vrijdag 8 augustus 2014

Memories

"Het geheugen is het vermogen van een mens of dier om informatie te onthouden. Het omvat drie belangrijke aspecten, namelijk de opslag, het vasthouden of bewaren en het terugzoeken van informatie. Leren is het proces waardoor nieuwe kennis en vaardigheden in de hersenen wordt opgeslagen. Vergeten is het proces waardoor informatie in het geheugen verloren gaat."
Aldus Wikipedia.

We onthouden veel. Teksten, beelden, kleuren, geluiden, zelfs geuren en gevoelens. En daar worden verschillende 'soorten' geheugens voor gebruikt. Ik was al bekend met het kortetermijngeheugen en het langetermijngeheugen, maar het blijkt een stuk ingewikkelder dan dat.
Het langetermijngeheugen wordt opgedeeld in het declaratief geheugen en het niet-declaratief geheugen. Het eerste is een soort geheugen on demand. Wat daarin zit, kunnen we oproepen uit ons onderbewustzijn. Daar heb je ook weer een onderverdeling in, het episodische geheugen, dat persoonlijke gebeurtenissen bevat, en het semantische geheugen voor 'betekenissen' en 'feiten' zoals bijvoorbeeld de woordenschat die je gebruikt, kunnen uitleggen hoe je aardappelen kookt, hoe de koningin heet, kunnen klokkijken, getallen optellen, etc.
Het niet-declaratief geheugen is dan weer kennis waar we ons niet echt van bewust zijn zoals bijvoorbeeld kunnen fietsen, of kunnen lezen, hoe we een kaars aansteken, ...

Wanneer we ouder worden gaan we meer en meer vergeten. Bij gezonde oudere mensen gaat vooral het kortetermijngeheugen minder goed werken. Maar ook het langetermijngeheugen kan ons wel eens in de steek laten, en dat geldt zowel voor jonge, als voor oudere mensen. Iedereen heeft het al eens meegemaakt, je zit midden in een verhaal en ineens kun je niet meer op die-of-die zijn naam komen, maar hij 'ligt op het puntje van je tong'.

Ik heb vaak last van zeer specifiek geheugenverlies. Zo weet ik heel dikwijls niet meer hoe een film afloopt, zelfs al heb ik hem al eerder gezien. Of het einde van een boek, geen flauw idee, zo heb ik sommige boeken al 3 of 4 keer gelezen, en elke keer weer ben ik verrast door het einde.
Of ik loop naar de keuken om iets te halen, en tegen dat ik in de keuken ben, weet ik bij god niet weer wat ik nu weer nodig had. Ik ga naar de supermarkt en koop gegarandeerd iets waar ik nog genoeg van heb, terwijl ik hetgeen dat echt op is, en echt nodig heb, vergeet in mijn winkelkar te laden.

Gelukkig vergeet ik niet alles. Maar vaak onthoud ik nu net de minder belangrijke dingen.
Ik vergeet namen van mensen die ik een paar dagen geleden heb leren kennen, maar ik ken nog steeds het telefoonnummer van mijn eerste job uit mijn hoofd. Ik schiet in paniek elke keer iemand tegen me zegt "Weet je nog die keer toen we ..." want de kans is heel groot dat ik dat dus niet meer weet. Maar de naam van mijn eerste goudvis, die weet ik nog wel. Pebbles (en dat was trouwens ook de naam van mijn tweede, derde en vierde goudvis).

Er is één ding waar ik wel een olifantengeheugen voor heb, en dat is muziek.
Ik luister al een tijdje naar de radio, meestal in de badkamer, meestal Joe FM, en die hebben een leuk programma, 'de zomer van ...'
Vandaag was het de zomer van '94 en tussen 12h en 14h werden alleen liedjes uit 1994 gedraaid.
Dat is 20 jaar geleden, en ik kan met bijna elk nummer meezingen. Of het nu een goeie plaats is, of een slechte, dat maakt niet uit. Ik ken al die teksten!!! Maar waarom?

Van deze:


En deze:


En ja, zelfs deze:


Nee echt, de nummers hoeven niet bijzonder goed te zijn ...


Zelfs nog oudere liedjes, in een vreemde taal galm ik (al dan niet fonetisch) na:


En als absolute topper, ondertussen 35 jaar oud:

Helemaal van buiten ken ik hem.


Ik denk dat ik vanaf nu aan elk ding dat ik moet onthouden een liedje koppel, als ezelsbruggetje, ter vervanging van de knoop in de zakdoek.

Hoe heette dat meisje van gisteren ook alweer?


Oh ja, de koffie is bijna op

Geen opmerkingen: