vrijdag 14 november 2014

Een grote mijnheer



Mensen vragen me wel eens waarom ik stadsgids ben geworden.
Geboren en getogen in deze metropool, uit Nederlandse ouders met hun roots in Breda, interesseerde Antwerpen me. Maar ik wist er niet zoveel over. Tot een oproep een dikke 20 jaar geleden mijn aandacht trok.

De stad zoekt "Aanspreekbare Antwerpenaren".
In 1993 was Antwerpen immers culturele hoofdstad van Europa en er werd een massa volk verwacht. Ik schreef een sollicitatiebrief, en werd uitgenodigd voor een infosessie in de prachtige Bourla schouwburg, voor de gelegenheid prachtig gerestaureerd.

Een man met een baard stapte het podium op. Eric Antonis, intendant van ‘Antwerpen 93’, Europese cultuurhoofdstad. Hij legde gedreven en passioneel zijn plannen voor Antwerpen uit, waarin wij een rol konden spelen.

Antwerpen verwacht veel bezoekers in 1993. Sommigen komen voor de vele tentoonstellingen en evenementen, anderen gewoon voor de sfeer.
Niet iedere bezoeker zal naar de Toeristische Dienst gaan, maar zal wel vragen hebben. Hoe geraak ik bij dat museum, waar kan ik postzegels kopen, waar kan ik de lekkerste mosselen eten, waar vind ik een taxi? Waar vind ik leuke souvenirs, waar ligt het station en welke pralines zijn de lekkerste?

Aanspreekbare Antwerpenaren waren te herkennen aan hun badge, een signaal dat mensen je vrij konden aanspreken met gelijk welke vraag die ze hadden.
Ik werd geselecteerd en heb het hele jaar met die badge op mijn revers rondgelopen, het was er aan te zien.
Slechts twee keer ben ik aangesproken. De eerste was een jongen die de weg naar het station vroeg en de tweede een Spaanse dame die naar de dichtst bijzijnde toiletten vroeg. Ik was zo blij dat ze me aansprak, dat ik het arme mens maar bleef bestoken met allerlei informatie. Het is een wonder dat ze het niet in haar broek deed.

Genoten heb ik, van Antwerpen '93. En ik bleef informatie zoeken, en verstrekken. Zo was ik nog een paar jaar ConsulAnt, een groep - veelal gepensioneerde - vrijwilligers met een groot hart voor Antwerpen. ConsulAnten geven lezingen, rondleidingen, helpen bij integratie en de grote evenementen. Maar ik bleef gefascineerd door deze stad, en leerde bij.

En geregeld kruiste mijn pad dat van Eric Antonis die me steeds vriendelijk groette. Hij was ondertussen Schepen van Cultuur geworden en zijn plannen die hij ons toen in de Bourla voorzichtig geschetst had, kregen één na één vorm. Aan hem danken we onder meer de Zomer van Antwerpen, en het Mas.

Mijn liefde voor Antwerpen werd bekroond en beloond in juni 2004. Toen werd me op het Schoon Verdiep mijn certificaat Erkend Stadsgids van Antwerpen overhandigd, na een best wel zware opleiding van 2 jaar. Eric nam datzelfde jaar afscheid als Schepen van Cultuur en werd opgevolgd door Philip Heylen.

Een jaartje of twee geleden kwam ik Eric Antonis nog eens tegen, op een receptie in zijn MAS. Hij was daar met zijn echtgenote. Ik trok mijn stoute schoenen aan en stapte op hem af.

"Mijnheer Antonis, ik moet u iets zeggen"
Hij kende me nog, gaf me een hand en lachte me toe. Ik zie de lachrimpeltjes en pretogen onder dat prachtig witte haar nog zo voor me.
"Ik wil u bedanken dat u me 20 jaar geleden hebt laten verliefd worden op deze stad. Zo verliefd dat ik er alles over wilde weten, en nu elke dag mijn liefde voor Antwerpen mag delen en probeer over te dragen op al die mensen die de afgelopen jaren met mij op stap zijn geweest. Zonder u was ik wellicht nooit stadsgids geworden, en dat was jammer geweest, want het is de beste job die je maar kunt hebben. Dus dank u wel, voor de job van mijn leven"
Hij lachte, gaf me een zoen, en verbeelde ik het me, of zag ik zijn ogen een beetje vochtig worden?

Ik ben zo blij dat ik hem dat nog gezegd heb.
Want nu zou dat niet meer kunnen.

RIP Eric Antonis. Voor mij blijft u een grote mijnheer. En die badge van Antwerpen '93, die heb ik nog. ik zal hem nog eens opspelden vandaag.



woensdag 22 oktober 2014

Door de wol geverfd

Man wat een weer gisteren. Ik stond iets voor 16h klaar op de Groenplaats, te wachten op mijn gezelschap, 35 zelfstandig ondernemers uit de kuststreek en het leek wel of er een orkaan op komst was.

Ze zouden uiteindelijk 40 minuten te laat aankomen en gelukkig kon ik schuilen in de glazen entree naar de parking, daar stapte ik net op tijd binnen.
Bij de bloemenkraam op de Groenplaats werden de iets grotere planten omver geblazen door de wind. Er waaide een jonge kerel pardoes van zijn fiets en de regen viel met bakken uit de lucht. Ik vond het opeens niet zo erg meer dat mijn groepje te laat was.

Tegen 16h40 begon ik aan een modewandeling door Antwerpen. Doorstappen want 1) het goot en 2) de winkels sluiten om 18h.
De meeste verhalen kon ik gelukkig op een droge plek vertellen, in het ModeMuseum, voor Fish&Chips, in de Nieuwe Gaanderij, ... en als afsluiter had ik voor iedereen een lekkere praline gereserveerd bij the Chocolate Line.

Bij de overburen, in de Spiegelzaal, werd een receptie gehouden ter introductie van Antwerp Woolweek. Dat leek me wel wat.
Op uitnodiging, maar daar liet ik me niet door weerhouden. De pers was uitgenodigd, en af en toe schrijf ik nog voor de website van Gazet van Antwerpen. Getuige daarvan dit verslag

De opstelling was fenomenaal. Alle 'kunstwerken' door ontwerpers gemaakt, uit wol natuurlijk, stonden majestueus naast elkaar. Vanaf morgen staan ze verspreid in de stad, en kunt u ze gaan bewonderen op de “Tour de Wool”. De troste createurs waren ook van de partij.

