen haar te onterven als ze naar een gay wedding zou gaan. De neefjes hadden een paar slapeloze nachten gehad omdat opa hen gezegd had dat ze recht naar de hel gingen als ze deel zouden uitmaken van deze schaamteloze ceremonie volgens hem. De neefjes bleken uiteindelijk minder bang van de hel, dan hun moeder van het onterven, want hun witte gewaden hingen al klaar en de jongens hun oogjes straalden.

Naast de ceremonie was het een full swing religieuze viering, met communiegang, en Father Aaron instrueerde zijn acolieten dat ze de mensen rij per rij moesten laten naar voren komen. Zij die niet ter communie wilden gaan moesten de armen voor de borst kruisen, en blijven zitten. Na afloop vroeg de pastoor of iemand nog opmerkingen had, of ideeën, en ik kon het niet laten.

Bij het overlijden van de moeder van onze Schepen van Cultuur Philip Heylen, had de pastoor iets moois gedaan.
De Carolus Borromeus zat vol die dag, en de pastoor verwelkomde iedereen en was verheugd over de opkomst. Velen kwamen voor Philip, en waren wellicht niet allemaal volgelingen van het Katholieke geloof. De pastoor stelde echter voor dat bij de communie iedereen toch naar voren zou komen, en zij die de communie niet in ontvangst wilden nemen, konden dan hun hand, in plaats van die uit te steken, op hun hart te leggen, als teken van respect, en om te tonen dat hun hart op de juiste plaats zit. Ik vond dat toen zo mooi, dat ik het meegaf aan Father Aaron.

Hij vond het geweldig. Zo maakt elke aanwezige dezelfde beweging in de kerk, iedereen stapt naar voor, mooi vond hij het, en hij had het nog nooit ergens gezien of gehoord. Veel beter dan blijven zitten met je armen gekruist voor je borst.
“If in a few years from now, you are attending mass in any church in de US, and they will tell you to put your hand on your heart instead, you’ll know who started this” zei hij met een knipoog.

Na de generale repetitie nodigde Michael alle aanwezigen uit voor een etentje bij hem en Dave thuis, en een kwartiertje later schoven we met een man of 16 aan, aan 2 prachtig gedekte tafels.



Michael had voor iedereen een cadeautje, en een lief woord. Voor mij had hij een prachtige doos gekocht met allerlei wijn attributen. Wijnring, flesopener, ringetjes om aan stelen van glazen te hangen zodat iedereen kon onthouden wat zijn glas was, een wijnthermometer, … prachtig!

Ik had ook een geschenkje voor hen bij. In het kantwinkeltje Dupon bij de Antwerpse kathedraal had ik een mooie doos gekocht met een prachtstuk antieke kant. Op aanraden van de dame van de winkel zijn we ermee naar een atelier in Essen gereden waar op een bijpassend stukje linnen de initialen ‘M’ en ‘D’ zijn geborduurd want ik wilde er een persoonlijk tintje aan geven. De tranen schoten bij Michael in de ogen en ik was tevreden.

Ook had ik een fotoboekje gemaakt met foto's van al onze ontmoetingen en avonturen dat door iedereen met het nodige gelach en commentaar werd bekeken. Ik had er ook eentje gemaakt voor Tina, zij was er immers van in het begin bij, de Marilyn Monroe veiling in New York in 1999.


We spraken af tegen 12h de volgende dag en na een lange dag kroop ik achter het stuur van de Santa Fe, op zoek naar het huis. Man, wat een geweldige uitvinding, zo’n Gps. Ik mag er niet aan denken wat er anders gebeurd had kunnen zijn.

We deelden het huis met Antonia/Tim en haar/zijn vrouw Cathy. Die hadden we tijdens ons laatste bezoek ook ontmoet en toen heb ik een heel openhartig gesprek gehad met Antonia over het hele transgender gebeuren.

