vrijdag 30 augustus 2013

Avontuur in Antwerpse Zoo

In de zomervakantie zijn we minder frequente zoo bezoekers. Te veel volk, en een overdaad aan kinderen. Nee, we wachten nog even tot september voor we weer wekelijks naar onze lievelingsdieren gaan kijken.
Pas op, versta me niet verkeerd, ik heb zeker geen hekel aan kinderen, integendeel, maar too much of a good thing ...

Blijkbaar ben ik geen uitzondering, want deze week alleen al verschenen er verschillende artikels over de opmars van hotels waar kinderen niet welkom zijn, en luchtvaartmaatschappijen die voor een lichte meerprijs tickets aanbieden waarbij je gegarandeerd niet in de buurt van kinderen zit.

Mensen kijken vaak vreemd op wanneer ze horen dat je geen kinderen hebt. Gewild. Nooit.
Hè wat egoïstisch, hoor je ze denken. Sommigen zeggen het zelfs luidop, terwijl ik het persé willen hebben van kinderen eerder beschouw als - als ik dan toch het woord moet gebruiken - egoïstisch. Kijk maar eens wat Stromae hier over te zeggen had in een Humo van een paar weken geleden:
Humo: Je kunt toch ook kiezen voor een leven zonder kinderen en ook gelukkig zijn?
Stromae: “Ik weet het niet. Volgens mij komt er dan toch een moment waarop je beseft dat er iets ontbreekt – dat je niet helemaal gelukkig bent. Kiezen om geen kinderen te hebben blijft toch ook iets egoïstisch, niet? Wie je bent, wat je kunt, dat moet je toch doorgeven?
Is dat een volledig onbaatzuchtige houding tegenover een kind? Ik dacht het niet. Volgens mij wil hij gewoon mini-Stomaetjes nalaten aan de wereld.

Maar bon, ik ben aan het afdwalen, het ging over de zoo.
Tijdens deze zomervakantie zijn we denk ik 3 keer geweest. Eén keer ben ik met een vriendin gegaan en haar gezin. Echtgenoot, 3 eigen kinderen en nog eens 3 op sleeptouw van de buurvrouw, supergezellige dag, echt van genoten. De andere keren gingen we gewoon even een uurtje genieten van de mooiste tuin vant stad, ijsje eten, beestjes kijken, ... En gisteren, gingen we met een reden.

Het was gisteren precies één jaar geleden dat leeuwenwelpje Nestor het levenslicht zag, iets dat we van nabij hebben gevolgd, en het zou een leuk kinderfeestje worden.
Omdat een leeuw nu éénmaal niet verzot is op slagroomtaart met kaarsjes, knutselden de dierenverzorgers iets anders voor hem in elkaar. Drie giraffen uit papier maché, gevuld met sappige brokjes vlees.


Nadat de drie namaak giraffen netjes in het leeuwenperk waren opgesteld en de verzorgers zich in veiligheid hadden gebracht, werden de leeuwen vrijgelaten.

Mama Maouli stortte zich als eerste met veel geweld op haar prooi en sleurde de kansloze giraf naar een stil en rustig plekje om hem te verorberen.

Grote zus Caitlin was iets voorzichtiger en hapte pas na enige aarzeling toe. De jarige Nestor bekeek het hele gebeuren vanop een veilige afstand en begon pas mee te knabbelen toen de prachtige kunstwerken onherkenbaar vervormd waren tot oud papier waarmee hij bewees dat hij toch maar gewoon een grote poes is. Blij met een kartonnen doos.
De dierenverzorgers keken in grote getale toe, met een brede lach op het gelaat. (behalve misschien de 2 meisjes die de puinhoop de morning after moeten opruimen ...) Knap gedaan jongens! Dat is liefde voor het vak.


Van wijkreporter Carolien Krijnen voor Gva.be