Walter Ven Beirendonck had een heerlijk fluffy wollen trui aan, in precies dezelfde kleur als mijn nagellak. Perfecte gelegenheid voor een kleurrijke foto.

zondag 14 september 2014

Klantenservice, hoe het wel kan

Ik heb altijd al moeite gehad met dingen wegdoen. Ooit eindig ik misschien nog als bizarre kandidaat in zo'n vreemd tv-programma over "Extreme hoarding"

Aan al mijn dierbare objecten hangt wel een verhaal, of een herinnering, en wanneer ik nog maar eens een rommelschuif probeer op te ruimen, wordt een doorsnee klusje van pakweg een dik half uur een trip down to memory lane van verschillende dagen.

Zo vond ik pas een prachtige Waterman pen die ik heeeel lang geleden eens had gekregen van Opel Belgium (ik denk in 1997 op het Autosalon). Een heel vrouwelijke mooie groene balpen in een groen leder hoesje.
Ik had het ding in jaren niet meer gebruikt, en na zo lang stilliggen schreef hij natuurlijk niet meer. De pennen speciaalzaak in de Wilde Zee in Antwerpen wist me te vertellen dat deze pennen - en dus ook de vullingen - niet meer werden gemaakt. Het zou toch niet waar zijn zeker?

Ik struinde het hele internet af en zocht op alle mogelijke tweedehandspagina's, Kapaza, 2dehands.be en .nl alle Ebay's, .com .fr, .be, .nl, .it, .co.uk, ... maar helaas. Niets te vinden, enkel een paar identieke pennen als de mijne, voor verzamelaars, zonder vullingen ...

Dan maar eens rechtstreeks proberen. Ik googlede Waterman en stuurde een bericht via de contactpagina.
Redelijk snel kreeg ik een mail terug dat deze balpennen, genaamd Lady Charlotte, inderdaad niet meer gemaakt werden, en dat ook de navullingen niet meer te verkrijgen zijn. Maar de vriendelijke dame stelde me voor mijn pen te ruilen tegen een gloednieuwe. Als ik daarmee akkoord ging, moest ik mijn Lady Charlotte opsturen naar een adres in Belgie, en dan mocht ik een nieuwe pen kiezen uit een bepaald gamma, de Hémisphere-collectie.

Jullie vinden het misschien vreemd, maar ik vond het toch enorm jammer die mooie Lady Charlotte definitief op te geven. Langs de andere kant, schrijven kon ik er niet meer mee, dus na lang te hebben nagedacht besloot ik op het voorstel in te gaan. Trouwens, Kristoffel, mijn man, wilde al heel lang een mooie vulpen, dus ik vroeg of ik - mits opleg - misschien een vulpen mocht kiezen.
Dat mocht, zelfs zonder opleg. Wat een service zeg, ik was aangenaam verrast.

Kristoffel koos een mooie pen, en ik nam afscheid van Lady Charlotte, pakte haar liefdevol in en stuurde haar op naar Sint Niklaas, aangetekend.
Een tijdje later kreeg ik een bericht met bevestiging dat Lady Charlotte in goede gezondheid was aangekomen, en met een UPS tracking nummer, de Hémisphere was onderweg.

Nog wat later werd een grote dikke gewatteerde envelop geleverd, uit Frankrijk. Daarin zat een hele hoop papierwerk, en een mooie grote doos. De pen.


En tussen het papierwerk een klein envelopje, goed dichtgeplakt.
Ik scheurde het voorzichtig open en wat zat erin?

Juist ja. Mijn Lady Charlotte!!!

Geweldige klantenservice van Waterman, echt super.
Daar kunnen jullie nog iets van leren, Bloemen en Planten De Groene Droom in de Antwerpse Kasteelpleinstraat.

dinsdag 2 september 2014

De Groene Nachtmerrie

Echt groene vingers heb ik niet, maar ik ben steeds gek geweest op planten. Op bloemen heb ik het niet zo, die gaan namelijk veel te snel dood, maar van een plant kan ik echt heeeeel lang plezier beleven.

In ons huisje in Berchem waar we waren jaren gewoond hebben, kon ik me uren bezig houden in ons tuintje en de druivelaar, waterlelies, appelboompjes en hortensia's tierden welig.
De verhuis naar een appartement betekende afscheid van de groene weelde, maar steeds vond ik plekjes voor een stukje natuur. En één van mijn dierbaarste groene bezittingen is mijn druivenboompje, gekregen van mijn vriendin.

Na onze laatste verhuis in november vorig jaar was een mooie kamerplant de finishing touch. Daar had ik al heel lang zin in, zo'n mooie palm, of andere weelderige plant, als pièce de résistance in de woonkamer.
Net om de hoek bij ons zat een mooie plantenzaak, de Groene Droom, en ik ging eens kennismaken.
Beetje een zwijgzame jongen, maar hij kende precies zijn job en wilde ons niet over één nacht ijs laten gaan.
We kregen een testplant, om te zien of de poezen er niet aan zouden knabbelen, Tapa lust namelijk al eens een groen blaadje, dus dat was een goed plan.
Het werd een weelderige Dracaena en hij stond prachtig.
Gelukkig werd de hele plant straal genegeerd door onze katten, dus ik tekende een bestelbon.

De uiteindelijke plant zou niet deze zijn, en ook niet hetzelfde type, maar van dezelfde familie, en ook weeldering. Goedkoop zou het niet worden.
Een grote plant, met watermeter en hydrocultuur met mooie cache-pot en bijpassende sokkel, ... 473,60euro. Slik. Nou ja, it's only money, en het zou een meerwaarde voor ons interieur betekenen.

Eind januari werd de plant geleverd, in prachtige pot, met mooie sokkel. Hij zag er inderdaad anders uit, maar op termijn zou ik er wel aan wennen.

Het geniale systeem is die hydrocultuur. Er zit een watermeter in, met een rood bolletje. Je giet de plant tot het bolletje bovenaan in de watermeter staat. Als het bolletje volledig gezakt is, giet je weer bij. Een kind kan de was doen.

Normaliter moet je zo'n plant om de 4 tot 6 weken water geven, elke keer het bolletje weer onderin de watermeter staat.
Dat beurde bij mij al na 1 week. Vreemd. Tweede week ook, en ook na de derde week was het bolletje verdwenen.

Ik ging eens langs in de winkel om te vragen of dat wel normaal was, geen probleem. Dat betekende dat de plant het erg naar zijn zin had. De man kwam zelfs even kijken, alles zag er volgens hem goed uit.

Hij groeide ook als kool. Na een maand of 2 was hij zijn sokkel al ontgroeid, en hij bleef maar drinken.
Toen begonnen de bladeren slap te hangen en naar binnen om te krullen. Ik ging nog eens langs de winkel, met een paar foto's, ik moest me geen zorgen maken, niets aan de hand.

