maandag 17 februari 2014

Sorry seems to be the hardest word

Dit weekend was ik met een heel erg leuk gezelschap op chocoladewandeling door Antwerpen. Een man en zijn echtgenote waren 40 jaar getrouwd en hun kinderen hadden een feestelijk weekend voor hen georganiseerd, met een stadswandeling, een receptie en dineetje voor heel de familie en vrienden uit binnen- en buitenland.

Tijdens mijn chocoladewandeling wordt er altijd flink geproefd bij verschillende chocolatiers. Op zaterdag is het wel altijd opletten geblazen want als ik op drukke plaatsen stilsta met een plateau heerlijke chocolaatjes zijn er steeds wel mensen die denken dat ik aan heel de wereld sta uit te delen, en verdwijnen de chocolaatjes als bij toverslag van mijn plateau.

Soms is het grappig, zoals die ene Nederlandse dame die zich in het portiek voor de Kathedraal tussen het gezelschap mengde en luid verkondigde "Hmmm, lekker!! ik wil ook wel een chocolaatje!"
Omdat ik altijd meer chocolaatjes bestel dan er mensen in mijn groep zijn (omdat er zoveel 'gepikt' worden), dacht ik, waarom niet, ze had het toch netjes gevraagd, ik had er genoeg dus ik hield het plateau voor haar neus. "Oh ja, mag het? Wat fijn, dank u wel" zei ze glimlachend.

Bij the Chocolate Line had ik ook een groot plateau gereserveerd, maar nog voor ik iemand uit mijn gezelschap had kunnen laten proeven van de lekkernijen, graaide een onbekende arm onder mijn elleboog door naar het eerste beste chocolaatje dat die kon grijpen. Iemand van mijn groep riep de dame tot de orde en zei "Mevrouw, die pralines zijn voor onze groep". "Huh? Don't understand you" antwoordde ze.

"Excuse me ma'm" viel ik bij "I am doing a guided Chocolate tour, and these chocolates are for the participants to the tour only."
Ze keek me aan, gooide de praline razendsnel in haar mond, en draaide zich om. "Whatever."

Ik legde mijn hand op haar schouder en hield haar even tegen. "The least you can do is say sorry" zei ik, maar zelfs dat was er teveel aan. Ze rukte zich los en gunde me geen blik waardig. Ik wist even niet waar kijken. Wat een lef, zo onbeschoft. Hoe is het mogelijk?

Gelukkig had ik ook hier weer teveel chocolaatjes besteld, ik liet het incident verder voor wat het was, vertelde nog een chocoladeverhaaltje en aan het einde van de wandeling nam ik afscheid van het gezelschap en ging nog ergens een koffie drinken.

Mijn oog viel op een klein stukje in de krant.


Wat een giller. Iemand die in de fout gaat zwaarder straffen omdat hij of zij geen spijt betuigt. Erg wel dat het zo ver is moeten komen. Mensen hebben geen respect meer voor elkaar, en al helemaal geen medeleven.

Het verhaal bleef hangen en ik zette me achter de computer. De schadeclaim van Fishbone was wereldnieuws. Is spijt dan zo uniek aan het worden? Elementaire beleefdheid?
Ik was benieuwd.
Zoek je op Wikipedia naar de woorden "excuus", "excuses", "excuseren", "verontschuldiging, "verontschuldigen", "sorry", ... dan kom je bedrogen uit.
De vergaarbak van nuttige en minder nuttige informatie maakt zich hier gemakkelijk uit de voeten.

Spijt wordt dan weer omschreven als een negatieve emotie die je ervaart wanneer je beseft dat wanneer je iets anders gedaan zou hebben, het een beter resultaat tot gevolg zou hebben gehad. Wacht begrijp ik dat hier goed? Spijt wordt gelinkt aan een resultaat? Voor het eerst vind ik dat onze taal hier tekort schiet. Dan is het Engelse woord 'remorse' beter geschikt.

Van de week keken wij thuis naar een documentaire over empathie op tv.

Wat echt een eye opener voor me was, is dat er op school aandacht wordt besteed aan het 'aanleren' van empathie. Je geest moet al flink ontwikkeld zijn vooraleer je in staat bent tot empathische gevoelens. Echt meeleven met iemand, meevoelen, meer nog dan enkel medelijden hebben. Kinderen krijgen bijvoorbeeld een echte baby en een babypop te zien in de klas en de juffrouw vraagt naar verschillen tussen de twee. Het duurt erg lang voor eindelijk een kleutertje inziet "the baby is real". Jammer genoeg stopt daar het clipje.




Goede beurt voor die Amerikaanse school. En leer ze de volgende les dan maar "sorry" zeggen.