Antonia is een Transgenderist, iemand die zich kleedt en gedraagt als zijnde van het ander geslacht, doch zonder nood aan hormonen of een operatie, en hij/zij is heterosexueel. Michael is eerder Gender Queer. Zich grotendeels kleden volgens eigen geslacht, gepimpt met accessoires en juwelen toebehorend aan het andere geslacht, Michael is homosexueel. Antonia geeft lezingen over het onderwerp en praat er graag over om de vele misverstanden uit de wereld te helpen. Chapeau voor Antonia en Cathy. Het kan niet altijd gemakkelijk voor ze geweest zijn …

Wij werden de volgende ochtend weer lekker vroeg wakker en tegen half 10 stonden we daar, in vol ornaat, ready to go to church! We hadden nog tijd voor een ontbijt, en best wel trek en zo trokken we op onderzoek uit, voor het eerst met een auto.

Amerika zit op dat vlak vreemd maar wel praktisch in elkaar. Ook Sidney.
Sidney bestaat vooral uit woonwijken. Mooie woonwijken met grote dure huizen met beelden in de voortuin. Het Statue of Liberty in de ene, de Holy Virgin in een andere, wijken met iets minder grote maar nog steeds mooie huizen, wijken met in elkaar vallende kramakkelige kleine huisjes waar de front porch door balken worden gestut en de buitenkant toch wel een likje verf kan gebruiken.

Dan is er een klein downtown met mooi gerechtsgebouw, prachtig oud postkantoor, een paar winkels, … en dan de commerciële centra. De Hardy’s, Wendy’s, Betsy’s, … naast de McDonalds, Dominos en Tim Horton’s. Op een steenworp van CVS Pharmacy, Drugstores, Walmart, … en tussenin zagen we plots een … Waffle House!!

Kristoffel in zijn smoking, ik in mijn halter jumpsuit en gouden glitterschoenen, Kim in een diep uitgesneden zwarte top, sjieke broek en rode clutch, … we stapten binnen en voelden alle ogen op ons gericht. De gesprekken stokten en ik dacht dat de hele tent in luid applaus zou uitbarsten.
Net niet.

Na opnieuw een overheerlijke pecan waffle met chocolate chips en peanutbutter voor mij en een meer traditioneel ontbijt met toast en eieren voor Kristoffel en Kim, rekenden we af en stapten we naar buiten. Een grijze man met guitige blik deinsde achteruit. “Wow, that’s quite a nice bow tie you’re wearing today sir!” en tegen de eerstvolgende kerel binnen die hij zag riep hij “And where is your bow tie man?”


Dressed to the nines deden we er nog een schepje bovenop en trokken naar Walmart.
Ik weet niet hoe de mensen het hier volhouden. Ik zou stijf van de stress staan moest ik hier boodschappen moeten doen.

The People of Walmart

De rayon met chips is ongeveer 100m lang, de afdeling flessenwater heeft de afmetingen van een city Delhaize, ze hebben wel 50verschilende soorten peanut butter, om nog maar te zwijgen van de soorten snoep, saus, crackers, …


Kim kocht 2 zakjes mint flavored M&M’s, en wij bezweken voor catbeds die je aan een raam kunt bevestigen met zuignappen zoals ik ze ergens op tv had gezien. Benieuwd of die in de smaak zouden vallen thuis ...

Om toe te treden tot het selecte groepje, the People of Walmart, poseerden we met onze grocery bags voor een Walmart sign. Voila.




We kwamen aan bij Michael en Dave, net op tijd voor de ‘reveal’. Ze zagen er schitterend uit!!! Dave in een zwarte smoking met wit hemd, zwarte strik en met een rode vest, Michael in rokkostuum met een rode cumber band en de antieke juwelen set van aunt Irene. (Na het incident in New York waar Michael één oorbel op straat was verloren maar had teruggevonden had hij de sluiting laten aanpassen, maar het blijft een goed verhaal.)

Ze droegen beiden een corsage die vastgepind zat met een diamanten broche die Tina hen geleend had, en die uit 2 identieke delen bestond. Prachtig!



My first gay wedding

We waren een dik uur te vroeg in de kerk, maar het was al een betrieb van jewelste. Ik gaf Aaron zijn boek terug dat hij de avond voordien had laten liggen bij Michael, “The cross in the closet”. Interessante lectuur.
Father Aaron had al wat muziek opgezet. “World on a string” door Michael Bublé, “I wanna be loved by you” door Marilyn, “You can be my hero”, … persoonlijke keuzes van groom en groom. Je zag dat de pastoor meeleefde.
Hij had ook een levenspartner, een man. Ik begon die Episcopaalse kerk hoe langer hoe leuker te vinden.