In juli zijn wij 11 dagen op vakantie geweest, mijn vader heeft de plant in die periode 1 keer water gegeven, toen het rode bolletje weer na een dag of 5 – 6 helemaal verdwenen was.

Onmiddellijk na onze terugkeer op 18/7 zag de plant er echt erg slecht uit en belde ik de winkel. De verkoper kwam meteen langs, het was inderdaad niet goed. Hij nam de plant mee naar beneden en heeft op straat alle korrels van de hydrocultuur vervangen. Ik had teveel water gegeven, het kon niet dat dat bolletje steeds op 1 week tijd helemaal naar beneden zakte. Ik had niet goed gekeken. Het was allemaal mijn schuld.
Huh?

Sinds die dag, 18 juli, heb ik de plant geen water meer moeten geven, het bolletje zakte amper, de plant dronk zo goed als niet. Afgelopen vrijdag ben ik dit gaan melden in de winkel. Van 1 week naar 6 weken, ik vond het vreemd. De verkoper kwam maandag kijken.

Maandag kwam hij langs, keek naar de plant, naar de watermeter waar het bolletje toch weer een paar centimeter was gezakt en kneep in een paar takken.


De plant was dood, helemaal verrot, hij trok er een dode tak uit en zei me dat de plant alleen maar verder zou wegkwijnen. Niets aan te doen.

Ik begrijp dat een plant dood kan gaan aan teveel of te weinig water, maar net daarom had ik die hydrocultuur genomen. Alleen maar dat rode bolletje in de gaten houden en gieten wanneer nodig. Ik keek de man aan en vroeg hem wat we eraan gingen doen. Geen antwoord.

Ik zei
"Ik verwacht niet dat u hem gratis vervangt, maar u zult toch begrijpen dat ik hier niet blij mee ben. Het gaat hier niet om een bos tulpen, maar om een plant van meer dan 180euro."

Wat er dan gebeurde had ik niet zien aankomen.
De man stond recht, negeerde me totaal, en wandelde de living uit. Ik volgde hem naar de gang.
Hij deed de deur open, drukte op de liftknop en, zonder me één blik waardig te gunnen stapte hij de lift in, en liet de deur achter zich dichtvallen. Weg was hij.

Ik begrijp dat een plant dood kan gaan. Dat is erg jammer, en ik begrijp dat de winkel die de plant verkocht heeft daar niet verantwoordelijk voor gesteld kan worden.
Ik denk echter dat die watermeter het nooit goed heeft gedaan, ik was het dikwijls genoeg gaan melden, maar nee, de verkoper bleef op zijn strepen staan, die watermeter was prima, het was mijn schuld.
A la limite kan ik daar ook nog mee leven, maar een kleine geste in het belang van de klantenrelatie had misschien op zijn plaats geweest. Hij had me een (kleine) korting kunnen aanbieden bij een volgende aankoop, een woordje van medeleven uiten, het afval mee nemen, of (al dan niet gemeende) excuses maken, …
Per slot van rekening heb ik bijna 500euro in die winkel laten liggen.

Een paar uur later heb ik de ter ziele gegane Dracaena in een grote vuilzak gestopt, inclusief de verrotte stinkende korrels en die op de stoep bij de Groene Droom gelegd, met een brief die wat betreft mijn mening over hun klantenservice en vriendelijkheid niets aan de verbeelding overliet.

Daarna ben ik een mooie palm gaan kopen bij de bloemenkraam op de Groenplaats, die man was zeer vriendelijk, en de plant ziet er super uit. Kostprijs: 15euro.

Hij is nog klein, maar zal beslist nog wel groeien en dan heb ik eindelijk die weelderige palm waar ik al zo lang van droom.

Mij zien ze niet meer bij de Groene Droom in de Kasteelpleinstraat. En hopelijk veel van mijn vrienden ook niet meer.







vrijdag 8 augustus 2014

Memories

"Het geheugen is het vermogen van een mens of dier om informatie te onthouden. Het omvat drie belangrijke aspecten, namelijk de opslag, het vasthouden of bewaren en het terugzoeken van informatie. Leren is het proces waardoor nieuwe kennis en vaardigheden in de hersenen wordt opgeslagen. Vergeten is het proces waardoor informatie in het geheugen verloren gaat."
Aldus Wikipedia.

We onthouden veel. Teksten, beelden, kleuren, geluiden, zelfs geuren en gevoelens. En daar worden verschillende 'soorten' geheugens voor gebruikt. Ik was al bekend met het kortetermijngeheugen en het langetermijngeheugen, maar het blijkt een stuk ingewikkelder dan dat.
Het langetermijngeheugen wordt opgedeeld in het declaratief geheugen en het niet-declaratief geheugen. Het eerste is een soort geheugen on demand. Wat daarin zit, kunnen we oproepen uit ons onderbewustzijn. Daar heb je ook weer een onderverdeling in, het episodische geheugen, dat persoonlijke gebeurtenissen bevat, en het semantische geheugen voor 'betekenissen' en 'feiten' zoals bijvoorbeeld de woordenschat die je gebruikt, kunnen uitleggen hoe je aardappelen kookt, hoe de koningin heet, kunnen klokkijken, getallen optellen, etc.
Het niet-declaratief geheugen is dan weer kennis waar we ons niet echt van bewust zijn zoals bijvoorbeeld kunnen fietsen, of kunnen lezen, hoe we een kaars aansteken, ...

Wanneer we ouder worden gaan we meer en meer vergeten. Bij gezonde oudere mensen gaat vooral het kortetermijngeheugen minder goed werken. Maar ook het langetermijngeheugen kan ons wel eens in de steek laten, en dat geldt zowel voor jonge, als voor oudere mensen. Iedereen heeft het al eens meegemaakt, je zit midden in een verhaal en ineens kun je niet meer op die-of-die zijn naam komen, maar hij 'ligt op het puntje van je tong'.

Ik heb vaak last van zeer specifiek geheugenverlies. Zo weet ik heel dikwijls niet meer hoe een film afloopt, zelfs al heb ik hem al eerder gezien. Of het einde van een boek, geen flauw idee, zo heb ik sommige boeken al 3 of 4 keer gelezen, en elke keer weer ben ik verrast door het einde.
Of ik loop naar de keuken om iets te halen, en tegen dat ik in de keuken ben, weet ik bij god niet weer wat ik nu weer nodig had. Ik ga naar de supermarkt en koop gegarandeerd iets waar ik nog genoeg van heb, terwijl ik hetgeen dat echt op is, en echt nodig heb, vergeet in mijn winkelkar te laden.

