maandag 24 oktober 2016

Was het Royce of Gucci?

Het was niet de eerste keer dat ik Edouard Vermeulen van Maison Natan ontmoette, het was wel de eerste keer dat ik zijn ongelooflijke verhaal hoorde.

Hij was uitgenodigd door het MoMu in Antwerpen voor een interview van ongeveer een uur over zijn carrière, zijn inspiratie, zijn werkwijze. Gelegenheid was de tijdelijke expositie in de galerij waarin een aantal pracht silhouetten van het couturehuis worden tentoongesteld ter ondersteuning van een waarachtig kroonjuweel.

Edouard Vermeulen heeft een couturejurk geschonken aan het MoMu, een avondjurk, bigger than life, 'The Dress'.



Bij de jurk hoort een prachtige documentaire die het volledige creatief proces van van het couturestuk uit de doeken doet. Van tekeningen, via pasbeurten, aanpassingen, tot de finale fotoshoot met model.

Teaser Natan De Jurk - MoMu ModeMuseum Provincie Antwerpen from MoMu Fashion Museum Antwerp on Vimeo.


Het zou een boeiend uur worden.

Edouard Vermeulen werd in 1957 geboren. Hij droomde ervan om interieurontwerper te worden. Dat zou nooit gebeuren.

Hij volgde met succes een opleiding interieurvormgeving aan Sint-Lucas in Brussel en startte zijn eigen zaak. Als overtuigd aanhanger van de 3 belangrijkste regels voor het oprichten van een eigen zaak, 'Location, Location and Location', was hij in 1983 vastbesloten een ruimte te huren op de avenue Louise in Brussel. Daar was helaas niets beschikbaar.

Bij een groot herenhuis met een hele rij bellen onder elkaar greep hij zijn moed bij elkaar en drukte op een knop. 'Iets te huur? Nee mijnheer, ik heb niets te huur. Alleen de gang is nog vrij' 'OK, dan neem ik de gang' zei Edouard.

In het pand bevond zich op het gelijkvloers de prestigieuze kledingzaak;'Jacqueline Léonard, Anciènne Maison Natan' van voormalig couturier Paul Natan. Madame Leonard legde niet lang daarna de boeken neer. Edouard zag zijn kans schoon en verlegde zijn actieradius van de gang naar de winkelruimte. Hij stelde een prachtige collectie meubels tentoon, maar de klanten die binnenwandelden zeiden allemaal zonder uitzondering "Meubels? Zijn er hier dan geen jurken meer?"

Edouard Vermeulen dacht na een tijdje, 'Als ze geen meubels willen, maar wel jurken, dan zorgen we toch voor jurken zeker?' en hij plaatste een contactadvertentie voor een naaister. Christiane meldde zich aan voor wellicht haar vreemdste sollicitatie ooit.
"Waar is het atelier?"
"Dat komt ergens boven"
"En waar is het naaimachien?"
"Oh ja, dat ga ik straks kopen"
(hij kocht natuurlijk een verkeerd naaimachien, en moest het gaan ruilen)

Ze kreeg de job maar bij het afscheid vroeg Edouard haar "Zeg Christiane, als dat niks wordt met die kleren, kunt gij ook gordijnen naaien?"

Christiane zou tot haar pensioen bij Edouard blijven werken, en gordijnen heeft ze nooit moeten maken. De naam was snel gekozen. Maison Natan was een feit.
Christiane was zijn steun en toeverlaat, en soms, als Edouard in tijdsnood zit, haalt ze nog steeds met plezier haar speldenkussen voor hem boven.

Edouard kreeg in 1984, de vraag om mee te werken aan een benefiet ten voordele van blinden, en stelde voor een Défilé de Mode te organiseren. (Een modeshow ten voordele van blinden. Ben ik de enige die hier de humor van inziet?) en één van de gasten was - toen nog - Prinses Paola. Ze was verkocht.
In een originele Natan creatie ging ze naar de Wereldtentoonstelling in Sevilla, en de basis van een langdurige relatie werd gesmeed. In 1999 maakte hij de trouwjurk van Mathilde d'Udekem d'Acoz en daarna kreeg hij de felbegeerde titel 'Hofleverancier'.


