maandag 22 augustus 2016

The shadow of your smile, when you are gone

Wat een rotmaand zeg, augustus.

Er vallen ineens een hoop mensen rondom me weg, sommigen heel dicht bij, andere verder weg, maar allemaal hebben ze op hun manier een indruk op mijn leven gelaten.

Op 1 augustus is mijn lieve mama overleden.
Ze is heel zacht, als een klein kaarsje uitgedoofd. Vandaag, 22 augustus, zou ze 50 jaar getrouwd zijn geweest met mijn vader, net een klein beetje zwanger van mij ...
Dat is een verlies van heel, heel dichtbij. Dichter kan bijna niet.

De volgende klap kwam van verder. Iemand die ik zelfs nooit heb ontmoet. We hebben een paar keer geprobeerd af te spreken, maar zijn er nooit in geslaagd. Ze was toen, bijna 2 jaar geleden, al te ziek.

Ik leerde Ninne kennen via Facebook. Ze had een bucketlist gepost, en nadat ik daar op had gereageerd met het aanbod een wens van haar te vervullen, stuurde ze me een berichtje en vriendschapsverzoek.

Ninne, begin 40, is één van mijn weinige Facebook-vriendjes die ik nooit ontmoet heb. Maar het klikte. Ze was één dag voor me jarig (op 22 maart), Antwerpse, een Bold&Beautiful fan en ze had ALS.
Een aandoening waar ik een heel dierbare vriendin aan heb verloren, Ann, meer woorden hebben Ninne en ik er niet aan vuil gemaakt. We begrepen elkaar.

Zelf ijverde ze keihard om ALS meer aandacht te geven. En hoeveel Ice bucket challenges er aan haar zijn opgedragen, ... ontelbare!

Ninne is gisterochtend overleden, en laat een man en kinderen na. Aan haar bucketlist heb ik helaas nooit iets kunnen bijdragen.

Die zelfde zondag, 's avonds, ging ik met mijn man een stukje eten bij Fish&Eat, één van onze vaste adresjes op zondagavond. Het was een hele tijd geleden.
De manager begroette ons hartelijk met welgemeende knuffel. Ik postte zoals elke keer een foto van onze uitzonderlijk lekkere gamba's op Facebook en hij zei me,
"Zeg, heb je het bericht op onze pagina gelezen? Onze jonge garçon is deze week overleden."
Ik dacht eerst dat hij die jongen bedoelde die pas aan het Kievitplein op straat was gevonden, en enkele dagen later in het ziekenhuis overleed. Maar toen ik op de pagina klikte, en zag om wie het ging, schoot ik vol. Grote donkere ogen van een piepjong manneke keken me aan.

Het grappig kereltje dat altijd enthousiast zwaaide wanneer we voorbij wandelden. Ons altijd met de grootste glimlach verwelkomde en naar tafel begeleidde. Altijd met een kwinkslag, een knipoog en een vriendelijk woord. En we vertrokken nooit zonder grapje. 'Ne crème van ne gast' zoals ze dat hier zeggen.

23 is hij geworden. Een moeilijk leven was het zijne. Verschillende organen werden getransplanteerd, zelfs longen, en zijn lichaam had ze allemaal, één voor één, langzaamaan afgestoten. Hij heeft daar nooit iets van laten merken. The show must go on.

Ik heb een slechte nacht gehad. Bijna elk uur weten slaan. Gedachten spookten constant door mijn hoofd.
Jamais deux sans trois, dacht ik nog.

Maar het was nog niet gedaan.
Onze Toots heeft vanmorgen het tijdelijke voor het eeuwige geruild, zij het op de gezegende leeftijd van 94.
Ik heb hem vaak ontmoet. In het paleis van de Koning. Op Belga Jazz in Brussel. In de Roma. Op Jazz Middelheim. En ga zo nog maar even door.

Is het nou alsjeblieft even afgelopen? Mijn tranen zijn op.











1 opmerking:

marijke en toon zei

Tranen, de voedingsbodem voor gevoelens.