Gelukkig vergeet ik niet alles. Maar vaak onthoud ik nu net de minder belangrijke dingen.
Ik vergeet namen van mensen die ik een paar dagen geleden heb leren kennen, maar ik ken nog steeds het telefoonnummer van mijn eerste job uit mijn hoofd. Ik schiet in paniek elke keer iemand tegen me zegt "Weet je nog die keer toen we ..." want de kans is heel groot dat ik dat dus niet meer weet. Maar de naam van mijn eerste goudvis, die weet ik nog wel. Pebbles (en dat was trouwens ook de naam van mijn tweede, derde en vierde goudvis).

Er is één ding waar ik wel een olifantengeheugen voor heb, en dat is muziek.
Ik luister al een tijdje naar de radio, meestal in de badkamer, meestal Joe FM, en die hebben een leuk programma, 'de zomer van ...'
Vandaag was het de zomer van '94 en tussen 12h en 14h werden alleen liedjes uit 1994 gedraaid.
Dat is 20 jaar geleden, en ik kan met bijna elk nummer meezingen. Of het nu een goeie plaats is, of een slechte, dat maakt niet uit. Ik ken al die teksten!!! Maar waarom?

Van deze:


En deze:


En ja, zelfs deze:


Nee echt, de nummers hoeven niet bijzonder goed te zijn ...


Zelfs nog oudere liedjes, in een vreemde taal galm ik (al dan niet fonetisch) na:


En als absolute topper, ondertussen 35 jaar oud:

Helemaal van buiten ken ik hem.


Ik denk dat ik vanaf nu aan elk ding dat ik moet onthouden een liedje koppel, als ezelsbruggetje, ter vervanging van de knoop in de zakdoek.

Hoe heette dat meisje van gisteren ook alweer?


Oh ja, de koffie is bijna op

zaterdag 2 augustus 2014

Annie, hou jij mijn tassie effe vast?

Een tijdje terug organiseerde ik in opdracht van Maasmechelen Village een modewandeling voor een viertal jonge, modebewuste, populaire Braziliaanse bloggers.
Thassia Naves, Nati Vozza, Lele Saadi en Vic Ceridono. Ook de bekende Belgische blogster Sofie Valkiers kwam even gedag zeggen, zoveel fashionista's bij elkaar, ik verwachtte elk moment een meute paparazzi en handtekeningenjagers.

De meisjes toerden langs de meest trendy shoppingsteden van Europa, en ik was vastbesloten ze het prachtige winkelaanbod van Antwerpen te laten zien.
Dries Van Noten, Renaissance, het MoMu, Verso, Cocodrillo, Graanmarkt 13, DVS, ... en een stop bij Belgium's finest, Delvaux Créateur.

Het huis Delvaux werd opgericht in 1829 door Charles Delvaux. Tassen, sleutelhangers en zijden sjaals maakten ze toen nog niet. De handtas, of sacoche, zoals wij hem kennen is een laat 19e eeuwse uitvinding die pas echt doorbrak in de 20e eeuw.

Mensen waren redelijk honkvast. De wereld was klein, alleen de happy few had het voorrecht te reizen voor het plezier. Een belangrijk fenomeen in de Europese aristocratie was de "Grand Tour". Een lange reis naar de belangrijkste hotspots van Europa, Oostende, Parijs, Venetie, Rome, Firenze, Geneve, Wenen, etc. Een cultuurbad, in stijl, met de daarbijhorende entourage, personeel, en garderobe.

Niet moeilijk dat reizen alleen was weggelegd voor zeer welstellende families die genoeg personeel en middelen hadden om hun kleding en andere necessities mee te slepen in gigantische hutkoffers naar de andere kant van de wereld. Deze elitaire "Grand Tours" waren daarom het alleen- en geboorterecht van de upper class die er volop van genoot van midden 17e tot midden 19e eeuw. Na de industriële revolutie deden onder meer stoomschepen hun intrede en de aanleg van spoorwegen maakten reizen comfortabeler, toegankelijker, en voordeliger wat maakte dat ook de midden klasse in staat gesteld werd om andere horizonten te gaan verkennen, niet alleen als migranten, maar voor de fun, als toeristen.

Zo'n Grand Tour die wel een jaar kon duren vraagt natuurlijk een andere uitrusting dan een hedendaagse city tripje naar Berlijn met een low cost airline.
Met de stijgende populariteit van toerisme, en de steeds toenemende onafhankelijkheid van de vrouw, ontstond de vraag naar draagbare, persoonlijke "bagage" om essentiële spullen bij de hand te hebben. Enter, de handtas, een onmisbaar attribuut.

Essentieel is een wijd begrip natuurlijk. Lipstick(s), portemonnee, sleutels, smartphone, muntjes, regenhoedje, pen, notaboekje, fototoestel, boodschappentasje, zakspiegel, ... en dat is maar een fractie van wat er in mijn tas te vinden is. Soms zie ik vrouwen rondlopen met zo'n ietsie pietsie mini clutch, of zelfs helemaal zonder tas en vraag me dan af "Hoe doen ze het?"

Terug naar Delvaux. Charles Delvaux startte met het maken van reiskoffers. Oude koffers hebben een bolle bovenkant. Niet om ze goed vol te kunnen proppen zoals die flexibele koffers van vandaag. De bolle bovenkant maakte dat, wanneer de koffer achter op een koets werd gebonden, de regen eraf zou kunnen lopen, in plaats van erop blijven liggen, of erger, erin zou kunnen sijpelen. Iets minder oude koffers hebben een platte bovenkant, zoals een echte kist, zodat ze gemakkelijker gestapeld konden worden, op een trein, in een schip, ...


In 1875 beschikte België over het langste spoorwegnet ter wereld. De wereld werd groter, en meer bereikbaar.
Charles Delvaux, een man met visie, en praktisch aangelegd, voorzag een revolutie en in plaats van zich te blijven toeleggen op het vervaardigen van reiskoffers begon hij zich snel aan te passen aan de nieuwe behoefte van reizigers, meer bepaald vrouwen die bepaalde zaken tijdens het reizen bij de hand wilden houden.

In 1908 was Delvaux één van de eerste om een patent op handtassen aan te vragen. En het werd een succes.
Het Huis Delvaux ontving de titel "Officiële Belgische Hofleverancier" al in 1883 van koning Leopold II, en die titel heeft Delvaux tot de dag van vandaag nog. Zelden zul je een Belgische vorstin zien, zonder haar Delvaux. Of die andere vorstin ...
En het houdt niet op bij Royalty, ook al voel je je er één met zo'n tas aan je arm.
Zelfs Elizabeth Taylor had er één, die voor een mooi bedrag verkocht werd tijdens de grote veiling in New York in 2011.