Edouard babbelde honderduit. Over 'The Dress', hoe dat enerzijds een bekroning is van zijn werk, en anderzijds niet perfect aansluit bij was hij meestal doet.
Er is namelijk een groot verschil tussen een ontwerper en een couturier.

Een modeontwerper maakt een collectie rond een rode draad, die komt uit zijn brein, en hij maakt wat hij wilt.
Een couturier moet een groter aanbod hebben. Hij werkt rond types vrouwen (en klanten), en vooral gelegenheid. Klanten stappen bij een couturier binnen en vragen een creatie voor een gala, bruiloft, benefiet, ceremonie, ... Couture is altijd draagbaar. Stijlvol. En tijdloos.
(En beschikbaar in verschillende maten)

En aan de hand van de vrouw, en de gelegenheid gaat Edouard met de 23 personen die zijn Brussels atelier telt aan de slag.

Daarom is 'The Dress' zo uitzonderlijk. Het is een statement, een historisch geïnspireerde, tijdloze, gigantische jurk die de expertise van de meester laat zien, aan een groot publiek, in een museum. Vandaar het enorme volume.
De kleurkeuze is een rechtstreeks resultaat van het volume. Je kunt ze je niet voorstellen in Vieux Rose.

Hij kreeg de vraag wat zijn grootste wens was voor de toekomst. Zonder na te denken flapte hij eruit 'mijn enthousiasme behouden'
Edouard wordt volgend jaar 60 (zou je niet zeggen), maar hoopt nog vele jaren te kunnen blijven ontwerpen. Zolang de liefde voor het vak, en de passie er maar is. Die zijn het belangrijkste.

Ook het publiek mocht vragen stellen.
"Hoe gaat u te werk? Start u altijd met een schets?"
"Ja, maar het is beter dat je die nooit ziet. (gelach) Ik kan niet zo duidelijk tekenen. Soms vraagt de naaister me: 'maar wat is dat nu, is dat de rok?'. Ik werk liever rechtstreeks met het materiaal, de stof, een model en de naaister. De stof bepaalt - en beperkt - het design."

"Waar haalt u uw stoffen?"
"Meestal op beurzen, soms laat ik ze zelf maken. Voor exclusieve stoffen gaat dat nog. Het middensegment gaat eruit. Van sommige stoffen moet je minimum 6000m kopen. Niet simpel voor een kleine tot middelgrote zaak"

Hij houdt van Antwerpen, is blij met Antwerpen, en is er trots op. "Het is door Antwerpen dat Belgische mode zo bekend is. Ik ben hier graag, en mensen gaan goed gekleed. Mijn inspiratie haal ik soms gewoon van straat."
Hedendaagse ontwerpers waar hij van houdt zijn Dries Van Noten, en Giambattista Valli. Vroeger dweepte hij met Cristobal Balenciaga, maar 'die tijd komt nooit meer terug'.

Na het gesprek prijsde ik me gelukkig dat het luxe segment blijft bestaan, mensen evolueren, ook hun interesses. Persoonlijk hecht ik nu ook veel meer waarde aan kwaliteit dan vroeger. En kwaliteit betaal je, dat is waar. (gelukkig is er een grote tweedehandsmarkt, en zijn er soms sample sales). Maar ik kan me 100% vinden in een uitspraak van Edouard Vermeulen:
"Iets van slechte kwaliteit is altijd te duur".
Meteen deed dat me terugdenken aan een wereldberoemde quote. Sommigen zeggen dat hij van Gucci is, ik heb ooit gelezen dat hij van Mr Royce kwam:
'Quality will be remembered long after price has been forgotten'.

Dank u wel Mr Vermeulen. Ooit kom ik een couturejurk bij u bestellen.
Promis juré.