vrijdag 9 mei 2014

Het zal me GEEN worst wezen

Goh, wat was het toch een hoogtepunt, vroeger.

Mijn ouders en ik trokken elk jaar opgedirkt naar de buren voor een avondvullend programma. Cathy en ik speelden eerst wat met onze Barbies, we kregen wat hapjes, glaasje prik, terwijl onze ouders aan de wijn gingen (in die tijden was er van cava nog geen sprake) en na een poosje zochten we allemaal een plekje voor de buis voor HET event van het jaar.

Het Eurovisiesongfestival.
We zongen mee, keurden outfits goed (of af), lachten met onbegrijpelijke teksten en onmogelijke kapsels en met pen en papier in de aanslag gaven we zelf ook punten.
(Hier scoort Celine Dion op 2 van de 3 onderdelen erg goed)

Tijdens de oneindig lang durende ceremonie van het bellen naar de deelnemende landen "Good evening Madrid", die met de glimlach nietszeggende complimentjes in ontvangst namen over de show, de presentatrice, de kleur van het podium, de jurk, ... whatever, gevolgd door het om ter langzaamst punten te geven "La Hollande, ... huit points", vochten we tegen onze slaap. Heel de eeuwigdurende puntentelling lang, onder toeziend oog van één of andere gerechtsdeurwaarder,onderdrukten we ons geeuwen, maar we zaten de hele rit uit, blij dat we eens laat op mochten blijven, en het waren sommige van de leukste avonden uit mijn jeugd.

Het waren liedjes waar je goed gezind van werd, of die je op één of andere manier raakten, of ze nu wonnen of niet, en of je ze nu verstond of niet.

Als dit nummer gelijk welk ander jaar had meegedaan, had het zeker gewonnen. Wat een prachtlied voor Belgie. Nu werd hij krap tweede na één van de leukste Eurovisiesongfestivalnummers ooit, van Israel.
Ik lees trouwens net dat Jean nog niet zo lang geleden overleden is.

Voor wie echt een trip down to memory lane wilt maken, via deze link kun je de hele uitzending van 1978 herbekijken.

Maar stilaan begon het festival zijn glans te verliezen. Het uniek karakter kwam te vervallen. Meer en meer landen kozen een andere taal dan hun moedertaal om in te zingen, en de meesten kozen voor (vaak fonetisch) Engels. Misschien kreeg het festival ook meer concurrentie van andere top events, maar vooral, de charme verdween.

Tegelijkertijd werd ik volwassen, het interesseerde me niet meer, ik keek niet meer, het was me compleet worst wie won, wie deelnam, waar het plaatsvond en wanneer.
Behalve na een kleine opflakkering in 1986, toen Belgie voor het eerst na 3 decennia won met Sandra Kim verzonk het Eurovisiesongfestival voor mij weer terug in vergetelheid.

Tot ik pas ineens een zeer bijzondere verschijning zag passeren. Prachtige lange zwarte lokken, goddelijk figuur, adembenemende en perfect opgemaakte ogen, schitterende mond met tanden, en een ... baard.
Huh?

Enter Conchita Wurst, de Oostenrijkse inzending.
Een artiestennaam natuurlijk, en nog goed gevonden ook.
Kijk hè, zij, euh sorry, hij, maakt het voor mij ineens weer de moeite om te kijken, ik was dan ook heel blij donderdagavond, tijdens de tweede halve finale, toen hij het nipt haalde en door mag naar de finale.

Zaterdagavond ga ik - voor het eerst in meer dan 20 jaar - weer lekker voor de buis zitten, misschien zelfs een beetje opgedirkt, met een glaasje erbij. En ik hoop van harte dat hij wint.



Bekijk hier een filmpje van alle Eurosong winnaars van 1956 tot en met 2013.


Cathy, breng je je Barbiepoppen mee?




1 opmerking:

Jeannette-Colorette zei

Grappig. Voor mij hetzelfde effect. Deze week voor het eerst in jaren zelfs naar de voorrondes gekeken.