In 1933 werd Delvaux overgenomen door Franz Schwennicke, die Delvaux transformeerde in een buitengewoon exclusief merk door in te spelen op de toenemende vraag naar uiterst luxueuze handtassen. Hij was ook de eerste producent van luxe lederwaren die seizoenscollecties introduceerde, een concept dat hij overnam van de haute couture.


Onder zijn leiding, en later die van zijn vrouw Solange, maakte het Huis Delvaux talloze meesterwerken die wereldwijd geroemd werden in de geschiedenis van hoogstaande lederwaren; in het bijzonder "Le Brillant", een tas die speciaal werd ontworpen voor de wereldtentoonstelling van 1958 in Brussel.

Waarom ineens mijn interesse in dit luxe merk? Wel, naar aanleiding van het bezoekje van de blogsters aan de Delvaux winkel in Antwerpen, kreeg ik een uitnodiging voor een privé rondleiding in de ateliers van Delvaux in Brussel. Een kans die ik met beide handen greep.

Afgelopen woensdag werden we vriendelijke ontvangen door Jessica, Press & Communication Coördinator, in het Arsenaal, de HQ van Delvaux.

De kantoren en de ateliers zijn prachtig geïntegreerd, vanuit de kantoren boven heb je een subliem zicht op de werkvloer waar met veel vakmanschap aan de kwaliteitsstukken wordt gewerkt. Wist je dat elke tas, elk product - op het leer snijden na - van begin tot eind door één enkele vakman of -vrouw vervaardigd wordt? Geen bandwerk hier bij Delvaux.


Naast de kantoren is er een heus mini museum waar je de allereerste koffers die ooit bij Delvaux werden vervaardigd kunt bewonderen, alsook prachtige collectiestukken, allemaal in hun eigen plexi kastje, en in uitstekende staat.


Zoals op de site staat kan "Iedere bezoeker die ooit de kans heeft gehad om de ateliers van Delvaux te bezichtigen bevestigen dat’s werelds oudste producent van luxe lederwaren een uniek handelshuis is. In de handen van de buitengewoon vakkundige meester-leerbewerkers zijn de tassen van Delvaux meer dan alleen handtassen: het worden levende sculpturen, kleine kunstwerken. Elk product van Delvaux wordt met de hand vervaardigd in zijn eigen Europese ateliers in België en Frankrijk."

Grootste troef van het huis, voor mij toch, is de dienst naverkoop, of zoals ze het intern noemen de 'infirmerie'. In een afgesloten geklimatiseerde ruimte liggen honderden rollen leer in alle kleuren van de regenboog met oneindige variaties daarop.

Een medewerker liet trots een vintage tas zien uit de jaren 70 met een kapot hengsel. Dat wordt hier gewoon hersteld alsof het iets van niks is, met het originele leer, vandaar die grote voorraad. Hij zag mijn verbazing en toonde met grote smile een nog oudere tas die, ouder dan ik zelfs. Schitterend!


Bij het afscheid overhandigde Jessica me een papieren draagtasje met enkele brochures erin en een mooi doosje. Het zal toch niet waar zijn zeker? Ja hoor. Een mini mini Brillant, voor sleutels en/of lipstick. Geweldig!!
My first Delvaux, en iets zegt me dat het niet mijn laatste zal zijn.


"Quality will be remembered long after price is forgotten"
Een mooie spreuk. Sommigen wijzen hem toe aan Sir Henry Royce, andere aan Aldo Gucci.
Wat mij betreft hoort hij bij Delvaux.
En nu shoppen maar!!

woensdag 25 juni 2014

De politie, je beste (dieren)vriend

Zoals wel vaker stak ik met de fiets door van de Lombardenstraat naar den Oudaan, langs het politiekantoor en mijn aandacht werd getrokken door een zwerfkat. Redelijk stoffig beest, groot, met een flinke scheur in haar oor en vieze poten. Ze bleef op afstand maar keek me toch nieuwsgierig aan.

Ik probeerde haar te aan te halen om te zien of ze een halsbandje om had, maar ze bleef aan de andere kant van het hek zitten, op veilige afstand. Dichter dan 2 snorharen die langs mijn wijsvinger gleden kwam ze niet, dicht genoeg om te zien dat ze geen bandje om had. Ze dook de andere kant van het hek door en ging in de fietsstalling zitten wachten leek het wel. Ik riep haar zachtjes toe, maar ze negeerde me totaal.

Slimme kat, om naar het hoofdkantoor van de politie te komen, dacht ik. Ik zette mijn fiets even opzij en meldde me aan bij de balie.
"Mijnheer, er zit een zwerfkat op de fietsparking"
Ja, die zit daar wel meer. Die kennen wij. Ze zal honger hebben. Wij geven die regelmatig eten.
Inderdaad, het was me opgevallen dat de poes flink in het vlees zat. Eerder volslank dan hongerig om het netjes te zeggen.
Ik wandelde weer naar buiten, blij te weten dat er toch naar het beestje werd omgekeken en er stapten net 2 vrouwelijke politieagenten richting poes.
Ze was ineens een stuk minder afstandelijke dan naar mij en draaide rondjes rond de dames hun benen terwijl ze zich uitgebreid liet krabben op haar kopke. Het was duidelijk dat ze mekaar al goed kenden.

"Die komt hier al jaren. 's Nachts kan ze binnen, in de parking, en als ze honger heeft, dan laat ze het luid genoeg weten. We noemen ze Póliske, bij gebrek aan originaliteit."
zei één van de agentes.
"Ge zou ze 'Flikske' kunnen noemen."
antwoordde ik.
"Da's een gedacht, ik zal het eens in de groep gooien."

maandag 23 juni 2014

Café humor

De voetbalgekte slaat helemaal toe. Zowel Belgie als Nederland zitten nog stevig in het WK waar kleppers als Spanje en Engeland al ongenadig naar huis zijn gestuurd.

Als wij ergens gaan kijken, mijn man en ik, gaan we naar de Varkenspoot op de Graanmarkt. Toffe kroeg, groot scherm buiten op het terras, en binnen in de zaak, met wedstrijd gerelateerde hapjes. Bouletten wanneer Belgie speelt, frikandel bij de 'Ollanders'.
Er wordt ook elke keer een pronostiekje gehoduen, inleg 2 euro, winner takes all. De eerste wedstrijd die we gingen kijken #BelAlg (Belgie - Algerije) was die hele pot trouwens voor ondergetekende. En gisteren was hij voor mijn man. Joepie!!!
Nog één keer en we mogen niet meer meedoen.