Daar waar bij ons het bruidspaar pas binnenkomt als iedereen al lang zit, liepen Michael en Dave vrolijk rond tussen de genodigden die druppelsgewijs binnenkwamen. Ze maakten met iedereen een praatje, poseerden voor foto's, namen gracieus bloemen en geschenken in ontvangst en genoten van elk moment.


Michelle, Michael’s zuster kwam me gedag zeggen. Die had ik voor het eerst gezien in 2001, met haar gezin op een BBQ in Sidney. Ze bedankte me. Michael vond het zo geweldig dat ik hem de armband van Elizabeth Taylor had toevertrouwd. “It meant the world to him!” En dat wij helemaal uit Europa waren gekomen voor de bruiloft, echt super.
Het was tijd, we begonnen eraan. My first gay wedding.

Eerst werd het register getekend, bij ons gebeurt dat aan het einde van de ceremonie, en dan stapten Michael en Dave het altaar op en lichtten een kaarsje aan voor Michael’s moeder, Jo Anne die vorig jaar was overleden. Het kaarsjezat in een mooie kandelaar die door haar zelf gemaakt was, en op de achtergrond klonk het lied “Mama” gezongen door Il Divo.

Na de kaars voor mama staken ze een rainbow kaars aan voor alle:
“Gay, Lesbian, Bisexual and Transgender people – those who cannot be out, those who are out and experiencing trouble, and those who had been killed.”
Mooi.


De ceremonie ging er iets anders aan toe dan wij gewend zijn. Het koppel zit op het altaar, met het gezicht naar de kerkgangers toe, en ze zijn in een soort van halve cirkel geflankeerd door hun ‘presenters’, de getuigen, in dit geval broer van Dave en zus van Michael, en andere dierbaren. Hier Marc en Steve, en Antonia en Cathy. De pastoor staat in het midden, en spreekt iedereen toe.

Na de verwelkoming en eerste gebeden was het mijn beurt voor de eerste lezing, meteen gevolgd door Psalm 98.
De volgende lezer was Kent, de man in wiens huis Michael en Dave mekaar hebben leren kennen ongeveer 7 jaar geleden. Dan was het de beurt aan de presenters die het koppel aanboden, de vows van de heppel, gevolgd door prayers, het commitment met het hele “I will support and care for you, enduring all things, bearing all things. I will hold and cherish you, in times of plenty, in times of want. I will honor and love you, forsaking all others, as long as we both shall live.” Ze gaven elkaar een ring en het paar werd door de pastoor gezegend. Het leek alsof we in een film zaten.


In het programmaboekje stond uitgelegd dat wie geen communie wilde ontvangen, zijn of haar armen over de borst gekruist diende te houden, maar Father Aaron ging voor het hand op het hart. Joepie! De eerste stap tot de hervorming van de kerk in de Verenigde Staten van Amerika was gezet.

De resterende muziek was erg toepasselijk. “I will choose to love” door Ray Bolz, een zanger die uit de kast kwam in 2008, “Safe” door Jason en Dimarco, in 2008 legaal gehuwd als homo koppel in California, en als slotnummer “Color my world” uit de film “Priscilla, Queen of the desert.

Het dankwoord achteraan vermelde de namen van alle deelnemers, en een zinnetje dat me trof. “We pray that some day the state of Ohio and the United States of America will also recognize our union.”

Het feest werd gehouden in een kasteel vlakbij Michaels oude huis. Er werden bijna 100 gasten verwacht.
Ik werd meteen links en rechts aangesproken “Hi, I wore your bracelet”, “Hi, are you wearing the bracelet? Can I see it?”, “I was sick last year and when Michael came to visit me, he always cheered me up with your bracelet. He was so proud you trusted him with that”, “Oh, there is the bracelet. I tried to convince Michael to tell you he had lost it but he wouldn’t.”, …
Elizabeth moest het weten, dat haar bracelet half Sidney Ohio in oproer had gebracht. She’d love it!!!


Het bruidspaar maakte een spectaculaire entree en sneed eerst de bruidstaart aan. Al hun dierbaren stonden er omheen, het was een mooi moment.