Bedienend personeel is er heel vriendelijk en de stamhond kijkt je zo verschrikkelijk zielig aan wanneer je een schoteltje tapas bestelt, dat snel een tweede, en zelfs derde schoteltje eraan moeten geloven.

Het publiek is vrij divers. Yups, studenten, oude rotten en af en toe een verdwaalde toerist.

2 (oudere) kerels stonden tijdens #AusNed (Australie - Nederland) met hun rug tegen de muur geleund, pilsje in de hand, de wedstrijd te volgen toen er een werkelijk reusachtige boom van een vent net voor hun neus ging staan. Hij bestelde een pintje, in het Engels.
De twee kerels probeerden hem duidelijk te maken dat hij een ietsepietse in hun beeld stond, maar de brede rug week voor geen centimeter.

"He, gaaij, goadis wat oepzaaij stoan"
"Manneke, ge stoat in onze weg"
Engels spraken ze niet.
Teneinde raad vroeg één van de kerels hulp aan de ober.

"Garcon, hoe zegde int Engels "Goadis een bietje oepzaaij?'"
Waarop de ober met uitgestreken gezicht antwoordde:
"Bend Over"

donderdag 12 juni 2014

Hoop voor de mensheid. Zeker op twee wielen

Oh wat houd ik toch van deze stad en haar inwoners.

Afgelopen zondagochtend fietste ik naar ATV voor mijn wekelijkse wandeling na Wakker op Zondag. Dat doe ik steevast met een Velo, een prettig ritje van het Zuid tot aan het Eilandje, op een moment dat de stad er nog erg rustig bij ligt.

Ik parkeerde mijn Velo in het station vlakbij ATV, in de Amsterdamstraat en zoals altijd wilde ik netjes 'uitbadgen' (mijn jaarkaart voor de lezer houden zodat de gebruikte Velo 'officieel' terug op zijn plaats staat). Dat lukte me helaas niet 'Er staat reeds een fiets geregistreerd op uw naam' kreeg ik als boodschap.
Lastig.
Ik had minstens 10 minuten gefietst, daar kon het dus niet aan liggen, maar ik wilde zeker zijn dat ik 's middags terug een fiets kon lenen. Via de handige App rapporteerde ik het probleem.

Een jonge kerel kwam zijn velo terugezetten en zag me prutsen met mijn smartphone.
"Lukt het niet?"
vroeg hij en ik schudde mijn hoofd
"Kom, mijnen auto staat hier geparkeerd, waar moete zijn, ik zal u efkes brengen."
Zo lief van hem. Ik was waar ik moest zijn, maar bedankte hem van harte.

Gisteren was ik nog eens in Oud Berchem. Mijn man en ik hebben er jaaaaren gewoond, en af en toe kom ik nog in onze oude buurt.
Het was 17h40, ik had een afspraak om 18h en had 1) vreselijke dorst en 2) hoge nood.
Café Rood-Wit was helaas gesloten. Dan maar naar Het Anker. Ook dicht. In heel de Driekoningenstraat helemaal niks te vinden naast het ruime winkelaanbod. 'Waar gaan die mensen allemaal plassen?' dacht ik nog.

De moed zakte in mijn schoenen toen ik het ene na het andere gesloten café, broodjesbar, koffiehuis zag. Een man merkte mijn ellendige gelaatsuitdrukking op en vroeg of hij kon helpen. Ik legde mijn probleem uit. Kom maar mee, zei hij, hier bij de tweede straat rechts is een tof cafeetje, de Sanseveria. Ik moet daar toch ook zijn. En hij nam me mee op sleeptouw.

Na mijn afspraak reed ik naar huis. Met een Velo natuurlijk. Op de Grote Steenweg haalde ik een exemplaar uit de stalling, en wilde het zadel wat lager zetten. Muurvast zat die hendel. Geen beweging in te krijgen. Met verhit hoofd keek ik na -tig pogingen op, recht in 2 paar vriendelijke ogen.
"Kom juffrake, kzal efkes helpen"
en voor ik het wist stond mijn zadel op de juiste hoogte. Een derde redder in nood.
Ik stapte op mijn Velo alsof het een wit paard was.

zondag 8 juni 2014

It's a thin line, between love and hate

Wat een nacht. Geplaagd door wat wel honderd muggen leken. Tot overmaat van ramp vanmorgen om 5h30 wakker geworden van vreemde geluiden in de hal. Pffft, een kotsende kat. Met moeite sleepte ik me uit bed, en ruimde het op. Een haarbal van Sushi, ik zag de dader met zijn staart tussen de achterpoten wegsluipen, nog even achteromkijkend, ja jongen, ik heb je echt wel gezien.

Het begon al licht te worden en ik kon daarna de slaap niet meer vatten. Ik hoorde Sushi op kousenvoetjes de slaapkamer binnensluipen, en hij kwam voorzichtig over de rand van het bed naar me kijken. Ik negeerde hem. Dat aaitje achter zijn oren, daar kon hij echt wel naar fluiten. @&#^!!%-kat, verwenste ik hem in stilte.

Plots ging hij op zijn achterpoten staan, muisstil, zeer geconcentreerd, en met een krachtige zwaai zette hij één van zijn voorpootjes tegen de muur.
Hij liet zich zakken, snuffelde wat over de grond, en toen hoorde ik hem smakelijk een mug opsmikkelen.
I love you Sushi! glimlachte ik terwijl ik me omdraaide om nog een mugvrij uurtje te slapen.

vrijdag 16 mei 2014

De miraculeuze heropstanding van de Citrusboom

Een jaar of 4 geleden stonden er in de Aldi citrusbomen in de aanbieding en ik nam er een mee naar huis om vanachter op ons klein terrasje te zetten. Er hingen ongeveer 5 citroenen aan.
Om de 2 weken plukte ik een citroen voor in de thee, een karaf water, een Martini, bij een stukje vis, ...
Eén citroen heb ik er altijd aan laten hangen, omdat ik het wel een mooi zicht vond.

In latere jaren is er nooit meer een knop, bloem, laat staan citroen, aan de takken meer verschenen. Was het daarom dat ik hem een beetje verwaarloosde, tot ik hem zelfs bijna vergat?

In november vorig jaar zijn we verhuisd. Ik schrok toen ik mijn citroenboompje eens goed bekeek. Bijna helemaal kaal, op die lange tak met die ene citroen na, en de grond in de pot was droog, en bijna zo hard als cement.
Toch nam ik hem mee, en gaf hem een nieuwe plaats, op ons terras achteraan, in de zon, naast mijn buro, waar ik hem heel de dag in de gaten kon houden.
Ik begon er in het voorjaar wat meer aandacht aan te besteden. Nieuwe grond, een badje van tijd tot tijd, maar hij gaf geen krimp. Geen scheuten, geen nieuwe blaadjes, was het te laat?