Daarna nam iedereen plaats en was het tijd voor speeches. Michael en Dave hadden mij ook gevraagd een toast uit te brengen. Ze vonden het toch wel heel bijzonder dat wij helemaal vanuit België waren overgevlogen. De 2 grooms spraken elkaar daarna nog even toe, en de ceremoniemeester liet de microfoon open liggen. Iedereen die nog een woordje wilde zeggen, was welkom om dit te doen. Zo origineel.


Michelle, Michael’s zuster, nam ons mee naar man Steve wiens leven ik voor altijd veranderd bleek te hebben. Laatste keer dat ik hem sprak, werkte ik nog bij Synovate, een marktonderzoekbureau. Toen was ik ook al onder de indruk van het aanbod in Amerikaanse supermarkten, en ik had net een studie gelezen dat, uit hoe meer verschillende producten men kan kiezen, hoe ontevredener men is met zijn uiteindelijke keuze. Er zijn namelijk zoveel andere keuzes mogelijk, dat de kans dat een ander product beter is, vel groter is dan wanneer je bijvoorbeeld maar uit 3 variëteiten kunt kiezen.

“And everytime I go to the supermarket” zei hij, “and I see those 35 different toothpaste, I start to doubt which one I should buy, and I think about what you said …”
Na 12 jaar …

Tegen 20h was het feestje afgelopen. Ideale formule. Wij trokken naar het huis om te pakken en zouden zondagochtend bij de newly weds gaan ontbijten alvorens we gingen rijden.


Michael's wedding Part 1
Michael's wedding Part 2
Michael's wedding Part 3
Michael's wedding Part 4
Michael's wedding part 5
Michael's wedding part 6
Michael's wedding part 7
Michael's wedding part 8
Michael's wedding Slot


Mijn speech op het huwelijk:
Dearly beloved,
I’ve always wanted to say that. And another one, although less appropriate for the occasion, Follow that car!

For those of you who don’t know me, I am Carolien, Michaels friend from Belgium.
Belgium, the country famous for chocolate, waffles, and diamonds. Now you all start to understand why he likes me that much.

Michael and I met 14 years ago, in New York City, because of a woman we both love. Most of you probably know Michael isn’t that much into women, and neither am I for that matter, but this woman, she is something else.

I am talking about Marilyn Monroe, and the occasion was The Sale of her Personal Property by the famous auction house Christie’s at Rockefeller Plaza. It is there that we met another special lady, Tina, who is also present today. We clicked and spent a wonderful few days together.

I am pretty sure you’ve all experienced something like that. You go on a trip, you meet someone you connect with, you share a few meals, the stories of your life, you exchange phone numbers and e-mail addresses and you promise each other you will stay in touch and then …
You don’t.

Well, not with Michael. We did stay in touch, we really did. My husband Kristoffel and I flew to Dayton two years after that first meeting. The 3 of us continued to Hollywood and hooked up with Tina who came especially from San Francisco to celebrate Michaels birthday on June 1st.

A few years later, Michael travelled to Belgium, they are still talking about that by the way.

And then we were to meet again, in Hollywood, to commemorate the 45th anniversary of the untimely death of Marilyn Monroe, and Michael had brought a date. Dave.
We shared the most wonderful experiences together. The awesome dance performance at Coming out with the Stars the year Obama got elected President of the United States for the first time.
Everybody who’s not smiling now is probably a Republican.

Another Marilyn Monroe Memorial last summer, where we met the lovely Kim, also present today. A cruise we took, Michael and Dave with me and my husband, in the Mediterranean where we had about 6 meals a day together, complemented with gym lessons at 6.30am.

I guess you are the only two guys in the world my husband wouldn’t mind me sharing a room with, and we did, in New York again, almost 2 years ago to be present at the sale of the prestigious jewelry collection of Dame Elizabeth Taylor, again at Christies.

Of course nobody here will be surprised when I tell you the doorman at Christie’s, the same one who was there at the Marilyn auction, recognized Michael, and was thrilled to see him.

That’s just the kind of guy he is, unforgettable, and I am happy he found someone who obviously feels that way about him too.

We have a saying in Belgium. It’s better to have a good neighbor than a friend who lives far away.
Well, I would trade any of my neighbors, for you my friend.

I love you, and I hope you will be happy ever after.