Hardnekkig bleef die ene citroen, ondertussen zo hard als een baksteen, zich vastklampen aan die ene te lange tak waar nog een zestal gele verdroogde bladeren aan hingen. Maar zolang de citroen bleef hangen, had ik hoop.

Toen, een tijdje terug, zag ik opnieuw prachtige, volle, met veel bladeren en bengelende citroenen boompjes staan, bij de Aldi,in de promo.
Ik kwam serieus in de verleiding. Zou ik mijn kale armzalige oude lege boomstammetje weggooien en vervangen door dit aantrekkelijke, jonge, levendige exemplaar? Maar toen ik door het raam de eeuwig volhardende citroen zag hangen, besloot ik niet te bezwijken voor de charmes van de jeugd.

En langzaamaan begon er zich hier en daar een fris blaadje te vertonen, en gek uitziende paarse bolletjes. Zat er dan toch nog leven in?

Gisteren zag ik het dan, zo één paars bolletje was opengeknapt en er was een prachtig wit bloemetje uit gekomen. Schitterend!!

Die oude knol gaat mij misschien toch nog citroenen opleveren. De bloemetjes zijn er al, komaan bijtjes, do your thing!!

vrijdag 9 mei 2014

Het zal me GEEN worst wezen

Goh, wat was het toch een hoogtepunt, vroeger.

Mijn ouders en ik trokken elk jaar opgedirkt naar de buren voor een avondvullend programma. Cathy en ik speelden eerst wat met onze Barbies, we kregen wat hapjes, glaasje prik, terwijl onze ouders aan de wijn gingen (in die tijden was er van cava nog geen sprake) en na een poosje zochten we allemaal een plekje voor de buis voor HET event van het jaar.

Het Eurovisiesongfestival.
We zongen mee, keurden outfits goed (of af), lachten met onbegrijpelijke teksten en onmogelijke kapsels en met pen en papier in de aanslag gaven we zelf ook punten.
(Hier scoort Celine Dion op 2 van de 3 onderdelen erg goed)

Tijdens de oneindig lang durende ceremonie van het bellen naar de deelnemende landen "Good evening Madrid", die met de glimlach nietszeggende complimentjes in ontvangst namen over de show, de presentatrice, de kleur van het podium, de jurk, ... whatever, gevolgd door het om ter langzaamst punten te geven "La Hollande, ... huit points", vochten we tegen onze slaap. Heel de eeuwigdurende puntentelling lang, onder toeziend oog van één of andere gerechtsdeurwaarder,onderdrukten we ons geeuwen, maar we zaten de hele rit uit, blij dat we eens laat op mochten blijven, en het waren sommige van de leukste avonden uit mijn jeugd.

Het waren liedjes waar je goed gezind van werd, of die je op één of andere manier raakten, of ze nu wonnen of niet, en of je ze nu verstond of niet.

Als dit nummer gelijk welk ander jaar had meegedaan, had het zeker gewonnen. Wat een prachtlied voor Belgie. Nu werd hij krap tweede na één van de leukste Eurovisiesongfestivalnummers ooit, van Israel.
Ik lees trouwens net dat Jean nog niet zo lang geleden overleden is.

Voor wie echt een trip down to memory lane wilt maken, via deze link kun je de hele uitzending van 1978 herbekijken.

Maar stilaan begon het festival zijn glans te verliezen. Het uniek karakter kwam te vervallen. Meer en meer landen kozen een andere taal dan hun moedertaal om in te zingen, en de meesten kozen voor (vaak fonetisch) Engels. Misschien kreeg het festival ook meer concurrentie van andere top events, maar vooral, de charme verdween.

Tegelijkertijd werd ik volwassen, het interesseerde me niet meer, ik keek niet meer, het was me compleet worst wie won, wie deelnam, waar het plaatsvond en wanneer.
Behalve na een kleine opflakkering in 1986, toen Belgie voor het eerst na 3 decennia won met Sandra Kim verzonk het Eurovisiesongfestival voor mij weer terug in vergetelheid.

Tot ik pas ineens een zeer bijzondere verschijning zag passeren. Prachtige lange zwarte lokken, goddelijk figuur, adembenemende en perfect opgemaakte ogen, schitterende mond met tanden, en een ... baard.
Huh?

Enter Conchita Wurst, de Oostenrijkse inzending.
Een artiestennaam natuurlijk, en nog goed gevonden ook.
Kijk hè, zij, euh sorry, hij, maakt het voor mij ineens weer de moeite om te kijken, ik was dan ook heel blij donderdagavond, tijdens de tweede halve finale, toen hij het nipt haalde en door mag naar de finale.

Zaterdagavond ga ik - voor het eerst in meer dan 20 jaar - weer lekker voor de buis zitten, misschien zelfs een beetje opgedirkt, met een glaasje erbij. En ik hoop van harte dat hij wint.



Bekijk hier een filmpje van alle Eurosong winnaars van 1956 tot en met 2013.


Cathy, breng je je Barbiepoppen mee?




dinsdag 29 april 2014

Toeristen. Heerlijk toch?

1.
Ik stond aan de toog van den Bengel een praatje te maken met Sandra toen een Japanse toeriste binnenstormde en ons luid onderbrak met een bijna onverstaanbare vraag.
"Doe joe heev waaifaaaai?"
Sandra's collega antwoordde:
"Sorry Ma'm, we don't sell wafles"
De Japanse toeriste opnieuw:
"Joe heev Waaifaaaai?"
De collega:
"Ah, ge bedoelt wifi. Yes we have Wie-Fie, not waifaaai. Here is the code"
en ze schreef een combinatie van cijfers en letters op een papiertje.
Te laat, de Japanse toeriste was alweer verdwenen.







2.
Ik maakte een praatje met Christiaan op de Handschoenmarkt. Een koppel van ongeveer 65 jaar stapte op ons af en wachtte tot we oogcontact hadden.
"Excuse me, where is castle?"
vroeg de dame in een zwaar accent dat ik niet meteen kon thuisbrengen.
"Oh, that is very easy to find"
zei ik.
"You see that chocolate store? There you go straight ahead, and when you cross the street at the traffic lights, you will see the castle on your right."
Ze knikte enthousiast en keek me met een brede glimlach aan:
"Yes, yes, thank you, thank you."
Maar toen ze zich omdraaide om haar man verder te wandelen hoorde ik haar tegen hem zeggen:
"No, no lo sé, no comprenda nada"
Ik spreek geen Spaans, maar vroeg haar of ze Italiaans verstond. Dat wel gelukkig, en na een summiere uitleg in mijn eigen huis, tuin en keuken Italiaans, wandelde het koppel vrolijk in de juiste richting verder.

zondag 30 maart 2014

Opa's eerste selfie

Vanmorgen met een zeer leuk gezelschap op pad na de wekelijkse live uitzending "Wakker op Zondag" op de regionale Antwerpse televisiezender ATV.

Het programma wordt steeds live uitgezonden met publiek, en na afloop van het programma, neem ik het studiopubliek mee op wandeling op het Eilandje met summier bezoek aan het MAS.

Aangezien de inschrijvingen via ATV lopen, weet ik nooit van te voren wat voor mensen ik meekrijg. Hoeveel zijn het er? Kennen ze mekaar? Is het een vereniging? Zijn het collega's? ...

Vandaag was het een familie. Oma werd 75, en ze werd vergezeld door opa, hun twee dochters met elk een echtgenoot en elk twee kinderen.

Het was prachtig weer. Het indrukwekkend dakterras van het MAS was de uitgelezen plek voor een paar familiefoto's.
De hele familie samen, vader met zijn dochters, oma met haar kleinkinderen, ... iedereen wilde wel met iemand op de foto. Zelfs eentje met de gids :)

Voor we terug naar beneden gingen zochten we opa. Die zagen we niet meer, net als zijn 2 kleindochters trouwens.
Ineens zagen we hem in de verte staan, breed glimlachend, met aan elke wang een kleindochter, zijn rechterarm uitgestrekt naar voren. Klik.

Met zijn drieën, glunderend, stapten ze ons tegemoet. "We hebben een selfie met opa gemaakt" zei één kleindochter. "Dat heb ik heel mijn leven al eens willen doen" zei opa, "een selfie maken."

"Pfffft", verzuchtte zijn oudste dochter op de achtergrond "Gisteren wist hij nog niet was het was, een selfie ..."

maandag 17 februari 2014

Sorry seems to be the hardest word

Dit weekend was ik met een heel erg leuk gezelschap op chocoladewandeling door Antwerpen. Een man en zijn echtgenote waren 40 jaar getrouwd en hun kinderen hadden een feestelijk weekend voor hen georganiseerd, met een stadswandeling, een receptie en dineetje voor heel de familie en vrienden uit binnen- en buitenland.

Tijdens mijn chocoladewandeling wordt er altijd flink geproefd bij verschillende chocolatiers. Op zaterdag is het wel altijd opletten geblazen want als ik op drukke plaatsen stilsta met een plateau heerlijke chocolaatjes zijn er steeds wel mensen die denken dat ik aan heel de wereld sta uit te delen, en verdwijnen de chocolaatjes als bij toverslag van mijn plateau.

Soms is het grappig, zoals die ene Nederlandse dame die zich in het portiek voor de Kathedraal tussen het gezelschap mengde en luid verkondigde "Hmmm, lekker!! ik wil ook wel een chocolaatje!"
Omdat ik altijd meer chocolaatjes bestel dan er mensen in mijn groep zijn (omdat er zoveel 'gepikt' worden), dacht ik, waarom niet, ze had het toch netjes gevraagd, ik had er genoeg dus ik hield het plateau voor haar neus. "Oh ja, mag het? Wat fijn, dank u wel" zei ze glimlachend.

Bij the Chocolate Line had ik ook een groot plateau gereserveerd, maar nog voor ik iemand uit mijn gezelschap had kunnen laten proeven van de lekkernijen, graaide een onbekende arm onder mijn elleboog door naar het eerste beste chocolaatje dat die kon grijpen. Iemand van mijn groep riep de dame tot de orde en zei "Mevrouw, die pralines zijn voor onze groep". "Huh? Don't understand you" antwoordde ze.

"Excuse me ma'm" viel ik bij "I am doing a guided Chocolate tour, and these chocolates are for the participants to the tour only."
Ze keek me aan, gooide de praline razendsnel in haar mond, en draaide zich om. "Whatever."

Ik legde mijn hand op haar schouder en hield haar even tegen. "The least you can do is say sorry" zei ik, maar zelfs dat was er teveel aan. Ze rukte zich los en gunde me geen blik waardig. Ik wist even niet waar kijken. Wat een lef, zo onbeschoft. Hoe is het mogelijk?

Gelukkig had ik ook hier weer teveel chocolaatjes besteld, ik liet het incident verder voor wat het was, vertelde nog een chocoladeverhaaltje en aan het einde van de wandeling nam ik afscheid van het gezelschap en ging nog ergens een koffie drinken.

Mijn oog viel op een klein stukje in de krant.


Wat een giller. Iemand die in de fout gaat zwaarder straffen omdat hij of zij geen spijt betuigt. Erg wel dat het zo ver is moeten komen. Mensen hebben geen respect meer voor elkaar, en al helemaal geen medeleven.

Het verhaal bleef hangen en ik zette me achter de computer. De schadeclaim van Fishbone was wereldnieuws. Is spijt dan zo uniek aan het worden? Elementaire beleefdheid?
Ik was benieuwd.
Zoek je op Wikipedia naar de woorden "excuus", "excuses", "excuseren", "verontschuldiging, "verontschuldigen", "sorry", ... dan kom je bedrogen uit.
De vergaarbak van nuttige en minder nuttige informatie maakt zich hier gemakkelijk uit de voeten.

Spijt wordt dan weer omschreven als een negatieve emotie die je ervaart wanneer je beseft dat wanneer je iets anders gedaan zou hebben, het een beter resultaat tot gevolg zou hebben gehad. Wacht begrijp ik dat hier goed? Spijt wordt gelinkt aan een resultaat? Voor het eerst vind ik dat onze taal hier tekort schiet. Dan is het Engelse woord 'remorse' beter geschikt.

Van de week keken wij thuis naar een documentaire over empathie op tv.

Wat echt een eye opener voor me was, is dat er op school aandacht wordt besteed aan het 'aanleren' van empathie. Je geest moet al flink ontwikkeld zijn vooraleer je in staat bent tot empathische gevoelens. Echt meeleven met iemand, meevoelen, meer nog dan enkel medelijden hebben. Kinderen krijgen bijvoorbeeld een echte baby en een babypop te zien in de klas en de juffrouw vraagt naar verschillen tussen de twee. Het duurt erg lang voor eindelijk een kleutertje inziet "the baby is real". Jammer genoeg stopt daar het clipje.




Goede beurt voor die Amerikaanse school. En leer ze de volgende les dan maar "sorry" zeggen.